Ειλικρινά Παναθηναϊκέ, αυτό το «κάζο» απ’ τους Ολλανδούς ήθελε μεγάλη... προσπάθεια

Να το πιάσω από... στατιστικής άποψης και να πω πως ο Παναθηναϊκός είχε... 33 τελικές απέναντι στους Γκόου Αχέντ Ιγκλς, θα είναι τουλάχιστον οξύμωρο και θα απαντήσω σχεδόν... βρίζοντας τον εαυτό μου πως «αν είναι να μετράμε τελικές μεγάλε, ας δούμε πόσες εξ αυτών πήγαν προς την εστία», όπως ορθά είπε κι ο Χρήστος Κόντης στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς.
Να πούμε ότι το αποτέλεσμα με βάση τη συνολική εικόνα και το πώς έπαιξε ο Παναθηναϊκός ως το 70’ τον αδικεί, επίσης δεν έχει καμία απολύτως σημασία, διότι το «βάρος» της ΝΤΡΟΠΗΣ από μία τέτοια ήττα απ’ τους Γκόου Αχέντ Ιγκλς «σκεπάζει» τα πάντα. Δίκαια, άδικα, τα «σκεπάζει», ειδικά όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, όπου η υπομονή έχει εξαντληθεί κι εξαφανιστεί (διόλου άδικα) απ’ το λεξιλόγιο όλων εδώ και χρόνια.

Είναι μεγάλο το «κάζο» απ’ τους Ολλανδούς και ειλικρινά ήθελε μεγάλη... προσπάθεια να καταφέρει ο Παναθηναϊκός να χάσει αυτό το παιχνίδι, το οποίο έλεγχε και είχε στα δικά του «νερά» για περίπου 70 λεπτά μπάλας. Όμως, όπως πολλές φορές έχω επαναλάβει στο παρελθόν, τα παιχνίδια (ειδικά των «πράσινων») δεν μπορούν να... τελειώνουν στο 70’. Και δη όταν μιλάμε και για ευρωπαϊκό αγώνα.

Το κάνει όμως ακόμη χειρότερο ο... τρόπος, όταν βλέπεις και ξαναβλέπεις τα highlights. Αν ο Παναθηναϊκός ήταν σε ένα πολύ κακό βράδυ και είχε απέναντί του μία ομάδα η οποία τον σφυροκοπούσε και του είχε κάνει τη ζωή... πατίνι, τρέχοντας πάνω-κάτω, πιθανότατα σήμερα θα κάναμε μία άλλη κουβέντα. Ωστόσο, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ματς όπου οι «πράσινοι» έτρεχαν (σχεδόν) μόνοι τους για περισσότερο από μία ώρα, έχασαν μισό τσουβάλι γκολ και κατάφεραν να βγουν... δεύτεροι.

Με όλο το σεβασμό προς τους περσινούς Κυπελλούχους Ολλανδίας, Γκόου Αχέντ Ιγκλς, ο Παναθηναϊκός υπέστη ένα πραγματικά πολύ μεγάλο «κάζο», διότι απέναντί του είχε μία ομάδα η οποία για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του αγώνα δεν υπηρέτησε επουδενί τις βασικές αρχές του «δικού της» ποδοσφαίρου. Βγήκε για να παίξει άμυνα, όσο κι όπως αντέξει και στο τέλος πέφτοντας απ’ την Ακρόπολη (την οποία ειρήσθω εν παρόδω επισκέφθηκε το πρωί της Πέμπτης, 2/10) βρήκε και το... πορτοφόλι με τους τρεις βαθμούς.

Μία ομάδα η οποία δεν έχει το παραμικρό ευρωπαϊκό «βάρος» και ελάχιστη παρουσία στα Κύπελλα Ευρώπης. Και δεν το λέω για να την προσβάλλω ή να την μειώσω, οι άνθρωποι πριν 4 χρόνια έδιναν μάχη στη Β’ Ολλανδίας και το βράδυ της Πέμπτης (2/10) πανηγύρισαν στο ΟΑΚΑ την 4η ευρωπαϊκή νίκη της ιστορίας τους και πρώτη σε όμιλο Κυπέλλων Ευρώπης...

Οι «διακόπτες» μετά τις αλλαγές και ο φορ

Κι αυτό μεγαλοποιεί ακόμη περισσότερο το μέγεθος του ντροπιαστικού «χαστουκιού» που δέχθηκε ο Παναθηναϊκός, χάνοντας με τον πλέον απίθανο τρόπο μέσα απ’ τα χέρια του ένα «δικό» του ματς για 70 λεπτά. Διότι μετά το γκολ του Σφιντέρσκι, αλλά πολύ περισσότερο μετά την «έξοδο» του Πολωνού και του Μπακασέτα, έπεσαν οι... διακόπτες.

