Όταν αυτό που αγαπάς, δεν σου δίνει χαρά
Το ποδόσφαιρο είναι το λαοφιλέστερο άθλημα για έναν πολύ απλό λόγο. Όλοι μας, ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, κοινωνικής θέσης ή οικονομικής κατάστασης, έχουμε έστω και μια φορά στην ζωή μας κλωτσήσει μια μπάλα.
Πρόκειται για το πιο άμεσο από όλα τα αθλήματα, πολλές φορές δεν χρειάζεται καν μπάλα για να το παίξεις. Ένα μισοάδειο πλαστικό μπουκάλι, ένα πατημένο κουτάκι ή ένα κουκουνάρι μαζί με δύο πέτρες για δοκάρια σου αρκούν για να δημιουργήσεις το δικό σου... Άνφιλντ σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν βρίσκεσαι.
Αυτός είναι κι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η πλειοψηφία των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, μεγαλώνοντας έχουν ως όνειρο να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.
Μερικοί από τους υπόλοιπους λόγους είναι προφανώς η φήμη, τα χρήματα, η δόξα και ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται.
«Ας ήμουν κι εγώ εκατομμυριούχος κι ας είχα κατάθλιψη»
Τι γίνεται όμως όταν τα έχεις όλα, αλλά δεν έχεις τον εαυτό σου; Τα τελευταία χρόνια μία ολοένα κι αυξανόμενη μερίδα επαγγελματιών έχει μιλήσει ανοιχτά για την μάχη με την κατάθλιψη, η οποία αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο και δεν κάνει διακρίσεις. Δεν έχει σημασία το πόσο πλούσιος ή επιτυχημένος είσαι.
Σίγουρα τα χρήματα μπορούν να σε βοηθήσουν να έχεις λιγότερα άγχη όσον αφορά τις βιοποριστικές σου ανάγκες ή να εκπληρώσεις πιο εύκολα κάποιες επιθυμίες σου, όπως το να ταξιδέψεις. Τα χρήματα όμως δεν μπορούν να σου δώσουν την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, την αγάπη, την διάθεση για ζωή και δημιουργία ή ό,τι ενδεχομένως λείπει από κάποιον που βυθίζεται στις σκέψεις του και δεν «βλέπει» καθαρά.
Το να αγωνίζεσαι στο κορυφαίο επίπεδο, να αμείβεσαι με παχυλούς μισθούς και να απολαμβάνεις την αγάπη του κόσμου, φαντάζει ως ιδανικό. Δεν γνωρίζουμε όμως τι μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή ενός ανθρώπου και τι βιώνει όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του.
Υπάρχουν βέβαια κι οι... ειδικοί του καναπέ και του καφενείου που λένε: «ας ήμουν κι εγώ εκατομμυριούχος, να είχα όλα αυτά τα χρήματα και την αποδοχή από τον κόσμο κι ας είχα και κατάθλιψη».
Ό,τι δεν είναι ορατό, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κιόλας
Αν χτυπήσεις το πόδι σου, η λύση είναι να πας στον γιατρό για να το φροντίσει και να σου πει τι χρειάζεται να κάνεις για να ξεπεράσεις τον πόνο.
Το ίδιο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και για τα τραύματα της ψυχής, αν και πολλές φορές δεν ξεπερνιούνται το ίδιο εύκολα.
Πολλοί ποδοσφαιριστές λοιπόν, ανάμεσά τους κορυφαίες μορφές του αθλήματος όπως ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν ή ο Αντρές Ινιέστα, αλλά και Έλληνες παίκτες όπως ο Τάσος Μπακασέτας, ο Ευθύμης Κουλούρης και πιο πρόσφατα ο Κοσμάς Τσιλιανίδης, ο οποίος μάλιστα είπε ότι «άρχισε να μισεί το ποδόσφαιρο», μίλησαν ανοιχτά για την «μάχη» με τους δαίμονές τους. Στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν ακόμα και σε απλά, καθημερινά πράγματα αναφέρθηκαν και οι Άλβαρο Μοράτα και Άντονι.
Για τα σκοτάδια που βίωσαν και το σημείο «μηδέν» στο οποίο έφτασαν, έχοντας στο μυαλό τους ακόμα και να σταματήσουν το ποδόσφαιρο.
