Μισή ώρα μετά!

Σε μία κοινωνία ζαλισμένη από τις αναθυμιάσεις της τοξικότητας, αυτή η πρεμιέρα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Γυναικών στο ΣΕΦ, δεν έμοιαζε μόνο με μία γερή δόση οξυγόνου. Ήταν η ευκαιρία της καταπιεσμένης πλειοψηφίας. Η σειρά της. Να απολαύσει τον αθλητισμό, όπως του πρέπει και του αξίζει. Και όπως αξίζει στην ίδια.

Προ ημερών, καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι του ΣΕΦ με δύο τρεις παλιοσειρές.

Πόσο κόσμο θα έχει στους αγώνες της Εθνικής;

Αυτό ήταν το θέμα συζήτησης. Η πραγματικότητα των σχεδόν 7 χιλιάδων ανθρώπων, ξεπέρασε τη φαντασία και την ελπίδα. Αλλά δεν έχει αυτό σημασία.

Σημασία έχει ότι… “Χρήστο και Σοφία” απευθύνθηκα στους δύο συναδέλφους…

“Θυμάστε πόσο κόσμο είχε με τη Ρουμανία;”

Γαμώτο. Ήμουν βέβαιος ότι δε θα χρειαζόταν να εξηγήσω ποια Ρουμανία. Πότε; Σε ποιο γήπεδο; Ήμουν βέβαιος και ο Χρήστος και η Σοφία θα καταλάβαιναν.

Και κατάλαβαν φυσικά. Αυτό είναι το δικό μας μπάσκετ ρε φίλε… Αυτό που αγαπάμε, που μας σημάδεψε, που μας καθόρισε. Τέλος πάντων.

Η Ρουμανία ήταν η πρώτη αντίπαλος της Ελλάδας στο ιστορικό από αθλητικής και κοινωνικής άποψης Ευρωμπάσκετ του 1987.

Και ναι… Αμφότεροι θυμούνταν…

“Δεν ήταν γεμάτο το ΣΕΦ… Είχε πάρα πολλά άδεια καθίσματα”.

Ακόμα και τότε. Στο ελληνικό κύτταρο ο αθλητισμός γράφεται με τον τύπο της παλιγγενεσίας. Η της καταστροφής. Γκρι δεν υπάρχει στην παλέτα.

Στην Ελλάδα, ισχύει ό,τι και στο μπάσκετ… Δεν έχει σημασία ποιος ξεκινάει στην πεντάδα, αλλά ποιος τελειώνει. Έτσι και στις εξέδρες. Σημασία δεν έχει με πόσο κόσμο στα καθίσματα αρχίζει μία διοργάνωση, αλλά με πόσο τελειώνει. Η αγάπη για την πιθανή νίκη …ανασταίνει. Γεμίζει γήπεδα. Ας είναι!

Αυτοί οι λατρεμένοι 7 χιλιάδες που κατηφόρισαν στο ΣΕΦ στις 18 Ιουνίου είναι η απάντηση για κάθε ερώτημα που αφορά στην Εθνική ομάδα, τη σημασία της, το ρόλο της. Η Εθνικές ομάδες είναι ο σωτήριος αναπνευστήρας μας στις συχνές περιόδους που η ατμόσφαιρα μπουκώνει από ματσίλα κάθε είδους. Και κακοφορμισμένους εγωισμούς.

Ας μην αναμείξουμε την ομορφιά και τη γοητεία των κοριτσιών του Πρέκα σε αυτή την αρρώστια. Η Εθνική ομάδα των γυναικών, που στην πρεμιέρα σκόρπισε την Ελβετία και χαμόγελα, δεν έχει ανάγκη ούτε από παλιγγενεσίες ούτε από καταστροφές. Μπορεί να νικήσει, να προκριθεί στην επόμενη φάση. Μπορεί και όχι όμως.

Η νίκη των κοριτσιών του Πρέκα, που όταν ξεπέρασαν το άγχος του …εθνικού ύμνου, κέρασαν όμορφο μπάσκετ το κοινό, δεν ήρθε εντός παρκέ…

…ήρθε μισή ώρα μετά!

Το παιχνίδι είχε τελειώσει. Ο Μαριέλα Φασούλα, αγέρωχη και ευθυτενής, κρατώντας ταπεινά το βραβείο της πολυτιμότερης στα χέρια, μιλούσε στα μικρόφωνα για τα λάθη που έγιναν και πρέπει να διορθωθούν. Όχι για θριάμβους.

