Ένα δευτερόλεπτο λιγότερο…
Πατώντας το glass floor του ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός ήξερε ότι καλείται να αντιμετωπίσει ένα μικρό τέρας, με πολλά πρόσωπα, αλλά με ένα κυρίαρχο, την έφεση σε ένα ρυθμό που είναι μάλλον σπάνιος.
Σύμφωνα με το 3stepsbasketball, οι Ισπανοί παίζουν με τις δεύτερες περισσότερες κατοχές στην Ευρωλίγκα. Το έγραψε άλλωστε και ο Εβάν Φουρνιέ στο tweet του ότι το παιχνίδι της προσομοιάζει σε αυτό των Γάλλων κι ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Η διαφορά τους ότι στη μεν Παρί επικρατεί ένα δημιουργικό κι ενστικτώδης χάος, ενώ οι Ισπανοί έχουν δομές που τους βοηθούν να ανταποκρίνονται σε διάφορα στυλ.
Το παιχνίδι τελείωσε με τις δύο ομάδες να έχουν από 79.5 κατοχές… Τόσο η Βαλένθια, δηλαδή, όσο και ο Παναθηναϊκός, για ένα βράδυ, στον ίδιο αγώνα, έπαιξαν σε υψηλότερο τέμπο από τον μέσο όρο της Παρί…
Αν και σε κανένα σημείο της η αναμέτρηση δεν έμοιαζε να είναι …Ροντέο, όπως συχνά πυκνά νιώθουμε να συμβαίνει όταν παρακολουθούμε αγώνες της Παρί, ο Παναθηναϊκός εκτέλεσε τις επιθέσεις του 1 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από το μέσο όρο του (από 16.2 έπεσε στο 15.2), ενώ η Βαλένθια, κάτι περισσότερο από μισό δευτερόλεπτο (από το 15.6 στο 15.0).
Στην Εuroleague by night συζητήσαμε αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, ότι ο Παναθηναϊκός παρασύρθηκε από το τέμπο των Ισπανών και προσπάθησε να παίξει σε ένα γήπεδο που δεν είναι πάρα πολύ συνηθισμένος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί.
Η πραγματικότητα όμως, είναι ελαφρώς διαφορετική, διότι, ούτε μέσω της άμυνας του, ούτε μέσω της επίθεσης του, κατάφερε να ελέγξει, να ανταποκριθεί και να αντιδράσει στο τέμπο των Ισπανών.
Σε ένα too high mistake game, όπου οι γηπεδούχοι υπέπεσαν σε 17 και οι αντίπαλοι σε 19, οι ευκαιρίες (ειδικά μετά από κλεψίματα που ήταν 16 στο σύνολο, 9 για τους πράσινους) για κάποιες πολύ γρήγορες επιθέσεις σε ανοιχτό γήπεδο είναι πολλαπλάσιες.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μία ομάδα μπορεί να παρασυρθεί εύκολο στο ρυθμό του αντιπάλου, ωστόσο, τα αναχώματα που έστησε για να αναχαιτίσει αυτόν του αντιπάλου ήταν κοντά και αδύναμα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα του Αταμάν έχει σημειώσει 35 πόντους, η Βαλένθια 51! Και μόνο το γεγονός αυτό δείχνει ότι κάτι πήγε πολύ στραβά σε αυτό το διάστημα.
Σε ένα παιχνίδι που καθορίστηκε αποκλειστικά και μόνο από τους χειριστές, ο Παναθηναϊκός πήρε 3 πόντους από Φαρίντ και Γιούρτσεβεν, και 12 από τον Μήτογλου, ο οποίος όμως, μέχρι και το 39, όταν και το παιχνίδι είχε κριθεί, είχε 9 πόντους, εκ των οποίων μόνο από συνεργασία.
Με λίγα λόγια, την πρώτη φορά που ο Φαρίντ ήταν ουσιαστικά απών και στα δύο μισά, η απειλή μετά από συνεργασίες εξέλειψαν.
Λόγω της κατά κύριο λόγο εξαιρετικής άμυνας των Ισπανών στη δεύτερη γραμμή, όπου κάλυπταν με πάρα πολύ αποτελεσματικό τρόπο στις περιστροφές το roll του ψηλού (πολύ καλή tags από τον παίκτη της πλευράς που ήταν επιφορτισμένη να υψώσει εμπόδιο στο dive του σκρίνερ), αλλά, κι αυτό έχει σημασία, λόγω της αργής κυκλοφορίας της μπάλας.
Θα επανέλθουμε σε αυτό εντός ολίγου…
Τι απέμενε να γίνει λοιπόν; Να κυκλοφορήσει η μπάλα από τους χειριστές, να αλλάξει πολλά χέρια η μπάλα, για να βρεθεί ένα κατάλληλο close out. προκειμένου να ολοκληρωθεί η επίθεση σε κατάσταση ανισορροπίας.
Το ενδιαφέρον στοιχείο για τη Βαλένθια είναι το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις χειρότερες ομάδες σε καταστάσεις αντιμετώπισης Spot Up εκτελέσεων (δέχεται 1.082 πόντους/κατοχή. Δηλαδή είναι πολύ αδύναμη στο Catch n shot, και στα Catch n’ Drive. Αντίθετα είναι θαυμάσια στην αντιμετώπιση του ψηλού μετά το roll (3η καλύτερη άμυνα σε αυτή τη συνθήκη), ενώ είναι λίγο χειρότερη όταν επιτίθεται ο χειριστής μετά το pick (δέχεται 0,899 πόντους).
Απέναντι σε μία κακή άμυνα στην αντιμετώπιση του Spot Up και των close out επιθέσεων και απέναντι σε μία ομάδα που την ενδιαφέρει να προφυλάξει τη ρακέτα της, επιτρέποντας μακρινά σουτ, ο Παναθηναϊκός δε βρήκε πολλά ξεμαρκάριστα τρίποντα στο set παιχνίδι. Έκανε τα close out των Ισπανών, να δείχνουν, υπερηχητικά κάποιες φορές. Κι αυτό γιατί οι συνεργασίες γίνονταν με τρόπο που δεν ήταν αποτελεσματικός. Έτσι όταν οι receivers, είτε στη γωνία, είτε στις 45 έπαιρναν την μπάλα, αρκετές φορές είχαν κάποιο παίκτη να κάνει το σουτ τελικά να γράφεται στα contested.
Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν παρασύρθηκε από το ρυθμό των Ισπανών, αποτυπώνεται στο γεγονός ότι η Βαλέθια πήρε 20 πόντους μέσα από 20(!!!) κατοχές στο transition, ενώ ο Παναθηναϊκός είχε 10 πόντους σε μόλις 9 κατοχές στο transition. Δεν το λες και Ροντέο. Και το πρόβλημα δεν είναι οι 9 του Παναθηναϊκού. Το πρόβλημα είναι ότι μέσα από τα λάθη του, μέσα από την τεράστια αδυναμία στα αμυντικά ριμπάουντ (η Βαλένθια με 13 επιθετικά ανανέωνε 1 στις 3 επιθέσεις της), δεν κατάφερε να σταματήσει το τέμπο της ομάδας τους Πέδρο Μαρτίνεθ.
Ούτε καν στο 5 εναντίον 5, όταν ερχόταν η ώρα για αυτό. Είτε γιατί οι επιθέσεις των Ισπανών γίνονταν με δαιμονιώδη ρυθμό, όχι μόνο με γρήγορες εκτελέσεις, αλλά με πολύ γρήγορες αποφάσεις (πολύ γρήγορα κυκλοφορία). Και η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν αναποτελεσματικό, γιατί ήταν παθητική. Διότι προσπαθούσε να αντιδράσει (χωρίς να προλαβαίνει) και όχι να εμποδίζει ή να προλαμβάνει.
Η αθλητικότητα, η ταχύτητα, η πολύ καλή χημεία των Ισπανών έριξε τον Παναθηναϊκό στα σκοινιά. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μόνο μία ήττα, μετά από 4 συνεχόμενες. Το θέμα του ρυθμού ο Παναθηναϊκός δε θα το πληρώσει, δεν είναι άλλωστε πολλές οι ομάδες που αρέσκονται να παίζουν πιο γρήγορα από αυτόν. Το θέμα του αμυντικού ριμπάουντ όμως, είναι σοβαρό και ο Φαρίντ (παρότι μπορεί να φαίνεται) δεν το έχει λύσει. Και δε θα μπορούσε άλλωστε να το λύσει μόνος του. Κι εκεί ο Αταμάν σίγουρα πρέπει να πάρει κάποιες αποφάσεις.
