Ένα χρόνο μετά ο πόνος στην ψυχή δεν «σβήνει»: Ο Τζορτζ Μπάλντοκ θα είναι πάντα εδώ...

Το άκουσμα της είδησης θύμιζε σκηνή από δραματική ταινία. Με την πρώτη ατάκα όλων να περιλαμβάνει τις ίδιες επτά λέξεις. «Δεν μπορεί. Αποκλείεται. Κάποιο λάθος έχει γίνει...». Λίγο μετά τις 22:00 το βράδυ της Τετάρτης, 9 Οκτωβρίου 2024, ο Τζορτζ Μπάλντοκ βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του στη Γλυφάδα, προκαλώντας ένα τεράστιο «σοκ» στο πανελλήνιο κι ανείπωτη θλίψη στην οικογένεια του Παναθηναϊκού, της Εθνικής Ομάδας, στο αγγλικό κι ελληνικό ποδόσφαιρο, στις ψυχές όλων...

Την ημέρα των πρώτων γενεθλίων του γιου του, η σύζυγός του (που έμεινε ακόμη στην Αγγλία κι ετοιμαζόταν να μετακομίσει λίγες μέρες μετά στην Αθήνα) προβληματισμένη απ’ το γεγονός πως ο Τζορτζ δεν απαντούσε επί ώρες στις κλήσεις της αν και είχαν επικοινωνήσει εκείνο το πρωινό, ειδοποίησε τον ιδιοκτήτη της βίλας στην οποία έμεινε ο διεθνής ποδοσφαιριστής για να πάει να τον βρει στο σπίτι του και να δει τι είχε συμβεί.

Ο ιδιοκτήτης εντόπισε τον 31χρονο άσο στην πισίνα δίχως να έχει τις αισθήσεις του και κάλεσε αμέσως το ΕΚΑΒ και την αστυνομία στις 22:30, με τον γιατρό της κινητής μονάδας να πιστοποιεί το θάνατό του και να αναμένει την ασφάλεια για να ξεκαθαριστούν τα αίτια του θανάτου του. Κανένα σημάδι πάλης, βίας ή εγκληματικής ενέργειας. «Πνιγμός εντός ύδατος» ανέφερε αργότερα και το πόρισμα του ιατροδικαστή του Πανεπιστημίου Αθηνών μετά τη νεκροτομή λίγες ώρες αργότερα, με τους πάντες να αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που είχε συμβεί...

Μέσα σε λίγες στιγμές εκείνο το μοιραίο βράδυ, τα πάντα «πάγωσαν». Η είδηση άρχισε να ταξιδεύει πολύ γρήγορα κι έγινε μία τεράστια κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων που ήταν δίπλα του. Οι συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό, με τους οποίους έκανε προπόνηση στο «Γ. Καλαφάτης» λίγες ώρες νωρίτερα, συγκεντρώθηκαν πολύ γρήγορα έξω απ’ το σπίτι του Μπάλντοκ στη Γλυφάδα. όντες σε κατάσταση «σοκ». Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο Λονδίνο, το πρώτο μήνυμα έφτασε στο κινητό του Τάσου Μπακασέτα, ο οποίος ένιωσε τη γη να... χάνεται κάτω απ’ τα πόδια του. Ακολούθησαν αμέτρητα τηλεφωνήματα και μηνύματα πίσω στην Αθήνα απ’ όλους πίσω στην Αθήνα για να μάθουν τι είχε συμβεί, συζητήσεις και βλέμματα στο κενό...

Κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ κι ας ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα το παιχνίδι με την Αγγλία στο «Wembley» για το UEFA Nations League. Τίποτε δεν είχε σημασία μπροστά σ’ αυτή την τραγωδία. Η UEFA δεν δέχθηκε λόγω του... συμπιεσμένου προγράμματος στο καλεντάρι της (!) να υπάρξει αναβολή κι εντέλει εκείνο το παιχνίδι με τα «τρία λιοντάρια» στο Λονδίνο απέκτησε πλέον νόημα για ένα και μόνο πράγμα: Να παίξουν όλοι για τον Τζορτζ, να τιμήσουν τη μνήμη του συμπαίκτη, του φίλου, του αδερφού τους...

Τραγική ειρωνεία; Ο Μπάλντοκ είχε μόλις επιστρέψει από ένα αρκετά σοβαρό μυϊκό τραυματισμό που είχε υποστεί στο φινάλε της προηγούμενης σεζόν στην Αγγλία και τον είχε κρατήσει εκτός για καιρό. Είχε παίξει στο ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, είχε επανέλθει πια σε φουλ δράση. Εάν είχε άλλα 1-2 παιχνίδια στα πόδια του με το «τριφύλλι», θα βρισκόταν στις κλήσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς για εκείνο το παιχνίδι με την Αγγλία στο «Wembley», καθώς είχε στο πλάνο του να τον καλέσει τον Νοέμβριο του 2024, στο επόμενο «παράθυρο» των εθνικών ομάδων.

