Όταν ο οργανισμός αισθάνεται…

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είπε την αλήθεια μετά τη λήξη του αγώνα με τον Ηρακλή, όταν μίλησε για την εξουθενωτική συχνότητα των αγώνων.

Τα Sunday Game του Ολυμπιακού δεν είναι για συμπεράσματα, ούτε για προβληματισμούς. Είναι για λίγους παίκτες και κυρίως για τον κόσμο. Που αγκαλιάζει με θέρμη τους μεσημεριανούς αγώνες της Α1.

Για τους παίκτες που δεν έχουν σημαντικό χρόνο στην EuroLeague είναι μία ευκαιρία, όχι μόνο να ιδρώσουν, αλλά και να χτυπήσουν την πλάτη στον προπονητή τους και να του υπενθυμίσουν ότι μπορούν και σε άλλα σαλόνια.

Για τους παίκτες που κουβαλούν βαρύ φορτίο στους ευρωπαϊκούς αγώνες είναι μία υποχρέωση. Την οποία ξεχνούν όμως, και όταν τελικά μπαίνουν στο παρκέ, θυμούνται τη χαρά που τους προσφέρει το ίδιο το παιχνίδι. Αυτή η χαρά του παιχνιδιού ανεξαρτήτως κόπωσης ή αντιξοοτήτων είναι ο λόγος που τους έκανε να το αγαπήσουν.
Για τους τραυματίες, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία της «παλιννόστησης» στον ζωτικό χώρο τους με προϋποθέσεις υψηλότερης ασφάλειας και ανοχής.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που μπορεί να ανήκουν στη μεσαία κατηγορία, αλλά παρόλη την κούραση, το …μπάφιασμα από τα συνεχόμενα ταξίδια, τη ρουτίνα, τα προσμένουν με αγωνία γιατί ψάχνουν να επενδύσουν σε αυτά. Να βρουν έναν εαυτό που τον αγνοούν για μεγάλο διάστημα. Να κάνουν ακίνδυνα λάθη, να πάρουν σουτ ακίνδυνου αποτελέσματος, να επιλέξουν ακίνδυνες αποφάσεις σε αυτή τη διαδρομή που διατρέχουν μέχρι να βρουν εκείνο το εαυτό που έχει υψηλό επίπεδο ανταπόκρισης ακόμα κι όταν όλα αυτά είναι “επικίνδυνα”. Σε ματς που το αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο και μία σωστή, ή μία λάθος απόφαση, ένα σουτ που θα βρει στόχο ή όχι, μπορεί να κρίνει ένα ολόκληρο παιχνίδι και κάτι πολύ περισσότερο.

Ο Εβάν Φουρνιέ, από την ημέρα που επέστρεψε στο παρκέ μετά τον τραυματισμό του, βρίσκεται ακόμα σε αυτή τη διαδρομή. Αναζητά τον Εβάν, που δεν εμφανίστηκε ούτε στην ήττα με τη Μονακό, όμως, ούτε στη σκυλομαχία με την Χάποελ.

Στο ΣΕΦ, το μεσημέρι της Κυριακής, η αναμέτρηση με τον Ηρακλή, κάποια στιγμή πήγαινε όσο στραβά μπορούσε να πάει. Ο Γηραιός, σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις ελληνικής ομάδας στο άντρο των Πειραιωτών, είχε επανέλθει στο δεύτερο ημίχρονο από το -10. Η απειλή ήταν εκεί. Και η απειλή, έστω κι από τον Ηρακλή, μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμό. Απογοήτευση. Ανυπομονησία και αγανάκτηση. Στον κόσμο! Και στους παίκτες. Αλλά κυρίως στην εξέδρα.

Στο 24’ λεπτό της αναμέτρησης, ο Εβάν Φουρνιέ, σε μια προσπάθεια να ξαναβρεί τον Εβάν, έχει ήδη 0/2 δίποντα και 0/2 δίποντα. Κι αυτό στραβά πήγαινε.

Εκείνη τη στιγμή, χωρίς καν να το σκεφτεί, παίρνει και το 5ο σουτ του μεσημεριού. Και αυτό ήταν το πιο άστοχο απ’όλα. Ο Γάλλος είχε ήδη 0/5 σουτ και ο Ηρακλής είχε μετατρέψει το 50-40 του ημιχρόνου σε 55-52. Και στην αμέσως επόμενη φάση σε 55-55.

Με την ήττα από τη Μονακό να έχει προηγηθεί, με μία άσχημη εμφάνιση να έχει προηγηθεί με τη Χάποελ, θα έλεγε κανείς ότι το περιβάλλον ήταν διαμορφωμένο έτσι ώστε να έρθουν οι πρώτες αποδοκιμασίες αγανάκτησης.

Όμως, συνέβη ακριβώς το αντίθετο… Αμέσως μετά το 5ο άστοχο, όλος ο κόσμος που βρέθηκε στο ΣΕΦ, έδωσε στον Εβάν Φουρνιέ, αυτό που έχει ανάγκη κάθε αθλητής, ειδικά στα σκοτάδια του.

Το χειροκρότημα και η φωνή ήταν η απόλυτη ένδειξη της ενσυναίσθησης από αυτό το κομμάτι του οργανισμού, που έχει την πιο μεγάλη δύναμη να φορτίζει και να αποφορτίζει ολόκληρο το περιβάλλον, από τον κόσμο.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, μιλώντας για την παρουσία του Φουρνιέ είπε ότι βρήκε κίνητρο από μία αθλητική κόντρα που είχε ζωντανέψει με έναν αντίπαλο του. Είναι μία ερμηνεία.

Αλλά, το κουμπί για τον Γάλλο γύρισε (τυχαία ή μη) από εκείνη τη στιγμή. Που ένιωσε ότι ακόμα και ο κακός εαυτός του είναι αποδεκτός και δεν μπορεί να αλλοιώσει τη διασύνδεση, όσο και το σεβασμό που έχει αναπτύξει εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο με αυτό το κομμάτι του οργανισμού, τον κόσμο.

Ο Φουρνιέ λατρεύει τον κόσμο του Ολυμπιακού και ο κόσμος του Ολυμπιακού λατρεύει τον Φουρνιέ.

Το χειροκρότημα μετά από το 5ο άστοχο, που πολλαπλασιάζεται αν προσθέσουμε και τα ίδια των προηγούμενων ματς, ήταν η απόλυτη αίσθηση του safe place για τον Φουρνιέ. Ήταν η ένδειξη σεβασμού, αγάπης και αναγνώρισης. Ήταν η επιβεβαίωση της σύνδεσης.

Κι αμέσως μετά (τυχαία η μη), ο Γάλλος αποσυμφορήθηκε. Ενώ μέχρι τότε είχε δύο πόντους, ξεκινώντας από το σουτ που έκανε το σκορ 70-66, στο 28ο λεπτό, τελείωσε με 14 ολόκληρους! Τα στατιστικά δεν έχουν σημασία.

Μία ομάδα δεν είναι μόνο οι παίκτες της, είναι οι πάντες ζώντες γύρω από αυτή. Και φυσικά είναι ο κόσμος της. Και στις δύσκολες στιγμές, ο ένας είναι σπουδαίο να στηρίζει τον άλλον.

Όπως ακριβώς έκαναν και περίπου 3-4 χιλιάδες που βρέθηκαν στο ΣΕΦ μεσημεριάτικα Κυριακής.