Με τον Δημήτρη Χατζηχρήστο αρκούσαν 2 λεπτά για να καταλάβεις τι προσωπικότητα ήταν

Η μέρα είναι «βαριά» στην οικογένεια της ΑΕΚ. Ένα εκλεκτό μέλος της οικογένειας δεν είναι πια εδώ. Πήρε τη θέση του στην αιωνιότητα. Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος θα είναι για πάντα μια σπουδαία προσωπικότητα, μια μοναδική φιγούρα που γαλούχησε γενιές και γενιές ΑΕΚτζήδων με το πέρας των ετών.

Η αγάπη του για την ομάδα, παθολογική. Δεν κοιτούσε τμήματα, δεν κοιτούσε πρόσωπα και παραστάσεις που είχαν αυτά. Για εκείνον όπου υπήρχε ΑΕΚ, υπήρχε και λόγος να στηρίξει. Αυτό ήταν που τον έκανε ξεχωριστό, σε συνδυασμό με την αντίληψη και τον τρόπο σκέψης που είχε γύρω από το οπαδικό κίνημα. Αρκετά διαφορετική από τον μέσο όρο, εντελώς «ξένη» αν λάβομε υπόψιν τα σημερινά δεδομένα.

Με τον θάνατο του «Αρχηγού» κλείνει και μια πολύ ρομαντική περίοδος του οπαδικού κινήματος. Τότε που το πρόγραμμα περιλάμβανε εκδρομές σε κάθε γήπεδο με πούλμαν, συνθήματα μέχρι να κλείσει το λαρύγγι, λεκτική αντιπαράθεση με συνθήματα. Πράγματα που εν έτη 2025 μοιάζουν άγνωστα για όλους εμάς. Ο Χατζηχρήστος όχι μόνο τα έζησε, αλλά πρωτοστάτησε, χτίζοντας έναν πυρήνα οπαδών που έγραψε τη δική του ιστορία με το πέρας των ετών.

Τον Δημήτρη Χατζηχρήστο έτυχε να τον γνωρίσω σε ένα ταξίδι. Ήταν Μάρτιος του 2023, όταν η ΑΕΚ ταξίδευε στη Γαλλία για να αντιμετωπίσει την Λιμόζ. Η πτήση τσάρτερ ήταν έτοιμη να αναχωρήσει και όλοι περίμεναν στο δωμάτιο αναχώρησης για να κάνουν το τελευταίο τσεκ στο εισιτήριο μέχρι να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο με προορισμό την γαλλική πόλη.

Σε αυτό το ταξίδι και ο Αρχηγός. Φορώντας μια τραγιάσκα που είχε το σήμα της Original, η οποία σε εκείνο το ταξίδι είχε κάνε θραύση και φορέθηκε πολύ από τους φίλους της ομάδας. 

Σε εκείνο το μέρος έτυχε να έχουμε και την πρώτη συζήτηση. «Πώς είσαι αρχηγέ;», τον ρώτησα με ευγένεια και σεβασμό. Οι πρώτες συστάσεις έγιναν, του εξήγησα ποιος ήμουν και τι έκανα στο ταξίδι. Απέναντί μου άλλωστε υπήρχε ένας άνθρωπος που εξέπεμπε δέος, ακόμα κι αν δεν είχες ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί του ή τον έβλεπες για πρώτη φορά από κοντά. «Καλά. Όσο με βλέπεις εδώ και όσο είμαι δίπλα στην ΑΕΚ είμαι καλά», ήταν τα λόγια του. Και τότε πάλευε με την αρρώστια και έδινε τη μάχη του αδιάκοπα και αμείωτα.

Στο αεροπλάνο για Γαλλία ο κόσμος του ζητούσε να δώσει συνθήματα. Τα πρώτα «ΑΕΚάρα σ' αγαπώ» βγήκαν από το στόμα του και αμέσως οι υπόλοιποι ακολούθησαν. Αυθόρμητα και χωρίς πώς και γιατί. Όλο το αεροπλάνο κινείτο στους ρυθμούς του Μίμη. Είχε τον δικό του τρόπο άλλωστε να κάνει άπαντες να απολαμβάνουν τις στιγμές.

Στον γυρισμό και αφού η ΑΕΚ είχε πάρει τη νίκη περιμέναμε στο αεροδρόμιο. Η χαρά και η ευτυχία ζωγραφισμένες στα πρόσωπά του, όχι -μόνο- για το αποτέλεσμα, αλλά γιατί για μια ακόμα φορά βρέθηκε δίπλα στη μεγάλη του αγάπη. Δεν του είχε ξεφύγει από το οπτικό πεδίο η κίνηση των οπαδών της Λιμόζ να χειροκροτήσουν τους οπαδούς της ΑΕΚ που είχαν ταξιδέψει.

«Το είδες αυτό που έγινε; Να το γράψεις, ήταν τρομερή στιγμή», έλεγε για το χειροκρότημα των Γάλλων και την ανταλλαγή κασκόλ των Λιμουζό με τους ΑΕΚτζήδες. Ήταν μια στιγμή που για εκείνον σήμαινε πάρα πολλά γιατί αποτύπωνε το πώς έβλεπε το οπαδικό κίνημα. Μέσα στο γήπεδο αντίπαλοι, όμως μόλις τελειώνει ο αγώνας σεβασμός και αναγνώριση.

Η κληρονομιά που αφήνει είναι βαριά, τεράστια. Όπως και η περπατησιά του όλα αυτά τα χρόνια. Ο Αντιχούλιγκαν που έκανε τον κόσμο να δει λίγο διαφορετικά τον οπαδισμό και τον αθλητισμό γενικότερα. Ο τηλεφωνητής που έκανε γενιές ΑΕΚτζήδες να στήνονται στα τηλέφωνά τους. Το φωτεινό μονοπάτι πολλών ψυχών.

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Και θα συνεχίσουν να τραγουδάνε, για τον Αρχηγό...