Όταν το… μια από τα ίδια γίνεται μια κουραστική συνήθεια

Όσοι, φύσει και θέσει αισιόδοξοι, ευελπιστούσαν ότι μετά τη διακοπή θα βλέπαμε ένα διαφορετικό Άρη που θα έβγαζε μια κάποια αντίδραση, συντάσσονται από χθες το βράδυ με όσους αρχίζουν να συμβιβάζονται με την ιδέα, ότι ο φετινός Άρης… δεν ισιώνει με τίποτα και είναι με διαφορά η μεγαλύτερη απογοήτευση στη φετινή Σούπερ Λιγκ… Για αυτό και ο τρόπος με τον οποίο ο Άρης αγωνίστηκε στην ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ δεν συνιστά ουδεμία έκπληξη. Αντανακλά την φιλοσοφία που ούτως ή άλλως διακατέχει τον προπονητή του. Ο Άρης πήγε στη Νέα Φιλαδέλφεια όχι για να παίξει ποδόσφαιρο και να διεκδικήσει πράγματα από το ματς, αλλά για να κάνει άμυνα. Να καθίσει πίσω από την μπάλα με δέκα παίκτες, περιμένοντας τις 1-2 στιγμές που θα έβρισκε για να κλέψει κάτι παραπάνω από την ισοπαλία που φαινόταν ότι ήταν ο αρχικός προσανατολισμός του.

Τις βρήκε δυο φορές, μια μεγάλη με τον Παναγίδη και άλλη μια με τον Πέρεθ κι αυτό ήταν. Δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη αν το εξαιρετικό σουτ του Παναγίδη πήγαινε δοκάρι και μέσα. Εγώ μένω στη συνολική εικόνα που ήταν και πάλι αποκαρδιωτική. Εικόνα που δεν παραπέμπει σε μεγάλη ομάδα, αλλά σε ομάδα με νοοτροπία… μικρού που ασφαλώς δεν περιποιεί τιμή για ένα club που είναι υποχρεωμένο να κυνηγάει την τετράδα και όχι να αγκομαχάει για να μείνει στο 5-8. Προβληματίζει, και το άσχημο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, το γκρουπ αντί να βελτιώνεται, γίνεται χειρότερο. Αντί να προσπαθεί να παίξει κάτι, να παρουσιάσει κάτι καινούργιο που να συνιστά πρόοδο, εγκλωβίζεται ακόμη περισσότερο στις ανορθογραφίες και τις παθογένειές που ούτως ή άλλως έχει και αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι.

Ποδοσφαιριστές με παραστάσεις και βιογραφικό, μοιάζει περίεργο που συνεχίζουν να μην μπορούν να κάνουν μια ενέργεια της προκοπής. Να βγάλουν ποιότητα, εντάσεις. Να παρακινήσουν και τους υπόλοιπους. Ο Λορέν Μορόν είναι η καρικατούρα του φορ- φόβητρο της πρώτης διετίας. Οι μπακ μετριότατοι (ο Ρότα έκανε πάρτι με τον Φατιγκά). Τα στόπερ ακόμη ψάχνουν τον μεταξύ τους κώδικα επικοινωνίας και το πρόβλημα μεγεθύνεται όσο απουσιάζει και ο Φαμπιάνο. Οι δυο χαφ χθες, Μόντσου και Ράτσιτς έχασαν κατά κράτος τις μάχες στον άξονα αφού η ΑΕΚ έκανε αρκετό κάθετο παιχνίδι από τα μεσοδιαστήματα, ο Πέρεθ θέλει δυστυχώς τον χρόνο του και έμειναν χθες να παλεύουν, ο συγκινητικός Παναγίδης και ο Αλφαρέλα μέχρι τον τραυματισμό του. Για τις αλλαγές ούτε λόγος.

Μπορούν ή δεν μπορούν;

Σε σημείο μετά από όλα αυτά να αναρωτιέσαι αν όντως δεν μπορούν κι αυτό είναι το ταβάνι τους ή αν ο Χιμένεθ έχει πραγματικά τη δυνατότητα να αλλάξει πράγματα προς το καλύτερο. Αν πρέπει να συμβιβαστεί ο ταλαιπωρημένος κόσμος του Άρη με την ιδέα, ότι στο χορτάρι παρουσιάζεται φέτος μια ομάδα που δεν έχει χημεία και συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Που όχι μόνο δεν σκοράρει αλλά δεν μπορεί να κάνει και άμυνα σωστά, αν δεχθούμε ότι αυτό αναγκαστικά υπαγορεύτηκε χθες από τις απουσίες. Οι τραυματισμοί είναι μια δικαιολογία και επηρεάζουν, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Όμως το γκρουπ προερχόταν από διακοπή δυο εβδομάδων και δεν έδειξε σε κανένα σημείο ότι την εκμεταλλεύτηκε για να διορθώσει τις αδυναμίες του. Και όσο χάνεις (επτά πλέον τα ματς δίχως νίκη), το κλίμα γίνεται βαρύ, η πίεση συσσωρεύεται και η απογοήτευση χτυπάει κόκκινο. Παντού…

Ο Αρης, με αυτά και με αυτά, έφτασε το ερχόμενο Σάββατο, μια αγωνιστική πριν από το φινάλε του πρώτου γύρου, να παίζει ένα do or die παιχνίδι με την ΑΕΛ στο γήπεδό του. Με την πλάτη στον τοίχο και την υποχρέωση να το κερδίσει για να βγει από τα σχοινιά που είναι στρυμωγμένος.

ΥΓ. Το λιγότερο άτυχη η στιγμή που ο Μανόλο Χιμένεθ κατά τη διάρκεια της βράβευσής του από τους οπαδούς της ΑΕΚ πριν το ματς, σηκώνει με… καμάρι το κασκόλ της Original. Να τιμηθείς από την διοίκηση της ομάδας που υπηρέτησες τετράκις δεκτό, τιμητικό και δεν μπορείς να το απαγορεύσεις κιόλας. Ούτε και μπορείς να αρνηθείς να σε τιμήσουν οι οργανωμένοι της αντίπαλης ομάδας. Αλλά το να ανυψώσεις κασκόλ συνδεσμικό συνιστά το λιγότερο υπερβολή και δεν νομίζω να άρεσε και πολύ στον κόσμο του Άρη. Ας έμενε στα λουλούδια…