Αυστηρά και υπομονετικά

Μετά από 9 αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα, κι ενώ έχει διανυθεί σχεδόν το 1/4 της φετινής σεζόν, που δεν είναι και μικρό δείγμα πια, ο Παναθηναϊκός μοιάζει εγκλωβισμένος σε μία δίνη. Μέχρι την Τετάρτη. Στην Μπεογκράτσκα Αρένα, εκτός από εγκλωβισμένος έδειχνε και παραδομένους.

Τα προβλήματα είναι σημαντικά. Ο Λεσόρ δεν έχει επιστρέψει ακόμα. Ο Χολμς τέθηκε πολύ νωρίς εκτός με τραυματισμό. Ο Γιούρτσεβεν, το ίδιο!

Αν ο Παναθηναϊκός ψάχνει για δικαιολογίες, ας κλείσει στα μάτια, να πιάσει μία στην τύχη. Είναι τόσες πολλές, υπαρκτές και ουσιαστικές, που αποκλείεται να αστοχήσει.

Στο μονοπάτι που βρίσκεται όμως η ομάδα του Εργκίν Αταμάν οι δικαιολογίες, αν και περισσεύουν, δεν βοηθούν. Στέκεται ακριβώς στο σημείο, όπου απαιτείται άμεσα η ενδοσκόπηση. Σημασία δεν έχει αν και κατά πόσο η τύχη έχει γυρίσει την πλάτη στους πράσινους, αλλά τι μπορούν κάνουν οι ίδιοι για να μανιπουλάρουν την τύχη τους. Και για να την καθορίσουν.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο απαιτείται μία γενναία στάση και να απαντηθεί το ερώτημα: «Τι γίνεται λάθος;».

Ο Παναθηναϊκός τη δεδομένη στιγμή, εντός των τειχών και των αποδυτηρίων έχει ανάγκη από αυστηρότητα. Βαθιά αυστηρότητα. Και ταυτόχρονα υπομονή και αποφασιστικότητα, που στη γλώσσα του αθλητισμού μεταφράζεται και ως «προσωπικότητα».

Το αποκαρδιωτικό θέαμα των 30 λεπτών, που διακόπηκε από κάποιες εξάρσεις ποιότητας και εγωισμού, δεν μπορεί να αντλεί αιτίες μόνο από ατυχίες και τραυματισμούς. Υπάρχει και κάτι άλλο. Ο κόουτς Αταμάν, πρέπει να το αναζητήσει.

Στη Μπεογκράτσκα, ο Αστέρας βρήκε τον Παναθηναϊκό μπόσικο και όλο το βράδυ, άλλες φορές του ψέκαζε κι άλλες έκανε επώδυνες επαλείψεις με αλάτι στις πληγές του.

Πράγματι, χωρίς τους ψηλούς του και με μοναδικό κατ' επίφασιν σέντερ τον Ντίνο Μήτογλου, το δεύτερο επίπεδο άμυνας θα ήταν έτσι κι αλλιώς ευάλωτο.

Ωστόσο, οι Σέρβοι έκαναν σχεδόν όλο το βράδυ διαγωνισμό, ποιος απ’ όλους θα πατήσει πιο εύκολα το ζωγραφιστό. Η πρώτη γράμμα άμυνας και οι παίκτες που μαρκάραν από το 1 μέχρι το 3 ήταν αδύνατον να σταματήσει το iso των διαφορετικών παικτών του Αστέρα, οι οποίοι δεν είπαν όχι σε καμία ευκαιρία να επιλέξουν καταστάσεις απομόνωσης απέναντι στα γκαρντ του Παναθηναϊκού.

Δεν έχασαν ούτε μία φορά τη μάχη. Ούτε ο Σορτς, ούτε ο Σλούκας, ο Ναν, ακόμα και ο Γκραντ με τον Οσμάν έχαναν τις μάχες στο 1vs1. Εν αρχήν είναι η δημιουργία στο μπάακετ. Κι όταν το point of attack χάνει ασμένως τις μάχες και δημιουργείται τόσο εύκολα το πρώτο ρήγμα, μετά η ομάδα που επιτίθεται πρέπει να είναι πράγματικά κακή, ή ατάλαντη για να μην κυριαρχήσει. Ο Αστέρας δεν ήταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Με η χωρίς Γιούρτσεβεν, με ή χωρίς Χολμς και Λεσόρτ, αυτό είναι ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα.

