Ο Γιώργος Κούτσιας ανοίγει την καρδιά του στο Athletiko - Το όνειρο με την Εθνική, η Ευρώπη και η δύναμη του πατέρα του

Στα 21 του χρόνια, ο Γιώργος Κούτσιας έχει προλάβει να γράψει ιστορία ως ένα από τα νεότερα παιδιά που φόρεσαν τη φανέλα του ΠΑΟΚ στην πρώτη ομάδα, να ανοίξει τα φτερά του για το εξωτερικό και το MLS με τους Chicago Fire και σήμερα να πρωταγωνιστεί με τη φανέλα της Λουγκάνο στην Ελβετία. Μεγαλωμένος ποδοσφαιρικά στη Θεσσαλονίκη και έχοντας περάσει όλες τις βαθμίδες της Εθνικής Ελλάδας, αποτελεί ένα από τα πιο ελπιδοφόρα πρόσωπα της νέας γενιάς.

Η πορεία του ξεκίνησε από τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, όπου ξεχώρισε από μικρός για το ένστικτο του γκολ. Σε ηλικία μόλις 16 ετών έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, γράφοντας το όνομά του δίπλα σε λίγους εκλεκτούς που είχαν ζήσει κάτι ανάλογο. Ο δανεισμός του στον Βόλο αποτέλεσε το βήμα για να πάρει παιχνίδια στα πόδια του και να αποκτήσει εμπειρίες. Στη συνέχεια, η πρόκληση του MLS τον οδήγησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου με τη φανέλα των Chicago Fire έμαθε να διαχειρίζεται έναν διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού και ζωής. Τώρα, στην Ελβετία με τη Λουγκάνο, συνεχίζει να εξελίσσεται, κουβαλώντας εμπειρίες που λίγοι στην ηλικία του έχουν ζήσει.

Στη συνέντευξή του στο Athletiko, ο Γιώργος Κούτσιας στέκεται ιδιαίτερα στη σημασία της Εθνικής Ελπίδων, με την οποία ξεκίνησε ιδανικά στα προκριματικά πετυχαίνοντας δύο γκολ στο 5-0 επί της Μάλτας. Δεν έκρυψε ότι το όνειρό του είναι να αγωνιστεί στην Εθνική Ανδρών, τονίζοντας πως κάθε φορά που φορά το εθνόσημο νιώθει τεράστια τιμή και συγκίνηση. Αναφέρθηκε επίσης στη θετική εικόνα που έχει για τη δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, εκφράζοντας την ελπίδα να πάρει κι εκείνος μια μέρα την ευκαιρία.

Ξεχωριστή θέση στη συζήτηση είχε ο πατέρας του, τον οποίο περιέγραψε ως στήριγμα και μέντορα σε όλη του τη διαδρομή. «Χωρίς εκείνον δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι», είπε χαρακτηριστικά. Παράλληλα, μίλησε για τις εμπειρίες του στο MLS, τις δυσκολίες που τον βοήθησαν να ωριμάσει, αλλά και τη νέα καθημερινότητα στην Ελβετία, όπου έχει βρει ξανά ρυθμό και νιώθει πιο έτοιμος από ποτέ.

Κοιτάζοντας μπροστά, ο νεαρός επιθετικός δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του: η Bundesliga είναι το πρωτάθλημα που ονειρεύεται να αγωνιστεί. «Θέλω να φτάσω σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Στόχος μου είναι πάντα να γίνομαι καλύτερος», τονίζει. Στέλνει τέλος και το δικό του μήνυμα στους νεότερους ποδοσφαιριστές. Να δουλεύουν σκληρά, να μένουν ταπεινοί και να μην εγκαταλείπουν το όνειρό τους.

Ο Γιώργος Κούτσιας, με την εμπειρία και τη δίψα που κουβαλά ήδη σε τόσο μικρή ηλικία, δείχνει πως έχει όλα τα φόντα για να γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ο Γιώργος Κούτσιας ανοίγει την καρδιά του στο Athletiko:

Στη νίκη 5-0 επί της Μάλτας για τα προκριματικά του Euro U21, σκόραρες δύο φορές. Κάνατε μία τρομερή εμφάνιση, πως αισθάνεσαι;

«Εντάξει, σίγουρα ήταν μια καταπληκτική αρχή για εμάς, για όλο τον γκρουπ. Δώσαμε το 100% του εαυτού μας. Προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του προπονητή μας. Δουλέψαμε αρκετά γιατί ήμασταν πολλές μέρες στην Αθήνα, δεν είχαμε και δεύτερο παιχνίδι, σε αντίθεση με άλλες ομάδες. Οπότε είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο να δουλέψουμε. Κάναμε ένα φιλικό με την Καλλιθέα, είδαμε κάποια πράγματα που υστερούμε, και προετοιμαστήκαμε πάρα πολύ καλά. Ο προπονητής μας έδωσε σωστές οδηγίες. Τις ακολουθήσαμε και αυτά τα αποτελέσματα βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο. Είμαι πολύ χαρούμενος για την ομάδα που μπορέσαμε και κάναμε αυτή την αρχή. Τώρα βέβαια τραυματίστηκα και δεν θα είμαι στον αγώνα με Γερμανία (10/10) και Λετονία (14/10)».

«Μπορούμε να προκριθούμε στο Euro 2025-27»

Επόμενος αντίπαλος για την Ελλάδα η Γερμανία η οποία και αυτή στην πρεμιέρα επικράτησε με 5-0. Ποιο είναι το σχέδιο της εθνικής;

«Ναι, σε λίγες ημέρες έχουμε ένα σημαντικό παιχνίδι με την Γερμανία και μετά με την Λετονία. Όλα τα παιχνίδια είναι σημαντικά. Απλά θεωρώ ότι με την Γερμανία είναι και ο ανταγωνιστής μας γκρουπ. Δεν έχουμε σχεδιάσει από τώρα κάτι. Θα μαζευτούμε αρχές Οκτώβριου, θα κάνουμε λίγες προπονήσεις, θα δούμε τον αντίπαλο. Θα προπονηθούμε στο γήπεδο ανάλογα με την τακτική που θα μας δώσει ο προπονητής. Και πάμε να παλέψουμε για το καλύτερο δυνατό».

Θα καταφέρει η εθνική Ελπίδων να βρεθεί στην τελική φάση του Euro 2025-27;

«Έχουμε πολύ καιρό σαν κάποτε σήμερα να βρεθούμε στην τελική φάση. Αλλά θεωρώ με την ομάδα που έχουμε το ταλέντο που έχουμε, όλοι οι παίκτες είναι πραγματικά πάρα πολύ ταλαντούχοι. Και θεωρώ ότι το γκρουπ μας είναι πάρα πολύ δυνατό. Αν παρουσιαστούμε σε όλα τα παιχνίδια, δυνατοί αλλά κυρίως στα ματς με την Γερμανία που είναι ο κύριος ανταγωνιστής μας, τότε πιστεύω ότι θα βρεθούμε στο Euro».

Έχεις περάσει από όλα τα μικρά κλιμάκια της Εθνικής. Τι σημαίνει για σένα να φοράς το εθνόσημο;

«Αισθάνομαι τιμή που φοράω αυτή τη φανέλα, αυτό το σήμα στο στήθος. Είναι χαρά για μένα κάθε φορά που βρίσκομαι στην Εθνική να εκπροσωπήσω την χώρα μου. Ο στόχος μου ήταν να βοηθάω την ομάδα και να προσπαθώ σε κάθε επίπεδο. Είτε Κ17, είτε Κ19 είτε Κ21 ή στην Ανδρών. Να προσπαθώ η ομάδα να νικάει γιατί πρώτα απ' όλα παίζουμε για την Ελλάδα. Και μετά παίζουμε για τον εαυτό μας, για την οικογένειά μας, για τον οποιοδήποτε. Κυρίως προσπαθώ, δεν σκέφτομαι τόσο πολύ πολύ τα γκολ, αλλά θεωρώ και προσπαθώ κάθε φορά να βοηθάω την ομάδα ώστε να γίνεται πιο πολύ».

«Στην Εθνική πρέπει ο ένας να παίζει για τον άλλον»

Ονειρεύεσαι να γίνεις μόνιμο μέλος της Εθνικής Ανδρών;

«Ναι, θέλω να πιστεύω, βασικά, ότι κάποια στιγμή θα φτάσει αυτή η στιγμή. Αλλά σίγουρα προσπαθώ και δίνω το 100% και να δουλεύω κάθε μέρα. Και γιατί όχι, κάποιοι παίκτες από την Κ21 να φτάσουν στην Ανδρών. Οπότε πιστεύω ότι αν έχουμε ένα καλό τουρνουά και μέσα από την ομάδα, μπορούν κάποιοι παίκτες να φτάσουν στην εθνική Ανδρών. Αλλά σίγουρα είναι ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου».

