Ο Μούμπρου αποκαλύπτει μετά το πρόβλημα υγείας: «Πήρα το χρυσό αλλά διακινδύνευσα πολλά παραπάνω»
Η Γερμανία, ολοκλήρωσε τις φετινές αγωνιστικές της υποχρεώσεις, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στη Ρίγα της Λετονίας για το Eurobasket 2025. Ένα μεγάλο επίτευγμα, δίχως όμως να έχει στις επάλξεις της τον προπονητή της. Ο Άλεξ Μούμπρου, είχε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας κατά τη διάρκεια του τουρνουά, το οποίο τον κράτησε μακριά από τον... πρώτο ρόλο στον πάγκο της ομάδας του. Μάλιστα, στη φάση των ομίλων στο Ταμπρερέ της Φινλανδίας, νοσηλεύτηκε. Μόλις ολοκληρώθηκε το τουρνουά, μεταφέρθηκε εκτάκτως ξανά σε νοσοκομείο, για να αντιμετωπίσει την παγκρεατίτιδα.
Πλέον, πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο της Βαρκελώνης, έντονα ταλαιπωρημένος από την ασθένεια αυτή, εμφανώς αδυνατισμένος (έχασε σχεδόν 18 κιλά κατά τη διάρκεια των θεραπειών), ωστόσο πλέον υγιής. Για πρώτη φορά, έπειτα από αυτή τη μεγάλη περιπέτειά του, ο Ισπανός κόουτς μίλησε σε Μέσο της πατρίδας του, αποκαλύπτωντας άγνωστες πτυχές της μεγάλης μάχης που έδωσε, η οποία έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του.
«Φτάσαμε με το τσάρτερ για να ξεκινήσει ο πρώτος γύρος του Eurobasket και ένιωθα άρρωστος. Ένιωθα μια κάποια ναυτία και το στομάχι μου πονούσε αρκετά. Στο δωμάτιό μου, αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, άρχισα να κάνω εμετό. Έκανα πολύ εμετό, τρόμαξα και κάλεσα τους γιατρούς της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Η κοιλιά μου άρχισε να φουσκώνει, όχι σαν μιας εγκύου, αλλά σχεδόν. Άρχισα να νιώθω έναν πολύ έντονο πόνο, δύσκολο να τον περιγράψω με λόγια. Δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο. Είχα τραυματιστεί πολλές φορές σαν παίκτης, αλλά ποτέ δεν είχα πονέσει έτσι — και είχα σπάσει το χέρι μου και ένα κόκκαλο στο πόδι μου. Ο γιατρός μπήκε στο δωμάτιο, με εξέτασε, και με μετέφεραν στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Ήδη ένιωθα πολύ αποπροσανατολισμένος, γιατί ο πόνος ήταν αφόρητος. Εκεί, ήταν πολύ δύσκολο να ελέγξουν τον πόνο και δεν υποχώρησε μέχρι που βρέθηκα στη ΜΕΘ. Χρειάστηκε να μου κάνουν επισκληρίδιο για να σταματήσει ο πόνος». Με αυτόν τον τρόπο, ο Μούμπρου περιέγραψε τις ανατριχιαστικές πρώτες στιγμές, όπου άρχισε να ταλαιπωρείται από την ασθένεια. Δίχως να μπορεί να κατανοήσει το αίτιο αυτής.
«Όταν πονάς τόσο πολύ, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Τις πρώτες δύο ή τρεις μέρες, το μόνο που μπορούσα να σκέφτομαι ήταν ο πόνος. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να τον αντέχω. Ήμουν κάπως σαν ζόμπι στο νοσοκομείο. Από την τρίτη μέρα και μετά, συνήλθα λίγο και μπήκα στον υπολογιστή. Άρχισα να ψάχνω πράγματα, να ετοιμάζομαι για τους αγώνες από το κινητό. Έκανα διάφορα, χωρίς να νιώθω εντελώς καλά, ενώ ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο. Συναισθηματικά, ήμουν ταραγμένος, αλλά ήταν εξαιτίας του πόνου, επειδή περνούσα δύσκολα. Ταυτόχρονα, ήθελα να επιστρέψω στην ομάδα. Πήρα εξιτήριο και έφυγα».
