Περπατώντας στον λαβύρινθο

Αν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, θα συμφωνήσουμε ότι εν τελει όλα θα κριθούν στο τέλος. Και είναι λίγο αστείο, αυτό που σκέφτεσαι εσύ, αυτό που κάνουμε εμείς, αυτό που συμβαίνει στην παγκόσμια κοινωνία του αθλητισμού. Ένα μικρό σερί νικών κάνει μία ομάδα και ξάφνου το πνεύμα απογειώνεται. Ένα μικρό σερί ηττών, φέρνει την καταστροφή. Όταν μάλιστα, οι δύο ελληνικές ομάδες ακολουθούν αντιστρόφως ανάλογες πορείες για ένα διάστημα, το βάθρο στήνεται για την χαρά της καζούρας από τη μία πλευρά και την την εκφορά όλων των αρνητικών συναισθημάτων από την άλλη.

Τούτη τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, λόγω του μομέντουμ που έχτισε μετά τη νίκη του στην Τουρκία απολαμβάνει ένα ασφαλές περιβάλλον τριγύρω του. Αντίθετα ο Ολυμπιακός, των τριών συνεχόμενων ηττών, έχει περιπέσει στο λάκκο των λεόντων, εκεί όπου μία εβδομάδα πριν βρισκόταν (και) ο Παναθηναϊκός.

Η αλήθεια είναι μία όμως: Και μοναδική! Τόσο οι μεν, όσο και οι δε, περπατούν στη μέση ενός λαβυρίνθου, ή ενός escape room, αναζητώντας λύσεις στα προβλήματα που δεδομένα έχουν (αμφότεροι) και προσπαθώντας με κάθε νίκη, με κάθε προπόνηση, να κερδίζουν χρόνο για να κάνουν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση: Να βρουν την έξοδο στο λαβύρινιο.

Ο Παναθηναϊκός με τη νίκη του στην Τουρκία, δεν έλυσε δια παντός τα προβλήματα που συνάντησε και τον λύγισαν στο Μιλάνο και στο ΟΑΚΑ με τη Βαλένθια.

Ούτε ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε τόσο κακό σημείο, απ’όπου δεν μπορεί να επιστρέψει.

Είναι αλήθεια ότι η ομάδα του Εγκίν Αταμάν, στην Πόλη πρόσεξε τα φανάρια, όπως σημείωνα και στο τελευταίο δημοσίευμα μου, ενώ ο Ολυμπιακός πήγε με τέρμα τα γκάζια κόντρα σε μία ομάδα που αποζητά με το παιχνίδι της αυτό ακριβώς.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Κόντρα στη Φενέρ του Σάρας ο Παναθηναϊκός ανταποκρίθηκε σε εξαιρετικό επίπεδο στο γεγονός ότι η άμυνα που είχε επιλέξει ο Λιθουανός ευνοούσε όλα τα επιθετικά στοιχεία των γκαρντ των πράσινων, ενώ στην στη δική της επίθεση δεν έκανε challenge καμία, ουσιαστικά, αδυναμία του Παναθηναϊκού.

Απέναντι στις αλλαγές της Φενέρ, το παιχνίδι ήρθε στον Κέντρικ Ναν και γενικά στους γκαρντ του Παναθηναϊκού. Οι Τούρκοι είναι κωλοπετσωμένοι σε αυτό το μοτίβο. Ξέρουν να παίζουν άμυνα, να πως να περιορίσουν, αλλά και να αποδιοργανώσουν την ομαλή λειτουργία του αντιπάλου, παίζοντας με το μυαλό του. Κι έχουν τα υλικά. Το πρώτο που πετυχαίνει μία άμυνα με αλλαγές είναι να βάλει δαιμόνια στους χειριστές. Το κατάφερε αυτό η Φενέρ, επιτρέποντας στον Παναθηναϊκό μόνο 16 ασίστ. Ήταν λογικό ωστόσο. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει ο Σάρας ήταν:

• Η αδυναμία της δική του ομάδας να πλήξει την άμυνα του Παναθηναϊκού στο σετ παιχνίδι. Οι off ball επιλογές, τα flairs και όλες οι δράσεις μακριά από την μπάλα, πόσο μάλλον από μία ομάδα που έχει στο συγκεκριμένο ματς τεράστιο έλλειμμα συγκέντρωσης (για αυτό και τα 22 λάθη της Φενέρ) είναι από αυτές που δεν δημιουργούν πληγές. Το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας του Αταμάν είναι οι συνεργατικές δράσεις πάνω στη μπάλα. Η Φενέρ δεν τις επιδίωξε ιδιαίτερα.

