Η απόλυτη ανάλυση για έναν αντίπαλο σχεδόν αψεγάδιαστο

Η ώρα πλησιάζει. Για αυτό που ο ίδιος ο Κώστας Σλούκας χαρακτήρισε ως “ίσως το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου”.

Η ώρα πλησιάζει για αυτό που εμείς λέμε ότι είναι το σπουδαιότερο παιχνίδι της τελευταίας 16ετίας του ελληνικού μπάσκετ. Ένα παιχνίδι. Ένα και μοναδικό. Για να βγάλει τους Έλληνες στους δρόμους, για την οριστική παλινόρθωση της επίσημης αγαπημένης στον συναισθηματικό θρόνο των φιλάθλων, για την επιβεβαίωση του άγραφου γνωμικού που λέει ότι… “Η επιτυχία έρχεται όταν δεν την κυνηγάς από πίσω”. 

Η Εθνική ομάδα είναι στον ημιτελικό και απέναντί της θα βρει την Τουρκία,που δεν είναι απλά μία πραγματικά σπουδαία ομάδα… Είναι μία ομάδα που πεινάει σαν νηστικό επί μήνες, άγριο θηρίο για μία διάκριση, για ένα μετάλλιο, για το πρώτο της σε διεθνές επίπεδο μακριά από τη χώρα της. Οι Τούρκοι κατέκτησαν το ασημένιο στο Ευρωμπάσκετ του 2001 που έγινε στη χώρα τους και 9 χρόνια αργότερα, επίσης το ασημένιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Πόλης, στον τελικό με τις ΗΠΑ. Η μπασκετικότητά τους, ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, αλλά σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, δεν έχει …βγάλει διαβατήριο. Και τους πληγώνει! Άρα, η ώρα είναι τώρα και για τους αντιπάλους της Ελλάδας στον σπουδαίο, αν όχι πολύφερνο ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ, με τον οποίο ασχολούνται όλα τα media απανταχού της Ευρώπης. Λόγω σημασίας, λόγω προέλευσης, αλλά κυρίως για τους εξής δύο …λόγους: Γιάννης Αντετοκούνμπο και Αλπερέν Σενγκούν. Σε μία μονομαχία. Σε έναν αγώνα που όλοι αντιλαμβάνονται την αξία του για το εθνικό μπάσκετ και των δύο χωρών. 

Ωστόσο, όπως για τον Εγκίν Αταμάν δεν είναι Γιάννης ο μοναδικός πονοκέφαλος, έτσι και για τον Βασίλη Σπανούλη, οι κίνδυνοι και οι απειλές που εκφράζει η Τουρκία δεν προέρχονται αποκλειστικά από τον σπουδαίο Σενγκούν. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο…

Ποια είναι όμως η Τουρκία; Τι καπνό φουμάρει και τι φέρνει πάνω στο γήπεδο του μπάσκετ;

Πριν την ανάλυση είναι καλό να σημειωθεί ότι πρόκειται για το πιο επικίνδυνο και δύσκολο παιχνίδι που θα έχει παίξει η Εθνική ομάδα σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Για να αναδείξει κανείς ψεγάδια στην τουρκική ομάδα χρειάζεται μικροχειρουργική προσέγγιση, σε πολύ μικρές λεπτομέρειες που ενδεχομένως να κάνουν τη διαφορά. Η Τουρκία είναι μία πραγματικά σούπερ ομάδα… Τόσο στην επίθεση της, όσο και στην άμυνα. Με αδυναμίες μεν, αλλά δύσκολα ορατές με γυμνό μάτι.

STATS

Με βάση τα metrics συγκεκριμένων σελίδων, όπου ως ξεχωριστές κατοχές δεν μετρούν οι ανανεώσεις από επιθετικά ριμπάουντ, η Τουρκία είναι η ομάδα που παίζει στις λιγότερες κατοχές από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες του Ευρωμπάσκετ (μόνο Κύπρος και Γεωργία έχουν λιγότερες). Ο ρυθμός των Τούρκων λοιπόν, μετριέται στις 70.2 κατοχές ανά παιχνίδι, ενώ η Ελλάδα παίζει στις 72.1 (15η).

