Οι αυτοσχέδιες εικόνες ενός σιωπηλού θριάμβου

Εικόνες… Σημειωμένες σε ένα τεφτέρι, μεταξύ άγχους, θαυμασμού, αγωνίας και συγκίνησης. Όλα αυτά ήταν συναισθήματα που εναλλάσσονταν σε ένα 40λεπτο σκληρό και αιχμηρό. Τιμωρητικό για όσους δεν το αντιμετώπισαν με σεβασμό. Η φάση των “16” για τις ομάδες που είναι πιο ισχυρές και φιλόδοξες, είναι το δικό τους μετέωρο βήμα. Ένα ματς που η νίκη λογίζεται μέχρι και υποχρεωτική, ενώ η ήττα ισοδυναμεί με την απόλυτη αποτυχία. Ρωτήστε Σέρβους και Γάλλους, κάτι κάτι λίγο από Ιταλούς για να σας πουν.

Αυτό το βήμα στο κενό, η Ελλάδα το έκανε μαεστρικά εναντίον του Ισραήλ και προσγειώθηκε όσο πιο ομαλά γινόταν στη φάση των “8”. Χωρίς την παραμικρή απώλεια.

Εικόνες λοιπόν…

Η πρώτη που προκαλεί ανατριχίλα.

Το Ισραήλ κάνει τις πρώτες επιθέσεις του στο παιχνίδι… Στην flat αντιμετώπιση των pick n roll του Ισραήλ, ο Γιάννης, παρακολουθώντας την κίνηση του Μαντάρ λυγίζει τόσο πολύ τα γόνατά του και χαμηλώνει τόσο πολύ τους γοφούς του, που μοιάζει να είναι ισοϋψής με τον γκαρντ των Ισραηλινών (1.90). Μία στάση που αποδεικνύει διάθεση, προσανατολισμό, αφοσίωση, αποφασιστικότητα. Αν το κάνει αυτός, ποιος δε θα το κάνει άραγε;

Εικόνα…

Λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, η Ελλάδα μοιάζει να ελέγχει το ματς (με την επίθεση της), έχοντας ένα προβάδισμα 8-9 πόντων. Ο Βασίλης Σπανούλης, με λαμπρή οξυδέρκεια, γνωρίζοντας ότι το ματς έχει πολύ δρόμο ακόμα και ότι ο Γιάννης πρέπει να είναι φρέσκος και στο δεύτερο ημίχρονο, παίρνει μία απόφαση… Ο Γιάννης πρέπει περάσει στον πάγκο. Δεν τον αποσύρει όμως απλά… Τον πλησιάζει στωικά και σχεδόν πατρικά και απόλυτα σεβαστική του εξηγεί… “Ένα λεπτό”. Για να ξεκουραστεί, για να πάρει μία ανάσα. Με ύφος σχεδόν απολογητιό. Κάθε λεπτό που ξεκουράζεται ο Έλληνας σούπερμαν και η ομάδα δεν επηρεάζεται, είναι ανεκτίμητο κέρδος. Ο Γιάννης δεν ήθελε να περάσει στον πάγκο, παρότι ήταν στο παρκέ για πολλή ώρα. Ξέρει ότι η δική του απουσία έστω και για 1-2 λεπτά, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες. Φυσικά υπακούει.
Ο Γιάννης, παρόλο που γνωρίζει ότι έχει ανάγκη από προστασία και κάθε δευτερόλεπτο ανάπαυσης είναι πολυτέλεια, δεν θέλει να περάσει στον πάγκο για να μην μειωθεί η διαφορά.
Ο κόουτς Σπανούλης, παρόλο που γνωρίζει ότι κάθε δευτερόλεπτο παρουσίας του Γιάννη στο παρκέ προσφέρει υπέρμετρη ασφάλεια, σχεδόν τον παρακαλάει να αποσυρθεί “Μόνο για ένα λεπτό” για να τον προστατεύσει.

Αυτό λέγεται “Ομάδα”!!!

Εικόνα…

Για ακόμα μία φορά… Οι αντίπαλοι προσπαθούν να τον σταματήσουν με όποιο σκληρό ή προβοκατόρικο τρόπο μπορούν. Η πίεση που δέχεται είναι ασύλληπτη. Κι όμως… Το πρόσωπο δεν αλλάζει ποτέ ύφος. Τα χείλη του δεν κινούνται. Το ύφος του δεν αλλάζει. Το βλέμμα του είναι πάντα το ίδιο και απαράλλακτο. Τόσο ήρεμο, τόσο σκληρό ταυτόχρονα, τόσο κλειδωμένο στο στόχο!

Α-Π-Ι_Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο!

Εικόνα…

Οι Ισραλινοί κάνουν την ύστατη προσπάθεια να επιστρέψουν και πιέζουν σε όλο το γήπεδο… Χρόνος υπάρχει. Το παιχνίδι για κάποιο λόγο έχει μία μικρή διακοπή. Για δεύτερη φορά σε λίγα δευτερόλεπτα, ο ηγετικός Κώστας Σλούκας αναστενάζει, σκύβει και στερεώνει τα χέρια στα γόνατα του. Είναι αποκαμωμένος. Ο Βασίλης Σπανούλης δεν το βλέπει. Αμέσως σηκώνεται από πίσω του ο Κώστας Χαραλαμπίδης. “Κόουτς, ο Κώστας…” του ψιθύρισε μαζί με κάτι άλλο που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ διαβάζοντας τα χείλη του. Ο Kill Bill πιάνει αμέσως το μήνυμα. Αλλαγή.