Πώς βλέπεις την εθνική Ανδρών; Την πορεία της;

«Αρχικά θεωρώ ότι ο κ. Γιοβάνοβιτς κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Και στον Παναθηναϊκό που ήταν και στην εθνική, κάνει σωστά πράγματα, κατά την άποψή μου. Εχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό τους παίκτες, έχει ενώσει τους παίκτες, βλέπουμε ένα οικογενειακό κλίμα. Και αυτό βγαίνει μέσα στο γήπεδο. Πρέπει ο ένας να παίζει για τον άλλον. Γιατί κύριος στόχος είναι να νικάει η ομάδα και να εκπροσωπούμε τη φανέλα που φοράμε. Θεωρώ ότι έγινε ένα στραβοπάτημα με την Δανία, αλλά στα υπόλοιπα παιχνίδια η ομάδα θα μπει πιο δυνατά και θα δείξει ένα πάρα πολύ καλό εαυτό. Πιστεύω ότι η ομάδα θα βρεθεί στα τελικά της διοργάνωσης».

«Ο κόσμος πρέπει να σε χειροκροτεί και στα άσχημα, όχι μόνο στα καλά»

Μετά το ματς με τη Δανία, είδαμε αρκετά αρνητικά σχόλια στα social και ουσιαστικά μια κριτική στην εθνική, ενώ λίγες ημέρες πριν από αυτό το ματς, είχαμε αποθεωτικά σχόλια. Πώς το βιώνει όλο αυτό ένας ποδοσφαιριστής;

«Οταν είσαι ποδοσφαιριστής, όταν έχεις καλές ημέρες όλοι θα σου πουν μπράβο και θα σε χειροκροτήσουν. Αλλά όταν έχω τις άσχημες ημέρες και ένα άσχημο αποτέλεσμα, θα σε κρίνουν και δεν είναι εκεί μαζί σου. Αλλά θεωρώ ότι κανένας δεν πρέπει να κοιτάει το τι κάνει και λέει ο κόσμος. Αυτός πρέπει να είναι και στα καλά και στα κακά, πάντα μαζί μας. Γιατί όλοι προσπαθούμε. Ο κόσμος βοηθάει εμάς. και εμείς παίζουμε για τον κόσμο και όλοι προσπαθούμε για την Ελλάδα. Για τίποτα άλλο.

Όλοι προσπαθούμε για αυτό. Είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο. Κάποιες φορές βγαίνει, κάποιες φορές δεν βγαίνει, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και στα καλά και στα κακά, αγαπημένοι και σαν οικογένεια, μαζί θα πάμε πολύ μπροστά».

«Χωρίς τον πατέρα μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα»

Γιώργο, ας γυρίσουμε λίγο στην αρχή. Πώς ήταν τα πρώτα σου χρόνια στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ;

«Ξεκίνησα ένα παιδάκι οκτώ χρονών. Μέχρι τα δώδεκά μου, πηγαινοερχόμουν σε προπονήσεις κάθε. Ο πατέρας μου, κάθε μέρα, με πήγαινε, επειδή έμενα έξω από τη Θεσσαλονίκη, κοντά σε ένα χωριό της Βέροιας. Επί τέσσερα χρόνια και δώδεκα ετών, μπήκα στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, στο ξενώνα της ομάδας. Μετά στα 16 μου ανέβηκα στην πρώτη ομάδα. Όλα μου τα χρόνια, αυτή που ήταν δίπλα μου, ήταν όλη η οικογένειά μου, αλλά κυρίως ο πατέρας μου ήταν αυτός που ήταν δίπλα μου και με βοήθησε στα πάντα.

Χωρίς εκείνον δεν θα είχα κάνει τίποτα στη ζωή μου όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Μετά την πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ, πήγα ως δανεικός στο Βόλο γιατί ήθελα κάποια παιχνίδια να παίξω. Και δεν θα τα έβρισκα στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ. Οπότε πήγα στο Βόλο και από εκεί έκανα κάποιες καλές εμφανίσεις μαζί με την Εθνική, που περάσαμε στα τελικά του Euro και έκανα τη μεταγραφή στις ΗΠΑ για τους Σικάγο Φάιρ».

Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να φτάσεις μέχρι την πρώτη ομάδα;

«Ήθελα και είχα έτσι σαν όνειρο να φτάσω στην πρώτη ομάδα, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γίνει τόσο γρήγορα, στα 16 μου. Απλά, σε ένα τουρνουά στο εξωτερικό, όταν ήμουν 11 χρονών, ο μπαμπάς μου με ενθάρρυνε να πάω. Μου είπε χαρακτηριστικά ‘’κοίταξε να το χαρείς’’ γιατί εγώ ντρεπόμουν. Σε αυτό του τουρνουά είχα βγει πρώτος σκόρερ και MVP. Οσα βραβεία έχω πάρει τα έχω αφιερώσει στον πατέρα μου γιατί αυτός είναι ο μέντορας μου. Αυτός με βοηθάει πάντα, όπου και αν πάω. Πάντα μιλάω μαζί του πριν τα παιχνίδια. Μου έλεγε τότε να πιστέψω στον εαυτό μου. Ετσι και πήγα σε αυτό το τουρνουά, το οποίο και κατακτήσαμε, είχα και εγώ αυτή τη διάκριση. Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι ο μπαμπάς μου με παρότρυνε και μου είπε ‘’τώρα ξεκινάς, δώσε τα όλα και συνέχισε’’. Και μετά από αυτό έβλεπα τον εαυτό μου να ωριμάζει, να σκέφτομαι διαφορετικά το ποδόσφαιρο και να δουλεύω παραπάνω. Και μετά, σταδιακά, μέσα σε πέντε χρόνια, βρέθηκα στη πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ».

