Ο Μάσιμο Καντσελιέρι στο Athletiko: «Κάποια στιγμή θα επιστρέψω...»

Πέρασε για λίγο από την Ελλάδα, όμως άφησε το στίγμα του. Αγάπησε τη χώρα, αγαπήθηκε και από αυτή. Ο Μάσιμο Καντσελιέρι ήταν ένα από τα πρόσωπα που «σημάδεψαν» την εξαιρετική περσινή σεζόν του ΠΑΟΚ, οδηγώντας την ομάδα έως και τον τελικό του FIBA Europe Cup. Έστω κι αν δίνει όλα τα credits στους παίκτες του για την επιτυχία της σεζόν.

Το καλοκαίρι ήταν πολύ έντονο και γεμάτο για τον Ιταλό προπονητή. Διότι από τη μία είχε στο τραπέζι την πρόταση παραμονής στον ΠΑΟΚ, ενώ από την άλλη είχε μια πρόταση άκρως δελεαστική από την Τρέντο για συμβόλαιο διάρκειας 2 ετών. Μια πρόταση την οποία και αποδέχτηκε, επιστρέφοντας στην Ιταλία. Κάτι που έκανε με τον δικό του τρόπο και μέσα από την πορεία του ως head coach.

Η μοίρα τα έφερε έτσι όμως ώστε να επιστρέψει ξανά στην Ελλάδα, έστω και για λίγο. Αυτή τη φορά ενόψει του αγώνα της Τρέντο με αντίπαλο τον Πανιώνιο για την 5η αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Eurocup. Η επιστροφή, όπως ήταν φυσικό, του ξύπνησε αναμνήσεις, έστω κι αν η πόλη που αγαπά ακόμα είναι η Θεσσαλονίκη.

Στο πλαίσιο της παρουσίας της ιταλικής ομάδας στην Αθήνα, το Athletiko συνάντησε τον κόουτς Καντσελιέρι. Ευδιάθετος από την πρώτη στιγμή ο Ιταλός προπονητής άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για όλα.

Από το πώς έφτασε να επιλέξει την Τρέντο, μέχρι τους στόχους του με την ιταλική ομάδα και από την αγάπη του για τον ΠΑΟΚ και τον Θανάση Χατζόπουλο, μέχρι το ενδεχόμενο επιστροφής στην Ελλάδα. Σε μια συζήτηση γεμάτη ειλικρίνεια και πολλές ατάκες, ο Μάσιμο Καντσελιέρι ανοίγεται και μιλάει για όλα.

Επιστροφή στην Ελλάδα, έστω και για λίγο, για να αντιμετωπίσετε τον Πανιώνιο. Ο Πανιώνιος ήταν η τελευταία ομάδα που αγωνιστήκατε ως προπονητής του ΠΑΟΚ. Ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό σας στην επιστροφή σας στην Ελλάδα;

«Πρέπει να είμαι ειλικρινής, αλλά αυτό δεν είναι μυστικό. Λέω σε όλους από τότε που έφυγα ότι νιώθω αυτή τη χώρα σαν μια χώρα που μου αρέσει πολύ.

Ας πούμε, εντάξει, δεν είμαι Έλληνας. Δεν θέλω να πω ότι είναι η χώρα μου, αλλά είναι μια χώρα όπου θα ήθελα αργά ή γρήγορα να ζήσω, να μείνω και να προπονήσω, γιατί ξέρετε ότι η εμπειρία ήταν υπέροχη. Αλλά συνολικά, η Ελλάδα είναι αυτή η θετική εμμονή με το μπάσκετ, ξέρετε, και η αγάπη που ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο που ζω το μπάσκετ.

Έτσι, όταν έφτασα εδώ, ένιωθα άνετα. Ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Ένιωθα καλά. Δεν έχω πάει ποτέ στην Αθήνα για να ζήσω, αλλά οι άνθρωποι γύρω μου, όπως είναι. Και επίσης μετά από μερικούς μήνες, οι άνθρωποι εξακολουθούν να με αναγνωρίζουν. Οπότε ήταν αρκετά περίεργο, αλλά ειλικρινά, μια θετική, πολύ θετική αίσθηση».

