Στο Άμπου Ντάμπι γράφτηκε ο ορισμός της αποτυχίας

Ας ξεκινήσουμε από μια γενική παραδοχή. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός απέτυχαν στην φετινή Euroleague. Με όλες αυτές τις επενδύσεις που έκαναν, με όλες τις ηχηρές δηλώσεις για τίτλο, με όλες τις προσδοκίες και το buzz που δημιούργησαν από το περασμένο καλοκαίρι έως και σήμερα, δεν κατάφεραν ούτε να περάσουν στον μεγάλο τελικό της Euroleague.

Για αυτές τις δύο ομάδες που από το ξεκίνημα της σεζόν έμοιαζαν ως τα δύο γκραν φαβορί ακόμα και για το ζευγάρι του τελικού της διοργάνωσης, το χαστούκι που δέχτηκαν από Μονακό και Φενέρμπαχτσε, αντίστοιχα, ήταν κάτι παραπάνω από ηχηρό και ακούστηκε από το Άμπου Ντάμπι έως την Ελλάδα.

Αυτό που καθιστά όμως ακόμα πιο μεγάλο το μέγεθος της αποτυχίας τους ήταν η εικόνα που παρουσίασαν στους δύο ημιτελικούς. Δύο ομάδες ανέτοιμες πνευματικά για την πιο μεγάλη πρόκληση όλης της σεζόν. Για τα παιχνίδια τα οποία, επί της ουσίας, χτίζονταν όλη τη σεζόν, οι αιώνιοι παρουσιάστηκαν πολύ κάτω του αναμενομένου. Πολύ κάτω ακόμα και του μετρίου, για να είμαστε πιο ακριβείς.

Όταν άλλωστε αυτές οι δύο ομάδες από μόνες τους έχουν θέσει τόσο ψηλά τον πήχη και έχουν ανεβάσει τις προσδοκίες, η κριτική πρέπει να είναι ανάλογη. Αυτό που κατάφεραν στο Άμπου Ντάμπι οι κόκκινοι και οι πράσινοι ήταν να υπογράψουν τον ορισμό της αποτυχίας. Και από εκεί που όλοι περίμεναν ελληνικό τελικό με φόντο το τρόπαιο, θα δουν ελληνικό τελικό, αυτή τη φορά όμως μικρό. Το παιχνίδι της τρίτης θέσης, που κατά γενική ομολογία είναι το παιχνίδι στο οποίο κανείς δεν θέλει να αγωνίζεται.

Σε αυτή τη θέση θα βρεθούν οι αιώνιοι, όμως, να δώσουν 40 λεπτά έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους το να μην χτυπήσει κανείς ενόψει των τελικών του πρωταθλήματος που αρχίζουν σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Πάντως αν θέλουν να έχουν κίνητρο για το παιχνίδι αυτό, θα μπορούσαν να δουν τον αντίστοιχο μικρό τελικό της ΑΕΚ απέναντι στην Τενερίφη, που έγινε ανατροπή από το -17 και όλο το γήπεδο ήταν στο πόδι.

Βέβαια, επειδή μιλάμε για Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, ακόμα και ο... τελικός της παρηγοριάς, όπως αναφέρουν όλοι τον μικρό τελικό της Euroleague, θα έχει το ενδιαφέρον του και σίγουρα δεν θα είναι ένα βαρετό παιχνίδι.

Παρ' όλα αυτά, επί της ουσίας, για τους αιωνίους το Final Four του Άμπου Ντάμπι τελείωσε το βράδυ της Παρασκευής, με την έκβαση των ημιτελικών. Με την πίκρα και την απογοήτευση για τα αποτελέσματά τους στους ημιτελικούς, αλλά και μια ενδόμυχη ανακούφιση που ο μεγάλος αντίπαλος δεν έκανε ένα βήμα πιο μπροστά για να βρεθεί στον μεγάλο τελικό.

Σε κάθε περίπτωση, στα δύο παιχνίδια που είδαμε την Παρασκευή στην Etihad Arena ήταν τέτοια η εικόνα των ομάδων, που υπήρχε η εντύπωση πως ακόμα και... 10 περιόδους να έπαιζαν κόντρα σε Φενέρμπαχτσε και Μονακό, η ανατροπή δεν θα γινόταν. Και αυτό ίσως να είναι το πιο μεγάλο κομμάτι αποτυχίας.

Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να πάρει τη νίκη κόντρα στην Φενέρμπαχτσε, που είχε το μαχαίρι στα δόντια, έχοντας σχεδόν... 3,5 παίκτες στο πνεύμα του αγώνα. Ο Ναν μέχρι να αποβληθεί με 5 φάουλ έδινε τον ρυθμό επιθετικά, ο Οσμάν ήταν στα γνωστά στάνταρ του, ο Γκραντ έκανε τα πάντα στο παρκέ, ο Λεσόρ προσπάθησε να γίνει παράγοντας στο τέλος. Πέραν αυτών τίποτα. Παίκτες-κλειδιά της περσινής επιτυχίας, όπως ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου, ο Καλαϊτζάκης, δεν μπήκαν στο κλίμα, ο Σλούκας ήταν εξουδετερωμένος, Μπράουν-Γιουρτσέβεν εκτός ροτέισιον.

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του είχε έναν συγκλονιστικό Φουρνιέ, που κρατούσε μόνος την ομάδα του όρθια, όμως δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τον Βεζένκοφ (7 πόντοι, 2/10 σουτ και 0/6 τρίποντα), ο Γκος προς το τέλος του αγώνα παρέδωσε πνεύμα, ενώ και ο Φαλ δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος της περίστασης, με τον Μιλουτίνοφ να έχει σαφώς πιο θετική εικόνα. Κι όλα αυτά, με τον Μόουζες Ράιτ να μην πατάει δευτερόλεπτο στο παρκέ.

Κατά τ' άλλα, στον μεγάλο τελικό θα βρεθούν δύο προπονητές που εκφράζουν το σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού. Και αυτό αναμφίβολα είναι μια μεγάλη «νίκη» για το άθλημα.