Πόσο σημαντική είναι η πατρική φιγούρα για έναν ποδοσφαιριστή;

«Θα μιλήσω μένα, γιατί ξέρω παιδιά τα οποία δεν το έχουν και λυπάμαι πάρα πολύ γι' αυτό. Ο πατέρας μου, με βοήθησε πάρα πολύ. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να κάνω ό, τι έκανα. Δεν θα είχα αυτό το πείσμα, το πάθος, τη θέληση, τον εγωισμό να καταφέρω πράγματα. Και είναι σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να σε στηρίζει στα καλά και στα άσχημα, να είναι εκεί αυτός που θα σου βάλει τις πρώτες φωνές γιατί αυτός θέλει να εξελιχθείς, να φτάσεις σε αυτό το σημείο.

Σε αυτό το σημείο, που εκείνος πιστεύει ότι μπορείς να φτάσεις. Γιατί ο μπαμπάς μου, από την πρώτη μέρα που έπαιξα ποδόσφαιρο μου είπε ‘’εσύ θα γίνεις επιθετικός’’. Γιατί έπαιζε και ο ίδιος ποδόσφαιρο αλλά κάποιοι τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να αγωνιστεί σε κορυφαίο επίπεδο. Το μεράκι του και η θέλησή του για να με βοηθήσει εμένα τον έκανε ουσιαστικά να λυτρωθεί κάτα κάποιον τρόπο. Ό,τι έκανε, δεν το έκανε και με αρνητικό τρόπο. Με βοηθάει πάρα πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι.

«Στην Αμερική αν δεν είχα να μιλάω με τον πατέρα μου, δεν ξέρω πώς θα τα πήγαινα»

Μου δίνει ώθηση να μην τα παρατήσω ποτέ. Στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να είσαι συνέχεια στα πάνω σου. Θα έχεις και τα κάτω σου. Θα έχεις και κακή ψυχολογία. Και είναι εκεί ο πατέρας για να σε βοηθάει, να σου λέει ‘’πάμε να συνεχίσουμε, κάνε υπομονή, δούλεψε, θα έρθει η στιγμή σου". Γιατί εγώ όταν πήγα στο Σικάγο και είχα οχτώ ώρες διαφορά με την Ελλάδα, τόσα χιλιόμετρα μακριά, σε άλλο Ατλαντικό, έπρεπε κάποιον να έχω να μιλάω.

Γιατί αν δεν είχα τον πατέρα μου, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πάω έτσι στην Αμερική και δύο χρόνια να αφήσω όλη την οικογένειά μου, τα πάντα μου, και να είμαι εκεί. Χωρίς να πιέζει ο πατέρας το παιδί και να το κατεβάζει ψυχολογικά, αυτός πρέπει να το ανεβάζει να είναι εκεί να το βοηθάει. Αυτό που έκανε δηλαδή ο μπαμπάς μου και με βοήθησε πάρα πολύ για να είμαι αυτή τη στιγμή εδώ και να είμαι σε κορυφαίο επίπεδο του ποδοσφαίρου».

Υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζεις από την παρουσία σου στον ΠΑΟΚ;

«Εντάξει, πιο πολλά τα θυμάμαι από την Ακαδημία γιατί εγώ δεν έπαιξα πάρα πολύ στον ΠΑΟΚ στην πρώτη ομάδα. Αλλά θυμάμαι φυσικά την κατάκτηση του Κυπέλου πάρα πολύ, που ήταν κάτι πολύ μεγάλο για τον σύλλογο. Ο ΠΑΟΚ θέλει πάρα πολύ να έχει τρόπαια και κάθε χρόνο διακρίσεις. Σίγουρα αυτή είναι η στιγμή που θυμάμαι. Τον τελικό Κύπελλο με τον Ολυμπιακό που νικήσαμε και πήραμε το Κύπελλο.

Και μετά από τις Ακαδημίες θυμάμαι όταν ήμουν στην K17 στο πρωτάθλημα που το κατακτήσαμε στο Final4 κόντρα στον Ολυμπιακό. Ηταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει στην Ακαδημία του ΠΑΟΚ. Γιατί το παιχνίδι ήρθε 3-3 μετά από παράταση, πήγαμε στα πέναλτι και ήταν ένα ματς σαν εκείνο το 4-4 μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού στο Κύπελλο, πριν από μερικά χρόνια.