Στο Offensive Rating, είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα του τουρνουά με 129.6 πόντους ανά 100 κατοχές (πίσω μόνο από την Γερμανία), αλλά αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία όταν συνδυάζεται με το δείκτη του defensive rating, όπου η Τουρκία είναι στην 6η θέση, επιτρέποντας μόνο 104.5 πόντους ανά 100 κατοχές. Αντίστοιχα στις δύο κατηγορίες η Ελλάδα είναι 4η στο DR με 100.8, ενώ στο OR είναι 5η με 119.4. 

Στο συνολικό Rating (που ονομάζεται NET Rating και μετρά τη διαφορά του OR και του DR, η Τουρκία είναι στη δεύτερη θέση με 25.1 και η Ελλάδα στην 3η με 18.6. 

Κάτι που αποδεικνύει ότι οι δύο ομάδες δεν έφτασαν διόλου τυχαία, ούτε φυσικά συμπτωματικά στον ημιτελικό μίας τόσο μεγάλης διοργάνωσης. 

Από την άλλη πλευρά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι τα ομαδικά στατιστικά σε διοργανώσεις fast track, με λίγα ματς και με κάποιους πιο αδύναμους αντιπάλους, τα metrics μπορει να αποτυπώνουν μία εικόνα που είναι οριακά αληθινή. Αλλη κουβέντα αυτή. 

Οι παίκτες του Αταμαν δείχνουν τεράστια συνέπεια στα αμυντικά ριμπάουντ όπου καταφέρνουν και εξασφαλίζουν το 74% των συνολικών διεκδικούμενων στη ρακέτα τους (επιτρέπουν στον αντίπαλο μόνο το 26% των ριμπάουντ στην άμυνα τους), ενώ ταυτόχρονα είναι μακράν η πρώτη δύναμη στα διεκδικούμενα επιθετικά όπου παίρνει το 40%!!! Δηλαδή, οι παίκτες του Αταμάν ανανεώνουν με επιθετικό ριμπάουντ τις 4 από τις 10 επιθέσεις τους. Σχεδόν τις μισές. Υπερβολικά μεγάλο νούμερο. 

Σε ακόμα έναν πολύ αποκαλυπτικό για τη φιλοσοφία της Τουρκίας δείκτη, αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η ομάδα που σημειώνει το 32.2% των επιτυχημένων προσπαθειών της με ασίστ. Μόνο η Σερβία ήταν απειροελάχιστα καλύτερη έχοντας ποσοστό 32.2%. Η Ελλάδα, απόλυτα δικαιολογημένα λόγω Γιάννη, παίρνει το 26.8% των προσπαθειών της από assisted τελειώματα (13η συνολικά)

Και επιπλέον κάτι που …ποιος να το περίμενε άραγε…

Το βράδυ της Παρασκευής, στην Xiaomi Arena, θα αναμετρηθούν οι δύο ομάδες που σουτάρουν καλύτερα από κάθε άλλη του Ευρωμπάσκετ έξω από τη γραμμή των τριών πόντων. Η Τουρκία είναι στην πρώτη θέση με 44.6%, ενώ η Ελλάδα είναι 2η με 39.1%. 

Ακούγεται (ή διαβάζεται) απίστευτο, αλλά δεν είναι. 

Τέλος… Η Τουρκία επιτρέπει στην άμυνα της 73.6 πόντους (5η συνολικά), ενώ η Ελλάδα είναι στην 3η θέση της συνολικής λίστας με 72.7 πόντους. 

Η μπασκετική μάχη θα είναι ολοκληρωτική!

PROS 

Είναι δύσκολο να απομονώσει κανείς κάποια από τα προτερήματα της Τουρκίας, διότι έχει πολλά. Και πολύ μικρές αδυναμίες. 

Αρχικά, ο τρόπος που προσεγγίζει το παιχνίδι αποδεικνύει όχι μόνο την ικανότητα του Εγκίν Αταμάν ως κόουτς, αλλά και την ευελιξία του. Έχοντας έναν ολοκληρωμένο αρτίστα στο low post, έναν καταπληκτικό παίκτη, όπως τον Αλπερέν Σενγκούν, προσάρμοσε την επικεντρωμένη στους γκαρντ φιλοσοφία του στον Παναθηναϊκός και γενικά στην καριέρα του σε συλλογικό επίπεδο, δίνοντας χώρο και δημιουργικές ευθύνες (όχι ευκαιρίες, αλλά ευθύνες) στον Σενγκούν.  Τον δικό του άνθρωπο ορχήστρα, που όταν βρίσκεται στο παρκέ με τον Σέιν Λάρκιν, είναι σαν να ακούς μουσική από συμφωνική που διευθύνουν ταυτόχρονα δύο ελίτ μαέστροι. 

