O...έλεγχος της Εθνικής στην φάση των ομίλων του Eurobasket
Η φάση των ομίλων ολοκληρώθηκε και η Εθνική ομάδα αφήνει τη ζέστη και την υγρασία της Λεμεσού για τη Ρίγα της Λετονίας. Εκεί όπου πραγματικά θα τεστάρει τις δυνάμεις της (ψυχικές και σωματικές) με στόχο τη διάκριση και αυτό που της λείπει 16 ολόκληρα χρόνια τώρα: το μετάλλιο.
Πέντε ματς σε 10 μέρες που μείναμε στη Λεμεσό. Πέντε παιχνίδια με κοινή βάση για την ομάδα του Σπανούλη που δεν είναι άλλη από την άμυνα. Ούτε καθηγητές είμαστε ούτε δάσκαλοι για να βάλουμε βαθμό αλλά σε αυτό το δεκαήμερο διαμορφώσαμε μία εικόνα για την «επίσημη αγαπημένη» και... ταπεινά δίνουμε τον «έλεγχο» του πρώτου...τριμήνου (ή απλώς της πρώτης φάσης στους ομίλους του Eurobasket).
Τα Α+ και η αδυναμία στο ριμπάουντ
Σε πέντε παιχνίδια η Εθνική ομάδα εμφάνισε μία ξεκάθαρη αδυναμία που δεν είναι άλλη από το ριμπάουντ. Ιδιαίτερα όταν απουσιάζει ο Γιάννης η Ελλάδα δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα στο ριμπάουντ που έχουν οι αντίπαλοί της. Δίνει πολλά επιθετικά, αδυνατεί δηλαδή να «καθαρίσει» το επιθετικό ριμπάουντ και συχνά το πληρώνει. Άλλοτε βέβαια όχι αλλά σε ένα τέτοιο τουρνουά που όλα μπορούν να συμβούν και κάθε λάθος ή αδυναμία μπορεί να γίνει δύναμη του αντιπάλου, η Εθνική πρέπει να βρει τρόπους να το ελέγξει ή να το...καμουφλάρει.
Οι σουτέρ βγήκαν και αρέσουν
Τα τελευταία χρόνια λέγαμε πως η Εθνική μας ομάδα δεν έχει σουτέρ. Αυτό πάντως δεν φαίνεται σε αυτή τη διοργάνωση μιας και τα νούμερα της Εθνικής από την περιφέρεια δεν είναι απλώς αξιοπρεπέστατα.
Ο Ντόρσεϊ τα... στάζει σε προπόνηση και αγώνες και αν σε αυτό το μείγμα προστεθεί και η συνέπεια και η σταθερότητα τότε η Εθνική μας αποκτά ένα γερό σύμμαχο που είναι το περιφερειακό σουτ. Δεν μπορεί να σουτάρει ο Τολιόπουλος; Ο Μήτογλου ή ο Παπανικολάου; Μια χαρά μπορούν, επομένως στα θετικά του...ελέγχου σε αυτό το πρώτο semester είναι και το σουτ που θα χρειαστεί σταθερότητα.
Η ειδοποιός διαφορά της άμυνας
Και αν κάτι χαρακτηρίζει την Εθνική και της δίνει ταυτότητα αυτή είναι η άμυνα. Από εκεί ξεκινά ο Βασίλης Σπανούλης και ύστερα ακολουθούν τα υπόλοιπα. Αν η άμυνα της Ελλάδας είναι σε καλή ημέρα τότε δύσκολα μπορεί να διασπαστεί.
Αυτό ήθελε να πετύχει άλλωστε ο Έλληνας τεχνικός. Να βρει ρυθμό η ομάδα μέσα από την άμυνά της και να χτίσει από αυτή την επίθεσή της με αιχμή του δόρατος τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (ή τους παίκτες που θα απελευθερώσει έμμεσα ο Γιάννης τραβώντας δύο και τρεις παίκτες πάνω του).
Το αγκάθι των βολών που...ενοχλεί όπως και τα κενά διαστήματα
Οι βολές για την Εθνική δεν είναι το μεγάλο της ατού. Συχνά σουτάρει από τη γραμμή με 60 και 70% αποτελεσματικότητα, κάτι που της στερεί την ευκαιρία να πλησιάζει, να ανοίγει την διαφορά και να αναγκάζει τους αντιπάλους να σκεφτούν διπλά.
Παράλληλα η Ελλάδα έχει να παραθέσει δύο παραδείγματα όπου έχασε διψήφια διαφορά. Κόντρα στη Βοσνία και απέναντι στην Ισπανία. Στη μία το πλήρωσε, στην άλλη όχι. Όση προσπάθεια κάνει η Εθνική να χτίσει τη διαφορά, τόσο εύκολα (σχετικά) μπορεί να τη χάσει. Θέμα μυαλού, χαλαρότητας; Κανείς δεν ξέρει παρά μόνο η ομάδα και οι παίκτες. Βέβαια είναι εξίσου σημαντική η διαφορά που χτίζεται και όχι που χάνεται οπότε ας μείνουμε σε αυτό βελτιώνοντας το άλλο όταν πρέπει, δηλαδή στην Ρίγα με πρώτο αντίπαλο το Ισραήλ.
ΥΓ: Βαθμό προφανώς δεν θα βάλουμε παρά μόνο θα χειροκροτήσουμε την Εθνική για όλες τις στιγμές που μας προσφέρει. Θα χαρούμε με τα ωραία, θα στεναχωρηθούμε με τα άσχημα και θα τα συζητάμε όλα στις εκπομπές και τα άρθρα του Athletiko.
