Συγγνώμη...!

Πέρασαν 16 χρόνια. Από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 μέχρι πέρσι, στο Παρίσι. Mε περισσότερες προσδοκίες, ή με λιγότερες. Με πολλά συναισθήματα, αλλά μοναχά ένα κυρίραχο στο τέλος: Στεναχώρια! Οι κατάρες και τα φαντάσματα εξακολουθούσαν να στοιχειώνουν την ομάδα που πάντα έβρισκε (ή της έβρισκαν) ένα τρόπο να σκοντάψει και να μείνει εκτός βεληνεκούς βάθρου 

Την Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου, στη Ρίγα της Λετονίας, 16 χρόνια μετά την τελευταία φορά, τα δεσμά έσπασαν. Και συνάντησαν ένα συναίσθημα που μέχρι πρόσφατα βρισκόταν σε χειμερία νάρκη. To φετινό καλοκαίρι; Αρνείτο να αναδυθεί. Είχαν περάσει πολλά από δαύτα που το ίδιο συναίσθημα αναγκαζόταν στο τέλος σχεδόν βίαια να κρυφτεί στα σκοτάδια. 

Πριν η Εθνική ταξιδέψει στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, τα κεφάλια ήταν χαμηλά και τα συναισθήματα κρυμμένα. Η νίκη στον (όποιο) προημιτελικό θεωρείτο το απόλυτο συναπάντημα με την επιτυχία. ς

Όταν ο αγώνας με τη Λιθουανία τελείωσε θαρρεί κανείς ότι θα επακολουθούσε ξέσπασμα, φυλακισμένο επί χρόνια. 

Όμως, ούτε η λύτρωση ήρθε τόσο έντονα, για τη 16ετία των χαμένων προσδοκιών, ούτε η θεραπευτική ανακούφιση. 

Την ώρα που ο Γιάννης απευθυνόταν στην υπόλοιπη ομάδα φωνάζοντας αυστηρά… “Κερδίσαμε κάτι; Κερδίσαμε κάτι;”, μία ανώτερη δύναμη, που εικάζω ότι ονομάζεται “πίστη” είχε συντονιστεί τους πάντες (παίκτες, φιλάθλους, δημοσιογράφους) στη συχνότητα μίας και μοναδικής σκέψης… Αυτή που κάναμε όλοι και τη φώναξε για λογαριασμό όλων,ο Σούπερμαν της δικής μας γειτονιάς. 

“Όχι, μπορεί να έχει κι άλλο. Δε σταματάει εδώ”. 

Δεν είναι ζήτημα απαιτήσεων. Είναι θέμα αποδείξεων. Η Εθνική ομάδα αποδεικνύει κάθε μέρα ότι μπορεί κι άλλο. Κι άλλο! 

Το 2005, όταν η έσπασε η επίσης 16ετής κατάρα στο Βελιγράδι, οι παίκτες, μετά τη νίκη επί τη Ρωσίας στους “8”, χόρεψαν συρτάκι στο κέντρο του γηπέδου. Κι εμείς μαζί τους, Με δάκρυα στα μάτια. 

Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν ούτε χοροί, ούτε πανηγύρια. Ούτε δάκρυα. 

Ο στόχος επετεύχθη, αλλά η χοντρή δεν έχει τραγουδήσει ακόμα. Κι αυτή η ομάδα όσο παραμένει ζωντανή, ποτέ της δεν πεθαίνει, όπως μας διδάσκει η διαδρομή της. 

Μία ομάδα που από την πρώτη ημέρα έγινε μπαλάκι στα δύο άκρα του τραπεζιού μεταξύ διχασμού  και τοξικότητας. Η αύρα τριγύρω της έζεχνε οπαδίλα, αρρώστια, εκδίκηση, μίσος… 

Οταν πια όλα αυτά ξεφτούρισαν άρχισε η αξιολόγηση. Ξανά και ξανά ακουγόταν η ίδια ανησυχία, ζουμί μίας γενικότερης απαισιοδοξίας…

“Θα βάλει τα τρίποντα; Δεν τα έβαλε ποτέ όταν χρειαζόταν”’

Και…

“Το second unit είναι τόσο αδύναμο που χωρίς τον Γιάννη και τον Σλούκα στον άσο, μπορεί να χάσει από τον οποιονδήποτε”.

