Μπρούτζος από χρυσάφι…

Ναι, αλλά παίξτο το ματς… Αυτό είναι το ένα μοναδικό παράπονο…

Παίξτο!

Η Εθνική ομάδα δε χρειάζεται να περιμένει τους αγώνες της τετράδας για να κριθεί στη συνολική διαδρομή του Eurobasket. Δεν έχει δικαίωμα να της στερήσει κανείς το κατοχυρωμένο πια δικαίωμα στο αίσθημα της επιτυχίας! Απ’όπου κι αν προέρχεται ο εκνευρισμός, ή η στεναχώρια για τον ημιτελικό της Παρασκευής.

Εκεί όπου ο Εγκίν Αταμάν απέδειξε ότι η προπονητική ικανότητα του δε βασίζεται σε εμμονές οριακής μπασκετικής ελευθεριότητας αλλά σε σκέψεις που ευελιξία που καθοδηγείται από το ταλέντο των παικτών του. Η προσαρμογή του σε ένα ρόστερ όπου ο κυρίαρχος τύπος δεν είναι ο γκαρντ που κουβαλάει τη μπάλα και εκτελεί με licence 007, αλλά ένας ψηλός με σπάνια ταλέντα και χαρακτηριστικά, αποδεικνύει ότι είναι ένας κόουτς που έχει την ικανότητα να πάρει το καλύτερο από τις ομάδες του με βάσει αυτά που του προσφέρουν οι παίκτες του.

Η Ελλάδα δεν έπαιξε τον ημιτελικό με την Τουρκία, η οποία με γυμνό μάτι φαινόταν ότι είναι ανώτερη ομάδα, αλλά εκτός από τις συναστρίες που ήταν εναντίον της, …δεν έβαλε το χεράκι της για τις αλλάξει.

Το στενάχωρο είναι ότι εγκλωβίστηκε σε δυνάμεις (και δικές της αδυναμίες) τις οποίες όλοι γνωρίζαμε εξ αρχής βλέποντας τους Τούρκους να κάνουν μία αλάνθαστη πορεία μέχρι σήμερα στο Eurobasket 2025. Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.

Ωστόσο, αν ερχόταν κάποιος, πριν το παιχνίδι και σας έλεγε ότι στο ημίχρονο του ημιτελικού, η Τουρκία θα έχει τον Σενγκούν με 5 πόντους και τον Λάρκιν με 4, ποια θα ήταν η πρώτη σκέψη που θα κάνατε; Μάλλον ότι το παιχνίδι πάει πολύ καλά για την Ελλάδα, έτσι δεν είναι; Κι αν σας ζητούσαν μάλιστα, θα το “αγοράζατε” κιόλας ως σενάριο, σωστά; Μάλλον ναι!

Κι όμως, δεν υπήρχε τίποτα, απ’όλα τα υπόλοιπα “στοιχήματα” του αγώνα που θα μπορούσε να πάει χειρότερα.

Κι όταν μία ομάδα παίζει το παιχνίδι της 15ετίας, το γεγονός ότι επιτρέπει στον αντίπαλο 49 πόντους στον αντίπαλο, αδυνατώντας να βρει έστω και μισή απάντηση σε στοιχεία που ήταν γνωστά εξ αρχής (πίεση στη μπάλα, απίθανα hedge outs, επιδίωξη να βρει πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, επιθετικά ριμπάουντ), είναι λίγο στενάχωρο. Έως πολύ.

Βέβαια, όπως διαβάζω και με πολλούς άλλους συναδέλφους, η αλήθεια είναι ότι ίδια με έζωσαν από τα πρώτα 90 δευτερόλεπτα κιόλας…

Ο Οσμάνι ευστοχεί στο πρώτο τρίποντο που κάνει, τη στιγμή που ο Γιάννης αστοχεί σε κάρφωμα που δεν έχει χάσει ποτέ στη ζωή του και ο Σλούκας σε λέι απ που αν το επιχειρήσει 1000 φορές, θα το βάλει 1001!

Οιωνοί! Υπάρχουν, δεν είναι μεταφυσική.

Ούτε είναι μεταφυσική ότι ο Οσμάνι, κόντρα στην Ελλάδα έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Εδώ παίζουν ρόλο και οι συναστρίες… Πρέπει να σε θέλει και λίγο η τύχη ρε γαμώτο. Ηττήθηκε η Ελλάδα λόγω … ατυχίας στον ημιτελικό; Φυσικά όχι! Θα ήταν φαιδρό να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο.