Τι σας λείπει περισσότερο από την Ελλάδα και τι θυμάστε περισσότερο;

«Η ελληνική σαλάτα, freddo espresso, σκέτο. Όταν πρωτοήρθα, κορόιδευα τους δύο αγαπημένους μου βοηθούς, τον Μπάμπη (Καραϊσκο) και τον Παντελή (Μπούτσκο), ότι έπιναν freddo espresso και εγώ, όχι, πρέπει να το πιώ αυτό.

Και μετά από έξι, επτά μήνες, ξεκίνησα με freddo espresso και τώρα μου λείπει. Τι μου λείπει από αυτή τη χώρα; Α, όλα έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό. Το γεγονός ότι όλοι σε γνωρίζουν, θετικά ή αρνητικά.

Ξέρεις, μπορείς να αναλάβεις αυτή την ευθύνη. Μπορείς να αναλάβεις και αυτό το αρνητικό κομμάτι. Δηλαδή, αν κερδίσεις ή αν δεν κερδίσεις, αν δεν σε συμπαθούν, στο λένε.

Για έναν άμεσο και ευθύ άνθρωπο σαν εμένα, προτιμώ κάποιον που έρχεται κατευθείαν σε μένα για να μου πει, ποιος είσαι; Περισσότερο από το να μην λέει τίποτα και να γράφει σχόλια ή οποιοδήποτε είδος κοινωνικής δικτύωσης. Μου λείπει το πάθος. Μου λείπει το πάθος για τον αθλητισμό που έχει κάθε ομάδα.

Ο ΠΑΟΚ ήταν ξεχωριστός. Δεν μπορώ να το κρύψω. Όταν μου το έλεγαν στην αρχή, σκεφτόμουν, εντάξει, είναι φυσιολογικό να το λένε αυτό.

Αλλά φεύγοντας από εκεί, ένα πράγμα που πρέπει να πω είναι ότι όλοι, από τον υπεύθυνο εξοπλισμού μέχρι τον Ηρακλή, τον ιδιοκτήτη της καφετέριας μέσα στο γήπεδο, είναι σαν να είναι εθισμένοι στον ΠΑΟΚ. Και όταν υπάρχει ένας αγώνας, πηγαίνουν εκεί και δεν σκέφτονται τίποτα άλλο, αλλά πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να κερδίσουμε. Και αυτό το πράγμα του να βρίσκουμε τον τρόπο ήταν επίσης, εξέτασα την ομάδα και υποθέτω ότι η ομάδα έφερε το πνεύμα εκείνης της σεζόν.

Γι' αυτό, αυτό είναι βασικά αυτό που μου λείπει, αν με ρωτάτε, δεν είναι ότι σε άλλα μέρη ή στην Ιταλία, δεν είναι έτσι. Αλλά αυτή τη στιγμή, όταν επιστρέφω στην Ελλάδα, μου θυμίζει αυτό».

Στη Θεσσαλονίκη ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Ήθελα όμως μια νέα πρόκληση. Ήταν κάτι πολύ προσωπικό

Μιλάτε ακόμα με μεγάλο πάθος για τον ΠΑΟΚ και όσα ζήσατε στη Θεσσαλονίκη. Οπότε, θα ήθελα να σας ρωτήσω, τι συνέβη το καλοκαίρι;

«Ο ΠΑΟΚ ήταν τέλειος απέναντί μου. Ο Θανάσης Χατζόπουλος είναι σοβαρός και εξαιρετικός άνθρωπος. Επίσης, νομίζω ότι διαχειριζόταν και διαχειρίζεται την ομάδα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είχαμε συνομιλίες και απλά, ήταν τέλειοι.

Είπαν απλώς, εντάξει, αν θέλετε να μείνετε, είμαστε έτοιμοι. Ό,τι και να χρειαστεί. Έτσι, ήταν απλώς μια απόφαση που με έφερε να αποδείξω τον εαυτό μου για άλλη μια φορά.

Ξέρετε, όπως δεν μπορώ να κρύψω ότι στη Θεσσαλονίκη, ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Έτσι, το να νιώθω σπίτι για μένα είναι ένα όμορφο συναίσθημα όσον αφορά την οικογένεια και τα πρόσωπα και τα πάντα, και επίσης το μπάσκετ. Αλλά το να βρω έναν άλλο κόσμο για να αγωνιστώ, ξέρετε, ήταν η προτεραιότητά μου.