Ο Σλούκας, τα 35 πια, έχει αποκαμωθεί, αλλά δε ζητάει ανάσες γιατί διαισθάνεται ότι είναι απαραίτητος. Έχει ξοδέψει, σε άμυνα κι επίθεση, κάθε ίχνος ενέργειας που έχει μέσα του. Έλιωσε! Για την ομάδα. Ουδείς έχει δικαίωμα να ζητήσει το παραμικρό περισσότερο.

Ευχαριστούμε!

Εικόνα…

Το παιχνίδι έχει στραβώσει λίγο. Το Ισραήλ έχει μειώσει στους δύο, η Ελλάδα δεν βρίσκει επιλογές στην επίθεση και στην άμυνα είναι ευάλωτη, Η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Σλούκα που παίρνει τη φάση πάνω του. Ανάποδο λέι απ, καλάθι και φάουλ. Ο πανηγυρισμός του Κώστα Σλούκα αμέσως μετά τη μεγάλη ανάσα που δίνει στην Εθνική, αξίζει να γίνει αφίσα. Το σώμα του τρέμει ολόκληρο. Εκείνη τη στιγμή ο καθένας αισθάνεται ότι ο Σλούκι βρίσκεται σε αποστολή. Όχι για τον εαυτό του. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Σε κανέναν. Βρίσκεται σε αποστολή για την χώρα του. Το κίνητρο είναι πανίσχυρο.

Εικόνα…

Ο Βασίλης Σπανούλης αποφασίζει να αποσύρει τον Αλέξανδρο Σαμοντούροφ, ο οποίος είναι ο +1. Ο επιπλέον άνθρωπος που χρειαζόταν η Εθνική για να αποτελειώσει τους Ισραηλινούς. Στο διάστημα που έχει προηγηθεί, τα κάνει όλα… ΤΕΛΕΙΑ! Είναι αυτός που καλύπτει τη μοναδική ρωγμή που είχε η Ελλάδα στο παιχνίδι. Η παρουσία του δεν είναι απλά συγκλονιστική. Είναι κάτι περισσότερο και βρείτε εσείς τη λέξη. Διασχίζοντας την απόσταση από τον Βασίλη Σπανούλη μέχρι τη θέση του, στο πρόσωπο του μοιάζει να είναι ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο. Προσπαθώ να σκεφτώ… “Χαμογελάει, όντως;”. Συνεχίζω να τον παρατηρώ. Λίγο αργότερα, όλοι οι Έλληνες, όχι κάποιοι περαστικοί, αλλά οι Πελαργοί, η πιο πιστή φατρία οπαδών της Εθνικής που έχει ένστικτο και κριτήριο μετά από τόσα χρόνια αγάπης για αυτή την ομάδα, τραγουδούν το όνομα του. Το πρόσωπο του Αλέξανδρου Σαμοντούροφ δεν αλλάζει ύφος. Παραμένει ίδιο. Δεν χαμογελάει… Είναι απλά ένα παιδί! Τον παρατηρώ συγκινημένος για λογαριασμό του. Δεν ξέρω τι σκέφτεται. Αλλά θα ήθελα να σκέφτεται ότι η ημέρα που είχε περάσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού και είχε βάλει τα κλάματα γιατί είχε χρεωθεί με 5 φάουλ σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα χάνοντας μία από τις λίγες ευκαιρίες να δείξει την ετοιμότητα του, είναι πλέον πολύ μακριά. Πάρα πολύ μακριά. Και δεν του αξίζουν τα δάκρυα.

Η Ελλάδα κόντρα στο Ισραήλ σημείωσε έναν σιωπηρό θρίαμβο. Δεν τον πανηγύρισε κανείς από τους παίκτες έξαλλα, καθότι όλοι γνωρίζουν καλά ότι αυτή η νίκη πρόσφερε απλά μία πρόκριση στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ. Όμως, απέναντι σε μία ομάδα με περηφάνεια και δυναμισμό, η Εθνική άφησε οριστικά πίσω της κάθε υποψία κριτικής με τίτλο “Αποτυχία”. Ο στόχος επετεύχθη. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Αν διαφωνείτε, ξανά, ρωτήστε Σέρβους, Ισπανούς, Γάλλους, Ιταλούς. Αυτοί θα σας πουν τι σημαίνει στο φετινό Ευρωμπάσκετ αποτυχία. Ο καπετάνιος έκανε καλλιτεχνική μανούβρα, απέφυγε ακίνδυνα τον σκόπελο και τώρα το πέλαγος ξανοίγεται μπροστά. Χωρίς κινδύνους και ισοπέδωση.

Η Ελλάδα είναι παρούσα και με τη Λιθουανία θα κάνει all in για να ξορκίσει την κατάρα. Όχι με μαντζούνια και φυλαχτά. Αλλά έχοντας στη σύνθεση του έναν από τους δυο τρεις καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Και μία ομάδα που είναι αποφασισμένη να πετύχει όσα περισσότερα μπορεί. Τελικά μας πάει πολύ, σε όλους, ο ρόλος του αουτσάιντερ. Και με τη Λιθουανία τέτοιο θα είναι η Εθνική μας.