Και το μυαλό είναι θολό, πω πω πω πω…

Η πιο δίκαιη και καθαρή ήττα του ΠΑΟΚ ήρθε σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές του πρωταθλήματος και από έναν αναπάντεχο αντίπαλο. Εκτός από δίκαιη και καθαρή βέβαια, είναι και ιδιαίτερα εύκολα εξηγήσιμη. Έχει εξήγηση, όχι δικαιολογία. Έχει απλή ανάγνωση παρά τις πολλές ανορθογραφίες. Αν ήταν αυτοκίνητο, ο μάστορας στο συνεργείο θα έλεγε ότι «έκαψε φλάντζα».

Έτσι όπως είχαν δημιουργηθεί τα δεδομένα, ήταν φανερό ότι ο Δικέφαλος θα έφτυνε αίμα μέχρι να ολοκληρωθούν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του 2025. Θα έπρεπε (και πρέπει ακόμα) να επιστρατεύσει κάθε ικμάδα δυνάμεων, να ξεσηκώσει κάθε κουράγιο που του απέμεινε. Να βρει λύσεις σε πρόσωπα, κατά περίπτωση να βγάλει λαγούς από το καπέλο για να καλυφθούν κενά και αδυναμίες.

Μετά από δυο τοπικά ντέρμπι, ένα εξουθενωτικό ταξίδι-ματς στη Βουλγαρία, και μια πτήση για την Αθήνα, η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου είχε μπροστά της ένα ακόμα must win παιχνίδι. Όπως όλα.

Χωρίς το βασικό δίδυμο στόπερ - για την ακρίβεια με μόλις δυο διαθέσιμα στόπερ που έπαιξαν ξανά πριν 70 ώρες – χωρίς τον βασικό και μοναδικό σέντερ φορ του, χωρίς τον αρχηγό του, με ξεζουμισμένα βασικά γρανάζια και ελάχιστες λύσεις από τον πάγκο.

Δεν είναι όμως απλά και μόνο το γεμάτο ιατρικό δελτίο και οι κομβικές απουσίες. Είναι η σωματική και πνευματική θολούρα που φέρνουν οι συνεχείς οριακές υποχρεώσεις. Η κούραση φέρνει τη θολούρα, η θολούρα την έλλειψη συγκέντρωσης, κι από εκεί τα νεύρα, κι από εκεί η έλλειψη καθαρού μυαλού. Σαν κομμάτια από ντόμινο έρχονται και πέφτουν το ένα μετά το άλλο, μέχρι να έρθει η ολική κατάρρευση. Αυτή δηλαδή που παρουσιάστηκε στο γήπεδο του Περιστερίου.

Ούτε το φτηνό – ένα ακόμα - γκολ στο 17’, ούτε το πέναλτι που δεν είχε διάθεση να δώσει ο Τσακαλίδης, μπορούσαν να στοιχίσουν αν ο ΠΑΟΚ δεν ήταν σε αυτήν την κατάσταση, αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Θολούρα για τους παίκτες, θολούρα και για τον προπονητή, θολούρα για όλους. Χωρίς υπολείμματα φρεσκάδας σε μυαλό και σώμα, χωρίς εναλλακτικό πλάνο, χωρίς ξεκάθαρη στόχευση και χωρίς εναλλακτικές λύσεις σε στρατηγικές θέσεις μέσα στο γήπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι για ένα ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο δεν μπόρεσε να απειλήσει ουσιαστικά.

Ο Παβλένκα παραμένει εκτός φόρμας με χαμένα αντανακλαστικά, οι Μεϊτέ-Κεντζιόρα παραδίδουν πνεύμα από τα αναρίθμητα αγωνιστικά λεπτά τους, ο Τσάλοφ στον στρατό θα ήταν εδώ και καρό “ΑΑ”. Πέντε αλλαγές μπήκαν στο γήπεδο, μηδέν εις το πηλίκο. Το πέναλτι και το 2-0 στο φινάλε ήταν απλά το προδιαγεγραμμένο και απολύτως αναμενόμενο κερασάκι στην τούρτα.