Ήταν πολύ, πολύ προσωπικό. Και ήθελα να το κάνω στην Ιταλία για να δω αν μπορώ να το κάνω και στη χώρα μου. Αυτός ήταν ο μόνος λόγος. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούσα. Δηλαδή, είναι πιο λογικό από το λογικό. Γι' αυτό τώρα θέλω έναν ακόμη αγώνα. Είναι διαφορετικό, εντελώς διαφορετικό. Είναι το Eurocup.

Ήθελα να παίξω στο Eurocup για πρώτη φορά στη ζωή μου, ξέρετε, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν είμαστε στην καλύτερη θέση. Αλλά, θέλω να αγωνιστώ και θέλω να αναδείξω αυτήν την ομάδα. Έτσι είμαι. Δεν ξέρω αν είναι σωστό, αλλά έτσι νιώθω.

Νιώθετε ότι επιστρέψατε στη χώρα σας με τον δικό σας τρόπο;

«Λοιπόν, αυτό είναι ένα καλό σημείο. Γι' αυτό μου αρέσει κάθε συνέντευξη μαζί σου. Νομίζω ότι, ναι, σε κάποιο σημείο, σου αρέσει ή όχι, είδες ότι προχωρώντας με τον δικό μου τρόπο, λειτούργησε λίγο. Δεν κέρδισα κανένα τρόπαιο, αλλά τουλάχιστον, βοήθησα παίκτες και βοήθησα ομάδες να είναι ο εαυτός τους και να διασκεδάζουν. Οπότε, ναι, λίγο, ναι. Πρέπει να είμαι ο εαυτός μου στις ομάδες που προπονώ».

Είδαμε πως παίκτες όπως ο Φρανκ Μπάρτλεϊ, ο Δημήτρης Κατσίβελης, ο Σαβάρ Ρέινολντς, ο Τζέικ Φόρεστερ, ο Ρόκι Κρούζερ, σχεδόν όλοι οι παίκτες της περσινής ομάδας πήραν καλύτερα συμβόλαια. Νιώθετε πως αφήσατε με αυτόν τον τρόπο το σημάδι σας στην ομάδα;

«Πιστεύω και νιώθω ότι άφησαν το στίγμα τους σε μένα και στο μέλλον μου περισσότερο από εμένα. Είναι καλοί παίκτες. Απλώς κάναμε μια στρατολόγηση, υπογράψαμε αυτούς τους παίκτες και τους δώσαμε την ευκαιρία. Την πήραν και έπαιξαν. Εγώ ήμουν απλώς εκεί.

Πιστεύω ότι ήταν ο σωστός συνδυασμός. Αλλά αν θα έχω μια καλύτερη καριέρα, τους το οφείλω περισσότερο από ό,τι μου το οφείλουν αυτοί. Έπαιξαν, σκόραραν καλάθια, έπαιξαν άμυνα, ήταν σκληροί τις μέρες που ήμουν πολύ σκληρός. Ήταν πιο εύκολο για μένα και πιο δύσκολο για αυτούς. Γι' αυτό τους αξίζουν όλα τα εύσημα».

Πάμε λίγο στην Τρέντο, την ομάδα που καθοδηγείτε. Πώς θα περιγράφατε την μέχρι ώρας παρουσία σας; Τι είναι αυτό που σας έχει αφήσει ικανοποιημένο και τι θέλετε να βελτιώσετε;

«Ακούστε, έχουμε πολλά σκαμπανεβάσματα. Το ξέραμε αυτό. Οπότε δεν μας εκπλήσσει και ούτε καν μας ανησυχεί. Και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε... Παίρνει περισσότερο χρόνο σε σύγκριση με πέρυσι, αλλά επειδή είναι ένα πραγματικά διαφορετικό έργο.

Έχουμε πολύ νέους παίκτες και μερικοί από αυτούς έχουν την πρώτη τους εμπειρία στην Ευρώπη και στο EuroCup επίσης. Έτσι, το EuroCup είναι μια πολύ δύσκολη διοργάνωση, ειλικρινά, ένας παίκτης. Έπαιξα λίγο όταν ήμουν στο Μιλάνο.

Βρέθηκα στην EuroLeague, αλλά τώρα που είμαι εδώ ως προπονητής με την ομάδα, πρέπει να πω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η σωματική διάπλαση είναι υψηλού επιπέδου. Οι προπονητές είναι πολύ καλοί.

