Η φωνή και η μοναδική απαίτηση των φορολογούμενων

Σε μία χώρα, όπου κάθε κρατική εγκατάσταση, η δημόσια περιουσία, κάθε επένδυση θεμελιωμένη στα χρήματα του τίμιου φορολογούμενου, έχει σαφές και ξεκάθαρο πλάνο βιωσιμότητας μέσα από την κρατική μέριμνα και φροντίδα και θα ήταν αυτοσυντηρούμενη, χωρίς να επιβαρύνει τον κορβανά του Έλληνα πολίτη, το κράτος -> Δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα ούτε κάποια υποχρέωση να πριμοδοτεί ανώνυμες εταιρίες, έστω και αθλητικές, με εγκαταστάσεις που οι ίδιες οι εταιρίες έχουν χρέος να δημιουργήσουν. Κι αν δε μπορούσαν, πρόβλημά τους.

Η Ελλάδα, όμως, δυστυχώς, δεν είναι μία τέτοια χώρα. Άρα, η παραχώρηση του ΟΑΚΑ στον Παναθηναϊκό και του ΣΕΦ στον Ολυμπιακό, όσο κι αν ιδεολογικά μοιάζουν προκλητικές για την ισονομία του επιχειρείν στον τόπο, αποτελούν τη μοναδική ελπίδα για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων, την ανάπτυξη τους, αλλά και των κλαμπ που επωφελούνται. Φυσικά όχι με το αζημίωτο!

Ωστόσο, όσο κι αν τα δύο μεγάλα ελληνικά κλαμπ αποτελούν την ύστατη, αλλά και την πιο παραγωγική συνάμα, λύση για την επιβίωση δύο εκ των πιο ιστορικών και μεγάλων εγκαταστάσεων στη χώρα, το κράτος δεν είχε την παραμικρή υποχρέωση να κάνει τη μία παραχώρηση και να δρομολογεί τη δεύτερη.

Στο αμετροεπές ελληνικό περιβάλλον ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να ακουστεί: Ότι το κράτος χρωστούσε στις δύο ομάδες. Όχι, τίποτα δε χρωστάει.

Όπως επίσης, το γεγονός ότι πριν τις παραχωρήσεις, οι δύο εταιρίες, κλήθηκαν να ξοδέψουν χρήματα προκειμένου να κάνουν βελτιωτικές κινήσεις ώστε οι χώροι να μοιάζουν αρχικά ανθρώπινοι κι εν συνεχεία λειτουργικοί ή ελκυστικοί για τους υπαλλήλους (παίκτες) και τους επισκέπτες (θεατές), δεν είναι παραχώρηση, ούτε κάποια θυσία που έγινε απέναντι στον ‘ιδιοκτήτη” του ακινήτου, δηλαδή το κράτος.

Φαντάσου να νοικιάσεις ένα χώρο, ο οποίος είναι απλά λειτουργικός αντί ενός αντιτίμου, και να ζητήσεις από τον ιδιοκτήτη να στο μεταμορφώσει σε ένα σούπερ ντούπερ μαγαζί για να περνάνε όμορφα οι πελάτες που εσύ θες να προσελκύσεις. ’Η για να έχουν καλές συνθήκες εργασίας οι άνθρωποι που καλούνται να φέρουν τη δική σου δουλειά εις πέρας. Γίνεται; Στην κανονική ζωή, όχι! Δε γίνεται!

Ο Παναθηναϊκός είχε επιλέξει το ΟΑΚΑ. Ουδείς τον είχε υποχρεώσει. Ο Ολυμπιακός αντίστοιχα το ΣΕΦ. Επίσης, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή υποχρέωση. Υποχρέωση, τόσο του Ολυμπιακού, όσο και του Παναθηναϊκού, από τη στιγμή που είχαν επιλέξει τις έδρες τους, ήταν να μετατρέψουν αυτούς τους χώρους σε εξαιρετικά ελκυστικούς και φιλικούς προς τους “πελάτες” ή τους εργαζόμενους. Αν στα δύο γήπεδα, άλλαξε το παρκέ, ή τα καθίσματα, ή τα αποδυτήρια, ή βελτιώθηκε ο κλιματισμός (όλα τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά), τίποτα δεν έγινε προς τέρψιν ή προς όφελος του κράτους. Δεν έκαναν δα και καμία χάρη στην Πολιτεία. Μόνο στον εαυτό τους την έκαναν. Ήταν μίνιμουμ υποχρεώσεις των σωματείων να επενδύσουν στην επιχείρησή τους, στον πελάτη και στον εργαζόμενο για να “πουλήσουν” το προϊόν τους. Κάτι που μόνο δουλειά του κράτους δεν είναι.

