Ο Άρης πρέπει να πάψει να ζει στην Ευρώπη τη μέρα της μαρμότας

Τραγικό. Αποτυχία. Ευτυχώς η πλούσια ελληνική γλώσσα έχει το λεξιλόγιο για να περιγράψει το μέγεθος της αποτυχίας που βιώνει από χθες το βράδυ ο Άρης. Ένας ακόμη πρόωρος ευρωπαϊκός αποκλεισμός-τσαλάκωμα για την ιστορία του club που παλεύει μια ολόκληρη χρονιά να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για να ρίξει μια και να… χύσει την καρδάρα με το γάλα από τον πρώτο προκριματικό γύρο στον οποίο συμμετέχει.

Ο σοφός λαός λέει ότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να αποτελεί σύμπτωση. Κι όταν κάθε φορά ο κόσμος του Άρη γίνεται στο ίδιο έργο θεατής, και απλά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δεν μπορεί να μην υπάρχει εξήγηση. Η χθεσινή αποτυχία είναι στα δικά μου μάτια συνολική ήττα του ποδοσφαιρικού τμήματος. Από την κεφαλή μέχρι τα νύχια. Δεν έχει νόημα να επικεντρωθεί κάποιος σε ποδοσφαιρική ανάλυση. Ο Άρης κατόρθωσε να εμφανίσει μια αγωνιστική Βαβέλ και κατόρθωσε να αποκλειστεί από μια ομάδα με μηδέν ευρωπαϊκή παρουσία, μηδέν αγώνες, μηδέν εμπειρία, αλλά με ποδοσφαιρική λογική και ποδοσφαιρική αρχή, μέση και τέλος.

Απέναντί της είχε ένα σύνολο που σε δύο διαδοχικούς αγώνες κατόρθωσε να δεχθεί τέσσερα γκολ, δυο εντός και δυο εκτός, χρησιμοποιώντας δυο διαφορετικούς τερματοφύλακες, έχοντας ωστόσο τον πιο έμπειρο, μπαρουτοκαπνισμένο και πρώην αρχηγό της στην εξέδρα. Η Βαβέλ που σημειώσαμε. Μια ομάδα που κατόρθωσε να εμφανιστεί κατώτερη ακόμη και από αυτόν τον ανεκδιήγητο Σκοτσέζο διαιτητή που παραλίγο να τινάξει το παιχνίδι στον αέρα με τα αλλοπρόσαλλα σφυρίγματα και τις αμφιλεγόμενες αποφάσεις του με αποκορύφωμα το τραβηγμένο από τα μαλλιά πέναλτι που έκοψε τα φτερά του Άρη σε ένα κομβικό σημείο και τη μη αποβολή του Αντράντε για το χτύπημα στον Ράτσιτς. Υπάρχουν κι άλλες αποφάσεις που αδίκησε κατάφωρα τους γηπεδούχους και δεν ξέρω τι θα άλλαζε αν υπήρχε Var, αλλά έχω την αίσθηση ότι θα κάνει λάθος ο Αρης αν αναζητήσει αποκλειστικά άλλοθι στη διαιτησία, όσα δίκια και αν έχει με το μέρος του.

Τα δικά του λάθη

Τον αποκλεισμό του οφείλει να τον αναζητήσει στα δικά του λάθη, τόσο στο πρώτο παιχνίδι όσο και στον επαναληπτικό. Στην συνειδητή επιλογή του club, ξένη προς την κοινή ποδοσφαιρική λογική, να αλλάζει κάθε καλοκαίρι, σχεδόν όλη την ομάδα, με συνέπεια όταν έρχονται κρίσιμα παιχνίδια στην Ευρώπη και μάλιστα τόσο νωρίς, το γκρουπ να μην έχει συνοχή, ομοιογένεια, ρυθμό, αυτοματισμούς και να δυσκολεύεται να αποκλείσει μια απλά πιο έτοιμη ομάδα. Τι να πεις όταν ο καλύτερος και πιο κινητικός παίκτης και στα δυο παιχνίδια είναι ο φιλότιμος Γιαννιώτας που ήρθε για να είναι απλά μια συμπληρωματική κίνηση στους εξτρέμ. Και η μοναδική απειλή να είναι ένας στόπερ που έγινε στο τέλος φορ (Φαμπιάνο) και τα στημένα του Μόντσου; Όταν οι χειρότεροί σου παίκτες είναι ένας περσινός (ο Μεντίλ) και ένας που κάνει προετοιμασία από την πρώτη μέρα (Φατινγκά). Μέσα σε όλα φυσικά να έχεις και την ατυχία να έχεις χάσει Πέρεθ και Δώνη που θα μπορούσαν να δώσουν τις λύσεις που δεν μπόρεσε για παράδειγμα να δώσει ο Ντουντού. Αλλά επαναλαμβάνω το παράλογο θα ήταν να περιμένουμε κάτι πολύ παραπάνω από όσα είδαμε από τον Άρη στα δυο παιχνίδια με τους Αζέρους.