Οι ομάδες επενδύουν. Οπότε εκεί πρέπει να βρούμε την ισορροπία μας. Αλλά η ομάδα δουλεύει πολύ σκληρά. Είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που αγωνίζονται κάθε μέρα για αυτό το άθλημα και αυτό που κάνουν. Οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ. Θα ήθελα απλώς να υπάρχει κάποια στιγμή που όταν κερδίζουμε, κερδίζουμε.

Αλλά όταν χάνουμε, χάνουμε. Η δουλειά μου είναι να προσεγγίσω τις δύο γραμμές έτσι ώστε να έχουμε μεγαλύτερη ισορροπία».

Πόσο διαφορετικό ήταν το χτίσιμο της ομάδας και αυτό που αναλάβατε να δημιουργήσετε, σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή προσπάθεια στον ΠΑΟΚ;

«Είναι διαφορετικό. Δηλαδή, γνώριζα ήδη την Ιταλία. Ας πούμε λοιπόν ότι το Τρέντο είναι ένας από τους κορυφαίους συλλόγους της Ιταλίας. Όσον αφορά την οργάνωση, αυτό που έκαναν, έφτιαξαν ένα έργο που ξεκίνησε από το να είναι ένας σύλλογος συνολικά.

Όχι μόνο, εντάξει, παίζουμε μπάσκετ, έχουμε μια ομάδα, προσπαθούμε να έχουμε κάποια αποτελέσματα. Είναι επίσης, εντάξει, πρέπει να φέρουμε αυτήν την κοινότητα και να κάνουμε τους άλλους να ανακαλύψουν την κοινότητα της πόλης μας, της περιοχής μας, και επίσης να δουλέψουμε πολύ και πολύ καλά με τους νέους. Έφτιαξαν την ακαδημία στο παρελθόν, αλλά μετά άρχισαν να αναπτύσσονται.

Τώρα υπάρχει ο Μάρκο Κρέσπι. Είναι σαν ένας γνωστός προπονητής στην Ευρώπη. Και με την εμπειρία του, αφιερώνεται στους νέους, στρατολογεί πολύ καλά, εργάζεται κάθε μέρα.

Εργάζεται επίσης με τους παίκτες μας ως προπονητής ανάπτυξης παικτών. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε πόσο τυχερός είμαι που έχω μια τέτοια δομή και την υποστήριξη της δομής μας που δημιούργησε το Τρέντο. Αυτή είναι ίσως η διαφορά από αυτό που έζησα πέρυσι. Δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο. Είναι απλώς διαφορετικό».

Στην ομάδα φέτος υπάρχει ένας παίκτης με υψηλό potential, ο Σείκ Νιάνγκ, αδερφός του Σαλιού. Τι είναι αυτό που έχετε εντοπίσει στον Νιάνγκ και πού μπορεί να φτάσει;

«Ειλικρινά, είναι διαφορετικοί. Μοιάζουν στο πρόσωπο, αλλά παίζουν διαφορετικά. Ο Σακ έχει το δικό του στυλ και ο Σαλίχου, τον οποίο δεν προπόνησα ποτέ και τον παρακολουθούσα μόνο στην τηλεόραση, έχει το δικό του στυλ.

Αυτός ο τύπος μόλις έγινε 17 ετών. Νομίζω ότι χρειάζεται αυτή τη διαδικασία για να γίνει παίκτης. Όπως λέει πάντα ο Κρέσπι, έχει μουσική όταν παίζει μπάσκετ.

Οπότε πιστεύω ότι αυτό είναι που θα τον κάνει πολύ καλό παίκτη μπάσκετ. Δεν ξέρω πού και πότε. Χαίρομαι, ξέρετε, που τον έχω στο γήπεδο, που τον βλέπω μερικές φορές όταν παίζει. Και επίσης, να μην αναστατώνομαι πολύ αν κάνει λάθος, γιατί ξέρεις ότι είναι η πρώτη του φορά στον επαγγελματικό χώρο».

Η Τρέντο προέρχεται από μια επιτυχημένη σεζόν. Κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της, υπό τις οδηγίες του Πάολο Γκαλμπιάτι, που τώρα βρίσκεται στην Euroleague. Αυτή η συνθήκη βάζει επιπλέον πίεση σε εσάς;

«Όσοι με ξέρουν, ήρθα στον ΠΑΟΚ υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Πιστεύετε ότι ανησυχούσα; Όχι. Δεν θέλω να είμαι ο υπερήρωας, αλλά ξέρω πού βρίσκομαι. Ξέρω τι συνέβη. Και γενικά, πιστεύω ότι αν μια ομάδα κατάφερε να κάνει κάτι καλό, είναι επειδή λειτουργεί καλά, όχι επειδή πρέπει να έχει πίεση. Αυτό είναι κάτι που σχετίζεται περισσότερο με τους οπαδούς. Αλλά μετά τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, μπορώ να ανεχτώ τους οπαδούς από όλο τον κόσμο».