Η Τουρκία λοιπόν στην επίθεσή της: 

• Έχει εμπεδώσει μία εξαιρετική χημεία, με πάρα πολλές συνεργασίες και με plays που είναι στημένα ώστε σε πολλές περιπτώσεις να δημιουργούν καταστάσεις με παίκτη παραπάνω, τα περίφημα τρίγωνα του μπάσκετ (3 επιθετικοί απέναντι σε 2 παίκτες αμυντικούς). Η παρουσία του Λάρκιν και του Σενγκούν ταυτόχρονα στο παρκέ παίζει καταλυτικό ρόλο. 

Χαρακτηριστική είναι η φάση που ακολουθεί... Ο Σενγκούν προσπαθεί να χτυπήσει pick n roll στον Σιπάχι και ο Λάρκιν, σε μία διάταξη Spain Pick n' Roll είναι έτοιμος να στήσει σκριν στον Γιοκιτς που μαρκάρει τον Σενγκούν για να του ανοίξει το δρόμο προς το καλάθι...

Τι γίνεται όμως; Οπως θα δείτε στην επόμενη αποτύπωση, ο Λάρκιν κάνει slip το σκριν στον Σενγκούν και πετάγεται στα πλάγια, ενώ ο Γιόκιτς είναι έτοιμος να υποδεχτεί τον Σιπάχι που θα πάει από την αριστερή πλευρά του γηπέδου

Και κάπως έτσι δημιουργείται ανισορροπία... Χωρίς να το έχουν καταλάβει οι Σέρβοι, βρίσκονται με 4 (!!!) παίκτες συγκεντρωμένους στη μία πλευρά του γηπεδου, ενώ ο Σενγκούν, κάνοντας short roll, βρίσκεται στην κορυφή. Δεξιά του είναι ο Οσμάν και ο Πετρούσεφ καλείται να μαρκάρει δύο παίκτες της Τουρκίας που έχουν τέλεια απόσταση ο ένας από τον άλλον.... Αιχμαλωσία. 

• Διακρίνεται από διαρκή κίνηση της μπάλας, η οποία σπανίως κολλάει στα χέρια ενός παίκτη. Μέσα από τις συνεργασίες της, τα διαδοχικά σκριν και το off ball παιχνίδι των υπολοιπων διαμορφώνονται οι συνθήκες που επιτρέπουν στην ομάδα του Εγκίν Αταμάν να βρει τον ανοιχτό παίκτη. Είτε κοντά στο καλάθι, είτε για ένα ανοιχτό τρίποντο. 

• Με τον Σιπάχι, τον Χαζέρ, αλλά και με τον Σενγκούν σε καταστάσεις Blizz (δύο παίκτες πάνω στον χειριστή) έχουν καταφέρει να ασκούν πολύ μεγάλη πίεση, ενώ η επιμονή τους αποφέρει εξαιρετικά αποτελέσματα και στην άμυνα μακριά από την μπάλα. Με εξαίρεση τον Λάρκιν, και μέγεθος έχουν και καλά πόδια, αλλά πάνω απ’όλα έχουν ασύγκριτη διάθεση να τρέξουν και να πιέσουν. 

• Ο Λάρκιν κάνει το καλύτερο τουρνουά των τελευταίων ετών και παρουσιάζεται με μεγάλη φρεσκάδα και ωριμότητα.

• Ο Σενγκούν είναι ο παίκτης της δεύτερης δημιουργίας, είτε παίζοντας στο low post, είτε (συχνά πυκνά) κινούμενος στην περιφέρεια, απ’όπου θα παρατηρήσει το παιχνίδι για να πάρει την απόφαση που είναι η πιο σωστή τη δεδομένη στιγμή. Δε θα τον δείτε μόνο να ποστάρει. Η απειλή από μακριά, και ειδικά έξω από τη γραμμή των 3 πόντων, είναι …πυρηνική. 

