Ο Παναθηναϊκός φτιάχνει πλέον κομμάτι με το κομμάτι την «ομάδα του Βοτανικού»

Υπό καθεστώς «σιωπηρής επιτήρησης» απ’ την UEFA για μία διετία ακόμη λόγω του Cost Control που το... παραξεχείλωσε πέρσι; Ναι, διότι τα λάθη «πληρώνονται» και πλέον τα «ζυγίσματα» γίνονται διπλά και τριπλά...
Με τεράστιο «βάρος» απ’ την πίεση 15 χρόνων χωρίς πρωτάθλημα, που έχουν εκμηδενίσει την υπομονή του κόσμου και γιγαντώνουν κάθε φορά την αμφιβολία; Σίγουρα, διότι αυτό που βιώνει ο Παναθηναϊκός απ’ το 2010 κι έπειτα είναι πρωτόγνωρο για την τεράστια Ιστορία του κι έχει «χαθεί» μιάμιση γενιά μέσα σε αμέτρητες πικρίες κι ελάχιστες χαρές.
Με τεράστιο ανταγωνισμό, που φροντίζει (εναλλάξ) να μην αφήνει τίποτα στην... τύχη, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που δεν αφήνει πολλά περιθώρια μόλις σε πετύχει «μπόσικο»; Σαφώς, διότι «...στην... Ελλάδα είσαι μεγάλε και πρέπει να φτιάξεις ομάδα που θα νικάει τους πάντες και τα πάντα».
Όλα τα παραπάνω -και πολλά ακόμα- είναι ο Παναθηναϊκός της τελευταίας δεκαπενταετίας. Μία ομάδα, ένα κλαμπ, ένας οργανισμός που έχει πληρώσει δέκα φορές (και με τόκο) όλα τα λάθη που έχει κάνει και τουλάχιστον φέτος -όπως φαίνεται τουλάχιστον απ’ όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής, αλλά κι αυτά που θα γίνουν άμεσα- προσπαθεί να ακολουθήσει τον τελευταίο δρόμο:
Να προσπαθήσει να ξαναφτιάξει μία πραγματικά σπουδαία ομάδα, που θα «φτιάξει» πάνω απ’ όλα τον κόσμο της, έχοντας μπροστά ένα μεγάλο όραμα. Αυτό που έρχεται και δεν είναι άλλο απ’ το νέο γήπεδό του στην περιοχή του Βοτανικού.
Αυτό είναι το όραμα που μπορεί να αλλάξει ξανά όλη την Ιστορία για τον Παναθηναϊκό, να την «ξαναγράψει» απ’ το σημείο που... σταμάτησε να γράφεται και να δώσει σ’ όλο τον σύλλογο, αλλά και τον κόσμο του την ενέργεια μα και την πίστη για την «επόμενη ημέρα». Δεν το έχουμε καταλάβει οι περισσότεροι πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που έρχεται. Θα το «καταλάβουμε» σχετικά σύντομα...

Η «αίσθηση» μεταγραφών επιπέδου Ρενάτο Σάντσες

Αυτό ακριβώς επιχειρεί να κάνει πλέον ο Παναθηναϊκός. Να δημιουργήσει κομμάτι με το κομμάτι την «ομάδα του Βοτανικού» που θα μπει σε δύο χρόνια στο νέο της «σπίτι» και θα πρέπει να είναι «έτοιμη» κι όσο πιο κοντά γίνεται στον εγχώριο ανταγωνισμό, αλλά και σημείο αναφοράς στην Ευρώπη.
Αποκτώντας παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας που θα δημιουργούν «αίσθηση» στην αγορά και μέσα στο μέτρο του εφικτού και του λογικού (όχι του... παράλογου και των υπεραξιών λόγω συγκυριών) τους καλύτερους Έλληνες κι όσο το δυνατόν περισσότερους διεθνείς.
Ο Ντάβιντε Καλάμπρια που ήδη αποκτήθηκε κι έχει έρθει στην Ελλάδα με τεράστια όρεξη και διάθεση για να πετύχει (και) στον Παναθηναϊκό, είναι ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής.
Ο Ρενάτο Σάντσες που είναι πλέον ένα... βήμα απ’ τη «μετακόμισή» του στον Παναθηναϊκό ως δανεικός απ’ την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρί Σεν Ζερμέν, είναι ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής και μία μεταγραφή που δημιουργεί «αίσθηση» κι έχει κάνει όλα τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης ανά την Ευρώπη να γράφουν για τον Panathinaikos.
Ακούγονται... ασήμαντα για ορισμένους όλα αυτά, αλλά όσο σημαντικό είναι να ξαναφτάσει ο Παναθηναϊκός στην κορυφή της Ελλάδας και να αποτινάξει από πάνω του 15 πολύ δύσκολα χρόνια, άλλο τόσο πολύτιμο είναι το γεγονός ότι έχει ξαναφτιάξει πάλι το όνομά του στην «αγορά» (το οποίο είχε «τραυματίσει» πολύ απ’ το 2018 έως το 2021) κι αρχίζει να αποκτά κι εκτός γηπέδων το «κανονικό» μέγεθός του.
Είναι κομβικής σημασίας να ξαναγίνει «κλαμπ» ο Παναθηναϊκός. Σαφώς και θέλει πάρα πολύ δουλειά ένα τέτοιο εγχείρημα μετά από όσα (δεν) είχαν γίνει για χρόνια, όμως φαίνεται πως είναι πια σε έναν πολύ πιο σωστό δρόμο...

