Όταν συνειδητοποιείς ότι η δολοφονία του Άλκη δεν έβαλε μυαλό σε κανέναν

Στα δυο χρόνια από την αποφράδα ημέρα της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού και ενώ είχε ήδη μεσολαβήσει και η δολοφονική επίθεση του Γιώργου Λυγγερίδη που οδήγησε στο θάνατό του, αν και το χρονικό διάστημα ήταν ακόμη μικρό ώστε να αντιληφθούμε αν όντως κάτι άλλαξε, ο χαμός ενός 20χρονου παιδιού στη Χαλκίδα, οπαδού της ΑΕΚ, έρχεται να μας δώσει την απάντηση με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Όχι μόνο δεν έχουμε πάρει το μάθημά μας αλλά επειδή σε τρεις μήνες συμπληρώνονται τρία χρόνια και τα περιστατικά οπαδικής βίας αντί να μειώνονται, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε αν όντως έγινε μια αρχή. Χωρίς καμία διάθεση να στηλιτεύσω συμπεριφορές και να καταδείξω ενόχους ή ηθικούς αυτουργούς, κάναμε όλοι μαζί μια τρύπα στο νερό.

Θεωρώ αδιανόητο η απώλεια του Άλκη να μην έχει αγγίξει εξίσου άπαντες. Να μην έχει καν εισακουστεί η ευχή του χαροκαμένου πατέρα του Άλκη, να μην πάει άδικα ο χαμός του γιου του. Να είναι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας στη χώρα μας ώστε τότε να μπορούσε και ο ίδιος να αποδεχθεί τη θυσία του γιου του. Συγκλονιστική συναισθηματική νοημοσύνη για έναν πατέρα που επέλεξε η δολοφονία του γιου του να γίνει αφορμή αλλαγής, αχτίδα αγάπης όπως είχε πει. Αλήθεια τι μπορεί να σκέφτεται τόσο ο ίδιος όσο και η μητέρα του Άλκη που έκανε τη συγκλονιστικότερη δήλωση στα εφετείο προχθές, κάνοντας λόγο για τα ισόβια που βιώνει μετά το χαμό του γιού της, ακούγοντας ότι μια ακόμη μάνα δεν θα δει το βλαστάρι της να μεγαλώνει και θα ζήσει τα δικά της ισόβια;

Ένα θέμα βαθιά κοινωνικό

Δυστυχώς ο Άλκης που έφυγε τόσο άδοξα, άφησε πίσω του όλους εμάς, ανάξιους να βάλουμε μια διαχωριστική γραμμή, ανίκανους να μορφώσουμε ανθρώπους και όχι υπανθρώπους. Γιατί ξεκάθαρα το θέμα είναι βαθιά κοινωνικό και ξεκινάει από το σπίτι. Από όσους πατεράδες και όσες μανάδες αξιώνονται να γίνουν γονείς και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τις σωστές αξίες. Η Πολιτεία θεωρεί ότι με κάμερες και το Gov.gr έλυσε το πρόβλημα. Έτσι είναι αν έτσι νομίζει. Η βία έφυγε από τα γήπεδα και μεταφέρθηκε στους δρόμους, στα σχολεία, στα πάρκα, στα ραντεβού θανάτου.

Στα δικά μου μάτια η λύση μπορεί να δοθεί μόνο από εμάς. Από τον καθένα από εμάς, αν το θέλει. Ας αρχίσουμε αρνούμενοι να πιθηκίζουμε στα γήπεδα στο άκουσμα συνθημάτων περί νεκρών, δολοφονιών και δολοφόνων. Βουλώνοντας το στόμα μας κάθε φορά που μια φράση μπορεί να οπλίσει ένα χέρι. Αρνούμενοι να συμμετάσχουμε σε οτιδήποτε αναπαράγει και αναμοχλεύει τη βία και πάνω από όλα, αρνούμενοι να θρέψουμε με οποιονδήποτε τρόπο το μίσος. Τροφοδοτώντας το μίσος δεν θέλει πολύ να βρεθεί το δικό μας παιδί είτε στην κατάσταση του νέου θύματος, είτε σε αυτήν του θύτη. Όποιος νομίζει ότι το κακό αφορά μόνο τους άλλους, πλανάται και μάλιστα οικτρά και η νέα απώλεια το επιβεβαιώνει.

Αλλά τι να περιμένουμε από ένα κράτος που όπως είπε και ο κ Μαυρωτάς μετά τις καταγγελίες του Σούντγκρεν θα τις συνδυάσει με αναφορές για τους συγκεκριμένους αγώνες, τις οποίες έχει ήδη στην κατοχή της και τις διερευνά για ύποπτο στοιχηματισμό με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες από τον περασμένο Ιούνιο. Από τον Ιούνιο μέχρι το Νοέμβριο έχουν περάσει πέντε μήνες. Τι μεσολάβησε όλο αυτό το διάστημα και γιατί μόνο μετά τις καταγγελίες του Σουηδού, ενημερώθηκε ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας;