Η 5η θέση δεν πρέπει να είναι το ταβάνι αλλά η βάση για την επόμενη πίστα

Ο Άρης εξασφάλισε από χθες τον τελευταίο και μίνιμουμ στόχο μιας χρονιάς που ξεκίνησε αλλιώς και ολοκληρώνεται με μια… γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Αφήνει από τη μια, μια αίσθηση ικανοποίησης αφού η κατάληψη της 5ης θέσης, κόντρα μάλιστα στην εκτρωματική διαίρεση βαθμών, είναι πολύ πιθανό να δώσει ξανά ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο στον Άρη σε δυο εβδομάδες, αλλά από την άλλη, μένει και μια πίκρα γιατί το ταβάνι, οι φιλοδοξίες και οι απαιτήσεις του κλαμπ είναι -και ΠΡΕΠΕΙ να είναι- μεγαλύτερες από την 5η θέση.

Ο Άρης, αν θέλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να κάνει την αυτοκριτική του, θα βρει σίγουρα σημεία μέσα στη σεζόν που αδίκησε τον εαυτό του. Που έδωσε δικαιώματα και το… πάτημα στους εμπνευστές του φετινού φορμάτ του πρωταθλήματος, να πετύχουν πιο εύκολα, το να μην τον έχουν στα πόδια τους, δηλαδή εντός τετράδας. Μπορεί να απομονώσει τις λάθος επιλογές σε επίπεδο παικτών (Σίστο, Κουάισον) και την ένδεια σε συγκεκριμένες θέσεις, που φάνηκαν όταν υπήρχαν προβλήματα τραυματισμών. Την κακή νοοτροπία του γκρουπ σε ματς που θεωρητικά ήταν του… χεριού του (η βαριά ήττα με 4-1 από τον Λεβαδειακό, η ισοπαλία στο Βόλο πχ). Έπαιξαν τον ρόλο τους διαιτητικές αποφάσεις-μνημείο, όπως εκείνη στο Αγρίνιο και το υπέροχο δεύτερο γκολ του Μάνου Γκαρθία που ακυρώθηκε.

Για αυτό και κανείς φίλαθλος του Άρη, δεν πετάει τη σκούφια του για την 5η θέση. Ούτε κι αν εντέλει αυτή, του δώσει και ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ο λόγος είναι ότι άπαντες στον οργανισμό αντιλαμβάνονται ότι ο Άρης για να περάσει στην επόμενη πίστα, να είναι πιο ανταγωνιστικός στις εγχώριες διοργανώσεις και να μακροημερεύσεις στο Conference League, εφόσον επικυρωθεί η παρουσία του εκεί, θα χρειαστεί να χτίσει το σπίτι του σε πιο γερά θεμέλια. Να μάθει από τα φετινά του λάθη, να φροντίσει να μην τα επαναλάβει και να φτιάξει μια ομάδα που- κυρίως- να μάχεται στο γήπεδο. Έχουμε όμως χρόνο όμως για αυτά και το ευχάριστο είναι ότι ο Μαρίνος Ουζουνίδης τα γνωρίζει, τα έχει επισημάνει, έχει το know how και μένει να δούμε το επίπεδο ταύτισης και συντονισμού με τον Θεόδωρο Καρυπίδη.

Επιστρέφοντας στο χθεσινό ματς, δεν γίναμε σοφότεροι. Μια από τα ίδια. Κακό πρώτο ημίχρονο, στο οποίο ο Άρης κινδύνευσε να υποθηκεύσει το ματς, μπαίνοντας σε αυτό με ένα άνευ λόγου και αιτίας άγχος και πολλά ατομικά λάθη που οδήγησαν γρήγορα και στο γκολ του ΟΦΗ. Ο Φαμπιάνο φάνηκε ανέτοιμος, ο Σαβέριο δεν γύριζε στην άμυνα… ούτε με ταξί, ο Ντουντού που επιλέχθηκε αντί του Σπίκιτς… λίγα πράγματα, το κέντρο δίχως τον Χοσέ Σιφουέντες ήταν πολύ αργό και οι στατικές φάσεις κίνδυνος- θάνατος.

Η εικόνα στην επανάληψη άλλαξε και σε αυτό έπαιξαν ρόλο τρεις παίκτες και τα ευχάριστα μαντάτα από Τρίπολη μεριά. Ο Σιφουέντες που έδωσε ξανά μια ισορροπία, ο Σαμόρα με την πίεση που άσκησε και ο Σπίκιτς. Ο τελευταίος απέδειξε πόσο σημαντικό είναι το κίνητρο και η καλή νοοτροπία σε ένα ποδοσφαιριστή. Αν και ο προπονητής του, ουσιαστικά τον… τιμώρησε αφήνοντάς τον στον πάγκο, για τον Κροάτη αυτό λειτούργησε ενισχυτικά και ουχί αποθαρρυντικά. Μπήκε για να δείξει πράγματα, ήταν ο μόνος που έκανε τελικές στην εστία και στο τέλος δικαιώθηκε με το παρθενικό του γκολ. Το έψαχνε πολύ και στα προηγούμενα ματς και αυτή η έντονη επιθυμία, τον οδηγούσε σε βεβιασμένες ενέργειες. Δεν ξέρω αν ο Σπίκιτς τελικά θα κερδίσει μια θέση στο ρόστερ και της επόμενης σεζόν. Αυτό που εγώ τουλάχιστον βλέπω στον Κροάτη είναι ένα ποδοσφαιριστή με καλή νοοτροπία, σωστή τακτική παιδεία, σωματικά προσόντα και καλή ηλικία. Ένα πόιντ το κέρδισε με το σπαθί του χθες. Κάποιοι άλλοι έχασαν πόντους και ίσως για κάποιους να ήταν και το τελευταίο τους παιχνίδι με τη φανέλα του Άρη.

Ο Άρης είναι υποχρεωμένος να περιμένει δυο εβδομάδες για να δει αν θα έχει αντίκρισμα η 5η θέση και για πρακτικούς λόγους, αφού αλλιώς θα… τρέξει ο σχεδιασμός με Ευρώπη και αλλιώς χωρίς. Αυτό που εμείς περιμένουμε είναι το άλλο Σάββατο κόντρα στον Αστέρα να δούμε κάποιους παίκτες που δεν έχουμε δει (Μαμαντού Νινγκ πχ) και στο ενδιάμεσο κάποιες πρώτες κινήσεις, ενδεικτικές των προθέσεων του club για τη νέα σεζόν, που ταυτόχρονα θα στείλουν και ένα μήνυμα στον κόσμο…