Όταν το μυαλό το σκέφτεται, το σώμα ακολουθεί;

Η είδηση της απόσυρσης του Ιωάννη Παπαπέτρου ένα μεσημέρι του Ιουνίου έσκασε σα βόμβα στο ελληνικό (και ευρωπαϊκό μπάσκετ). Όχι επειδή ο Έλληνας πρώην - πλέον - παίκτης του Παναθηναϊκού αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του αλλά επειδή αυτή του η απόφαση ήρθε στην κατά πολλούς καλύτερή του ηλικία. 

Βλέπετε, ένας αθλητής μόλις στα 31 του χρόνια βρίσκεται στην πιο ώριμη (μπασκετικά) ηλικία του και διεκδικεί τα μεγαλύτερα συμβόλαια (ίσως) της καριέρας του. Για τον Παπαπέτρου όμως και τον κάθε Παπαπέτρου σε αυτή την ηλικία, μια τέτοια απόφαση κρύβει πολλά από πίσω, ίσως περισσότερα απ' όσα μπορούμε εμείς να δούμε και να αντιληφθούμε. 

Όλοι εμείς όταν διαβάσαμε την παραπάνω ανάρτηση στο Instagram του Ιωάννη Παπαπέτρου αιφνιδιαστήκαμε, θεωρήσαμε πως ήταν μία αναπάντεχη απόφαση. Μία απόφαση όμως που για τον ίδιο πάρθηκε μετά από ώρες, μέρες, ίσως και μήνες σκέψης και αμφιβολίας: «Να το κάνω, ή να προσπαθήσω να δω πόσο ακόμα μπορώ;».

Και αν κάποιος βρίσκεται στην ηλικία των 37 ή των 38 εν μέρει το περιμένεις αλλά στα 31 ομολογουμένως είναι νωρίς. Όταν όμως έχεις περάσει αρκετά με το σώμα σου, όπως σωστά είπε ο Κώστας Σλούκας στο δικό του μπασκετικό «αντίο» στον συμπαίκτη του, τότε η συζήτηση αποκτά και μια ακόμα παράμετρο. 

Η ιδέα τού είχε μπει νωρίτερα στο μυαλό 

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έμεινε πιστός σε 2+1 ομάδες. Ξεκίνησε από τον Ολυμπιακό πριν κάνει μία από τις πιο αμφιλεγόμενες κινήσεις στην Ελλάδα, να μεταπηδήσει στον «αιώνιο» αντίπαλο, Παναθηναϊκό για να έρθει ένα διάλειμμα στην Παρτιζάν και η επιστροφή στο «τριφύλλι». 

Η επιστροφή του αυτή όμως, ήδη από τους πρώτους μήνες έμελλε να αλλάξει πολλά, με τον 31χρονο φόργουορντ να περνά την πόρτα του χειρουργείου έχοντας έντονες ενοχλήσεις στο γόνατο. Δεν ήξερε αν θα κόψει το μπάσκετ ή αν θα συνεχίσει (όπως είχε παραδεχτεί σε δηλώσεις του). Τότε άρχισε να του μπαίνει η ιδέα στο μυαλό. 

Η προσπάθεια έφτασε να έχει ημερομηνία λήξης

Στόχος του ήταν να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος. Το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό αλλά είναι η άβολη στιγμή που βλέπεις πως λόγω ενός τραυματισμού δεν μπορείς να είσαι στην κατάσταση που ήσουν κάποτε και έκανες πράγματα και θαύματα στο παρκέ. 

Κάπως έτσι η ψυχολογία αλλάζει, το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο - ιδιαίτερα στο μυαλό - και η απόφαση δεν αργεί να έρθει. Η κατάκτηση της EuroLeague τον Μαϊο του 2024 άναψε ξανά λίγο τη φλόγα η οποία όμως μια άναβε και μία έσβηνε. Το τελευταίο του καλάθι στους τελικούς του πρωταθλήματος το πανηγύρισε λίγο παραπάνω. Που να ήξερε πως θα ήταν η υπογραφή του ως παίκτης στο άθλημα του μπάκσκετ. 

Το... ζιζάνιο που σου «τρώει» τις σκέψεις

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα που εξέφρασε σκέψεις για απόσυρση. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι και ο Σακίλ ΜακΚίσικ που έριξε τη «βόμβα» μετά τον χαμένο ημιτελικό του Ολυμπιακού στο Άμπου Ντάμπι. Μία σκέψη που δεν έκανε πράξη, με τον Αμερικανό παίκτη να το παίρνει πίσω και να συνεχίζει το άθλημα που αγαπά τόσο πολύ. Τέτοιες δηλώσεις ωστόσο κρύβουν πολλά από πίσω, πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε. 

Βλέπετε, στον πρωταθλητισμό και οπουδήποτε ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οτιδήποτε λιγότερο από το τέλειο είναι μη αποδεκτό. Ειδικά όταν μιλάμε για αθλητές που η φύση τους είναι ανταγωνιστική, το να μην είναι στο 100% των δυνατοτήτων τους είναι ζόρικο.

Ο Παπαπέτρου, ο ΜακΚίσικ και ο κάθε αθλητής που βλέπει να μένει πίσω, απογοητεύεται με τα τεινά να είναι δύο. Είτε να παίρνουν το δρόμο του Ιωάννη και να «σκοτώνουν» τον αθλητή (όσο βαρύ και αν ακούγεται), είτε να ανακαλούν όπως ο Σακίλ, κάνοντας στην άκρη την απογοήτευση. Σε κάθε περίπτωση καμία από τις δύο αποφάσεις δεν φαντάζει λάθος.