Αλλά στην πεντάδα της Τουρκίας με βάσει τα ρόστερ των δύο ομάδων, τουλάχιστον στο ξεκίνημα, η Ελλάδα μόνο ένα ρίσκο μπορούσε να πάρει… Το μαρκάρισμα του Οσμάνι, ώστε ο Γιάννης να ενισχύει το τείχος που επιχειρούσε να στήσει ο Μήτογλου στον Σενγκούν (που στην αρχή δεν τα πήγε καθόλου άσχημα).

Ο Οσμάνι μέχρι χθες είχε 50% στα τρίποντα στο τουρνουά, γνωρίζαμε ότι είναι πολύ καλός παίκτης. Αλλά όχι 4/4 στο ξεκίνημα του αγώνα. Όχι 6/8 συνολικά. Δεν το έχει κάνει ποτέ ξανά. Σε ολόκληρη την καριέρα του. Θέλει και λίγο τύχη. Η Ελλάδα δεν την είχε.

Δεν είχε όμως κι άλλα πράγματα που έπαιξαν πολύ πιο σημαντικό ρόλο από την τύχη.

Δεν είχε απαντήσει στην ασφυκτική πίεση των Τούρκων πάνω στη μπάλα

Πρόσφερε 17 πόντους από δικά της λάθη στο πρώτο ημίχρονο.

Ξέρετε ποιο είναι το δυσάρεστο; Ότι υπήρξαν φάσεις που “φώναζαν” πως αν οι Έλληνες κατάφερναν να διασπάσουν το μπλοκ Μαζινό που έστηναν οι Τούρκοι στην περιφέρεια, μετά θα υπήρχαν πάρα πολλοί ανοιχτοί χώροι για να πλησιάσουν στο καλάθι και να ευστοχήσουν. Αν η Ελλάδα κατάφερνε να ανταποκριθείς στην πίεση, τα πράγματα θα γίνονταν για τον Αταμαν και τους παίκτες του. Δεν τα κατάφερε όμως…

Όλα, ή σχεδόν όλα πήγαν λάθος. Και όλοι! Δεν υπήρξε ούτε ένα σημείο του αγώνα, όπου η Ελλάδα έδειξε τσαγανό και πάθος να ανταποκριθεί στις συνθήκες και αν μη τι άλλο να παίξει το ματς.

Εγκλωβίστηκε από το πρώτο λεπτό και επί 40 έμοιαζε σαν ένα θηρίο που έχει φυλακιστεί στο δόκανο και δεν έχει τρόπο να απεγκλωβιστεί.

H άμυνα του Αταμάν περιόρισε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και έχω την αίσθηση ότι τον πείραξε και πνευματικά, με αποτέλεσμα και αυτός να έχει τη χειρότερη βραδιά του και μία από τις χειρότερες (σε άμυνα κι επίθεση ταυτόχρονα) στη καριέρα του με την Εθνική ομάδα. Σωστά είπε ο κόουτς Σπανούλης… Είναι άνθρωπος έστω κι αν κάνει εξωγήινα πράγματα.

Ότι έγινε έγινε όμως. Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα, οι δύο καλύτερες ομάδες θα αγωνιστούν για το χρυσό μετάλλιο, και οι δύο αμέσως μετά από αυτές καλύτερες θα πέσουν στη μάχη για το χάλκινο, που εις αμφότερες θα γυαλίζει σαν χρυσάφι αν έρθει.

Οι Φινλανδοί τρομάζουν, η αυτοπεποίθηση όλων, όσοι παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς, κλωνίστηκε, η Ελλάδα παρουσιάζεται μέχρι και ως αουτσάιντερ για τον μικρό τελικό από πολλούς, αλλά ευτυχώς την Κυριακή δε θα φορέσουμε εμείς τη φανέλα και το σορτς.

Αυτοί που θα το φορέσουν, έχουν ακόμα, είναι βέβαιο, αλώβητο κίνητρο να ανέβουν στο βάθρο του Eurobasket 2025.

Για κάποιους είναι ο τελευταίο χορός. Και θέλουν να είναι οι τελευταίοι που θα πέσουν. Θέλουν, έχουν ανάγκη να το κάνουν με λεβεντιά, για τους ίδιους, για τις οικογένειες τους (αρχικά) και κατόπιν για όλους εμάς.

Ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου θέλουν να κάνουν step down με ένα παράσημο στο στήθος. Και είναι βέβαιο ότι θα χύσουν αίμα για να το καταφέρουν.

Έστω κι αν η φετινή πορεία τους στο Ευρωμπάσκετ ήταν πέραν του αναμενόμενου.

Ο δικός τους, ο προσωπικό λογαριασμός έχει ακόμα μία συναλλαγή να κάνει. Και είναι βέβαιο, ότι κάπου εκεί, σε μία βιβλιοθήκη στα σπιτικά τους, μία θέση παραμένει κενή. Ξέρουν ότι έχουν μία δουλειά να κάνουν. Και θα την κάνουν.