Δεν είμαι υπερήρωας, αλλά ξέρω πού βρίσκομαι

Τι είναι αυτό που έκανε τον ΠΑΟΚ να λειτουργεί τόσο καλά εντός και εκτός γηπέδου;

«Η χημεία των παικτών. Ήταν αυτοί που άναψαν τη σπίθα. Συγγνώμη αν επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα, αλλά δεν άλλαξα τις ιδέες και τη γνώμη μου από αυτά που είδα. Ήταν καλά ενωμένοι. Βοηθούσαν ο ένας τον άλλον.

Και έδειξαν στον κόσμο, πώς πρέπει να τους θυμούνται. Στην αρχή, δεν μας παρακολουθούσε πολύς κόσμος. Ξέρετε ότι οι περισσότεροι από εσάς και οι συνάδελφοί σας πιστεύατε ότι επρόκειτο να έχουμε μια απαίσια σεζόν με το ρόστερ που δημιουργήσαμε. Και έτσι μας έδωσε πολλή ενέργεια, πολύ ενθουσιασμό, πολύ μαχητικό πνεύμα και είπαμε, εντάξει, θα σας δείξουμε ότι δεν είναι έτσι. Ήμασταν τυχεροί. Ήμασταν καλοί.

Δεν ξέρω. Απλώς το κάναμε. Και οι παίκτες έχουν κύριο ρόλο και οι άνθρωποι γύρω τους, όχι εγώ, αλλά όπως σας είπα σε όλους, οι άνθρωποι του συλλόγου, όλοι, όπως όλοι, όποιος ρόλος κι αν είχαν.

Όταν πηγαίνεις στο παιχνίδι και νιώθεις αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου, λένε, εντάξει, είμαστε μαζί σου και σήμερα. Θυμάμαι μια μέρα, το εκτιμώ πραγματικά, αφού πήγαμε στο Λαύριο και χάσαμε με 30, 35 πόντους στο Πόρτο. Μετά πετάξαμε κατευθείαν στο Λαύριο το Σάββατο και χάσαμε με 25, 26.

Παραλίγο να εξαφανιστούμε ως ομάδα εκείνη την εβδομάδα. Μετά τον αγώνα, ο Χατζόπουλος ήρθε σε μένα και μου είπε, "Coach, χαμογέλα". Είπα, Εντάξει, αυτή η πίεση εξουσίας.

Είπε, "Coach είμαστε μαζί σε καλές και κακές στιγμές. Ας συνεχίσουμε να δουλεύουμε με χαμόγελο". Και ξέρεις πόσο βοηθάει; Δεν έλεγε ψέματα. Το εννοούσε αυτό. Και αυτό είναι το θέμα. Νομίζω ότι αυτές είναι καταστάσεις που αλλάζουν, η ομάδα να το ένιωθε αυτό».

Αναφερθήκατε στον κύριο Χατζόπουλο. Το σύνθημα που τραγούδησε για εσάς το θυμάστε;

«Ναι, έλεγε «μείνε και μετά το καλοκαίρι....». Ναι, είναι τρελός. Αυτός ο τύπος είναι εντελώς τρελός με τη θετική έννοια. Ήμουν στα αποδυτήρια και κάποια στιγμή άκουσα όλους τους ανθρώπους να τραγουδούν ένα σύνθημα με το όνομά μου.

Είπα, τι συμβαίνει; Είπα, ο τύπος τραγουδάει με το μικρόφωνο. Ήταν μετά το παιχνίδι με τη Φρίμπουργκ υποθέτω. Αγαπώ αυτόν τον τύπο. Δηλαδή, θα είμαι πάντα πολύ δεμένος με αυτόν τον άνθρωπο. Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτόν τον τύπο. Πιστέψτε με».

