Η ζωή πριν από τη δόξα: Τέσσερις άγνωστες ιστορίες για σταρ του ΝΒΑ

Είναι κάπως δύσκολο να βρεις τον τρόπο για να ξεκινήσεις να γράφεις για τη ιστορία και τις καταστάσεις που έπλασαν και δημιούργησαν έναν άνθρωπο. Δεν έχει καμία σχέση με το να γράφεις για μεταγραφές, νίκες ή ήττες, γιατί όταν έχεις να κάνεις με ζωές ανθρώπων και συναισθήματα, τα πράγματα δεν μπορούν να μετρηθούν σε στατιστικά η χρήματα.

Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί αθλητές με διαφορετικές ιστορίες και είναι πολύ άδικο και για εμάς αλλά και για τους ίδιους να μην ακούγονται όλες αυτές. Γιατί, πριν γίνουν NBAers ήταν κάτι βαθύτερο, και υπάρχει μια άλλη πτυχή του εαυτού τους που θα κρατάνε πάντα.

Ντέρικ Ρόοζ

Ο Ντέρικ Ρόουζ είναι το τριαντάφυλλο που δεν άνθισε ποτέ. Μεγάλωσε σε μια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές του Σικάγο. Σε μια από τις περιοχές που οι επιλογές σου είναι πολύ περιορισμένες. Ή θα γίνει μέλος μια συμμορίας και θα δεις τον εαυτό σου να σβήνει αργά ή γρήγορα, ή θα φύγεις μακριά και θα γίνεις κάτι μεγαλύτερο. Κατάφερε να ξεφύγει και έγινε πράγματι σπουδαίος. Ωστόσο, ο Θεός είχε άλλα σχέδια για εκείνον, αφού τραυματίστηκε και μετά δεν ήταν ποτέ ξανά τίποτα ίδιο. Από τον τραυματισμό του το 2012 μέχρι και την απόσυρση του, πάλευε μάχες που κανείς δεν έβλεπε. Ίσως η καριέρα του να ήταν πολύ διαφορετική αν δεν είχε τραυματιστεί...

Τζίμι Μπάτλερ

Είναι μια από τις ιστορίες, όπου σου θυμίζουν ότι στην πραγματικότητα το μοναδικό πράγμα που έχεις σίγουρα σε αυτή τη ζωή και δεν πρόκειται να σε αφήσει ποτέ είναι ο εαυτός σου. Ο Τζίμι είδε τον ίδιο του τον πατέρα να τον παρατάει όταν ήταν ακόμα μωρό. Στα 13 του χρόνια, η μητέρα του τον έδιωξε από το σπίτι, λέγοντας του: «Δεν μου αρέσει το πως είσαι, πρέπει να φύγεις». Είχε την επιλογή να αφήσει όλα αυτά να τον επηρεάσουν αρνητικά και να τον τραβήξουν στον βούρκο. Ωστόσο, δεν το έκανε και έχει καταφέρει να βρίσκεται στην ιστορία του NBA.

Καουάι Λέοναρντ

Μια από τις πιο τραγικές και άλυτες μέχρι σήμερα ιστορίες είναι εκείνη του Λέοναρντ. Σε ηλικία μόλις 16 ετών, το 2008 ο πατέρας του Καουάι δολοφονήθηκε από πυροβολισμό στο πλυντήριο αυτοκινήτων τους και ακόμα και σήμερα αυτή η υπόθεση παραμένει άλυτη. Αν και τον επηρέασε σε βαθύτατο βαθμό, μιας και μπορεί εύκολα να δει κανείς ότι ο Λέοναρντ είναι από τα πιο μελαγχολικά πρόσωπα στο NBA, κατάφερε μερικά χρόνια μετά, το 2011, να γίνει drafted από τους Πέισερς και κατευθείαν trade στους Σπερς, με τους οποίους το 2014 κέρδισε και το πρωτάθλημα. Είναι ένα ηθικό δίδαγμα ότι, οτιδήποτε και αν συμβεί, όσο βαρύ και αν είναι και όσο και αν σε αλλάξει, μπορείς να  βγάλεις κάτι καλό μέσα από αυτό.