Δεν θα μπορούσε, θα ισχυριστεί κάποιος, να αποκλείσει ο Άρης την Αράζ, έστω και έτσι; Ενδεχομένως ναι! Σε αυτό προφανώς πόνταρε ο Μαρίνος Ουζουνίδης αλλά δεν του βγήκε. Πίστευε ότι η εμπειρία και η προσωπικότητα των παικτών που ήρθαν και χρησιμοποιήθηκαν όλοι, θα λειτουργούσε ως αντίβαρο στην φανερή ανετοιμότητά τους. Ότι θα του ήταν αρκετά. Μπορεί και να συνέβαινε αν είχε ακόμη δέκα λεπτά ο Άρης στη διάθεση του. Δυστυχώς όμως το ίδιο το ποδόσφαιρο σε τιμωρεί. Και επειδή ο Ουζουνίδης είναι παλιά καραβάνα και ξέρει καλά και τα αποδυτήρια, φρόντισε χθες μετά το ματς να βάλει… πλάτη στους παίκτες του. Να αναλάβει όλη την ευθύνη ο ίδιος. Μεγαλύτερη και από όση ενδεχομένως, με τα δικά του λάθη, να του αναλογεί και την πήρε πάνω του.

Και καλά έκανε εδώ που τα λέμε, γιατί σε διαφορετική περίπτωση το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να κάνει ακόμη πιο βαρύ το κλίμα, να «κάψει» τους παίκτες στους οποίους θα στηριχτεί η χρονιά και να ναρκοθετήσει μια σεζόν ενώ ακόμη καλά-καλά δεν έχει αρχίσει. Και να φανεί ευθυνόφοβος. Σίγουρα μιλάμε για μια παταγώδη αποτυχία που δεν… καταπίνεται εύκολα, ειδικά όταν το σκηνικό επαναλαμβάνεται, αλλά το ανάθεμα, το τσουβάλιασμα και η ισοπέδωση, ως η μοναδική εύκολη επιλογή, δεν θα προσέφερε υπηρεσίες τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ειδικά αν πιστεύει, όπως τρεις φορές επανέλαβε, ότι αυτό το γκρουπ, που κατάφερε να αποκλειστεί από την Αράζ, θα γίνει μια πραγματικά καλή ομάδα σε λίγο καιρό. Και αν την ίδια άποψη έχει η ιδιοκτησία και ο τεχνικός διευθυντής, που έκαναν τον σχεδιασμό, οφείλουν να στηρίξουν τον προπονητή αντί να τον καταστήσουν εξιλαστήριο θύμα.

Απλά, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Άρης πρέπει κάποια στιγμή να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές του και να βρει τον τρόπο να τις υλοποιήσει. Αν θέλει να μακροημερεύσει στην Ευρώπη, σίγουρα δεν θα το πετύχει εύκολα, προχωρώντας κάθε φορά σε ολική αναδόμηση του ρόστερ. Αν θέλει πάλι να πρωταγωνιστήσει εντός συνόρων και θυσίασε με κάποιο τρόπο και τη φετινή του ευρωπαϊκή παρουσία, οφείλει να το αποδείξει όταν θα αρχίσει το πρωτάθλημα, κάνοντας πρωταθλητισμό. Γιατί μόνο κάτι τέτοιο θα μπορούσε να… ζεστάνει ξανά τον ξενερωμένο φουλ από χθες κόσμο που κάθε καλοκαίρι τέτοια αποχή, ζει τη μέρα της μαρμότας…

Προσωπικά, αν με ρωτήσετε, γνωρίζοντας τους συσχετισμούς στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα επέλεγα μια πορεία στην Ευρώπη…