Ωστόσο, φαίνεται ότι οι λύσεις βρέθηκαν ή είναι καθ’οδόν. Λύσεις που θα αφήσουν τους πάντες ικανοποιημένους. Ο Παναθηναϊκός έχει μεταμορφώσει το ΟΑΚΑ σε ένα από τα ομορφότερα γήπεδα στην Ευρώπη, αν όχι το ομορφότερο.

Είναι βέβαιο, ότι μόλις βρεθεί και η λύση για το πολεοδομικό πρόβλημα που ανέφεραν στη συνέντευξη Τύπου ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος σχετικά με την παραχώρηση του ΣΕΦ, η φυσική έδρα του Ολυμπιακού θα απογειωθεί και θα κοσμεί την πανευρωπαϊκή μπασκετική επικράτεια.

Οι μεγάλες ομάδες, έχουν ανάγκη από γήπεδα τα οποία διαχειρίζονται οι ίδιες. Όλοι συμφωνούμε σε αυτό.

Όπως όμως, όλοι οφείλουμε να συμφωνήσουμε στο εξής: Όσο κι αν το κράτος έχει ανάγκη την ιδιωτικοποίηση (μέσω μακροχρόνιας μίσθωσης) των αθλητικών εγκαταστάσεων, δεν παύει να είναι μία δημόσια περιουσία που ιδιωτικοποιείται. Μία περιουσία που έγινε με λαϊκό υστέρημα.

Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα έχουν στην 50ετή ιδιοκτησία τους σπουδαία γήπεδα, τα οποία κατασκευάστηκαν από τα χρήματα του Έλληνα πολίτη.

Κι εμείς ως Έλληνες πολίτες κατανοούμε τόσο την αδυναμία του κράτους να τις συντηρήσει και αποδεχόμαστε με θαυμασμό την επιθυμία των συλλόγων να αναλάβουν την ευθύνη της ανάπτυξης.

Ως Έλληνες πολίτες, όσοι συμφωνούμε τέλος πάντων με αυτές τις κινήσεις έχουμε μία και μοναδική απαίτηση: Οι διοικήσεις των ομάδων και κατ’ επέκταση οι δικοί τους πελάτες, να σεβαστούν την ανάγκη μας για ασφάλεια. Την ανάγκη μας για ηρεμία. Να σεβαστούν την απέχθεια μας στην τοξικότητα που συχνά πυκνά γεννούν ή υποθάλπτουν.

Αλλά και να σεβαστούν το κράτος και τους νόμους του. Αυτό που τους κάνει τέτοιες παραχωρήσεις.

Το μόνο που θέλουμε είναι να θαυμάζουμε τα αγωνιστικά κατορθώματα των ομάδων μας, να ψυχαγωγούμαστε και να μην μας προκαλείται αποστροφή με όσα συναντάμε και με όσα συνδυάζουμε το ελληνικό μπάσκετ. Όχι γιατί το θέλουμε, αλλά γιατί δεν μας δίνεται καμία άλλη επιλογή.

Ο Παναθηναϊκός με το ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός με το ΣΕΦ (η ΑΕΚ με το Ολυμπιακό κλειστό των Λιοσίων) έρχονται να «σώσουν» και να αναμορφώσουν γήπεδα που σε άλλη περίπτωση θα ερήμωναν και θα κατέρρεαν. Το εκτιμάμε.

Θέλουμε όμως κι αυτοί να εκτιμήσουν και κυρίως οι δύο αιώνιοι, ότι όλοι εμείς, ή οι γονείς μας, που φορολογήθηκαν για να δημιουργηθούν αυτές οι εγκαταστάσεις, φωνάζουμε: Τέρμα στην τοξικότητα! Επιτέλους τέρμα! Είναι το μοναδικό χρέος τους σε αυτούς που πλήρωσαν, ώστε οι λεγόμενοι να έχουν πια τα δικά τους γήπεδα.