Λόνι Γουόκερ

Ο πρώην παίκτης της Ζαλγκίρις κουβαλάει μέσα του μια σοκαριστική ιστορία. Ο Γουόκερ συνήθιζε να έχει ένα περίεργο hairstyle και μάκραινε πολύ τα μαλλιά του. Ωστόσο, πίσω από αυτό υπήρχε κάτι πολύ βαθύτερο. Ο ίδιος μέσα από ένα post μοιράστηκε τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιλογή. Έγραψε χαρακτηριστικά: «Η πραγματική αλήθεια για το γιατί άρχισα να το κάνω αυτό στις αρχές της Πέμπτης Δημοτικού είναι ότι ήταν για μένα ένα μέσο απόκρυψης», είπε ο Γουόκερ.

«Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς ήμουν περισσότερο με την οικογένειά μου. Κάποια πρόσωπα, των οποίων τα ονόματα θα παραλείψω, ήταν πιο συχνά παρόντα. Δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση, βιάστηκα, κακοποιήθηκα. Έφτασα μάλιστα να το συνηθίσω, γιατί σε εκείνη την ηλικία δεν ξέρεις τι είναι τι», έγραψε ο Γουόκερ.

Είπε ότι είχε «τη νοοτροπία πως τα μαλλιά μου ήταν κάτι που μπορούσα να ελέγξω. Ήταν κάτι που μπορούσα να φτιάξω, να δημιουργήσω, να είναι δικό μου. Και μου έδινε αυτοπεποίθηση».

Ο Γουόκερ συνέχισε λέγοντας ότι τελευταία δεν ήταν στην καλύτερη του φάση και πρόσφατα άρχισε να «κοιτάζει πραγματικά τον εαυτό του στον καθρέφτη».

«Με λίγα λόγια, βρήκα γαλήνη και εσωτερική ευτυχία μέσα από αυτό το ταξίδι, με τη βοήθεια του Θεού. Συγχώρησα τους πάντες, ακόμα και αυτούς που δεν το αξίζουν. Γιατί; Γιατί είναι ένα νεκρό βάρος. Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν, οπότε γιατί να σπαταλήσω τον δικό μου;»

Ο Γουόκερ είπε ότι το να κόψει τα μαλλιά του ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό κούρεμα, αποκαλώντας τα μαλλιά του «μάσκα» για να κρύβει τις ανασφάλειές του.

«Έξω το παλιό, μέσα το καινούργιο. Έχω αποβάλει το «δέρμα» μου διανοητικά, συναισθηματικά, σωματικά και πνευματικά», έγραψε. «Η ζωή θα είναι πάντα δύσκολη. Πρέπει να παίξεις με τα χαρτιά που σου μοιράστηκαν και να προσπαθήσεις να κάνεις έναν νικηφόρο συνδυασμό. Κι αν χάσεις; Δεν είναι ήττα. Είναι μάθημα».

Πίσω από κάθε παρκέ, πίσω από κάθε πανηγυρισμό ή απογοήτευση, υπάρχουν ιστορίες που δεν λέγονται εύκολα. Υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν με νίκες, και πόνοι που δεν φαίνονται στα στατιστικά. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία. Μια ιστορία που θα κουβαλάει για πάντα μέσα του. Όλοι μας κουβαλάμε το δικό μας βάρος, παλεύουμε με διαφορετικούς δαίμονες κάθε μέρα. Καθένας από εμάς έχει έναν διαφορετικό λόγο που τον κρατάει ξύπνιο το βράδυ.

Ο Ντέρικ, ο Τζίμι, ο Καουάι, ο Λόνι — δεν είναι μόνο παίκτες, είναι άνθρωποι που πάλεψαν πρώτα για να υπάρξουν και ύστερα για να ξεχωρίσουν. Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο τους επίτευγμα.

Σε έναν κόσμο που μετράει την αξία με βάση το σκορ, την επιτυχία ή τα συμβόλαια, εκείνοι και πολλοί ακόμα μας θυμίζουν κάτι πιο σημαντικό: πως η αληθινή νίκη δεν είναι το τρόπαιο στο τέλος της διαδρομής, αλλά η απόφαση να συνεχίσεις να περπατάς – πληγωμένος, αλλά όχι νικημένος. Με αξιοπρέπεια, με δύναμη, με πίστη.

Γιατί οι ήρωες δεν είναι πάντα αυτοί που κερδίζουν. Είναι αυτοί που αντέχουν.