Ο Χατζόπουλος είναι τρελός, με την θετική έννοια. Θα είμαι πάντα δεμένος μαζί του

Πόσες φορές έχετε δει και πάλι τον δεύτερο τελικό με την Μπιλμπάο;

«Καμία. Δεν έχω δει το βίντεο ούτε μία φορά. Θυμάμαι πολύ καλά κάθε κίνηση, κάθε δράση».

Τότε θα μπορούσατε να μας περιγράψετε όλη τη μέρα του δεύτερου τελικού, πώς την βιώσατε;

«Υπάρχει ένα όμορφο βίντεο με μένα, έναν από τους πρώην παίκτες μου που ήρθε να παρακολουθήσει τον αγώνα μαζί με την Cerella, τον Tommy Marino. Και αν μεταφράσετε λίγο πολύ, επειδή με ξέρει πολύ καλά, κατάλαβε. Δηλαδή, προσπαθούσα να είμαι ήρεμος, να προσποιούμαι, να είμαι καλά, να είμαι, ξέρεις, αλλά δεν γινόταν.

Στη ζωή μου, ποτέ δεν είχα δει κόσμο να πηγαίνει στο γήπεδο δύο ώρες πριν από το τζάμπολ το γήπεδο να είναι κατάμεστο και να τραγουδάει. Αδύνατο να το βρεις. Εγώ δεν... εννοώ, τουλάχιστον εγώ. Ίσως να υπήρξε στο παρελθόν, αλλά θα υπάρξει και στο μέλλον, ελπίζω, στον ΠΑΟΚ ξανά».

Ο περσινός ΠΑΟΚ ήταν one and done ομάδα;

«Είναι πολύ δύσκολο, ας πούμε, να προβλέψω τα πράγματα για μένα. Πιστεύω στο παρόν, ας πούμε, να προβλέψω αν πρόκειται για μια ομάδα one and done ή, δεν ξέρω, για έναν κύκλο. Δεν έχω ιδέα. Έτσι είναι τώρα».

Το καλοκαίρι το όνομά σας συνδέθηκε με αρκετές ομάδες, υπήρχαν πολλές φήμες. Πώς τις αντιμετωπίσατε; Υπήρξε καμία φήμη που να σας εκνεύρισε;

«Εσείς παιδιά είστε οι καλύτεροι στο να δημιουργείτε φήμες. Οπότε, αν μιλούν για σένα, πρέπει να στεναχωρηθώ; Χαίρομαι. Όπως και με τους παίκτες μας, σε όλους τους παίκτες μας, πιστεύω ότι αναβαθμίστηκαν. Οπότε, χαίρομαι πολύ για αυτούς. Και αν κάποιος με ήθελε ή αν είχα ένα σωρό ομάδες που με έψαχναν, ακόμα κι αν δεν τηλεφώνησαν ποτέ, είναι όμορφο. Ζούμε λίγο γι' αυτό».

Είναι η μοίρα του Μάσιμο Καντσελιέρι να επιστρέψει στην Ελλάδα κάποια στιγμή;

«Ναι. Άκου, ανεξάρτητα από το μπάσκετ, πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επιστρέψουμε να ζήσουμε εδώ, απλώς να ζήσουμε στην Ελλάδα. Πιστεύω στη Θεσσαλονίκη επειδή την ξέρουμε αρκετά καλά και έχουμε πολλούς φίλους. Ήταν έκπληξη. Ήμουν εδώ και μπορώ να σου πω, και πιστεύω, ξέρω ότι δεν κάνω λάθος, ότι είναι φίλοι λόγω φιλίας, όχι επειδή έκαναν μια καλή σεζόν με τον ΠΑΟΚ.

Οπότε, πιστεύω ότι μπορώ να είμαι μεγάλος φίλος με τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, όχι επειδή κερδίσαμε. Κερδίσαμε. Δεν κερδίσαμε τίποτα, βασικά. Κάναμε μια εξαιρετική σεζόν. Δεν είναι αυτό, ξέρετε, με τους περισσότερους από αυτούς και επίσης με τους ανθρώπους έξω. Είναι όμορφο.

Είναι αυτό που με κάνει να νιώθω άνετα, ξέρετε; Και μετά η θάλασσα. Δεν έζησα ποτέ στη ζωή μου σε πόλη με θάλασσα. Ήταν η πρώτη φορά. Και όλοι έλεγαν ότι, ξέρετε, η θάλασσα αλλάζει. Αλλά είχα ένα μπαλκόνι στη θάλασσα, όπως μου έδωσε προσωπικά ο Χατζόπουλος, με βοήθησε να πάρω αυτό το σπίτι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Με βοήθησε προσωπικά να το αποκτήσω. Αυτό είναι πολύ καλό.