• Ανεξαρτήτως αν ο Τσεντί Οσμαν βρεθεί σε ετοιμότητα ή όχι (προσωπικά πιστεύω ότι θα παίξει κανονικότατα), η Τουρκία έχει φιλοτεχνήσει όλα τα plays της ώστε ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού να βρίσκεται διαρκώς στη γωνία τς αδύνατης πλευράς και είτε να σουτάρει (έχει 51.2% στο τουρνουά!!!), είτε να επιτεθεί στο close out με τη μπάλα στο παρκέ μίας και είναι από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά σε τέτοιες καταστάσεις, λόγω δύναμης, μεγέθους και ταλέντου. Σε κάθε περίπτωση, ο Οσμαν (ή ο Κορκμάζ που μοιάζει αναγεννημένος) είναι ο συνηθέστερος στόχος μίας kick out πάσας από τον δημιουργό (Λάρκιν ή Σιπάχι) είτε από τον Σενγκούν. 

• Παρότι υπάρχουν αρκετές φορές που η Τουρκία μπερδεύεται στις αμυντικές συνεργασίες στο pick n roll και δεν είναι τόσο σπάνιο ένα φαινομενικό χάος, έχει εξαιρετική ικανότητα στην αποκατάσταση, αν τελικά η επίθεση δεν εκτελέσει την ώρα του "χάους". Με λίγα λόγια, αν γίνουν οι περιστροφές, αν η άμυνα κλείσει με πολλαπλές βοήθειες αλλά τελικά δε γίνει το σουτ και υπάρξει μία πάσα από μέσα προς τα έξω, παρότι θα υπάρχουν πολλοί παίκτες εντελώς ξεμαρκάριστοι, οι Τούρκοι θα κάνουν εξαιρετικά γρήγορα και αποτελεσματικά την αποκατάσταση. Δε δίνουν πολύ εύκολα ξεμαρκάριστα σουτ (εκτός κι αν το επιδιώκουν, όπως πιθανώς θα κάνουν με την Ελλάδα).

• Τρέχουν εξαιρετικά αποτελεσματικά όταν βρουν ανοιχτούς χώρους, αλλά δε θα το εκβιάσουν διότι έχουν πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο set παιχνίδι τους. 

• Ο Σενγκουν είναι καταπληκτικός όταν έρχεται ως δεύτερος παίκτης στην πίεση του αντίπαλου γκαρντ που παίρνει το pick n roll. Μακράν ο καλύτερος σέντερ στο hedge out αλλά και στο blizz. Με τον τρόπο που βάζει το σώμα του και την ενέργεια που έχει, αφαιρεί (πάντα μαζί με τον γκαρντ που έχει μαζί του) κάθε γωνία πάσας και ματιά στον χειριστή για την απελευθέρωση της μπάλας.

• Είναι μια ομάδα που παίζει πάρα πολύ με off screen καταστάσεις τουλάχιστον στο δεύτερο level των επιθέσεων από το 9ο μέχρι το 16ο δευτερόλεπτο.  

• Έχει πολύ μεγάλο μέγεθος σε όλες τις θέσεις. Και με τον Οσμαν, ένα άγριο ελεύθερο άτι, να τρέχει ακατάπαυστα. Σε ανοιχτο γήπεδο είναι ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΣ.

CONS

Είναι πραγματικά δύσκολο να βρει κανείς αδυναμίες στο παιχνίδι της Τουρκίας. 

