Μια αλλαγή προπονητή μόνο δεν φτάνει, είναι όμως μια αρχή
Το να κάνεις λάθος δεν είναι ντροπή. Ούτε κακό. Λάθη κάνουν όλοι. Στον αθλητισμό ειδικά, δεν υπάρχει Πρόεδρος, τεχνικός διευθυντής, προπονητής, αθλητής που να μην κάνει λάθος επιλογές. Συμβαίνει και θα ξανασυμβεί νομοτελειακά. Αυτό που έχει σημασία μετά το λάθος, είναι η αναγνώρισή του αρχικά, η αποδοχή του και αμέσως μετά η προσπάθεια να διορθωθεί. Και το λάθος της ΚΑΕ Άρης με τον Μπόγκνταν Κάραϊτσιτς ήταν προφανές ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε διαζύγιο. Και άργησε να επέλθει το μοιραίο.
Ο Σέρβος ήρθε ως ελπιδοφόρο πρότζεκτ σε μια ομάδα που είχε ήδη αρκετούς… Rookies σε διάφορα πόστα. Δεν φέρει ευθύνη φυσικά αυτός. Άλλοι τον επέλεξαν. Στηρίχτηκε όσο περισσότερο γινόταν, παρότι τα ανησυχητικά μηνύματα η ομάδα τα εξέπεμψε από τα φιλικά προετοιμασίας κιόλας. Αποδείχτηκε άπειρος στο να διαχειριστεί ένα ρόστερ παικτών με ετερόκλητα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και να μοιράσει ρόλους. Να εκμαιεύσει από κάποιους τα στοιχεία που έφεραν μαζί τους στην ομάδα. Θεωρώ αδιανόητο στο χθεσινό ματς με τη Μανρέσα, να τελειώνει άποντος ο ακριβοπληρωμένος Μπριν Φόρμπς για παράδειγμα.
Εσχάτως μάλιστα, όπως λένε και οι κακές γλώσσες είχε χάσει και τα μισά αποδυτήρια (μέγα λάθος) μαζί με την ψυχραιμία του όπως φάνηκε και από κάποιες πέρα για πέρα λανθασμένες τοποθετήσεις του. Ο Άρης κακώς νομίζω ότι… ξόδεψε κι άλλο χρόνο και μαζί με αυτό, φόρτωσε άλλες δυο ήττες στην πλάτη της ομάδας, όπως αυτή με το Μαρούσι και την χθεσινή (21/10) από τη Μανρέσα. Εκτός κι αν όλο αυτό το διάστημα… έτρεχε κάτω από το ραντάρ η αναζήτηση του διαδόχου του.
Και πάμε τώρα στην κρίσιμη επιλογή του νέου τεχνικού. Για μένα από μόνη της δεν φτάνει, ειδικά αν υπάρχει η διάθεση να έρθει ένα μεγάλο ξένο όνομα όπως ακούγεται. Χρειάζονται δομικές αλλαγές στο ασθμαίνων ρόστερ. Και όχι μόνο η προφανής ενός σέντερ. Και το ορθό είναι τις αλλαγές που θα γίνουν να τις αποφασίσει ο νέος τεχνικός. Να του γίνει απολύτως ξεκάθαρο ποιο είναι το μπάτζετ που έχει να διαχειριστεί για τις αλλαγές που μπορεί να κάνει ως το τέλος του πρώτου γύρου και αυτές στο δεύτερο. Ο Αρης εκτός από ψηλό, ταπεινή μου γνώμη είναι ότι χρειάζεται και ένα παίκτη στην περιφέρεια που θα του δίνει στάνταρντ 20-25 πόντους. Ένα ηγέτη που λείπει. Και ίσως να αυξήσει την αθλητικότητά της γιατί ο φετινός Άρης είναι πιο… μαλακός και από βούτυρο.
Αυτό που συμβαίνει στο ξεκίνημα της σεζόν στον μπασκετικό Άρη διδάσκει και κάτι ακόμη που οφείλουν να το… ακούσουν οι νέοι ιδιοκτήτες. Ότι δεν μπορεί ο στόχος να είναι αποκλειστικά η οικονομική εξυγίανση και η αναβάθμιση των εγκαταστάσεων, όσο σημαντικά κι αν είναι. Έχω την αίσθηση ότι και δεν αρκούν και είναι λάθος ως προσέγγιση. Είναι εξόχως σπουδαίο να υπάρχει μια οικονομική ροή και να αποπληρώνονται οι υποχρεώσεις κάθε είδους, δίχως τιτάνιο αγώνα για να βγει ο μήνας, όπως γινόταν, αλλά εξίσου σημαντικό να αντιληφθούμε όλοι και πρωτίστως ο Σιάο και οι συνεργάτες του που αποφάσισαν αυτή την επένδυση στον Άρη, ότι αυτή αφορά το αθλητικό προϊόν. Ότι δεν είναι μια start up εταιρία με έδρα τη Silicon Valley. Εκτός από ένα τεράστιο brand, αγόρασαν μια ομάδα που ο κύκλος εργασιών της, οι χορηγίες που θα φέρει, τα εισιτήρια που θα πουλήσει, βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με το προϊόν που παρουσιάζει στο παρκέ. Και αυτό το τελευταίο είναι φανερό ότι… μπάζει. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός.
Το αρχικό πλάνο δεν βγήκε αλλά υπάρχει χρόνος να διορθωθεί η κατάσταση. Θα χρειαστεί προφανώς αύξηση του μπάτζετ και καλύτερη επικοινωνία με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που δίνει το τελικό ΟΚ ώστε να αντιληφθεί ότι η επιτυχία συναρτάται από μια τουλάχιστον σοβαρή εικόνα στο παρκέ.