Στην επίθεση δεν υπήρχε το παραμικρό σημείο αναφοράς, οι Ολλανδοί πήραν μέτρα στο γήπεδο κι άρχισαν να «απλώνονται» λίγο περισσότερο με τους 2-3 πιο ποιοτικούς παίκτες που έχουν, σημειώνοντας δύο πανομοιότυπα γκολ (ρε «καρμπόν» λέμε) απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που έδειχνε σοκαρισμένος και πανικοβλημένος μετά το 1-1. Και στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα τα έκανε όλα λάθος.

Κι εδώ ανοίγει απολύτως λογικά η κουβέντα για το γεγονός πως το «τριφύλλι» και δη ο προηγούμενος προπονητής του Ρουί Βιτόρια, επέλεξε να αφήσει την ομάδα στην ευρωπαϊκή λίστα με δύο φορ, τον Ντέσερς και τον Σφιντέρσκι. Κι αυτή η απόφαση που πάρθηκε με βάση κάποια πράγματα που είχε τότε στο μυαλό του ο Πορτογάλος σε μία πολύ διαφορετική συνθήκη, θα την «κουβαλάει» ο Παναθηναϊκός σαν... αμαρτία τουλάχιστον ως τον Γενάρη.

Χτύπησε ο Νιγηριανός (διάστρεμμα), «έμεινε» από δυνάμεις ο Πολωνός και το τελευταίο 20λεπτο βγήκε με αναγκαστική επιλογή στον «φουνταριστό», τον Τζούριτσιτς. Και οι Ολλανδοί δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη, παίζοντας στο τελευταίο κομμάτι με λογική του «τι είχαμε, τι χάσαμε, πάμε λίγο πιο μπροστά και βλέπουμε». Και είδαν...

Το «ζύγισμα» δεν έγινε σωστά και πληρώθηκε

Το παραδέχθηκε κι ο Κόντης στη συνέντευξη Τύπου πως δεν έγινε και το καλύτερο δυνατό «ζύγισμα» της κατάστασης στο συγκεκριμένο θέμα. Κι απ’ τον ίδιο, τονίζοντας πως «...σίγουρα ο Σφιντέρσκι είχε κουραστεί, δυστυχώς δεν είχαμε άλλον επιθετικό σήμερα. Μπορεί αν έμενε να είχαμε άλλον έναν παίκτη που θα μπορούσε να σκοράρει. Στο πώς δεχτήκαμε τα γκολ δεν είχε καμία εμπλοκή. Απλώς έτσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι ίσως θα μπορούσε να μείνει άλλα 10-15 λεπτά και να τον χρειαζόμασταν για την διαχείριση».

Δεν νομίζω ότι έπαιξε τόσο πολύ στο δικό του μυαλό εκείνη την ώρα -μετά το 1-0 του Σφιντέρσκι- το «...πάμε να ασχοληθούμε τώρα με την Κυριακή (5/10) και τον Ατρόμητο» κι αυτός ήταν λόγος που έβγαλε τον Πολωνό και τον Μπακασέτα, έχοντας στο μυαλό του το επόμενο ματς. Περισσότερο οι κινήσεις -που ξεκάθαρα αυτή τη φορά δεν του «βγήκαν»- είχαν να κάνουν με την πρόθεσή του να «φρεσκάρει» λίγο παραπάνω την ομάδα σε τρεξίματα και να προστατεύσει στο φινάλε το αποτέλεσμα. Τούτη τη φορά, ωστόσο, η πληροφορία δεν μεταφέρθηκε σωστά στην ομάδα.

Όλη η ομάδα «έχασε» το μυαλό της μετά το 1-1

Διότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το γεγονός πως μετά το 1-1 (στο οποίο έχουν ακέραιη ευθύνη ο Τουμπά που χάνει τον Σμιτ κι ο Λαφόν που έπαθε... Καζιμιέρσκι) ο Παναθηναϊκός «έχασε» εντελώς το μυαλό του.

Κακές τοποθετήσεις, σπασμωδικές κινήσεις, παραμερισμός του πλάνου στο πως βγαίνουμε ορθολογικά στην επίθεση, πως πιέζουμε κι ανακτούμε. Μία «διάλυση» μέσα σε λίγα λεπτά του positioning (κι από παίκτες έμπειρους όπως ο Καλάμπρια κι ο Τουμπά) και της συνοχής που έφερε ως επακόλουθο το ίδιο «φθηνό» γκολ μέσα σε 7 λεπτά, με αποτέλεσμα στο τέλος να χαθεί και το ματς.