Μερικά από όσα είχαν πει για το πώς βίωσαν αυτές τις δύσκολες στιγμές οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές:
Μπουφόν: «Ήταν το τέλος του 2003, μετά από δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, και βίωσα ένα κενό. Άρχισα να έχω κρίσεις άγχους, ακόμα και στο γήπεδο. Είχα μια κρίση άγχους στον αγωνιστικό χώρο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και νόμιζα ότι δεν μπορούσα να παίξω. Το μαρτύριο με έκανε να εκτιμήσω πόσο έντονη μπορεί να είναι κάθε στιγμή της ημέρας».
Ινιέστα: «Ποτέ δεν σκέφτηκα να με αποκαλούν τρελό ή αδύναμο. Όταν πάλευα με την κατάθλιψη, το πιο ευχάριστο κομμάτι της ημέρας μου ήταν όταν έπαιρνα το χάπι μου και πήγαινα για ύπνο το βράδυ. Αποφάσισα να μιλήσω για την ψυχική μου υγεία όταν δυσκολευόμουν. Ξέρω ότι είμαι δημόσια προσωπικότητα, αλλά έπρεπε να πω τα πράγματα όπως ήταν. Χάνεις τη χαρά από τη ζωή, από τα πάντα. Αγκάλιασα τη γυναίκα μου, αλλά ένιωθα σαν να αγκαλιάζω ένα μαξιλάρι. Δεν νιώθεις τίποτα. Πηγαίνω ακόμα σε θεραπεία, καθώς πρέπει να είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου. Μου αρέσει να ακούω επαγγελματίες να μιλούν για την ψυχική υγεία και την κατάθλιψη».
Μοράτα: «Είχα πολλές αυτοκαταστροφικές σκέψεις, φρικτές σκέψεις. Μου πέρασε από το μυαλό να προσποιηθώ τραυματισμό μόνο και μόνο για να αποφύγω να πάω στο Euro. Αρχίζεις να νιώθεις πολλά πράγματα στο σώμα σου και δεν ξέρεις γιατί. Πονάνε τα πόδια σου, νιώθεις σφίξιμο στο στήθος, δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις. Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να ξυπνήσω αν κοιμόμουν. Φοβόμουν τα πάντα».
Μπακασέτας: «Οφείλει ο κόσμος να γνωρίζει τι γίνεται έξω απ’ τη μεγάλη εικόνα. Όλοι πιστεύουμε ότι η φήμη, τα χρήματα και ό,τι βλέπουμε στην τηλεόραση είναι η πραγματικότητα, αλλά είναι ένα μέρος της ζωής μας και υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς. Απογοητεύσεις, σοβαρά θέματα ψυχικής υγείας γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, η πίεση τεράστια».
Κουλούρης: «Στο παρελθόν, υπήρχαν δύσκολες στιγμές, πέρασα δύσκολα, αλλά από την στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω με τον ψυχολόγο, έχω βελτιωθεί και ως άνθρωπος και ως ποδοσφαιριστής κι αυτό φαίνεται. Πραγματικά σε βοηθάει όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Εξάλλου, στο τέλος της ημέρας ο κάθε άνθρωπος κοιμάται μόνος του με τις σκέψεις του γι’ αυτό θα συμβούλευα όλους να μην φοβούνται και να βγουν να μιλήσουν».
Τι κοινό είχαν όλοι τους στις αναφορές τους;
Την προτροπή προς όσους περνούν τα σκοτάδια τους να βγουν και να μιλήσουν. Να μην το κρατάνε μέσα τους.
Έτσι κι αλλιώς ο λόγος που ξεκινάς να παίζεις ποδόσφαιρο είναι γιατί σε γεμίζει χαρά το παιχνίδι, όταν όμως το παιχνίδι γίνεται δουλειά, μερικές φορές σταματάει να είναι διασκεδαστικό.
Όπως είπαν και οι Pink Floyd σε έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους τους, που ήταν αφιερωμένος και στις ψυχικές παθήσεις, το «Wall» και το τραγούδι «Hey you»:
«United we stand, divided we fall».