Αν δεν ήταν εκείνος ο τραυματισμός θα βρισκόταν στο Λονδίνο, την «άλλη» πατρίδα του, μαζί με την εθνική εκείνο το βράδυ. Κι όλα θα ήταν αλλιώς...

Ο ιερός όρκος όλων μέσα στα αποδυτήρια

Το επόμενο πρωινό όλοι προσπαθούσαν να συνέλθουν απ’ το «σοκ». Αδύνατον... «Είμαστε όλοι πραγματικά συντετριμμένοι και σοκαρισμένοι! Ο George μας, ο συμπαίκτης μας, ο φίλος μας, ήταν και είναι οικογένεια μας... Κι όταν ένα μέλος χάνεται, ένα κομμάτι λείπει και θα λείπει για πάντα. Σε μια τέτοια στιγμή τα λόγια περισσεύουν... Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τον πόνο μας για την απώλεια του αδερφού μας. Τζορτζ μας καλό ταξίδι... Θα ζεις για πάντα μέσα στις καρδιές μας...», έγραψαν σε ένα κοινό μήνυμά τους όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού, ανεβάζοντας μία ασπρόμαυρη φωτογραφία του Μπάλντοκ με τη φανέλα της ομάδας.

Λίγες ώρες μετά στο Wembley, το «σκληρό» καθήκον των Ελλήνων διεθνών είχε μετατραπεί πια σε «ιερή αποστολή» στα αποδυτήρια. «Να νικήσουμε για τον Τζορτζ και να τιμήσουμε τη μνήμη του».

Τα λόγια του αρχηγού Τάσου Μπακασέτα, λίγο πριν βγει η ομάδα στο γήπεδο με τους διεθνείς να σχηματίζουν μία τεράστια αγκαλιά, ήταν σαν να έβγαιναν από 11 εκατομμύρια ψυχές. «Ξέρουμε τι σημαίνει ο Τζορτζ για όλους μας. Ήταν πάντα το παράδειγμα. Έδινε και την ψυχή του, έβαζε την ομάδα πάνω απ’ τον εαυτό του. Σήμερα θα παίξουμε όπως έπαιζε εκείνος. Με καρδιά. Με πίστη. Με σεβασμό».

Όρκος... Ιερός όρκος και πράξη. Δυο ώρες αργότερα, ο Βαγγέλης Παυλίδης με ένα υπέροχο σουτ στο 89ο λεπτό χάριζε μία ιστορική νίκη στην Ελλάδα επί της Αγγλίας μέσα στο «σπίτι» της. Το φιλί στο μαύρο περιβραχιόνιο, μία πελώρια αγκαλιά όλων, μία λευκή φανέλα της Εθνικής με το Νο2 στον «αέρα» κι όλοι να δείχνουν δακρυσμένοι τον ουρανό. Ο σπαραγμός, η ιερή υποχρέωση, η τιμή προς τον φίλο κι αδερφό τους.

Αλήθεια ποιος δεν έκλαψε εκείνο το βράδυ σ’ εκείνη την στιγμή. Μία απ’ τις πιο «δυνατές» (αν όχι την πιο «δυνατή») εικόνες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Μία σκηνή που σκέπαζε τα πάντα γύρω της.

Λίγες ημέρες μετά οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού επανέλαβαν το ίδιο στον αγώνα με τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο, μετά το γκολ της νίκης απ’ τον Ματέους Τετέ. Η «πράσινη» φανέλα με το «32» ψηλά, δάκρυα στα μάτια και το βλέμμα όλων στον ουρανό απ’ όπου τους έβλεπε πια ο Τζορτζ και χαμογελούσε.

Δεν πρόλαβε να τη φορέσει πολλές φορές, μόλις σε 4 παιχνίδια, όμως ο θρήνος όλων για την απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ σκέπασε επί μήνες τα πάντα. Και «βάρυνε» τις ψυχές όλων στην ομάδα για πάρα πολύ καιρό. Μαζί με ένα τεράστιο «γιατί ρε φίλε;».

Μία κίνηση σεβασμού μπροστά στο δράμα

Η διοίκηση του Παναθηναϊκού κι ο ιδιοκτήτης του Γιάννης Αλαφούζος, σε μία σπουδαία κίνηση αξιοπρέπειας και σεβασμού, κατέβαλλε στις αρχές Ιανουαρίου 2025 προς τη σύζυγο του αδικοχαμένου Τζορτζ όλο το συμβόλαιο του 31χρονου άσου. Όλα τα χρήματα που προβλεπόταν να πληρωθεί στα τρία χρόνια που είχε ισχύ το συμβόλαιό του, με μία δέσμευση προς την οικογένεια του Τζορτζ πως θα αναλάβει όλα τα έξοδα για κι ανατροφή κι όσα χρειαστούν ακόμη για τον μικρό γιό του αδικοχαμένου άσου. Η οικογένεια του Τζορτζ ήταν πλέον κομμάτι της οικογένειας του Παναθηναϊκού κι ο πόνος της, ήταν, είναι και θα είναι πόνος και για όλο τον οργανισμό του «τριφυλλιού». Σεβασμός κι αναγνώριση και με μηνύματα απ’ όλη την παγκόσμια, ποδοσφαιρική κοινότητα...

