Η νίκη του Άρη στη Βενετία φούντωσε την φλόγα που ήδη καίει

Η νίκη που έκανε ο μπασκετικός Άρης στη Βενετία βάζοντας μάλιστα τέλος σε ένα πολύ αρνητικό σερί ηττών ήταν το έναυσμα για να φουντώσει ακόμη περισσότερο η φλόγα που ήδη σιγοκαίει από τη στιγμή που η ΚΑΕ άλλαξε χέρια το καλοκαίρι. Χωρίς να μπούμε σε αγωνιστική ανάλυση, καθώς είναι φανερό ότι η ομάδα που δημιουργείται είναι ακόμη στα σπάργανα και θέλει εκτός από χρόνο, ενδεχομένως και 1-2 προσθήκες, καταλαβαίνει κανείς ότι πνέει ήδη ένας διαφορετικός αέρας. Πνέει ένας άνεμος αισιοδοξίας που οδήγησε Τρίτη βράδυ εκατοντάδες φίλους του Άρη από κάθε γωνιά της Ευρώπης να βρεθούν στις κερκίδες toy Palasport Giuseppe Taliercios, εικόνα που άφησε άφωνους, για μια ακόμη φορά τους διοργανωτές και όλη την Ευρώπη να μιλά για τον κόσμο των κιτρινόμαυρων.

Θα το έκαναν ούτως ή άλλως, ακόμη και αν δεν είχε συντελεστεί η αλλαγή. Φέτος έχουν ένα λόγο παραπάνω. Βλέπουν την αλλαγή. Βλέπουν την προοπτική. Βλέπουν αυτό που θα έρθει αργά ή γρήγορα γιατί δεν πρόκειται για μια δουλειά του ποδαριού αλλά για ένα πλάνο που στόχο έχει να βάλει ξανά τον Άρη στην μπασκετική ελίτ. Επομένως θέλουν να είναι παρόντες στη κυοφορούμενη μετάβαση σε μια νέα εποχή. Η δίψα που υπάρχει θα φανεί το Σάββατο (4/10) στην Καρδίτσα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος αλλά και την επόμενη Τετάρτη (8/10) στο παιχνίδι με το Αμβούργο. Ειδικά, αν όπως φημολογείται… σκάσει μύτη και ο Ρίτσαρντ Σιάο που ευθύνεται για την αναγεννημένη ελπίδα.

Για τον Άρη ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Είναι ακόμη στην αφετηρία της και ουδείς μπορεί να προβλέψει ποιος θα είναι ο τερματισμός σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και αν εντός των συνόρων, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί ούτε ο Άρης με την τεράστια μπασκετική κληρονομιά και κουλτούρα που φέρει στις πλάτες του, να σπάσει το δίπολο Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού (νομίζω ότι δεν είναι καν στόχος τη δεδομένη χρονική στιγμή), στο Eurocup, το γκρουπ του Μπόγκνταν Κάραϊτσιτς μπορεί να κάνει ένα statement. Μια δήλωση προθέσεων του στυλ: Κύριοι της FIBA ήρθαμε για να… μείνουμε. Ελάτε να ξανασυστηθούμε. Η Ευρώπη ίσως είναι ο πιο βατός (δεν θα πω εύκολος σε καμία περίπτωση) δρόμος για να ακουστεί ξανά δυνατά το όνομα του Άρη.

Βέβαια με μια νίκη, όσο σημαντική και αν ήταν κυρίως για τη σημειολογία της, ο Άρης δεν έγινε ξαφνικά ομάδα… ΝΒΑ. Έχει αδυναμίες, έχει τρωτά σημεία σε άμυνα και επίθεση, έχει όμως ένα προπονητή που φαίνεται πως νιώθει, παίκτες όπως ο Μπράις Τζόουνς που μπήκαν γρήγορα στο κλίμα και ένα κοινό που αδημονεί για τα… μελλούμενα,. Αρκεί αυτή η γλυκιά προσμονή να τιθασεύσει το θυμικό και τις εκδηλώσεις, γιατί πριν από το διπλό στη Βενετία ακούστηκαν μέχρι και υπερβολές για τον προπονητή και τους παίκτες. Όπως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, έτσι και ο νέος Άρης δεν γίνεται να φτιαχτεί σε δυο μήνες. Θέλει χρόνο, δουλειά, μεθοδικότητα και πλάνο. Τα δυο τελευταία φαίνεται ότι τα έχουν οι άνθρωποι που… τρέχουν το πρότζεκτ και ήδη από τα γύρω-γύρω, όσοι βρίσκονται ένθεν κακείθεν της ομάδας έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι συντελείται μια σοβαρή αλλαγή που αξίζει να στηριχτεί.