Μετανιώνεις για κάτι στον ΠΑΟΚ; Ή σου έχει μείνει κάποιο απωθημένο;

«Τότε ήθελα σαν μικρό παιδάκι να έχω πιο πολλά παιχνίδια, πιο πολλές παραστάσεις, να νιώσω την Τούμπα, τον παλμό του γηπέδου, γιατί είναι μία από τις πιο καυτές έδρες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αλλά θεωρώ ότι αφού δεν έπαιξα τόσο πολύ και αναγκάστηκα να πάω στις ΗΠΑ και τώρα να γυρίσω στην Ευρώπη και να είμαι στην Λουγκάνο. Θα ήθελα να είχα παίξει παραπάνω στον ΠΑΟΚ. Δεν είχα τις ευκαιρίες  που ήθελα να πάρω. Θεωρώ ότι ήμουν ένα παιδί που δούλευε πάρα πολύ και άξιζα κάποιες ευκαιρίες. Ο προπονητής όμως, θεωρούσε ότι δεν τις άξιζα. Δεν πειράζει όμως, η ζωή συνεχίζεται. Κέρδισα και έχασα πάρα πολλά πράγματα, με τα βήματα που έκανα.

«Με τον ΠΑΟΚ θυμάμαι την κατάκτηση Κυπέλλου»

Πήγα μετά στον Βόλο. Τότε, ήταν το μεγαλύτερο βήμα της καριέρας μου. Να πάω σε αντρικό επίπεδο, να κάνω εμφανίσεις, να βάλω τα πρώτα μου γκολ. Να κάνω τη μεταγραφή μου από εκεί, από τον Βόλο όπου εκεί ένιωσα περισσότερα πράγματα από ότι σε 2,5 χρόνια με την πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ. Επειτα ακολούθησε το Σικάγο, όπου και εκεί πήρα τις εμπειρίες μου. Γιατί είδα πώς είναι μην παίζεις. Στην Ακαδημία του ΠΑΟΚ έπαιζα συνέχεια. Είδα πώς ήταν η εμπειρία στην Αμερική, να αλλάξεις περιβάλλον, να αφήσεις την οικογένεια σου. Όλα έγιναν για κάποιον λόγο».

Πώς βίωσες την προσαρμογή στη ζωή και το ποδόσφαιρο του MLS;

«Η απόφαση να πάω στην Αμερική δεν ήταν καθόλου εύκολη για εμένα. Όταν ήμουν στον Βόλο είχα άλλες προτάσεις, αλλά λόγω της προσφοράς που είχε γίνει τότε από τη Σικάγο, έγινε τελικά η συγκεκριμένη μεταγραφή. Όταν πήγα, στην αρχή έπαθα λίγο πλάκα, πήγα μαζί με τον θείο μου. Έπαθα πολιτισμικό σοκ. Δεν είχα ξαναπάει στην Αμερική ούτε για διακοπές, τίποτα. Βρήκα λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Στην αρχή ήθελα χρόνο να προσαρμοστώ, να δω πώς θα είμαι στην Αμερική, πώς θα με βοηθούν οι συμπαίκτες μου. Και όμως, μετά από ένα δίμηνο, προσαρμόστηκα, έκανα παρέες, φιλίες. Βρήκα το σπίτι μου. Γιατί ήταν δύσκολο την εποχή που πήγα να βρω σπίτι, αμάξι και σε γενικές γραμμές να συμμαζευτώ.

Μετά από όλα αυτά, ενώ πήγα με άλλον προπονητή, στη συνέχεια, ανέλαβε ο Φρανκ Κλόπας που ήταν ήδη στην ομάδα. Την πρώτη χρονιά μαζί του, δεν πήγαν πάρα πολύ καλά τα πράγματα. Αν και έπαιζα αλλά όχι αρκετά. Είχα κάνει μια συζήτηση μαζί του. Πριν ξεκινήσει μετά το πρωτάθλημα του είπα ‘’κόουτς, με πιστεύεις; Θα μου δώσεις τον χρόνο που ζητάω την επόμενη χρονιά;. Αν δεν μου τον δώσεις, να πάω κάπου να παίξω, να πάρω τον χρόνο συμμετοχή’’ Μου είπε ‘’Όχι, έλα, δούλεψε πάρα πολύ καλά στη Θεσσαλονίκη, γύρνα, δείξε μου ότι είσαι έτοιμος και εγώ θα πάω με εσένα όλη τη χρονιά’’. Ήρθα στην Θεσσαλονίκη, δεν είδα την οικογένειά μου, είχα να τους δω ένα οχτάμηνο, τρεις φορές την ημέρα προπόνηση.