• Ο Σενγκουν, αν και προσπαθεί αρκετά, δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός αμυντικός στο ένας εναντίον ενός στο low post με παίκτες που έχουν ίδιο όγκο και ταλέντο (Γιόκιτς). 
• Επίσης, ο Σενγκούν όταν παίζει drop ή flat, χάνει κάποιες φορές τη συγκέντρωσή του και μπερδεύεται είτε γιατί δεν ξέρει που να κινηθεί και ποιον να μαρκάρει (έχοντας όχι καλή επικοινωνία με τον γκανρτ), είτε επειδή τα πλάγια βήματά του δεν τον βοηθούν πάντα, μπορεί να αποτελέσει στόχο στην επίθεση του περιφερειακού (ή του ψηλού αν είναι ο Γιάννης) με την μπάλα στα χέρια. 
• Όταν ο Λάρκιν αποκόπτεται από την επίθεση, το πράγμα γίνεται αρκετά πιο σύνθετο για τους Τούρκους. Δεν έχουν flow, οι παίκτες "xάνονται" και η μπάλα κολλάει στα χέρια τους. Ειναι σαν να αφαιρείς τον στρατηγό από τον στρατό.
• Η επιλογή του packing the paint δίνει αρκετές ευκαιρίες στον αντίπαλο για ανοιχτά σουτ. Ειδικά ο Μήτογλου (ή ο Σάμο) είναι παίκτες κλειδιά στον ημιτελικό.
• Ο Σενγκούν είναι εξαιρετικός στο hedge out, αλλά οι επιστροφές του στον παίκτη που μαρκάρει είναι αρκετά αργές. Αρα, αν βγει μακριά από τη ρακέτα για να κάνει hedge ο roller (Γιάννης;) έχει χρόνο να επιτεθεί αν πάρει τη μπάλα στο σημείο μέχρι να επιστρέψει ο Τούρκος σταρ. 
• Ο Αταμάν έχει περιορίσει το ρόστερ του στα 8 άτομα. Κάθε φάουλ, κάθε εξουδετέρωση βασικών παικτών του rotation είναι κέρδος για τον αντίπαλο. 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΘΟΥΝ 

• Ο τύπος που λέγεται Σεχμούς Χαζέρ είναι ένας εξαιρετικός cutter αλλά και σούπερ σουτέρ όπως (για πρώτη φορά) δείχνει στο Ευρωμπάσκετ. Στην Μπαχτσεσεχίρ τελείωσε τη σεζόν με 27.5%, αλλά με την Εθνική ομάδα μέχρι τώρα σουτάρει 6/10!!! Θέλει μεγάλη προσοχή στην κίνηση του Χαζέρ μακριά από την μπάλα. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό για την άμυνα να γνωρίζει ότι η κίνηση μακριά από τη μπάλα των υπόλοιπων παικτών όταν την έχει ο Σενγκούν στα χέρια του, δεν ξεκινάει αμέσως μόλις την πιάσει, αλλά όταν αρχίσει να επιτίθεται. Ειναι ακριβώς εκείνο το "τυφλό" σημείο, που οι υπόλοιποι αμυντικοί στρέφουν την προσοχή τους στον ψηλό και αμελούν τον παίκτη με τον οποίο είναι χρεωμένοι! Και οι χώροι ειναι ανοιχτοί.

• Η καταπληκτική ικανότητα του Αλπερέν Σενγκούν στην πάσα... Είναι από τους κορυφαίους δημιουργούς και πασέρ ψηλούς στον κόσμο και μπορεί να την περάσει από το μάτι της βελόνας. Επίσης, ο Σενγκούν είναι εξαιρετικός σουτέρ. Και μπορεί να σουτάρει ανά πάσα στιγμή και από οποιαδήποτε απόσταση. 

• Ο Σιπάχι είναι η μεγάλη έκπληξη της φετινής Τουρκίας… Ένας παίκτης που αποτελούσε τεράστιο prospect στα 20 χρόνια του, έφτασε να αλλάξει κάμποσες ομάδες μεταξύ Τουρκίας και Ισπανίας, για να φτάσει φέτος να είναι σοβαρός παράγοντας στο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας του. Για κάθε αντίπαλο ήταν ο πιο προφανής στόχος στην άμυνα, καθώς όλοι πίστευαν ότι σουτάρει πολύ άσχημα. Και σούταρε. Μέχρι (προ)πέρσι, όταν τελείωσε τη σεζόν στην Καρσίγιακα με 24.7% στα τρίποντα. Ένα χρόνο νωρίτερα, στη Σαραγόσα, είχε 18.8 σε 12 παιχνίδια. Όμως: Πέρσι στην Καρσίγιακα και στην Μπαχτσεσεχίρ σε 13 και 13 αντίστοιχα με τις δύο ομάδες σούταρε με 43.2 και 50%! Φέτος, στο Ευρωμπάσκετ έχει το εξαιρετικό 52.4% στα τρίποντα. Πλήρης μετάλλαξη. Όσοι ρίσκαραν μαζί του στο Ευρωμπάσκετ, το πλήρωσαν. 