Αυτός και ο αντιπρόεδρος, ο κύριος Τριλυράκης, με βοήθησαν. Ο ένας το βρήκε, ο άλλος μίλησε, ξέρετε, με τον ιδιοκτήτη. Έκαναν μια συμφωνία. Με βοήθησε προσωπικά. Το ξέρω αυτό. Αυτό αλλάζει τη ζωή. Και κάθε πρωί, βροχερό, με αέρα, συννεφιασμένο, βλέπεις τη θάλασσα, αλλάζεις. Μπορείς να κάνεις προπόνηση με τον ΠΑΟΚ αφού δεις τη θάλασσα. Είναι πιο εύκολο».

Πόσο διαφορετικός είναι σαν άνθρωπος ο Μάσιμο Καντσελιέρι από την περσινή σεζόν έως και σήμερα;

«Νιώθω διαφορετικός. Αλλά αν αρχίσω να λέω ότι είμαι διαφορετικός, αυτές θα είναι οι λέξεις που θα γράφουμε μετά για να κάνουμε τον καθένα να αξιολογήσει αν είχε δίκιο ή άδικο. Δεν με νοιάζει και πολύ. Δηλαδή, νιώθω διαφορετικός. Νιώθω ότι έχω διαφορετική νοοτροπία και διαφορετική προσέγγιση. Αυτό είναι όλο. Μετά, αν οι άλλοι δεν το πιστεύουν αυτό, εντάξει».

Ο Φρανκ Μπάρτλεϊ έλεγε -και το εννοούσε- πως ήσασταν ένας από τους καλύτερους προπονητές που είχε στην καριέρα του. Τι ήταν αυτό που έκανε την σύνδεση και την επικοινωνία σας τόσο καλή; Αν θυμάμαι καλά είχατε πει κι εσείς πως όπου πηγαίνατε ο πρώτος παίκτης που θα υπογράφατε θα ήταν ο Μπάρτλεί...

«Ναι, έχουμε το ίδιο όραμα σχεδόν για τα πάντα. Δημιουργήσαμε μια βαθιά σύνδεση, νομίζω, αμέσως. Με βοήθησε να μεταδώσω αυτό το πάθος και αυτή την εμμονή για το μπάσκετ και στους άλλους.

Επειδή απλώς καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ένας σπουδαίος μπασκετμπολίστας, οπότε είναι εύκολο έτσι. Δεν ξέρω, μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα για μια υπόθεση.

Μου αρέσει ως παίκτης. Μετά μιλήσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε όλο το καλοκαίρι. Γνωριστήκαμε, αυτό έχει να κάνει με τη χημεία. Ευχαριστώ τον Φρανκ, δεν ήξερα ότι το είπε αυτό γιατί δεν μου έστειλε ποτέ αυτό το μήνυμα, αλλά το εκτιμώ».

Παρακολουθείτε παιχνίδια του ΠΑΟΚ; Τι εικόνα έχετε σχηματίσει για την φετινή ομάδα;

«Δεν είμαι κάποιος για να αξιολογήσω. Απλώς παρακολούθησα γιατί τώρα ξέρω καλά, ξέρω το πάθος. Μπορώ να σας πω για τον ΠΑΟΚ ότι είμαι πολύ χαρούμενος. Είδα τον αγώνα εναντίον του Περιστερίου. Το PAOK Sports Arena είχε αρκετό κόσμο.

Ακούστε, δεν είμαι εκεί, αλλά είμαι λίγο περήφανος γι' αυτό. Είμαι περήφανος. Είναι όμορφο να βλέπεις αυτό το στάδιο γεμάτο κόσμο. Πέρυσι, όταν παίξαμε κάποια παιχνίδια, ήμασταν 1.000, 1.500, μερικές φορές 800. Οπότε τώρα είναι κάτι μεγάλο. Το πάθος είναι εκεί.

Είναι το μόνο πράγμα που αξιολογώ. Συγχαρητήρια για τη δουλειά που έκαναν. Ανανέωσαν το στάδιο. Είναι όμορφο με το jambotron και όλα αυτά».

Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται προ των πυλών μιας μεγάλης αλλαγής, με την έλευση του Αριστοτέλη Μυστακίδη στην διοικητική ηγεσία της ομάδας. Έχοντας περάσει από τον ΠΑΟΚ, πώς βλέπετε αυτή την αλλαγή;

«Έμεινα μόνο ένα χρόνο στο ΠΑΟΚ και εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο αυτή την κατάσταση. Δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω ποιος είναι ο νέος ιδιοκτήτης. Δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο ότι υπάρχουν δημοσιεύματα που αναφέρουν πως υπάρχει ενδιαφέρον για την απόκτηση της ομάδας. Θα χαιρόμουν αν η προσπάθεια του κ. Χατζόπουλου ανταμειφθεί.

Έτσι προσπαθούν να βρουν κάποιον που είναι οικονομικά εύρωστος, επειδή ο Χατζόπουλος, πρώτα απ' όλα, είναι ο μεγάλος υποστηρικτής του ΠΑΟΚ, ένας από τους κύριους υποστηρικτές του ΠΑΟΚ. Νομίζω λοιπόν ότι είναι ο πιο χαρούμενος απ' όλους. Και αυτή είναι μια ανταμοιβή για αυτόν.

Οπότε αν έρθει, χαίρομαι γι' αυτό. Ξέρετε, είναι όπως όταν έχεις ένα παιδί, ξέρεις, το μεγαλώνεις μέσα από δυσκολίες και μετά είναι 18 ετών, μπορεί να οδηγήσει το αυτοκίνητο, πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, έχει μια γυναίκα και όλα γίνονται. Και ως γονέας, είσαι χαρούμενος. Το βλέπω λίγο ρομαντικά, αλλά εγώ το βλέπω έτσι».

Και για το τέλος, τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στον κόσμο του ΠΑΟΚ που ακόμα σας αγαπά και σας στηρίζει;

«Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα να στείλω. Δεν ξεκίνησα τη σεζόν πέρυσι λέγοντας κάτι στους οπαδούς ή προσπαθώντας να τους πλησιάσω. Νομίζω ότι ήταν μια πορεία που ζήσαμε μαζί. Και ο σεβασμός που μου έδειξαν είναι αυτός που θα έχω στην καρδιά μου για όλη μου τη ζωή.

Θα έχω για πάντα στην καρδιά μου τον σεβασμό που μου έδειξε ο κόσμος του ΠΑΟΚ

Με κάνει να συγκινούμαι επειδή έτρεφαν σεβασμό για το άτομο και τον προπονητή. Ένιωθα ότι δεν ήταν κάποιος που κάνει τον ΠΑΟΚ να κερδίζει κάποια παιχνίδια, οπότε είσαι καλά. Ένιωσα κάποιον που νομίζω ότι μοιάζεις με έναν από εμάς και γι' αυτό σε σεβόμαστε.

Και τους σέβομαι λόγω της στάσης που έχουν απέναντί ​​μου. Δεν είπαν, α, έχασες, κερδίζεις παιχνίδια, μπράβο προπονητή του ΠΑΟΚ. Ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Και με κάνει λίγο υπερήφανο όλο αυτό γιατί είδα κόσμο απ' όλη την Ελλάδα που με σεβάστηκε. Ήρθα στην Αθήνα δύο, τρεις μέρες με την οικογένειά μου και με σταμάτησαν λέγοντας, "εντάξει, δεν είμαστε οπαδοί του ΠΑΟ, αλλά σε σεβόμαστε". Είπαν ένα σημαντικό πράγμα που μου άρεσε για την Ελλάδα, ότι υπάρχει μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ όλων των ομάδων.

Αλλά είπαν ότι το να βλέπουμε τον ΠΑΟΚ να επιστρέφει όπως ήταν στο παρελθόν και να δείχνει στην Ευρώπη ότι η Ελλάδα είναι εκεί, είμαστε χαρούμενοι. Γι' αυτό το είπαν πολλοί άνθρωποι, ότι το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να είναι περήφανο για τους ανθρώπους που παρακολουθούν το μπάσκετ και έχουν αυτή τη νοοτροπία. Υπάρχει λοιπόν αντιπαλότητα, μεγάλη, μερικές φορές υπερβολική.

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε γιατί και στην Ιταλία πρόσφατα συνέβη κάτι που δεν είναι μόνο ειλικρινά θετικό με τους οπαδούς, αλλά τουλάχιστον εδώ υπάρχει αυτό»..