Ειλικρινά, δεν πρέπει να υπάρχει πιο «εύθραυστη» πνευματικά ομάδα απ’ τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σε κάτι τέτοια ματς θα κάνει τα πάντα στραβά, για να πληρώσει όλες τις αγωνιστικές «αμαρτίες» του και να ακυρώσει με τον πλέον αυτοκαταστροφικό τρόπο όλη την προσπάθειά του.

Και με το δίκιο του τόνιζε μετά ο 50χρονος τεχνικός πως «...αυτά τα 5-10 λεπτά που φάγαμε τα δύο γκολ δεν είχαμε καθαρό μυαλό. Αυτό δημιουργείται μετά από μία έντονη φόρτιση που μπορεί να έχουν κάποιοι παίκτες, αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι σε τέτοιες στιγμές να καθαρίζουμε το μυαλό μας, να σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και να μην αφήνουμε να επιδράσει αρνητικά στην ψυχολογία μας αυτό το γκολ. Είναι στιγμές δύσκολες, γιατί γενικά σήμερα και στο πρώτο ημίχρονο και στην αρχή του δεύτερου φαινόταν ότι είχαμε τον έλεγχο, αλλά τελικά το να έχεις μια καλή εικόνα για 60-70 λεπτά δεν αρκεί στο ποδόσφαιρο. Πρέπει να είσαι καλός σε όλο το ματς για να παίρνεις αυτό που θες, και εμείς θέλουμε τη νίκη».

Το βάρος του Αλαφούζου που πρέπει να μιλήσει

Μετά από ένα τέτοιο κάζο που επαναφέρει τους «πράσινους» ψυχολογικά, βαθμολογικά (έχοντας «ακυρώσει» ουσιαστικά το διπλό στη Βέρνη) και πνευματικά εκεί που βρίσκονταν πριν από 11-12 μέρες -και με τον κόσμο του ακόμα πιο «ξενερωμένο»- ακολουθεί η πιο... παναθηναϊκή ερώτηση: «Και τώρα, τι... χαμπάρια μάστορα;». Κοινώς τι κάνεις και πως «αντιδράς» ως οργανισμός κι ομάδα;

Απ’ το βράδυ της Πέμπτης (2/10), ξανάνοιξε η κουβέντα για το αν «μπορεί» τελικά ο Κόντης, αν θα πρέπει να έρθει ο Ρεμπρόφ, ο ένας ο άλλος... Και βεβαίως, η μήνη και τα πυρά επικεντρώνονται πρώτα απ’ όλα στην ιδιοκτησία και τον Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος θα πρέπει να πάρει πια ξεκάθαρες αποφάσεις, για όλη τη δομή του Παναθηναϊκού. Και θα πρέπει να αρχίσει να τις «τρέχει» από σήμερα κιόλας. Και να μιλήσει, να τις επικοινωνήσει, για μία φορά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να βγει και να πει με ειλικρίνεια προς τον κόσμο πως σκοπεύει να διαχειριστεί την κατάσταση και ποιες είναι οι δικές του σκέψεις, οι προσδοκίες και το πλάνο. Ο ίδιος όμως, όχι μέσω τρίτων ή μέσα από επιρροές και «περιβάλλοντα».

Ο Κόντης είναι ήδη «μέσα» στο «πρόβλημα»

Για το δε θέμα του προπονητή, την άποψή μου τη μετέφερα και το βράδυ της Πέμπτης (2/10) στο «Athletiko By Night»: Σε μία χρονιά που έχει ήδη προσφέρει ατελείωτα «σκωτσέζικα ντους» προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού κι εξελίσσεται «στρεβλά», όποιος προπονητής κι αν έρθει αυτή την στιγμή στους «πράσινους» (ο Ρεμπρόφ, ο ένας ο άλλος), το πιο πιθανό είναι πως θα «καεί» κι ο ίδιος χωρίς να «φταίει» επί της ουσίας.

Αυτό δεν σημαίνει πως θεωρώ τον Κόντη «καμένο» ως προπονητής. Δεν είναι το «πρόβλημα» ή μέρος του προβλήματος ο 50χρονος τεχνικός. Απλώς ο Κόντης είναι ήδη «μέσα» στο «πρόβλημα» και γνωρίζει τι δεν πηγαίνει καλά. Έχει πλήρη εικόνα και σίγουρα μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση, χωρίς άλλο χάσιμο του χρόνου που δεν υπάρχει και θα χρειαστεί δεδομένα ένας «νέος» προπονητής...