• Ο Σενγκούν δεν περιμένει να γίνει δημιουργός όταν η μπάλα φτάσει στο low post… Πάρα πολύ συχνά γίνεται αυτός ο χειριστής αμέσως μετά το ριμπάουντ και τρέχει με τη μπάλα στα χέρια για να πιάσει στον ύπνο την άμυνα. Ακόμα κι αν για ελάχιστα κοντοσταθεί, ψάχνοντας για μία πάσα ώστε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του, αν δει ότι ο παίκτης που τον μαρκάρει χαλαρώνει, θα κάνει μία ξαφνική έκρηξη και θα επιτεθεί. Συνήθης κατάληξη: Καλάθι και φάουλ. Αυτό συμβαίνει ακόμα και μετά από εύστοχο του αντιπάλου. 

Συχνά πυκνά, θα δούμε τον Λάρκιν (ή τον Κορκμάζ) και τον Σενγκούν να αλλάζουν ρόλους. Με τον ψηλό να είναι χειριστής και τον νατουραλιζέ των Τούρκων να είναι ο παίκτης που χτυπάει το σκριν. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά σε καταστάσεις transition. Και έχει επιτυχία με πολύ καλά ποσοστά. 

Βλέπουμε εδώ χαρακτηριστικά:

Ο Σενγκούν έχει προωθήσει τη μπάλα στο επιθετικό μισό του γηπέδου και ο Λάρκιν αντί να σπεύσει να του την πάρει από τα χέρια, κινείται για να χτυπήσει το σκριν στην πλάτη του Γιόκιτς και να ανοίξει χώρο στον συμπαίκτη του να επιτεθεί.

Αντίστοιχη κατάσταση και με τον Κορκμάζ, που προσπαθεί να χτυπήσει σκριν στον Μιλουτίνοφ, ο οποίος παραμένει μακριά όμως και η φάση τελείωσε με ένα σουτ του Σενγκούν. 

• Όταν πρόκειται για συνεργασία ψηλού με κοντό ελαφρώς πλάγια, δε διστάζουν να δώσουν βοήθεια από τη δυνατή πλευρά. Είτε με τον Λάρκιν, είτε με τον Χαζέρ. Οι Τούρκοι βάζουν πολύ καλά τα χέρια τους στη μπάλα και οι αποστάσεις δεν είναι πραγματικά καλές, το κλέψιμο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ πιθανό. 

Βλέπουμε χαρακτηριστικά από το παιχνίδι όπου οι Σέρβοι έκαναν όλα τα λάθη του κόσμου για να χάσουν τελικά αυτό το παιχνίδι του ομίλου

Ο Μίτσιτς παίρνει το σκριν από τον Γιόκιτς και επιλέγει τη δεξιά πλευρά... Ο Μπόνα παρακολουθεί όμως και ο Λάρκιν παίζει shadow...

H φάση καταλήγει ως εξής: 

Ο Μίτσιτς πέφτει στον Μπόνα, ο Χαζέρ λόγω των κακών αποστάσεων των Σέρβων έρχεται στη βοήθεια για να κλέψει τη μπάλα τη στιγμή που ο Λάρκιν ακολουθεί από πίσω... Ο Μίτσιτς δεν έχει ορατότητα για καμία πάσα. Εγκλωβισμός. Αυτή είναι μία κατάσταση που οι Τούρκοι συναντούν πολύ συχνά και είναι πολύ αποτελεσματικοί αμυντικά. 

• Απαιτείται τεράστια συγκέντρωση από τους παίκτες που μαρκάρουν τον “2” και τον “3” όταν βρίσκονται σε απόσταση μίας πάσας, καθώς συχνά πυκνά, είτε ο Κορκμάζ, είτε ο Λάρκιν, είτε ο Οσμαν, προσποιούνται ότι κινούνται προς τη μπάλα αλλά τελευταία στιγμή φεύγουν από την αντίθετη πλευρά για να δεχθούν μια πάσα σε κενό χώρο, όταν η άμυνα είναι προσαρμοσμένη και έχει στραμμένη την προσοχή της άλλου. 

• Η ικανότητα του Οσμάνι στο μακρινό σουτ και στην κίνηση χωρίς τη μπάλα. Είναι εξαιρετικός και στα δύο. 

   Ενα παράδειγμα:

Ο Σιπάχι επιτίθεται και γύρω του δημιουργείται ένας κλοιός από παίκτες της Σερβίας... Την ίδια στιγμή όμως, ο Πετρούσεφ δεν έχει καμία αίσθηση του χώρου και δεν ξέρει τι συμβαίνει ακριβώς από πίσω του... Ο Οσμάνι από τη γωνία βλέπει το κενό, ενώ ο Σιπάχι είναι πολύ προσεκτικός και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να δώσει την πάσα... 