ή

"Δεν έχουμε ψηλούς, δεν έχουμε γκαρντ"

Όχι, δεν είχαν άδικο οι δημοσιογράφοι ή οι φίλαθλοι που έβαζαν κόφτη στο ταχύμετρο των προσδοκιών τους. Η εικόνα των φιλικών αγώνων χαμήλωνε τη μπάλα. 

Ο Σπανούλης φώναζε… “Θα βελτιωνόμαστε κατά τη διάρκεια του τουρνουά” και απεχθανόταν κάθε αναφορά στα τρίποντα που δε θα μπουν:“Τα σουτ θα μπουν όταν χρειαστεί και δεν καταλαβαίνω αυτό που λέτε για το πρόβλημα στα τρίποντα”. 

Ο Σλούκας προειδοποιούσε: “Στο μυαλό σας είναι ότι δεν έχουμε γκαρντ”

Τα είχαμε ξανακούσει. Αλλά, δεν τα είχαμε ξαναδεί.  

Δε μπορώ τοποθετηθώ εις το όνομα του μέσου φιλάθλου. Δεν έχω δικαίωμα. Μπορώ και θέλω όμως, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου…

Αν πρέπει να απολογηθώ το κάνω με ανοιχτή καρδιά και πλήρη συνείδηση. Σε αυτές τις ψυχές που δεν πιστέψαμε ότι ακόμα και με μειονεκτήματα μπορούν να κάνουν αυτό που χρειάζεται μία winning team, που μας άκουγαν ή διάβαζαν να τις υποτιμάμε (ξανά, ίσως και άδικα). Και το ήξεραν, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ.  

Μπορεί και να ήταν αλήθεια, αλλά η αλήθεια μετριέται από τις πράξεις, όχι από τους φόβους και τις ανησυχίες. 

Πλέον, αυτές οι ψυχές θα είχαν κάθε δίκιο αν κατάμουτρα μου (μας) πουν: “Και τώρα βουλώστε το, ναι;”. 

Ναι! Έγιναν καλύτεροι παίκτες αυτοί που συνέθεταν το second unit, το οποίο ειλικρινώς, ουδείς από εμάς, αγκάλιασε με εμπιστοσύνη; Μάλλον όχι!

Φώναζε ο Σπανούλης: “Θα βελτιωθούμε προϊόντος των αγώνων”. Δεν τον πίστευα. 

“Βήμα βήμα, παιχνίδι με το παιχνίδι” έλεγα.. Καμουφλάροντας έτσι, τις αμφιβολίες μου.

Να όμως, που σε κάθε βήμα βρισκόταν τουλάχιστον μία από αυτές τις ψυχές να πει: “Με ξέχασες”!

Με την Ισπανία ο Ντόρσεϊ. Με το Ισραήλ ο Σάμο… Με τη Λιθουανία ο Τολιό και ο Κώστας. Φώναξαν αποστομωτικά: “Είμαστε κι εμείς εδώ και δεν μας βλέπατε”. Ναι... Αλήθεια είναι! Εγώ στο λέω (που αναφωνούσε και ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας στο “Υπάρχει και φιλότιμο”).   Ο Κώστας Παπανικολάου, ο μεγάλος αρχηγός, ήταν ανέκαθεν πνευματικός ηγέτης, αλλά στα γήπεδα της Κύπρου και της Ρίγα, έγινε και ηγέτης στο παρκέ.  

Δεν τους έβλεπα (βλέπαμε ίσως)…

Και απολογούμαι εγκαρδίως για αυτό. 

Δεν έγινε ξαφνικά η Ελλάδα υπερομάδα, ούτε οι παίκτες της, υπεραθλητές. Κατάφεραν όλοι μαζί όμως, κάτι που είναι ακόμα πιο σημαντικό. 

Να γίνουν, όλοι, αρχής γενομένης από τον Γιάννη, καλύτεροι συμπαίκτες! Καλύτερη ομάδα! Όλοι και όλοι μαζί

Ποτέ ξανά (με εξαίρεση την περσινή χρονιά), η Ελλάδα δεν υπηρετούσε με πιο ανατριχιαστικό και ολιστικό τρόπο το “Ένας για όλους και όλοι για έναν”. 

