Κατάθεση ψυχής από τον Χέρμπερτ: «Πάλευα σιωπηλά, ένιωθα χαμένος και μουδιασμένος»

Ο Γκόρντον Χέρμπερτ, προπονητής της Μπάγερν Μονάχου και της εθνικής Καναδά, προχώρησε σε μία ανάρτηση στο Linkedin, μέσω της οποίας έκανε αναφορά στην προσωπική ζωή του. Πιο συγκεκριμένα, ο διεθνής τεχνικός θεώρησε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να εκμυστηρευτεί το πως βίωσε τη «μάχη» που χρειάστηκε να δώσει με την κατάθλιψη.

Δεν είναι όλα ρόδινα, ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι μπορεί να κρύβει ο διπλανός του. Από ότι φαίνεται, ο Χέρμπερτ συνήθιζε να τα βάζει μόνος του με το «φάντασμα» της κατάθλιψης, που όμως δεν τον κατέβαλε και μπόρεσε να σταθεί όρθιος καθοδηγώντας τους αθλητές και τους συνεργάτες του. 

«Παρακινούσα τους παίκτες, ενώ παράλληλα πάλευα σιωπηλά», είπε χαρακτηριστικά. Πόσο δύσκολο να είναι άραγε να προσπαθείς να δώσεις κίνητρο στους γύρω ενώ εσύ παλεύεις με τον εαυτό σου...; 

Ο Γκόρντον Χέρμπερτ απαντά και συγκλονίζει...:

«Ο Μάιος είναι ο Μήνας Ευαισθητοποίησης για την Ψυχική Υγεία. Υπάρχει μια εκδοχή της ιστορίας μου που συνήθιζα να κρύβω. Για ένα διάστημα, φορούσα τον τίτλο του ‘προπονητή’ σαν πανοπλία. Εμφανιζόμουν. Καθοδηγούσα τις ομάδες.Παρακινούσα τους παίκτες — ενώ παράλληλα πάλευα σιωπηλά. Η κατάθλιψη δεν είναι πάντα έντονη. Μερικές φορές, είναι το βάρος που κουβαλάς πίσω από κλειστές πόρτες. Η κούραση που δεν μπορείς να αποβάλεις. Το ποτήρι κρασί που γίνεται δύο. Και μετά περισσότερα. Το χειρότερο σημείο μου ήρθε κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Φρανκφούρτη. Ένιωθα χαμένος. Μουδιασμένος. Αποσυνδεδεμένος από τον εαυτό μου και όλα γύρω μου. Το να ζητήσω βοήθεια δεν ήταν εύκολο. Αλλά με έσωσε. Το μοιράζομαι αυτό τώρα – όχι επειδή θέλω συμπόνια – αλλά επειδή ξέρω πόσοι άνθρωποι στον αθλητισμό, στην ηγεσία οργανισμών και στη ζωή προσπαθούν ακόμα να τα βγάλουν πέρα ​​μόνοι τους.Δεν είσαι πληγωμένος. Δεν είσαι μόνος. Και είναι εντάξει να μην είσαι καλά. Στον αθλητισμό, μιλάμε για ανθεκτικότητα, θάρρος, ψυχική σκληράδα. Αλλά η πραγματική δύναμη; Αυτή χτίζεται όταν κανείς δεν παρακολουθεί. Στις ήσυχες στιγμές. Αυτές που παραδέχεσαι: ‘Χρειάζομαι υποστήριξη’.  Αυτόν τον μήνα δεν σκέφτομαι μόνο τους παίκτες, αλλά και τους προπονητές. Τους φυσιοθεραπευτές. Το προσωπικό. Τους γονείς. Τους ανθρώπους στο παρασκήνιο που δίνουν τα πάντα και μερικές φορές ξεχνούν να επικοινωνήσουν με τον εαυτό τους. Ας συνεχίσουμε να απενοχοποιούμε αυτή τη συζήτηση. Ας συνεχίσουμε να εμφανιζόμαστε – πλήρως. Όχι μόνο με αποτελέσματα, αλλά με ειλικρίνεια. Είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία να προπονήσω. Είμαι ευγνώμων που είμαι μέρος αυτού του παιχνιδιού. Και είμαι ευγνώμων που έμεινα για να δω πώς μπορεί να είναι η ζωή στην άλλη πλευρά του αγώνα».