Οπως και τελικά συμβαίνει με τον Πετρούσεφ να έχει πλήρη άγνοια για τη δράση του Οσμάνι στην τελική γραμμή και αφήνοντας σε αυτόν τεράστιο χώρο για να κινηθεί και τελικά να πάρει την ασίστ και να πετύχει ένα πολύ εύκολο καλάθι. 

ΤΙ (ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ) ΚΑΝΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ

• Είναι δεδομένο ότι θα ρισκάρει πάρα πολύ με τα μακρινά σουτ των περιφερειακών παικτών της Ελλάδας. Στον Αταμάν αρέσουν τα ρίσκα, δεν είναι συμβατικός και ξέρει ότι δεν υπάρχει παίκτης στο Ευρωμπάσκετ να μαρκάρει τον Γιάννη 1 vs 1. Άρα θα στείλει βοήθειες από την περιφέρεια. Και θα το κάνει αδιάκριτα. Αν μπουν τα σουτ, θα είναι πρόβλημα για τον κόουτς της Τουρκίας και την ομάδα του. Οπως το έκανε κάποιες φορές και με τον Γιόκιτς κόντρα στη Σερβία. 

Δείτε πως τρέχει ο Λάρκιν πίσω από τον Γιόκιτς για ντουμπλάρει και είτε να τον δυσκολέψει είτε να του κλέψει τη μπάλα, ενώ ο Γιόβιτς είναι στις 45 μοίρες. Ο Αταμάν σε αυτό το παιχνίδι επέλεξε να πάρει όλα τα ρίσκα με τον πρώην γκαρντ του Παναθηναϊκού στον οποίο επέτρεψε όλα τα σουτ με τον παίκτη που τον μάρκαρε να παίζει όλο το βράδυ under και να δίνει βοήθειες στον Γιόκιτς.  

• Αυτή η φάση μπορεί και να είναι προφητική, καθώς βλέπουμε τον Οσμαν να προσπαθεί να σταματήσει τον Γιόκιτς. Για κάποιο λόγο, έστω κι αν μοιάζει πολύ extreme, υπάρχει ένα ενδεχόμενο (ίσως και σε κάποια πιο προχωρημένη φάση του παιχνιδιού) να αναθέσει ο Αταμάν το μαρκάρισμα του Γιάννη στον Τσεντί Οσμαν (αν αυτός αισθάνεται καλα)  με τον Σενγκούν να μαρκάρει τον εκάστοτε “4” και τον Οσμάνι (ή και τον Γιούρτσεβεν) να “παρακολουθεί” τον Παπανικολάου. Να είναι δηλαδή πάρα πολύ κλειστά, επιτρέποντας στον αρχηγό να εκτελέσει από μακριά. Σε αυτήν την περίπτωση, θα έχει ένα πολύ δυνατό και άφοβο κορμί να σπρώχνει και να βγάζει το λάδι στον Γιάννη (τον Οσμαν) μέχρι να πάρει τη μπάλα, και όταν ο Ελληνας σούπερ σταρ περάσει, να έρθει αντιμέτωπος με δύο τεράστια μεγέθη: Και τον Σενγκούν και  τον Οσμάνι που θα τον περιμένουν κάτω από το καλάθι. 

• Θα πιέσει μέχρι εξαντλήσεως τους Έλληνες γκαρντ καθώς έχει το προσωπικό να το κάνει, για να τους βγάλει εκτός παιχνιδιού και να τους αναγκάσει να ξεφορτωθούν γρήγορα τη μπάλα από τα χέρια τους. Επίσης παρά πολλά hedge out, στον Ντόρσει, ή τον Τολιόπουλο αν αυτοί γίνουν χειριστές. 

• Να παίξει πολύ κλειστή ζώνη, ή μία ματς απ που θα έχει χαρακτηριστικά μαν του μαν.