Η Αρτεμις Σπανού, αυτός ο κατσαρομάλλικος θηλυκός σουγιάς, που λατρεύεται για αυτό που είναι από όλο τον κόσμο (Αλέγκρα, παθιασμένη, ευθύς, τυπάρα), έκλεψε την πατέντα από τις πρώτες αντιπάλους της Εθνικής στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ και τσιμπιόταν αν αυτό που είχε ζήσει με το γήπεδο, τον κόσμο, την υποστήριξη, ήταν αληθινό. Ξέρω ότι περίμενε αυτή τη στιγμή εδώ και πολλούς μήνες. Και την ονειρευόταν.

Η ώρα περνούσε, το γήπεδο άδειαζε, αλλά …όχι! Δεν άδειαζε. Σε κάθε γωνιά του ΣΕΦ, στις εξέδρες, ένας πυρήνας κοριτσιών, αγορών, γονέων, φιλάθλων από αυτούς που έχουμε ανάγκη, περίμενε με υπομονή για ένα αυτόγραφο. Για ένα χαμόγελο. Για μία φωτογραφία. Για κάτι… Το γήπεδο είχε αδειάσει, αλλά όχι! Διάσπαρτα ακούγονταν φωνούλες… Μέχρι και “Κυρία Σπανού” άκουσα ένα κοριτσάκι να αποκαλεί την Αρτεμις, προσμένοντας σεβάσμια για μία σέλφι.

Το 87-65 ήταν ένας καλός αγωγός για το ρεύμα που χτύπησε και ένωσε στο ΣΕΦ τα 12 κορίτσια, τον προπονητή και τους φιλάθλους. Η πραγματική νίκη ήρθε μισή ώρα μετά. Όταν το γήπεδο είχε αδειάσει. Αλλά όχι! Ήταν ακόμα “γεμάτο”. Πόσο όμορφη είναι αυτή η νίκη.

Το εμπόδιο της Ελβετίας ήταν αρκετά χαμηλό για να σκοντάψει, έστω, η οικοδέσποινα του Ευρωμπάσκετ. Ακολουθούν, από σήμερα κιόλας, τα άλλα, τα υψηλότερα. Ήδη οι προειδοποιητικές βολές από την Τουρκία ακούστηκαν μέχρι τη Συγγρού, όπου ξεκουράζονται οι παίκτριες του Πρέκα.

Τα (πολύ) δύσκολα, ακολουθούν. Και τώρα θυμήθηκα κάτι που είδα πρόσφατα…

Όταν ο Κέλβιν Γκαρνέτ, συνάντησε τον Μπιλ Ράσελ ως παίκτης των Σέλτικς έπειτα από μερικούς μήνες στη Βοστώνη, ο GOAT των GΟΑΤ του είπε: “Αν συνεχίσεις να παίζεις με το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια θα πάρεις τουλάχιστον 2-3 πρωταθλήματα με τους Σέλτικς. Κι αν δεν πάρεις όμως, θα σου δώσω εγώ ένα”.

Στο παρκέ του ΣΕΦ η περηφάνεια και ο σεβασμός για τη φανέλα, για τη σημαία, για την Εθνική, είχε εκτινάξει τα επίπεδα αδρεναλίνης.

Η Ιωάννα Κριμίλη, ήρθε από τον πάγκο και με τον τρόπο που έπαιζε, που φώναζε, που πανηγύριζε σε κάθε ξεχωριστή φάση, σε ανάγκαζε να τρίβεις τον πήχη των χεριών σου. Ανατριχίλα.

Τόση ανατριχίλα, που σε έναν πανηγυρισμό, μετά από μία φάση που ανάγκασε τον αντίπαλο κόουτς να καλέσει τάιμ άουτ, μετέφερε τον ενθουσιασμό της τόσο έντονα στην Ρόμπιν Παρκς, που αυτή έσκασε τέτοιο χαμόγελο έκρηξης κι ευτυχίας, που ήταν έτοιμη να μιλήσει τα ελληνικά φαρσί. Η Παρκς, που τόσο καιρό περίμενε υπομονετικά ο Πρέκας για να έρθει και ήταν τόσο κυριαρχική που πολλές φορές έμοιαζε σαν να παίζει κόντρα σε νεανίδες, δε σταμάτησε να χαμογελάει με την συμπαίκτριά της, ακόμα και όταν κάθισε στον πάγκο σε εκείνο το τάιμ άουτ. Καλωσόρισες στην Εθνική Ελλάδας Ρόμπιν. Καλωσόρισες στην πιο μεσογειακή από τις χώρες της Μεσογείου.