Λίγες ημέρες μετά, στις 30 Οκτωβρίου 2024, η τελευταία πράξη του δράματος. Το τελευταίο «αντίο» της οικογένειας του Παναθηναϊκού και του ελληνικού κι αγγλικού ποδοσφαίρου στο «Crown Hill Crematorium» του Μίλτον Κέινς της Αγγλίας. Της πόλης που μεγάλωσε ο Μπάλντοκ κι έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματά του πριν φτάσει στην καταξίωση μέσα απ’ τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ κι από εκεί στην απόφαση να αποδεχθεί την πρόταση της ΕΠΟ και να αγωνιστεί με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας τον Φεβρουάριο του 2022. Για να τιμήσει την ελληνική ρίζα του απ’ την πλευρά της μητέρας του και διότι ένιωθε για χρόνια μέσα του και το ελληνικό αίμα στις φλέβες του.

Και στη Γλασκώβη θα είναι «μαζί» τους

Ένα χρόνο μετά ο πόνος στην καρδιά δεν «σβήνει». Και δεν θα σβήσει... Στον Παναθηναϊκό ανήκε μόλις 4 μήνες μέχρι το βράδυ που «πάγωσαν» τα πάντα, όμως όσοι ήταν εκεί μαζί του, όσοι τον συναναστράφηκαν όλο αυτό το διάστημα έχουν φυλακίσει πια μέσα τους όλες τις αναμνήσεις. Γιατί ήταν ένας τέτοιος τύπος, γεμάτος από θετική ενέργεια κι αύρα, ακόμη και στις πιο μεγάλες δυσκολίες... Κανείς δεν τον ξεχνάει και η εικόνα το βράδυ της περασμένης Κυριακής (5/10), αμέσως μετά το γκολ στον αγώνα των «πράσινων» με τον Ατρόμητο, τα «είπε» όλα χωρίς να χρειαστεί μία λέξη...

Το ίδιο και τα παιδιά της Εθνικής Ομάδας, αυτή η φουρνιά που ήταν μαζί του για δύο χρόνια και τον ένιωθε κομμάτι της, αδερφό της. Και του προσέφερε τη μεγαλύτερη τιμή, το πιο ξεχωριστό «αντίο» με τη νίκη (πόσο, μα πόσο ειρωνεία της τύχης) στην «άλλη» πατρίδα του την Αγγλία. Σε μια βραδιά αποκλειστικά δική του, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στα βιβλία, ως μία νίκη «εις μνήμην Τζορτζ Μπάλντοκ». Η πρώτη επί της Αγγλίας, η πρώτη στην Αγγλία, εκεί όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε κι έζησε ο Τζορτζ μέχρι να έρθει στα μέρη μας στα 31 του.

Ένα χρόνο μετά, η φωτογραφία του, η εικόνα του και το όνομά του είναι παντού (και) στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Και κάθε φορά που παίζει απ’ τα μεγάφωνα το «Starman», το δικό του τραγούδι που του αφιέρωναν για χρόνια οι φίλοι της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, τα μάτια όλων των ανθρώπων και φίλων του «τριφυλλιού» βαραίνουν και βουρκώνουν.

Ένα χρόνο μετά και η άλλη «οικογένειά» του, αυτή της Εθνικής Ομάδας -σε ακόμη μία... ειρωνεία της τύχης- έχει το βράδυ της Πέμπτης (9/10) ξανά παιχνίδι. Ακόμη πιο σημαντικό, λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια απ’ το Λονδίνο, στο «Hampten Park» της Γλασκώβης απέναντι στην Σκωτία. Σε έναν αγώνα που μπορεί να κρατήσει ζωντανό το όνειρο της συμμετοχής στο Μουντιάλ του 2026. Το βλέμμα όλων θα στραφεί από μόνο του ξανά στον ουρανό με το που θα φτάσει η ομάδα στο γήπεδο.

Δεν θα είναι 11 Έλληνες διεθνείς στο γήπεδο, αλλά 12. Δεν το... χάνει ο Μπάλντοκ αυτό το ματς. Θέλει τόσο πολύ να τους δει όλους στα γήπεδα της Αμερικής. Και να είστε σίγουροι πως λίγο πριν την πρώτη σέντρα, κάθε παίκτης της Εθνικής θα ακούσει ένα ψιθύρισμα στ’ αυτιά του από εκεί ψηλά: «Let’s go guys, one more...».