Άλλο ο προπονητής και άλλο η μεγάλη εικόνα

Ο Άρης για μια ακόμη σεζόν ζει τη μέρα της μαρμότας όσον αφορά το θέμα του προπονητή. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης γίνεται ο επόμενος προπονητικός κρίκος στην αλυσίδα όσων είδον, ήλθον και απήλθον. Ένα σκάρτο οκτάμηνο άντεξε στην ηλεκτρική καρέκλα του Άρη, πληρώνοντας, εκτός από τα δικά του λάθη και τον πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, και την παγιωμένη φιλοσοφία του club, να μην στηρίζει ως αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής, κάποιο προπονητή. Τον οιονδήποτε για να μην παρεξηγηθούμε. Δεν είναι άλλωστε το θέμα μας ο Ουζουνίδης, αλλά το μοντέλο λειτουργίας.

Το οποίο, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή των τελευταίων χρόνων, δεν έχει οδηγήσει πουθενά, πέρα από κάποιες σπασμωδικές επιτυχίες, κάποιες μεγάλες νίκες (όπως εκείνη η ανατροπή με την ΑΕΚ) και μια συμμετοχή σε ένα τελικό που εξελίχθηκε σε πατατράκ (με το βοήθεια και της Φραπάρ για να μην τα εξισώνουμε). Φυσικά και όλα αυτά τα χρόνια έγινε σταδιακά ποιοτική αναβάθμιση του υλικού και ήρθαν μερικοί πολύ αξιόλογοι ποδοσφαιριστές που αγαπήθηκαν και πρόσφεραν. Απουσίαζε όμως η κεντρική ιδέα με συνέπεια στην πορεία να παρασυρθούν από τις παθογένειες του club και να φύγουν δίχως να καταφέρουν να πετύχουν κάτι σημαντικό. Κάτι αξιοσημείωτο… Να αφήσουν το στίγμα τους!

Η λογική λέει ότι όταν ένα μοντέλο αποτυγχάνει να σε οδηγήσει στην… επόμενη πίστα, το αλλάζεις. Επιλέγεις μια διαφορετική διαδρομή. Δεν επιμένεις στην ορθή επανάληψη, γιατί κινδυνεύεις να ζεις το ίδιο έργο σε επανάληψη. Σαν την περίφημη αλληγορική ταινία με πρωταγωνιστή τον Μπιλ Μάρει. Γιατί και οι πρόωροι αποκλεισμοί από την Ευρώπη και η αδυναμία του club να φτάσει σε μια μεγάλη επιτυχία, είναι αποτέλεσμα αυτής της στρεβλής λογικής. Το είχε πει καθαρά ο Ουζουνίδης, ότι ο Άρης ίσως πρέπει να ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο για να πετύχει και να φτιάξει το σπιτικό του. Να δοκιμάσει και το διαφορετικό από αυτό που συνήθως επιλέγει κάθε καλοκαίρι. Έχω την αίσθηση ότι ελάχιστα από όσα είπε ή ζήτησε εισακούστηκαν (πχ η προτεραιότητα στην απόκτηση αμυντικού χαφ) και κάποια στιγμή, εμφάνισε και ο ίδιος σημάδια κόπωσης. Ενδεχομένως και συμβιβασμού, απέχοντας αρκετά από τον προπονητή που σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, δεν δίσταζε να… σπάσει αυγά. Να απαιτήσει, να συγκρουστεί.

Ο Άρης δεν χρειάζεται έναν ακόμη προπονητή. Χρειάζεται μια σταθερή δομή. Την στήριξη σε ένα πλάνο που θα οριοθετηθεί και δεν θα παρεκκλίνει από αυτό, ακόμη και αν έρθουν 1-2… στραβές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι προπονητές, αποχωρούν μετά την 2η αγωνιστική. Στο ξεκίνημα της εκάστοτε σεζόν, λίγο καιρό μετά το καλοκαίρι και τις πολλές αλλαγές κάθε φορά. Είναι εκπληκτικό ότι 20 χρόνια τώρα, μόνο ο Κούπερ και ο Μάντζιος άντεξαν ένα ολόκληρο ημερολογιακό έτος.

Στη θέση του Ουζουνίδη εκτός απροόπτου έρχεται ο Μανόλο Χιμένεθ. Έμπειρος τεχνικός και γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας. Στοιχεία που μέτρησαν στα κριτήρια επιλογής του. Όλοι εύχονται να πετύχει. Να αξιοποιήσει καλύτερα το υλικό που θα βρει και να βελτιώσει την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Ακόμη κι αυτό να συμβεί όμως, αν δεν αλλάξει το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας του club, θα πρόκειται για κάτι παροδικό. Χωρίς προοπτική συνέχειας. Ο Άρης δεν χρειάζεται απλά 2-3 μεγάλες νίκες. Μπορεί και να τις κάνει.

Όπως έδειξε η αντίδραση του κόσμου στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, έχει ανάγκη από μια συνολική ανακατεύθυνση. Μια αλλαγή ρότας στο πως σκέφτεται, λειτουργεί και αντιδρά ο οργανισμός. Ένα καινούργιο ερέθισμα που θα τον εξιτάρει και θα του προσφέρει όραμα και προοπτική. Αν το δει, αν το αισθανθεί θα κατακλύσει το Βικελίδης. Αρκεί για να του προσφέρει αυτό, μια ακόμη αλλαγή προπονητή; Οι απαντήσεις σύντομα στο γήπεδο…