«Εκανα οκτώ μήνες να δω τους γονείς μου»

Φαντάσου, ότι ο μπαμπάς μου, που μου έλεγε συνέχεια ότι έπρεπε να δουλεύω, με παρακαλούσε να βγω από το γήπεδο για να πάω να τους δω. Μετά γύρισα την Αμερική και πάω πάρα πολύ καλά στην προετοιμασία, βάζω γκολ στα φιλικά. Και είναι ένα Σάββατο όπου θα ξεκινούσε το πρωτάθλημα. Πέμπτη η ομάδα παίρνει έναν άλλον παίκτη με 14 εκατομμύρια ευρώ με τεράστιο συμβόλαιο. Τον βλέπω στην προπόνηση, την Παρασκευή, κάνει την πρώτη του προπόνηση με την ομάδα και το Σάββατο παίζει βασικός. Εγώ δεν παίζω λεπτό. Περνάνε τέσσερα παιχνίδια και το πράγμα συνέχιζε έτσι. Κάνω μία συνάντηση με τον προπονητή ώστε να δω τι πήγαινε στραβά.

Μου έλεγε: ‘’Τον πήρα τον παίκτη, τι να κάνω’’. Εκεί είπα ‘’τι θα κάνω τώρα’’. Τέσσερα παιχνίδια έπαιξα συνολικά 25 λεπτά. Μου είχε πει: "Θα έρθεις, θα σε έχω σαν παιδί μου, θα σε βοηθήσω. Θα σε πουλήσω πάρα πολύ ακριβά. Έλα εδώ! Και μετά θα φύγεις στην Ευρώπη’’. Αυτός ήταν ο στόχος μου αφού δεν κατάφερα να το κάνω αυτό με τον ΠΑΟΚ, πήγα εκεί με την προσπάθεια ότι είχα αυτόν τον Έλληνα μαζί και θα με βοηθούσε.

Την δεύτερη χρονιά, έπαιξα πολύ λιγότερα λεπτά από ό, τι έπαιξα την πρώτη χρονιά που πήγα στο MLS. Επειτα ξανά έκανα μια συνάντηση με τον προπονητή και του είπα: ‘’Εγώ θα θέλω να γυρίσω στην Ευρώπη. Θέλω να νιώσω αυτή την πίεση γιατί και στο MLS είναι διαφορετικά, οι οπαδοί βλέπουν το ποδόσφαιρο αλλιώς. Αν και το παιχνίδι τους είναι πάρα πολύ έντονο, πάρα πολύ γρήγορο, έχουν πάρα πολύ γρήγοροι παίκτες, έχει πάρα πολλή transition, είναι πάνω κάτω το ματς, μπαίνουν πολλά γκολ. Είναι καλό πρωτάθλημα.

Απλά εγώ στάθηκα άτυχος και με τον προπονητή αλλά και με το γεγονός ότι η ομάδα ήταν από τις τελευταίες. Δεν πήγαινε καλά. Οσον αφορά το MLS, βλέπουμε πλέον κορυφαίους παίκτες να αγωνίζονται εκεί. Ναι πηγαίνουν και για τα χρήματα αλλά μένουν για αρκετά χρόνια, γιατί το πρωτάθλημα εξελίσσεται. Αν εγώ ήμουν σε μια ομάδα που να με πίστευε και να με στήριζε θεωρώ ότι θα έκανα εκεί το βήμα για μεταγραφή στην Ευρώπη και όχι να έρθω ως δανεικός στη Λουγκάνο».

«Ο Σουάρες μου έριξε γροθιά και μετά μου έλεγε "I have to do it, sorry"»

Εχεις και παίξει και κόντρα σε μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου στο MLS. Όπως ο Μπούσκετς και ο Άλμπα; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

«Είναι μια από τις εμπειρίες που θα θυμάμαι έτσι για ζωή. Επαιξα με κόσμο 60, 70 χιλιάδες κόσμο, γεμάτο γήπεδο. Αλλά για κακή μου τύχη δεν κατάφερα να παίξω με τον Μέσι. Λίγο ατυχία τα δύο χρόνια στο Σικάγο, γιατί τότε ο Μέσι ήταν τραυματίας. Έπαιξα όμως με το είδωλό μου, που είναι ο Λουίς Σουάρες. Θυμάμαι μια χαρακτηριστική φάση μαζί του. Τον μάρκαρα σε κόρνερ και με χτύπησε με γροθιά στο στομάχι. Πολύ ύπουλα. Χωρίς καν να το καταλάβει κανείς.