Ανατριχίλα πολλαπλή, όταν οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς αντιλαμβανόμασταν, ότι η κυρία με το νούμερο 34, η Μαριέλα, έχει την ευκαιρία να γίνει ό,τι κι ο πατέρας της, ο Παναγιώτης, ακριβώς 38 χρόνια πριν, στο ίδιο γήπεδο, στην ίδια διοργάνωση. Με δύο ομάδες που ξεκίνησαν με τις ιδές προοπτικές. Αουτσάιντερ και τον λαμπερό ορίζοντα των μεταλλίων, να μην είναι ορατός. Επιτυχία ήταν τότε, είναι και τώρα, η πρόκριση στην επόμενη φάση. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος τρόπος να εξηγήσει η ίδια η Μαριέλα, πως μπορεί να νιώθει; Παίζοντας το ρόλο του πατέρα της, σε ένα αληθινό κι όχι κινηματογραφικό σίκουελ, 38 χρόνια μετά; Μπορούμε άραγε εμείς οι κοινοί θνητοί, να αντιληφθούμε έστω ένα πολύ μικρό κομμάτι των δικών της σκέψεων; Πόσες κόρες αλήθειας, έχουν γράψει την ιστορία με τον ίδιο στιλό που χρησιμοποιούσε ο μπαμπάς; Και τι ιστορία!

Πιο πέρα, η Έλενα Μποσγανά, ακόμα ένα …μπασκετόπουλο, βγαλμένο από τα σωθικά εκείνης της γενιάς, της γενιάς που καθιέρωσε το μπάσκετ στην Ελλάδα, έχει κι αυτή ένα όνομα να τιμήσει. Ο πατέρας της, ο Γιώργος ήταν ένας από τους τιμιότερους και προσγειωμένους αντισταρ εκείνης της εποχής. Μπορεί να μη βρέθηκε στην ομάδα του 1987, αλλά το αποτύπωμά του το μπάσκετ είναι εκεί. Ανεξάντλητο. Και το όνομα βαρύ. Η ζερβοχέρα, μπήκε με τον αέρα της, έσταξε τρία τρίποντα και ποιος μπορεί να ξέρει αν μέσα της, έλεγε: “Την Κυριακή ήταν η γιορτή του πατέρα, Για σένα Γιώργο”.

Η Ελεάννα, η Πηνελόπη, η Αγγελική, η Βασιλική, η Ιωάννα, η Αντιγόνη, η Φένια… Όλες πάτησαν στο παρκέ στην πρεμιέρα. Όλες, πιστές σε αυτό που υποστήριζαν επί εβδομάδες. Η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, τις είχε ηλεκτρίσει τόσο πολύ, που η δική τους ενέργεια, σαν από τη θεωρία του Τέσλα, μεταφερόταν ασύρματα δίπλα. Και πιο δίπλα. Και ακόμα πιο δίπλα. Και στην εξέδρα. Και στον τηλεοπτικό δέκτη.

Ας μη γελιόμαστε. Όσες απουσίες κι αν έχουν τα φαβορί του Ευρωμπάσκετ, αυτή η Εθνική ομάδα δεν περιλαμβάνεται στα φαβορί για μετάλλιο. Οτιδήποτε άλλο από την πρόκριση στους “8” θα είναι αφάνταστη επιτυχία.

Υπάρχει όμως κάτι, που δεν μετριέται ούτε με τα αποτελέσματα, ούτε με τα σκορ…

Στα πρόσωπα αυτών των κοριτσιών και στον τρόπο που νιώθουν και εκφράζουν την περηφάνεια τους φορώντας τη φανέλα της Εθνικής, οι Έλληνες, μπορούν να νιώθουν υπερήφανοι. Διότι για να τις ρίξει κάποιος στον καναβάτσο, θα πρέπει να έχει τα κότσια να ηττηθεί από αυτές.

Κι αν τελικά αυτό γίνει, ακόμα κι αν δεν κερδίσουν, ακόμα και αν δεν προκριθούν στην επόμενη φάση…

“Μην ανησυχείτε κορίτσια. Θα σας δώσουμε εμείς ένα. Το αξίζετε”.