Ο ΠΑΟΚ είχε το όνομα, είχε και τη χάρη...

Δεν είναι μόνο να αποκαλείσαι, να νιώθεις, ή στο φινάλε να είσαι όντως αυτό που λένε «αφεντικό της πόλης». Πρέπει να το αποδεικνύεις κατά περίσταση και μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Ο Άρης δυσκολεύει παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια τον ΠΑΟΚ γιατί ακριβώς ξέρει ποιον έχει απέναντί του.

Ο Δικέφαλος στην Τούμπα δεν είχε μόνο το όνομα. Είχε και τη χάρη. Απολαυστική ανά διαστήματα, γεμάτη και χορταστική για τον κόσμο στις κερκίδες και στις τηλεοράσεις.

Το τελικό 3-1 θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερο, πιο εμφατικό, πιο… χρήσιμο σε καζούρα λόγω των ειδικών συνθηκών αγώνα. Δε θα έδινε όμως περισσότερους βαθμούς στο σακούλι. Και αυτό είναι που πρώτα ζητάει και κρατάει η ομάδα.

Μετά από ένα νευρικό πρώτο δεκάλεπτο, το σύνολο του Ράζβαν Λουτσέσκου ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με τεράστια ποσοστά κατοχής μπάλας, εξαιρετική κυκλοφορία, υπέροχες συνεργασίες και ρολαρίσματα με δυάδες ή τριάδες παικτών, προσεγμένες και μεθοδικές επισκέψεις στην αντίπαλη περιοχή. Είναι ευλογία να παρακολουθείς μια καλοκουρδισμένη ομάδα σε φάση που δρέπει τους καρπούς της δουλειάς της.

Η προσωρινή ισοφάριση του Γένσεν δε γινόταν να χαλάσει ούτε την εμφάνιση, ούτε τη εμφανή διαφορά επιπέδου των δυο αντιπάλων, ούτε το πανέμορφο γκολ του Τάισον που προηγήθηκε. Μια ανόητη και περιττή ανατροπή του Βραζιλιάνου από τον Διούδη, αλλά μια ακόμα γκολάρα από τον Γιακουμάκη, έβαλαν από νωρίς τα πράγματα στη θέση τους και στη σωστή τους διάσταση. Το υπόλοιπο του ματς προσφέρθηκε απλά για έναν πιο υψηλό δείκτη στο σκορ.

ΥΓ. Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στα δεδομένα της μόνιμης διαιτητολαγνείας του Άρη, η οποία κάνει πάντα (και μόνο) όταν αγωνίζεται κόντρα στον ΠΑΟΚ. Αδυνατώ να αντιληφθώ τι ακριβώς (δεν) είδαν στις φάσεις που «σήκωσαν». Αδυνατώ να παρακολουθήσω επιχειρηματολογία με στοπ καρέ το 2025. Το μόνο που μπορώ να σχολιάσω είναι ότι κανονικά πρέπει να μάθουμε τι ομάδα υποστηρίζει στην Ιταλία ο VARίστας. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια...