Μεγάλη συνέντευξη του Καλάμπρια: Ο Παναθηναϊκός, η Ελλάδα, οι στόχοι, η Μίλαν
Ο Ντάβιντε Καλάμπρια ήρθε το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό ως μία τεράστια μεταγραφή και μετά από ένα διάστημα δύσκολης προσαρμογής κι έναν μυϊκό τραυματισμό που τον ταλαιπώρησε, έχει επιστρέψει και τα πηγαίνει εξαιρετικά, με δύο υπέροχα γκολ στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια του με τη πράσινη φανέλα.
Ο Ιταλός αμυντικός, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής στη χώρα του, παραχώρησε συνέντευξη σε μέσο της Ιταλίας, όπου ρωτήθηκε, μεταξύ άλλων, για την απόφασή στου να κάνει το βήμα από την Serie A, την Μίλαν και την Μπολόνια στην Super League και τον Παναθηναϊκό.
Ο 28χρονος ανέφερε πως είναι χαρούμενος και ικανοποιημένος, παρότι έχει αντιμετωπίσει μερικές δυσκολίες προσαρμογής κι έθεσε ως βασικό του στόχο τη κατάκτηση τίτλων.
Αναλυτικά η συνέντευξή του στο «rivistaundici.com»:
Πώς πάνε οι πρώτοι μήνες στην Ελλάδα; Στο Europa League έβαλες ένα γκολ που θύμισε τον... παλιό Καλάμπρια:
«Και για μένα ήταν ένα “γκολ του Καλάμπρια”! Το περίμενα. Είχα μόλις επιστρέψει από έναν τραυματισμό που ήρθε σε μια στιγμή που ένιωθα πολύ καλά. Με ανακούφισε, δεν μου αρέσει να μένω εκτός. Και δεν είναι εύκολο όταν είσαι μακριά από το σπίτι.
Όμως είμαι καλά. Είναι μια νέα εμπειρία, πολύ διαφορετική. Ειλικρινά, όλα είναι διαφορετικά σε σχέση με όσα είχα συνηθίσει. Μιλάμε για ένα διαφορετικό πρωτάθλημα, για μια ομάδα οργανωμένη με διαφορετικό τρόπο. Όλα εξαρτώνται από το πώς το αντιμετωπίζεις: κάποιες φορές είμαι πολύ θετικός, άλλες δυσκολεύομαι λίγο, αλλά το περίμενα. Είναι μια εμπειρία που διάλεξα και συνολικά είμαι ικανοποιημένος. Όπως κι αν πάει, σίγουρα θα μου αφήσει κάτι σε προσωπικό επίπεδο. Και ελπίζω επίσης να φέρω και τρόπαια.»
Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω: στη Μπολόνια πριν από λίγους μήνες ξαναβρήκες το χαμόγελό σου. Τι εμπειρία ήταν;
«Δεν γνωρίζω όλες τις ομάδες του κόσμου, αλλά νομίζω ότι η Μπολόνια ήταν σίγουρα μία από τις καλύτερες στις οποίες θα μπορούσα να βρεθώ. Και πράγματι, μου λύπησε πολύ που δεν μπόρεσα να μείνω. Η ενέργεια ανάμεσα στην πόλη, την ομάδα και τα αποδυτήρια ήταν υπέροχη, πραγματικά απολαυστική. Ήμουν πολύ χαρούμενος.
Δεν ήθελα να φύγω από τη Μίλαν, αλλά το να βρω μια κατάσταση σαν αυτή με έκανε να ξαναγίνω χαρούμενος. Βρήκα μια ομάδα στην οποία ένιωθα καλά. Η Μπολόνια είναι δύσκολο να την περιγράψεις, όλο το περιβάλλον είναι πολύ οικογενειακό. Είχα μόνο τη Μίλαν ως σημείο αναφοράς και βρήκα μια νέα διάσταση, με μια απίστευτη εγγύτητα ανάμεσα στην ομάδα και τον κόσμο. Με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή.
Δυστυχώς, εκείνος ο άτυχος τραυματισμός στο Κύπελλο Ιταλίας μου στέρησε μερικές εβδομάδες. Και στεναχωρήθηκα, γιατί εκείνη τη στιγμή ήμουν βασικός και έπαιζα σε όλα τα ματς. Αλλά μετά ήρθε το Κύπελλο Ιταλίας, το κερασάκι στην τούρτα μιας διαδρομής και της χαράς που ζει αυτή η πόλη.»
Πώς είναι ο Ιταλιάνο ως προπονητής;
«Είναι ένας δυνατός προπονητής, φανατικός με το ποδόσφαιρο. Μιλάει γι’ αυτό 24 ώρες το 24ωρο με οποιονδήποτε. Αυτή η εμμονή είναι και το προτέρημά του: έχει μεγάλη προετοιμασία και πάντα έχει πάει καλά. Ταιριάζει απόλυτα με τη Μπολόνια. Νομίζω ότι βελτιώνεται συνεχώς. Πλέον γνωρίζει την πόλη και τους παίκτες.
