Γιατί ο προπονητής της Παρί συνηθίζει να αλλάζει όλη την πεντάδα του μέσα στο ματς
Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε κάλλιστα να ζαλιστεί στο Παρίσι, αλλά δεν ζαλίστηκε. Η... δραμαμίνη του ήταν ο Κένεθ Φαρίντ. Έχοντας κάνει μόνο μία προπόνηση με τους «πράσινους» και χωρίς να θυμάται καλά καλά όλα τα ονόματα των συμπαικτών του, ο Αμερικανός έδωσε όλες τις λύσεις που χρειαζόταν ο Εργκίν Αταμάν από έναν σέντερ που έψαχνε και τελικά (φαίνεται πως) τον βρήκε.
O «Manimal» άναψε τη σπίθα και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που το «τριφύλλι» νίκησε την Παρί για την 10η αγωνιστική της Euroleague στην «πόλη του φωτός».
Ζαλάδα πάντως και ανακατωσούρα, θα μπορούσε να πάθει ο Παναθηναϊκός και εξαιτίας του προπονητή της Παρί. Η στρατηγική του Φρανστέσκο Ταμπελίνι εστιάζει στην ταχύτητα. Η ομάδα του να επιτίθεται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ακόμα και σε λιγότερα από 10 δευτερόλεπτα. Κι αν δεν είναι κανείς επιμελής και υπέρμετρα προσεκτικός, θεατής ή αντίπαλος, δεν μπορεί καν να θυμηθεί ποιοι πέντε της Παρί βρίσκονται κάθε στιγμή στο παρκέ.
Οι προπονητές εκτελούν το σύστημα του... NBAer προέδρου
Ο Ταμπελίνι κάνει συνεχόμενες αλλαγές. Πολλές φορές και μαζικές. Βγάζει πέντε παίκτες και βάζει πέντε άλλους σε ανύποπτα σημεία και με συχνότητα που καμιά φορά αποπροσανατολίζει. Ίσως και τον ίδιο! Σίγουρα όμως, τον αντίπαλο.
Βέβαια, αυτή η επιλογή δεν αποτελεί δική του έμπνευση. Έτσι έπαιζε η Παρί και με τον Τουόμας Ίσαλο, ο οποίος πλέον είναι προπονητής των Μέμφις Γκρίζλις. Το ίδιο έκανε και με τον Τιάγκο Σπλίτερ στον πάγκο της, ο οποίος πλέον διαχειρίζεται αγωνιστικά τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς.
Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το αγωνιστικό μοντέλο των Παριζιάνων πάντως, δεν είναι ούτε ο νυν προπονητής, μηδέ ο τέως ή ο πρώην. Είναι ο Ντέιβιντ Καν.
Πρόκειται για τον Αμερικάνο δικηγόρο, πρώην δημοσιογράφο και διοικητικό στέλεχος ομάδων εδώ και δεκαετίες, που ανέλαβε τη διοίκηση της Παρί το 2018 με την ίδρυσή της και τοποθέτησε στην ατζέντα το πλάνο του που είχε να κάνει και με την οργάνωση σε επίπεδο εξωαγωνιστικής δομής, αλλά είχε και μερικές θεωρίες για τη δράση στο παρκέ. Απόψεις που τις πήρε μαζί του στο Παρίσι, όταν εγκατέλειψε τις ΗΠΑ. Εκεί όπου στο βιογραφικό του έχει προϋπηρεσία στους Ιντιάνα Πέισερς και στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς.
Ο Καν είχε και... μαύρες στιγμές στην πορεία του στον «μαγικό πλανήτη», καθώς το 2009, αν και θα μπορούσε να είχε επιλέξει για λογαριασμό της Μινεσότα τον Στέφεν Κάρι δεν το έκανε! Προτίμησε στο Νο.5 τον Ρίκι Ρούμπιο και στο No.6 τον Τζόνι Φλιν. Ο Κάρι... έπεσε στο Νο.7 και για καλή τύχη των Γουόριορς εγκαταστάθηκε στο Γκόλντεν Στέιτ και δημιούργησε μία Δυναστεία.
Ο Καν έπαθε, έμαθε και τώρα στην Ευρώπη έχει εγκαταστήσει μία λογική που το αγωνιστικό της αποτέλεσμα δελεάζει το κοινό (είναι η αλήθεια) και δημιουργεί προοπτική καταξίωσης στην ελίτ για την Παρί. Προς... διευκόλυνσή του στην Euroleague δεν υπάρχει η διαδικασία του Draft, οπότε δεν μπορεί να κάνει ανάλογες γκάφες σαν κι αυτή του Στέφεν Κάρι.
Το δημοκρατικό μοίρασμα του χρόνου
Το μοντέλο παιχνιδιού της Παρί θυμίζει αυτό αρκετών ομάδων του NBA. Των Μπόστον Σέλτικς για παράδειγμα. Και βασίζεται σε στοιχεία που έχουν να κάνουν με την ταχύτητα. Επειδή, οι Γάλλοι όμως, σε αντίθεση με τους «Κέλτες» (όταν είναι... υγιείς), δεν έχουν αθλητές υψηλών προδιαγραφών που μπορούν να αντέξουν στον καταιγιστικό ρυθμό για μεγάλα διαστήματα, έτσι έρχονται οι πολλές αλλαγές.
Κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο Ταμπελίνι με την κλασική του λογική και τεχνική, χρησιμοποίησε και τους 12 διαθέσιμους παίκτες. Κανένας δεν αγωνίστηκε πάνω από τα 22'51'' του Ναντίρ Χιφί. Άνω των 20 λεπτών αγωνίστηκε μόνο ο 23χρονος σκόρερ, ο Μουχαμέντ Φαγιέ (21'49'') και οι Τζέρεμι Μόργκαν (20'47'') και Τζάστιν Ρόμπινσον (20'09'').
Αν εξαιρέσουμε τον 22χρονο Ένζι Σαβίρ, ο οποίος έπαιξε λίγο (3'58''), ως συνήθως, οι υπόλοιποι έλαβαν συμμετοχή διψήφιου χρόνου. Επτά παίκτες πήραν από 10'19'' μέχρι 18'12''. Ένα αρκετά παράξενο στατιστικό, μοναδικής φύσεως στην Euroleague, αλλά καθιερωμένο εδώ και καιρό με την υπογραφή της Παρί.
Σε 10 ματς φέτος, από τα οποία οι Γάλλοι έχουν νικήσει στα τέσσερα, ο ρόλος μοιράζεται σχεδόν... δημοκρατικά. Και αυτό το μοντέλο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται, τουλάχιστον μέχρι η Παρί να αποκτήσει έναν σούπερ σταρ που θα θέλει και θα απαιτεί να αγωνίζεται για 30+ λεπτά. Να παίζει συνέχεια και να ξεκουράζεται σπανίως. Κάτι τέτοιο δεν έχει προκύψει προς το παρόν, οπότε η αμερικάνικη «θεωρία του Καν» παραμένει κυρίαρχη στο playbook.