Τις τελικές αποφάσεις θα τις πάρουν αυτοί που πρέπει

Και κάτι ακόμα... Επειδή ήδη πολλοί και διάφοροι έχουν εκφράσει μεγάλους ενδοιασμούς για τον Ρενάτο Σάντσες και το κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό έχοντας περάσει αρκετούς τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια, προσωπικά θα σταθώ σε δύο πράγματα: 
Πρώτον, οι «πράσινοι» πάνε για να τον αποκτήσουν με μορφή δανεισμού ενός έτους, χωρίς πολυετείς δεσμεύσεις κι αυτό σίγουρα δημιουργεί μεγαλύτερη ασφάλεια σ’ ένα τέτοιο (επικείμενο) «deal». Κι ο Ρουί Βιτόρια ξέρει πολύ καλά πως να χειριστεί τον Πορτογάλο και πως να πάρει το καλύτερο δυνατό απ' την τεράστια ποιότητα και κλάση του.
Δεύτερον και κυριότερον: Εάν κι εφόσον η ιατρική ομάδα του Παναθηναϊκού έχει έστω και την παραμικρή αμφιβολία ή ενδοιασμό για το οτιδήποτε, όταν ο παίκτης έρθει στην Ελλάδα και περάσει από ιατρικές εξετάσεις, η μεταγραφή δεν θα γίνει.
Θα «ζυγιστούν» και θα αναλυθούν τα πάντα σαν έρθει η ώρα, απ’ τους ανθρώπους που είναι ειδικοί στη δουλειά τους, όπως είναι η ιατρική ομάδα του «τριφυλλιού» και θα παρθούν οι κατάλληλες αποφάσεις. Και σίγουρα δεν θα τις πάρει ο JimBeam13 ή ο MitsarasNoFear μέσα απ’ την τοξικότητα των social media.

Εκείνο το βράδυ της 25ης Φεβρουαρίου 2010 στη Ρώμη

Για φινάλε κάτι διαφορετικό, πιο προσωπικό... Σωτήρη Νίνη όλα να σου πάνε καλά από εδώ και πέρα κι εύχομαι ολόψυχα να μείνεις στο χώρο του ποδοσφαίρου και πολύ περισσότερο στην οικογένεια του Παναθηναϊκού.
Θα σε ευχαριστώ για πάντα, για εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά στο Olimpico στις 25 Φεβρουαρίου 2010, τότε που «διέλυσες» μαζί με τον Τζιμπρίλ Σισέ τη Ρόμα κι έκανες όλη την Ευρώπη να... παραμιλάει. Κι εμένα να ξαναβγάλω... κανονική φωνή από μέσα μου μετά από 3-4 μέρες.
Ήταν πολύ έντονο όλο αυτό που έζησες σαν ποδοσφαιριστής και είναι «δικό» σου καθετί που πέτυχες ή δεν πέτυχες. Δεν έχει σημασία τι λέει ο κάθε Γουλής, ο ένας ο άλλος... Εσύ, ξέρεις περισσότερο και καλύτερα απ’ τον καθένα «εκτός» τι έκανες σωστά και τι λάθος. Το έζησες όμως και θα το κουβαλάς πάντα μέσα σου.
Καλή συνέχεια «El Ninio» κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις αναμνήσεις. Και σε σένα και στον «δάσκαλο» Βίκτορ Μουνιόθ, που τόλμησε αυτό που δεν έκανε κανένας άλλος τότε την 7η Ιανουαρίου 2007.