Ο Όζι έφυγε, ο Πρίγκιπας ακούμπησε το στέμμα του

Είναι λίγοι, ελάχιστοι, αυτοί που πραγματικά «αλλάζουν την ροή της ιστορίας». Μας ξεφεύγει πολλές φορές και την έχουμε κακοποιήσει την έκφραση. Την χρησιμοποιούμε εύκολα, φθηνά κι έχει χάσει την αξία της. Όχι, δεν αλλάζει τόσο εύκολα η ροή της ιστορίας. Απαιτούνται πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι, πολύ σπάνιοι, πολύ επιδραστικοί. Άνθρωποι, που θα μας πάρουν από το χέρι για να μας παρουσιάσουν κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Άνθρωποι, ίσως παρανοϊκοί. Άνθρωποι που το 1970, στα χρόνια του «Love, Peace and Rock and Roll», έβγαλαν έναν δίσκο με τον τίτλο «Paranoid».

Ο Τζον Μάικλ Όζμπορν ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Παρανοϊκός. Ο «Πρίγκιπας του Σκότους», που αποφάσισε να γίνει μουσικός, όταν άκουσε το 1963 τους Beatles να τραγουδούν το «She Loves You». Πώς φτάσαμε από το «She loves you, yeah, yeah, yeah / She loves you, yeah, yeah, yeah / With a love like that / You know you should be glad» στο «I need someone to show me / The things in life that I can't find / I can't see the things that make true happiness / I must be blind»;

Η ζωή του Όζι δεν είχε καμία σχέση με το παρατσούκλι του. Το τελευταίο (Ozzy) δημιουργήθηκε προς χάριν ευκολίας από τα παιδιά της γειτονιάς του - ουσιαστικά είναι τα πρώτα γράμματα του επωνύμου του (φωνητικά) με το y στο τέλος. Η ευκολία, όμως, στα παιδικά χρόνια του Όζι τελείωσε εκεί, στο ψευδώνυμό του. Από τις πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες να αυτοκτονήσει όταν ήταν έφηβος, μέχρι την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη σε ηλικία 11 ετών από συνομηλίκους του και τη φυλακή που έκανε στα 17 του επειδή ο πατέρας του δεν πλήρωσε ένα πρόστιμο για να «του μάθει ένα μάθημα», το μυαλό του Όζι δεν ήταν ποτέ «φυσιολογικό».

Φυσιολογικό, τι περίεργη λέξη κι αυτή...

Ξέρετε, νομίζουμε ότι ξέρουμε τι είναι το φυσιολογικό. Δεν αντιλαμβανόμαστε, όμως, ότι ο ορισμός της λέξης αλλάζει, ανάλογα με την εποχή. Αυτό που είναι φυσιολογικό σήμερα, δεν ήταν πριν από τριάντα χρόνια. Κι αυτό που ήταν φυσιολογικό πριν από τριάντα χρόνια, δεν ήταν πριν από εβδομήντα χρόνια.

Αυτό είναι ίσως που ξεχωρίζει και τους «παρανοϊκους» που λέγαμε παραπάνω ότι αλλάζουν την ροή της ιστορίας. Ίσως τελικά είναι αυτοί, που απλά παίρνουν το «φυσιολογικό» της εποχής, το μασάνε, το φτύνουν στην μούρη σου και σου δείχνουν κάτι άλλο. Κάτι «μη φυσιολογικό». Κάτι που θα σε τρομάξει στην αρχή, κάτι που θα σου σηκώσει την τρίχα, κάτι που πενήντα χρόνια μετά, θα είναι η νόρμα. Γιατί αυτοί οι «παρανοϊκοί» την έφτιαξαν αυτή τη νόρμα. Και ο Όζι, μαζί με τον Τόνι, τον Γκίζερ και τον Μπιλ έφτιαξαν αυτό που ονομάζουμε σήμερα Heavy Metal.

Το 1970 κυκλοφόρησαν έναν δίσκο, στην πρώτη πλευρά του οποίου, τα τρία από τα τέσσερα τραγούδια ήταν τα «War Pigs», «Paranoid» και «Iron Man». Η ιστορία του heavy metal ξεκίνησε από τέσσερα πιτσιρίκια του Μπέρμιγχαμ. Τέσσερις εικοσάρηδες που τους φάνηκε cool να τρομάζουν τον κόσμο στα live τους. Τέσσερα παιδιά που πειραματίστηκαν με βαριά, πολύ βαριά reefs, γιατί το δάχτυλο του Τόνι Αϊόμι είχε κοπεί σε εργατικό ατύχημα και φορούσε προσθετικό μέλος, που όταν ακουμπούσε τις χορδές παραμόρφωνε τον ήχο.

Ακόμα κι αν τα αδιανόητα reefs του Αϊόμι έφταναν, ήταν η παρουσία του Όζι που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Του άρεσε το θέατρο του Όζι. Και ο ρόλος του «Πρίγκιπα του Σκότους» ήταν εντέλει αυτός που τον κέρδισε. Τον αγκάλιασε αυτόν τον ρόλο. Ίσως και περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε. Τον έκανε δικό του και το σκότος τον καταβρόχθισε. Ο πρίγκιπας φόρεσε το στέμμα και το σκότος γέμισε τη ζωή του για δεκαετίας. Αλκοόλ, ναρκωτικά, βίαια ξεσπάσματα. Κι όλα αυτά από έναν «σατανιστή», που ήταν τακτικό μέλος της εκκλησίας και προσευχόταν πριν από κάθε εμφάνιση.

Ο Όζι δεν ένιωσε ποτέ άνετα με τον εαυτό του. Η δυσλεξία, η πολύ δύσκολη εφηβεία, η φυλακή. Το αποκούμπι του έγινε η μουσική κι εκεί αποφάσισε πως πρέπει να παίξει έναν ρόλο. Και τον υπηρέτησε πιστά αυτόν τον ρόλο μέχρι το τέλος. Τόσο πιστά που μας ξεγέλασε όλους. Ακόμα και τον εαυτό του.

Το παραδέχθηκε πέντε χρόνια πριν: «Yes, I've been a bad guy / Been higher than the blue sky / And the truth is I don't wanna die an ordinary man / I've made momma cry / Don't know why I'm still alive / Yes, the truth is I don't wanna die an ordinary man».

Αν αυτός ήταν εντέλει ο στόχος του, τον πέτυχε. Δεν πέθανε ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος. Ποτέ του δεν ήταν...