Ο Γιάννης είναι σούπερμαν. Ναι! Αλλά, ειδικά φέτος, ο Γιάννης δεν θα είχε  καν το ίδιο impact, αν οι συμπαίκτες του, εκτός από τον θαυμασμό τους, δεν πρόσφεραν και την εμπιστοσύνη τους σε αυτόν.  Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν ο Γιάννης, δεν έδειχνε τόσο αφοπλιστικά, πόσο εμπιστεύεται πολύ τους συμπαίκτες του. 

Ένας για όλους και όλοι για έναν. 

Οι 11 για τον Γιάννη, και ο Γιάννης για τους 11.

Και όλοι μαζί για τον Βασίλη Σπανούλη, τον άνθρωπο που προσέφερε ένα ανεπανάληπτο masterclass κουτσαρίσματος στον αγώνα με τη Λιθουανία, και αυτόν που ονειρεύτηκε και μεθόδευσε με αρτιστικό τρόπο τη δημιουργία του ΟΝΕ ΤΕΑΜ… Κάτω από τα δικά του φτερά, καθένας από τους παίκτες έκανε ένα βήμα πίσω και πολλά μπροστά. Η Ελλάδα είναι η ομάδα του Γιάννη, αλλά και όλων των υπόλοιπων μαζί. 

Ο Κώστας, ο Πάνος, ο Βασίλης, ο Λάρι, ο Θανάσης δεν έγιναν καλύτεροι παίκτες σε ένα βράδυ. Έγιναν όμως, αυτό ακριβώς που χρειάζεται μία ομάδα που θέλει να παραμείνει οικογένεια για να μακιγιάρει τις αδυναμίες της για να κρατήσει όλα τα δάχτυλα ενωμένα. “Και όπου βγει, με βάρκα μία ελπίδα”. Μία. Ηταν αρκετή. 

Εναντίον της Λιθουανίας, δε θα ξεχάσω ποτέ, το τίναγμα του Κώστα Αντετοκούνμπο που ενώ βρισκόταν στο παρκέ,  βρήκε τον τρόπο να ταλαντώσει ολόκληρο το σώμα του για να μετακινηθεί κάποια εκατοστά πιο πέρα και να γραπώσει σαν πεινασμένο αιλουροειδές τη μπάλα, σαν να ήταν από αυτή εξαρτημένη η ίδια η ζωή του. Κυριολεκτικά! Την ίδια στιγμή που Παναγιώτης Καλαιτζάκης έβγαζε τα σωθικά των Λιθουανών γκαρντ σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, κάνοντας πλάγια βήματα που θα ζήλευε και ο Γκάρι Πέιτον, και σπάζοντας τα σκριν σαν θηρίο σε αποστολή επιβίωσης. 

Η Ελλάδα, πριν του τουρνουά, στερείτο στοιχείων. Πόιντ γκαρντ, σουτ, ψηλών…  

Τα βρήκε όλα… Γιατί πράγματι… “Ένας για όλους και όλοι για έναν”. 

Και ο δρόμος είναι ακόμα ευθεία… 

Για όλα αυτά τελικά, ναι… Συγγνώμη! 

Υ.Γ. Είμαι περήφανος που σε αυτή την Εθνική ομάδα αρχηγός είναι ο Κώστας Παπανικολάου. Οι δηλώσεις του για τους αντίστοιχους διεθνείς της ποδοσφαιρικής Εθνικής κι κυρίως το μήνυμα που έστειλες στους γονείς, απαιτούν συγκρότηση, ωριμότητα, σθένος, προσωπικότητα. Ευχαριστούμε για όλα αρχηγέ.

Υ.Γ1. Το κείμενο αυτό γράφεται σήμερα και όχι την Κυριακή, γιατί μία συγγνώμη δεν μπορεί να περιμένει. Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της Κυριακής. Η Ελλάδα έχει επιτύχει έστω κι αν την τελευταία ημέρα θα είμαστε όλοι σκασμένοι αν τη δούμε εκτός βάθρου. Θα είμαστε απογοητευμένοι, ίσως και εκνευρισμένοι. Αλλά αυτό δε θα αναιρεί το γεγονός ότι η Ελλάδα πέτυχε στη Ρίγα. Πέρα για πέρα. Και την ευχαριστούμε για αυτό.