ΤΙ (ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ) ΚΑΝΕΙ Η ΕΛΛΆΔΑ

• Πρώτον και κυριότερον: Να αποκόψει τον Λάρκιν από το παιχνίδι της Τουρκίας. Κι αυτός που μπορεί να το δοκιμάσει είναι ο Πάνος Καλαϊτζάκης. Αν καταφέρει να τον βγάλει έξω από τα pick n roll, αν του χαλάσει τις γωνίες και την ροή στην κίνησή του, θα χαλάσει την επίθεση του Τούρκων. Κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό από οποιονδήποτε περιορισμό του Σενγκούν. 
• Ο Τούρκος σέντερ είναι πολύ κινητικός, πολύ πιο versatile και πιο ταλαντούχος από τον Βαλανσιούνας, αλλά δεν είναι τέρας δύναμης. Διαθέτει ασύλληπτο ρεπερτόριο σε κινήσεις κι επιλογές με πάσα, αλλά στηρίζεται περισσότερο στο μυαλό και την κίνησή του, παρά στη σωματική δύναμη και στον όγκο του. Η Ελλάδα μπορεί να βρει τον τρόπο να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του στο low post με διπλό άνθρωπο πάνω του, ενώ έχει κι έναν από τους καταλληλότερους παίκτες για να τον μαρκάρει σε ολόκληρο το Ευρωμπάσκετ: Τον Θανάση Αντετοκούνμπο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επίθεση).
• Να αναθέσει το μαρκάρισμα του Σενγκούν στον Μήτογλου (τον Κώστα ή τον Σάμο) και ο Γιάννης (με την Ελλάδα να ρισκάρει το σουτ του Οσμάνι) να παίζει λίμπερο και να έρχεται ως βοήθεια να σκεπάσει το καλάθι όταν ο Τούρκος σέντερ κινηθεί. 
• Να έχει πάρα πολύ ξεκάθαρο αμυντικό πλάνο (που θα το έχει) και οι παίκτες να έχουν τέτοιο επίπεδο κατανόησης του πλάνου που κάθε κίνησή τους θα γίνεται μηχανικά, κι όχι κατόπιν σκέψης. Αυτό το παιχνίδι δε δίνει χρόνο και περιθώρια για αμυντικό miscommunication και ελεύθερους χώρους. 
• Να αναγνωρίσει τις καταστάσεις και να πάρει ανά πάσα στιγμή τις πιο σωστές αποφάσεις… 
• Να εκτελέσει τα ξεμαρκάριστα σουτ. Κι ας μην μπαίνουν. Αν όμως τα σουτ μπουν, το πλάνο του Αταμάν, θα ζοριστεί πάρα πολύ. Οποιο κι αν είναι αυτό, δεδομένου ότι έχει να αντιμετωπίσει τον πιο κυριαρχικό παίκτη στον κόσμο, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και δεν είναι καθόλου εύκολο.
• Να είναι απόλυτα συγκεντρωμένη στην τήρηση των αποστάσεων. Το παιχνίδι με την Τουρκία απαιτεί τελειότητα στη γεωμετρία των επιθέσεων: Τουτ’έστιν, τέλειες αποστάσεις
• Να κάνει challenge διαρκώς στην άμυνα pick n roll του Σενγκούν είτε αυτός μαρκάρει τον Γιάννη, είτε όχι. 
• Να μην επιτρέψει εύκολους, φθηνούς πόντους από κοψίματα μακριά από τη μπάλα
• Να κάνει άριστη χρήση των φάουλ
• Ο παίκτης που θα μαρκάρει τον Σενγκούν στο low post και πιθανότατα δε θα είναι ο Γιάννης, να δίνει ξεκάθαρη πλευρά από την οποία θα περιμένει τη βοήθεια. Ο Σενγκούν παίρνει ανάσα όταν παίζει προς το κέντρο της ρακέτας, τόσο στο δεξί όσο και στο αριστερό low post  και θα δυσκολευτεί περισσότερο αν βρει διάδρομο από την βασική γραμμή. Δε χρησιμοποιεί τόσο καλά το αριστερό χέρι του στα τελειώματα, ειδικά από το κέντρο της ρακέτας. 
• Και φυσικά: ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ! Όσο πιο πολύ μπορεί και περισσότερο από κάθε άλλη φορά. 

Η Ελλάδα παίζει το πιο σημαντικό παιχνίδι της τελευταία 16ετίας. Απέναντι σε μία σούπερ ομάδα. Αλλά και η ίδια έχει αποδείξει ότι έχει πολύ μεγάλη ποιότητα. 

Καλό ημιτελικό να έχουμε.