Ημασταν πέντε άτομα στη φάση και δεν φάνηκε ούτε στο VAR ότι μου ρίχνει γροθιά. Εγώ σωριάζομαι στον αγωνιστικό χώρο και ο Σουάρες παίρνει την κεφαλιά και στέλνει την μπάλα στο δοκάρι. Μετά το τέλος του αγώνα ήρθε και μου ζήτησε συγγνώμη. Μου έδωσε το χέρι, γέλασε και μου είπε ‘’ I have to do it’’. Ηταν ένα ματς που είχα σκοράρει και εγώ και ο Σουάρες. Ηταν ωραία εμπειρία».

Τον περασμένο Ιανουάριο πήρες την απόφαση να επιστρέψεις στην Ευρώπη. Τι σε ώθησε σε αυτό το βήμα;

«Ποτέ δεν σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδείξω κάτι στους άλλους. Για εμένα πάντα μετράει τι θα κάνω μέσα στο γήπεδο. Γύρισα στην Ευρώπη για να δώσω μια ευκαιρία σε εμένα. Είμαι σε μια ομάδα που παίζω και έχω πρωταγωνιστικό ρόλο, να είμαι σημαντικός για την ομάδα. Και αν θα παίξεις βασικός, θα το κρίνει ο προπονητής. Οπότε, θέλω αυτό να είναι το κριτήριο και όχι να έχει η ομάδα να έχει πάρει έναν παίκτη, όπως σε πολλές ομάδες γίνεται αυτό και στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική, με πολλά εκατομμύρια και να παίζει αυτός όπως και να έχε. Να είσαι αντάξιος του διπλανού σου και να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός. Αυτό θεωρώ ότι σε κάνει καλύτερο πάρα πολύ.

Το να είσαι σε μια ομάδα που να έχει έναν παίκτη, τον οποίον τον αγόρασε με πάρα πολλά χρήματα και εσύ δεν παίζεις λόγω αυτού του κριτηρίου, σε διαλύει.. Αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις να δουλεύεις και να είσαι συγκεκριμένος, να ακούσεις τους δικούς σου ανθρώπους, να ακούσεις τους προπονητές σου και να αποδεικνύεις κάθε μέρα στον εαυτό σου τι μπορείς να κάνεις, όχι σε κανέναν άλλο».

Πώς είναι η ζωή και το ποδόσφαιρο στην Ελβετία;

«Τα πράγματα είναι ωραία εδώ, η ομάδα είναι οργανωμένη, χτίζει ένα γήπεδο, θα είναι έτοιμο σε 5-6 μήνες, νομίζω. Είναι κεντρική Ευρώπη, όλοι κοιτάνε αυτό το πρωτάθλημα. Καλές ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη. Πάρα πολύ ωραία γήπεδα που αυτά στην Ελλάδα δεν τα βλέπεις. Μόνο της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού είναι τόσο όμορφα γήπεδα. Και του ΠΑΟΚ που θα χτίσουν σε λίγα χρόνια. Βλέπεις 35-40 χιλιάδες κόσμο στα γήπεδα σε κάθε ματς. Αυτή είναι η τρέλα του ποδοσφαίρου.

Η πόλη είναι ωραία, είναι μικρή, έχει τη λίμνη της, τα βουνά της γύρω-γύρω. Είναι πολύ όμορφα, αλλά έχω και δύο Έλληνες εδώ πέρα στην ομάδα που κάνουμε πάρα πολύ καλή παρέα. Τον Ψεύτη και τον Παπαδόπουλο που πήγαμε και διακοπές μαζί. τα παιδιά δεν τα ήξερα. Με τον Φώτη (σ.σ Ψεύτη) είχαμε μια μικρή γνωριμία από το πέρασμά μας στην Ελλάδα. Γνωριστήκαμε καλύτερα εδώ, κάναμε πολύ δυνατές φιλίες με αυτά τα παιδιά και θεωρώ αυτά είναι μέσα στο ποδόσφαιρο που κρατάς».

«Αν θα επιστρέψω Ελλάδα; Ποτέ μην λες ποτέ, αλλά…»

Θα σκεφτόσουν ποτέ την επιστροφή σου στην Ελλάδα για κάποια ομάδα;

«Αυτή τη στιγμή όχι, δεν θα το σκεφτόμουν. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Δεν ξέρεις πως θα έρθουν τα πράγματα. Στόχος μου είναι να πάω ένα σε ένα από τα top-5. Η Premier League δεν είναι ένας από τους στόχους μου. Θεωρώ ότι εκεί πρέπει να πας όταν θα είσαι απόλυτα έμπειρος. Να ξέρεις το σώμα σου, τις δυνάμεις σου, να έχεις πάρει παιχνίδια και να είσαι έτοιμος. Μετά από εδώ θεωρώ ότι το επόμενο βήμα είναι η Bundesliga, το πρωτάθλημα στο Βέλγιο, η Ολλανδία. Αλλά η Γερμανία είναι ένα από τα όνειρά μου».