Ο Εργκίν Αταμάν, οφείλει να βρει τις λύσεις. Κι επειδή εκτός από την άμυνα, ο Παναθηναϊκός στο Βελιγράδι είχε και σοβαρό επιθετικό, η λύση είναι μόνο μία: Σοβαρή και αυστηρή ενδοσκόπηση. Στη ζωή υπάρχουν πράγματα που μπορείς να ελέγξεις και αυτά που δεν μπορείς. Με τα δεύτερα δεν ασχολείσαι. Μπορείς κι επιβάλλεται όμως, να ασχοληθείς με τα πρώτα.

Κι αν ο Τι Τζέι Σορτς παίζει στο 10% αυτών που περίμεναν στο ΟΑΚΑ, εκτός από τις δικές του ευθύνες (όποιες κι αν είναι), σε ποιο σημείο μπορεί να εστιάζονται οι ευθύνες αυτών που βρίσκονται εκεί για να τον βοηθήσουν; Προς τιμήν του, ο Εγκίν Αταμάν, δεν έδειξε με το δάχτυλο. Στην αναφορά που έκανε στον Σορτς συμπεριέλαβε και τον εαυτό του στις πιθανές αιτίες του φτωχού 10%.

Στο πρώτο ημίχρονο οι πράσινοι είχαν πολύ στενάχωρη εικόνα στα σουτ τριών πόντων… Ολοκλήρωσαν το ματς με 9/33 και ποσοστό 27.3! Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι οι χειρότερες ομάδες της Ευρωλίγκας σε αυτές τις εκτελέσεις… Κι αν για τα ανοιχτά σουτ, προφανώς και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από πνευματική αποσυμφόρηση, πιο ακριβώς γίνεται με τα contested; Ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Αστέρα έδειχνε να είναι μία ομάδα σε αιχμαλωσία, όπου στο παιχνίδι 5 εναντίον 5, τίποτα, μα τίποτα δε λειτουργούσε. Φυσικά, η απουσία ενός pick n roll ψηλού είναι σημαντική. Ίσως η πιο σημαντική. Αλλά για μία ομάδα με τόσο επιθετικό ταλέντο, μπορεί αυτό να σταθεί ως η απόλυτη δικαιολογία;

Όχι! Υπάρχει κάτι πιο βαθύ, το οποίο ο κόουτς Αταμαν, που έχει μεγάλη ικανότητα σε αυτό, να το αναζητήσει.

Κι αν ο κόουτς:

• Δεν πάρει γρήγορες αποφάσεις σχετικά με την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά του ψηλού που πρέπει να υπογράψει… χθες
• Δεν παγιώσει το μυαλό του τι ακριβώς γίνεται με τον Λεσόρτ για να κάνεις και τις αντίστοιχες επιλογές
• Δεν σκεφτεί ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να βάλει στο κλίμα της ομάδας τον Σορτς
• Δεν πείσει τους παίκτες του να βάλουν πόδια και σώματα για να παίξουν άμυνα
• Δεν εφαρμόσει ένα σχέδιο για να κυκλοφορήσει η ομάδα του τη μπάλα καλύτερα και πιο γρήγορα

…τότε η σεζόν θα φύγει χωρίς να το καταλάβει κανείς.

Για να συμβεί αυτό όμως, υπάρχει ανάγκη από αυστηρότητα, του κόουτς προς τους παίκτες, του κόουτς προς τον εαυτό του και των παικτών προς τους ίδιους.

Κάπως έτσι άλλαξε και η ιστορία πριν από δύο χρόνια.

Η πιο γενναία πράξη που μπορεί να κάνει κάποιος για να λύσει ένα πρόβλημα είναι να αποδεχτεί ότι το έχει. Πριν δύο χρόνια όχι μόνο λύθηκε, αλλά και γράφτηκε ιστορία.

Φέτος, χωρίς αυστηρότητα, δράση και ειλικρίνεια, δύσκολα θα αλλάξει ο δρόμος.

Και φυσικά υπομονή. Αν το πρόβλημα αναγνωριστεί κατόπιν χρειάζεται κατανόηση και υπομονή απ’ όλους. Και κυρίως από τον κόσμο.

Το χειρότερο που μπορεί να κάνει ο πρωταθλητής Ευρώπης του 2024, είναι να κρυφτεί πίσω από τις αληθινές και πανίσχυρες δικαιολογίες.

Οι δικαιολογίες δεν έκανε ποτέ ομάδες πρωταθλήτριες.