Κάποιες φορές είναι εκρηκτικός, αλλά αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα του το λειαίνει το ευχάριστο κλίμα που υπάρχει στη Μπολόνια. Εγώ βρέθηκα καλά μαζί του, αν και δεν ήθελε ποτέ να με βάζει να παίζω απέναντι στη Μίλαν. Ήμουν σίγουρος ότι θα ξεκινούσα, αλλά την πρώτη φορά με κάλεσε στο δωμάτιο και μου είπε ότι μου έκανε χάρη που δεν με έβαζε βασικό, γιατί θα ένιωθα πάρα πολλά συναισθήματα.
Δεν με έβαλε ποτέ βασικό απέναντι στη Μίλαν, μπήκα μόνο ως αλλαγή, αλλά είναι διαφορετικό. Κατάλαβα το σκεπτικό του, αν και ειλικρινά δεν συμφώνησα. Ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσα να τα πάω καλά και θα ήθελα πολύ να ζήσω εκείνη την εμπειρία, να αντιμετωπίσω τους πρώην συμπαίκτες μου και να χαιρετήσω τους παλιούς μου οπαδούς. Στο τέλος είμαστε επαγγελματίες. Αλλά το σκεπτικό του ήταν να με προστατεύσει και το δέχτηκα. Έχει ένα μεγάλο μέλλον μπροστά του.»
Και το Κύπελλο Ιταλίας;
«Μια τεράστια χαρά. Μας συνεπήρε όταν κάναμε τον γύρο της πόλης με το πούλμαν. Το να κερδίσει ένα Κύπελλο η Μπολόνια ήταν κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Στη Μίλαν το να κερδίζεις ήταν κάτι που έπρεπε να γίνεται, κι εγώ μεγάλωσα με αυτή τη νοοτροπία. Για τους Μπολονέζους και τη Μπολόνια ήταν κάτι καινούργιο. Και ήταν απολύτως δίκαιο.
Μετά τα πρώτα παιχνίδια, μέσα μου ήμουν σίγουρος από την αρχή ότι θα το κερδίζαμε. Και στα αποδυτήρια υπήρχε αυτή η αίσθηση. Για να παρακινώ τον εαυτό μου και το περιβάλλον, είχα κρεμάσει φωτογραφίες του τροπαίου παντού: στο ντουλάπι μου, στα αποδυτήρια, έξω από το γυμναστήριο και στη φυσικοθεραπεία. Το ένιωθα, το έλεγα συχνά και στους φίλους μου. Το μόνο που ήλπιζα ήταν να μη συναντήσουμε τη Μίλαν…»
Η Μίλαν. Μεγάλωσες στο Μιλάνο, κέρδισες τρόπαια και φόρεσες το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τι νιώθεις όταν όλα τελειώνουν από τη μια στιγμή στην άλλη;
«Στη ζωή όλα τελειώνουν, οπότε αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Πάντα ήλπιζα ότι θα ερχόταν πιο αργά. Είμαι υπερήφανος που ήμουν μέρος της Μίλαν για τόσα χρόνια, από τις ακαδημίες μέχρι την πρώτη ομάδα. Είναι κάτι που λίγοι μπορούν να πουν: να μεγαλώσουν εκεί, να κάνουν ντεμπούτο, να μείνουν, να γίνουν αρχηγοί και να κερδίσουν τρόπαια.
Δεν έχω καμία μετάνοια. Ως οπαδός, το να παίζω στη Μίλαν ήταν το όνειρό μου και το έζησα. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόμουν αρχηγός. Μπήκα σε μια Μίλαν που δεν ήταν αυτή που έπρεπε και άφησα μια ομάδα που διεκδικούσε πρωτάθλημα και κύπελλα, αν και πιστεύω ότι έλειπε ένα τελευταίο κομμάτι για να είναι πραγματικά ανταγωνιστική στο Champions League.
Όλα τελειώνουν. Και τελείωσε όπως τελείωσε. Υπήρξαν πράγματα που πλήγωσαν. Ήταν μια κακή σεζόν για διάφορους λόγους. Νομίζω ότι εγώ πλήρωσα περισσότερο απ’ όλους, ίσως γιατί ήμουν υπερβολικά δεμένος με τη Μίλαν και κάποια πράγματα δυσκολευόμουν να τα δεχτώ. Εκείνοι οι μήνες ήταν δύσκολοι. Μέχρι που η εσωτερική δυσφορία βγήκε στην επιφάνεια και πάρθηκε η απόφαση να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Δεν ήταν ποτέ πρόθεσή μου να φύγω από τη Μίλαν».