Ποιοι άνθρωποι σε στήριξαν περισσότερο σε όλη αυτή τη διαδρομή εκτός από τον πατέρα σου;

«Στις Ακαδημίες του ΠΑΟΚ είχα πάρα πολλά χρόνια τον Αποστόλη Παπαβασιλείου και ο Δημήτρης Ταξίδης. Αυτοί ξεκίνησαν να με καθοδηγούν, να με βάζουν στο σωστό δρόμο, να μου λένε ότι πρέπει να δουλεύεις σκληρά, να μου δείχνουν τον τρόπο. Ήταν αυτοί οι οποίοι κάθε φορά μου έλεγαν να τα δίνω όλα μέχρι τέλος, να είμαι ταπεινός.

Είναι λέξεις που θα τις κρατάω για μια ζωή. Είναι δύο προπονητές, που ξεκινήσαμε μαζί και φτάσαμε μέχρι και K19 και τα πήραμε όλα. Είμαι πολύ χαρούμενος που καθένας πήρε τον δρόμο του μετά. Μετά στη συνέχεια, είχα τον προπονητή μου, τον Τάσο Θέο, που ήταν στις Εθνικές πολλά χρόνια μαζί. Περάσαμε πολλές στιγμές».

«Ονειρό μου η Bundesliga»

Ο προπονητής μου, ο Ταουσιάνης, που έχω τώρα στην K21, που μου δίνει πολύ σωστές συμβουλές και με βοηθάει. πάρα πολύ στο τρόπο παιχνιδιού μου και τον τρόπο σκέψης που έχω μέσα στο παιχνίδι. Μετά είχα τον Βιερίνια και τον Πέλκα. Όταν ξεκίνησα μικρός ήταν αυτοί που μου έδιναν πάρα πολλές οδηγίες, με βοηθούσαν στις προπονήσεις, στα παιχνίδια. Ο Πέλκας ήταν και στο πρώτο μου γκολ με τον ΠΑΟΚ. Είχε έρθει να με αγκαλιάσει και μου είχε πει χαρακτηριστικά ‘’καλή αρχή, τώρα ξεκινάς’’.

Οι πρώτες λέξεις του Βιεϊρίνια ήταν: ‘’Δώσε τα όλα και να το χαρείς’’. Με το που ανέβηκα στις πρώτες προπονήσεις του ΠΑΟΚ. Αλλά σίγουρα έχω και παίκτες που μεγαλώσαμε μαζί στα Ακαδημία. Όπως ο Λευτέρης Τασιούρας, ο Κεδίκογλου, ο Τσίκος, ο Μοναστηρλής. Είναι πολύ καλοί μου φίλοι. Είναι αρκετά παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί και ακόμα κάνουμε παρέα. Και θα συνεχίσουμε να κάνουμε γιατί φιλίες δεν τελειώνουν ποτέ. Ο καθένας έχει τραβήξει την πορεία του σήμερα και θέλω να τους ευχηθώ και να τους δώσω μία συμβουλή. Να μην τα παρατήσουν ποτέ και να τα δίνουν όλα σε όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίζουν. Να πιστεύουν στον εαυτό τους, να δουλεύουν πάρα πολύ και θα φτάσουν εκεί που αξίζουν και ονειρεύονται».

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για την επόμενη διετία; Να επιστρέψεις πιο ώριμος στο MLS, να μείνεις στην Ευρώπη ή κάτι άλλο;

«Φαντάζομαι τον εαυτό μου, ένα παίκτη με πολλές παραστάσεις, ένα παίκτη έτοιμο. παίκτη που να αναγνωρίζει την κάθε κίνηση μέσα στο παιχνίδι, έναν παίκτη ο οποίος ποτέ δεν θα είναι τέλειος, πάντα θα θέλει να βελτιώνεται και να γίνεται καλύτερος. Και θα ήθελα να αγωνίζομαι στα επόμενα χρόνια στη Bundesliga, στη La Liga, και μετά στα υπόλοιπα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Και σίγουρα, σίγουρα θα ήθελα να δω τον εαυτό μου να φοράει την φανέλα της Εθνικής Ανδρών».

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όλους τους νεαρούς ποδοσφαιριστές που ξεκινάνε τώρα το ταξίδι τους;

«Θα τους συμβούλευα να δουλεύουν κάθε μα κάθε μέρα, να προσπαθούν να δίνουν το καλύτερό τους εαυτό, είτε είναι προπόνηση, είτε σχολείο, είτε στην καθημερινότητα όπου αντιμετωπίζουμε πάρα πολλές στιγμές. Να ακούνε τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και θέλουν το καλό μας. Τους εύχομαι υγεία και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους».