Από την αντίδραση στην κατάρρευση, ένα Βίγκο δρόμος…

Παίρνοντας ως βάση αναφοράς την ντροπιαστική ήττα στη Λιβαδειά, ο ΠΑΟΚ έκτοτε ψάχνει να βρει την αντίδραση. Αντί αυτού, μάζευε ισοπαλίες, απώλειες βαθμών, απώλειες μέρους των πιθανοτήτων ευρωπαϊκής πρόκρισης, απώλειες μέρους των ελπίδων κατάκτησης του τίτλου.

Η ομάδα του Λουτσέσκου έδειχνε τουλάχιστον να το παλεύει, να προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες της. Απόψε στο Βίγκο, ήταν η πρώτη φορά που διέκρινα σημάδια παραίτησης στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμα κι αν δέχθηκε το ίδιο πλήγμα με το προ ημερών ματς της Τρίπολης: Το γκολ του αντιπάλου στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου. Δεν είναι μόνο αυτό.

Οι «ασπρόμαυροι» από την αρχή της αναμέτρησης δεν κατάφεραν σε κανένα σημείο να ελέγξουν τον ρυθμό, ούτε να απειλήσουν ουσιαστικά τον αντίπαλό τους. Ασύνδετοι, χωρίς συνδυαστικό ποδόσφαιρο, με πολλά λάθος κοντρόλ, λάθος χρόνους και κακές επαφές με την μπάλα. Ακόμα και στο ανασταλτικό κομμάτι, όπου ήταν πιο μαζεμένοι στους χώρους σε αυτό το παθητικό παιχνίδι που επέλεξαν, υπήρχαν κενά στα μεσοδιαστήματα που εμφανίζοντας από τις κάθετες μεταβιβάσεις και τις συνεργασίες των γηπεδούχων.

Πιο σημαντικό από τα παραπάνω όμως ήταν η έλλειψη μαχητικότητας και έντασης μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι Γαλιθιάνοι δεν άφηναν να πάρει ανάσα ο αντίπαλος που θα πάρει την μπάλα στα πόδια, πανηγύριζαν στις αμυντικές τους προσπάθειες χρησιμοποιώντας δυνατά σώμα και χέρια, έβγαζαν νεύρο και αποφασιστικότητα. Στον αντίποδα, κάθε φορά που παίκτης της Θέλτα έπαιρνε την μπάλα στην κατοχή του, είχε πάντα ελεύθερα μέτρα μπροστά του και πάντα μια ανεμπόδιστη πάσα για να επιχειρήσει. Έτσι ξεκινούσαν όλες οι επικίνδυνες επισκέψεις στην αντίπαλη περιοχή.

Σαφώς υπάρχει και η παράμετρος rotation. Ο προπονητής του ΠΑΟΚ επέλεξε ένα βαθύ φρεσκάρισμα της αρχικής του ενδεκάδας, πάντα σε άμεση συνάρτηση με τον κυριακάτικο ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο Βολιάκο έκανε ντεμπούτο κατευθείαν στα βαθιά, ο Μπιάνκο τοποθετήθηκε δίπλα στον Οζντόεφ, ο Καμαρά ήταν σε ρόλο δεκαριού. Αυτά ίσως έπαιξαν ρόλο στην έλλειψη συνοχής, δεν μπορούν όμως να δικαιολογήσουν την έλλειψη πάθους και θέλησης.

Το γκολ του Γιακουμάκη στο 37’ ήρθε ως μάνα εξ ουρανού, από τον μοναδικό δημιουργικό παίκτη της ομάδας, τον Κωνσταντέλια. Το μέταλλο του Ευρωπαίου ΠΑΟΚ, άλλες χρονιές θα έχτιζε πάνω σε αυτό για να αντέξει μέχρι τέλους. Τώρα, μια στραβή, τον πέταξε ξανά στο καναβάτσο. Λίγα δευτερόλεπτα πριν οδηγηθούν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα του ημιχρόνου, οι φιλοξενούμενοι δέχθηκαν την ισοφάριση. Και το έργο είχε τελειώσει ήδη από τη μέση του.

Η απογοήτευση έφερε την κατάρρευση – με την επίτευξη και του 2-1 – και η κατάρρευση έφερε την παραίτηση μετά το το 3-1. Πρώτα και πάντα την πνευματική. Αυτή που φανερώνεται στα πρόσωπα, αυτή που μεταφράζεται στην απόγνωση των κινήσεων μέσα στο γήπεδο.

Η είσοδος του Μεϊτέ σουλούπωσε για λίγα λεπτά την εικόνα αλλά ήταν κάτι εντελώς παροδικό. Στο 3-1, τα χέρια, που βρίσκονταν ήδη στον αέρα, σηκώθηκαν ψηλά. Η σημαία από ασπρόμαυρη έγινε λευκή.

Ο Λουτσέσκου συνεχίζει - στον δημόσιο λόγο - να υπερασπίζεται τους ποδοσφαιριστές του. Αυτοί όμως δεν ανταποδίδουν εντός του αγωνιστικού χώρου. Κάπου χάνεται η μετάφραση. Αυτή που πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Έστω και με google translator...