• Η ικανότητα του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι όπου κυριαρχεί το ατομικό ταλέντο. Οι αλλαγές του Σάρας, μπορεί να περιόρισε το ποσοστό των πράσινων στα τρίποντα, μπορεί να έβγαλε από το ρεπερτόριο σποτ απ καταστάσεις, αλλά οι αλλαγές είναι η χαρά του Σλούκα και του Ναν. Θα έπρεπε να είναι και του Τι Τ΄ζει Σορτς. Σε ένα παιχνίδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Αλλά στην Πόλη, ο Αμερικάνος έχασε μία τεράστια ευκαιρία, πραγματοποιώντας μία από τις χειρότερες φετινές εμφανίσεις του.

• Τους 27 πόντους που θα έπαιρνε ο Παναθηναϊκός από λάθη της ομάδας του. Η άμυνα του Παναθηναϊκού λειτούργησε. Με εξαίρεση τον Χόρτον Τάκερ, που βρήκε ανοιχτούς διαδρόμους και τους τιμώρησε (βέβαια σημείωσε 10 από τους 22 στην τελευταία περίοδο), ο Αταμάν δεν ανησύχησε ουσιαστικά από κανένα άλλον. Η άμυνα των πράσινων ήταν καλή, περισσότερο όμως σε τοποθετήσεις και όχι σε υπερβάλλουσα ενέργεια. Δε χρειάστηκε. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο Κέντρικ Ναν έχει πιστωθεί με 4 κλεψίματα αποδεικνύει ότι εκτός της σωστής διάθεσης και των καλών τοποθετήσεων που είχαν οι παίκτες του Αταμάν, σοβαρό πρόβλημα είχε και η Φενέρ. Με τον εαυτό της.

• Η επιλογή του Αταμάν, να περιορίσει τις συνεργασίες κοντών ψηλών και να δώσει κάμποσα σκριν (ή και slip screens) μεταξύ περιφερειακών παικτών, δημιούργησε μία αναταρταχή τους Τούρκους.

• Την πολύ καλά αμυντική παρουσία του Γκραντ και του Χουάντσο. Σκεφτείτε: Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά έπαιξε σε όλη την κρίσιμη 4η περίοδο με πεντάδα τους Γκραντ, Ναν, Σλούκα, Χουάντσο, Μήτογλου… Απέχει πολύ για να θεωρηθεί κυμματοθραυστική αμυντικά. Κι όμως, αυτή η ομάδα έκανε …θραύση κι έδωσε μία τεράστια νίκη.

• Και το impact που έχει στο παιχνίδι της ομάδας του Αταμάν, ο Τσέντι Οσμαν, όταν καταθέτει όλη την ενέργεια που διαθέτει, όταν κυνηγάει μπάλες για να τις κλέψει και όταν τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός άναψε το πράσινο φανάρι στην Ούλκερ Αρένα και σημείωσε 21 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, επιτρέποντας 12 στην Φενέρ (που είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκας στους πόντους/κατοχή στο transition, αλλά το επιδιώκει σπάνια)

Υπό άλλες συνθήκες και με βάση την εικόνα του συγκεκριμένου αγώνα, ο Αταμάν θα μπορούσε να έχει πάρει πολλούς περισσότερους πόντους από του ψηλούς παίκτες του. Αλλά ο Φαρίντ και ο Μήτογλου δεν είναι εύκολο να εκμετεαλλευτούν τα miss match κοντά στο καλάθι. Φυσικά αυτό το ήξερε ο Σάρας.

Ο Παναθηναϊκός έφυγε από την Τουρκία με ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, κάτι που δεν κατάφερε όμως ο Ολυμπιακός, στο ΣΕΦ κόντρα στη Βαλένθια, η οποία έχει μεταμορφωθεί στο Καλλικάντζαρο των φετινών Χριστουγέννων για τις ελληνικές ομάδες.

Το σερί 15-0 των Ισπανών μετά το 82-75 συνέλαβε τους ερυθρόλευκους …μουδιασμένους, ανήμπορους να αντιδράσουν.

Το “”μαύρο κουτί” του Ολυμπιακού απαιτεί πάρα πολλή συζήτηση και δραστικές αποφάσεις… Από αυτή τη γωνιά έχουν γραφτεί κατ’επανάληψη.

Το παιχνίδι της Βαλένθια ήταν γνώριμο και διόλου άγνωστο. Βεβαίως και πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ομάδα. Και ειδικά αυτές που δεν διαθέτουν και τα υλικά.

• Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός έδειξε θεωρητικά ένα πολύ καλό πρόσωπο, αλλά έβλεπε το δόλωμα, όχι όμως και τη φάκα. Το “μία σου και μία μου” σε ένα τέμπο, στο οποίο η Βαλένθιας ανθίζει, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι συνηθισμένος, έστελνε το μήνυμα ότι μακροπρόθεσμα θα υπάρχει πρόβλημα. Οι γρήγορες (αλτ)επιθέσεις, μετά από τις γρήγορες εκτελέσεις των Ισπανών, μπορεί να έφεραν προσωρινά κάποιους εύκολους πόντους, αλλά, όχι, δεν είναι αυτό το τέμπο για να αντιμετωπιστεί η Βαλένθια σε βάθος χρόνου

• Το κυριότερο απ’όλα! Η άμυνα του Ολυμπιακού! Η λογική του pack the paint, του παίκτη από την weak side που πατάει τη ρακέτα, η soft drop αντιμετώπιση του pick n’ roll, δούλευε πριν από κάποια χρόνια. Πλέον, όχι στο βαθμό που περιμένει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο Παπανικολάου είναι κάποια χρόνια μεγαλύτερος. Ο Γουόρντ απών, αθλητικότητα στη θέση “3” αναζητείται. Η άμυνα του Ολυμπιακού είναι ομαδική! Όχι ατομική. Και απαιτεί, ειδικά οι παίκτες της weak side να είναι πολύ αθλητικοί για να ελέγχουν τα close outs. Όλα αυτά τα στοιχεία, οι ερυθρόλευκοι, δεν τα έχουν στο βαθμό που τα είχαν κάποτε.

• Το challenge στον Μιλουτίνοφ… Απέναντι στην κατ’εξοχήν ομάδα του 5 out, με ψηλούς-κοντούς να εκτελούν, η φιλοσοφία του Ολυμπιακού υπέβαλε τον εκάστοτε ψηλό (Μιλού και Χολ), στο πιο δύσκολο έργο. Αφενός να καλύπτουν με drop τη δράση του χειριστή και μετά οι ίδιοι, να τρέχουν αλαφιασμένοι στη περιφέρεια, μήπως και καταφέρουν να αλλοιώσουν το σουτ του Κοστέλο, του Ρίβερς ή ακόμα και του Πραντίγια. Αυτό, δεν μπορεί να δουλέψει. Προφανώς το γεγονός ότι ελάχιστες, αν όχι καμία, ομάδες της Ευρωλίγκας έχουν ρόστερ με τόσο καλούς σουτέρ και η προσαρμογή εκ προοιμίου θα ήταν δύσκολη. Όμως, είναι πολύ μεγάλο ρίσκο, όταν η άμυνα ζητά από τον ψηλό παίκτη, ειδικά όταν αυτός είναι ο ΜΙλουτίνοφ, να κάνει τόσο μεγάλες αποστάσεις, καλύπτοντας όχι μία, αλλά δύο δράσεις ταυτόχρονα. Και το χειρισμό του περιφερειακού, αλλά και το σουτ του ψηλού. Ξανά… Αυτό δε δουλεύει! Ο Ολυμπιακό δε δοκίμασε ποτέ (παρά μόνο σε λιγοστές περιπτώσεις σε συνεργασίες 1- 4, με τον Βεζένκοφ), να κάνει αλλαγές. Μπορεί οι περιφειακοί της Βαλένθια να προκαλούσαν ζητήματα στον ΜΙλουτίνοφ, αλλά τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο το volume των μακρινών σουτ από τους ψηλούς θα ήταν σίγουρα μικρότερο.

• Το αμυντικό transition. Δεν είναι μόνο ότι ο Ολυμπιακός παρασύρθηκε στην επίθεση του από το τέμπο που εφάρμοζε η Βαλένθια… Είναι και το γεγονός ότι ακόμα κι όταν το έπρατε, οι επιστροφές του, ακόμα και μετά από καλάθι, ήταν αξιοθρήνητες. Όσο και η επικοινωνία μεταξύ των παικτών. Κάπως έτσι, η Βαλένθια σημείωσε 28(!!!) Πόντους σε ανοιχτό γήπεδο, έναντι μόλις 11 του Ολυμπιακού. Κι όταν πια ήρθαν τα ζόρια, όταν μετά το 82-75, η ομάδα του φιλοσόφου Πέδρο Μαρτίνεθ πέρασε μπροστά, ο Ολυμπιακός επιδόθηκε σε μία σειρά από …κάπνες. Νιλκίνα, ΝτόρσεΪ, Βεζένκοφ, ένιωθαν ότι έπρεπε να βρουν ένα τρίποντο για να σκοτώσουν το θηρίο. Η κυκλοφορία της μπάλας περιορίστηκε, η άμυνα της Βαλένθια είναι μακράν η πιο πιεστική στους χειριστές των αντιπάλων και τις off ball δράσεις, επιλογές δεν υπήρχαν και η εξέιξη του σκορ έπνιξε στο άγχος τους παίκτες του Μπαρτζώκα.

Ωστόσο, ούτε ο κόσμος χάθηκε, ούτε κάποιος στόχος. Απαιτούνται όμως αποφάσεις στον Ολυμπιακό και σύντομα… Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το ξέρει καλύτερα από όλους.