Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένας απέραντος και διαχρονικός ΟΠΕΚΕΠΕ

Ο Άρης φώναξε πριν από το παιχνίδι, και προφανώς κάτι ήξερε. Ζήτησε την αντικατάσταση των διαιτητών, όμως ο Λανουά, βλέποντας τον παχυλό μισθό του να καταβάλλεται στην ώρα του, δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα. Άλλωστε, ποιος είναι ο Άρης για να διακινδυνεύσει κάποιος να χαλάσει μια τράπουλα προσεκτικά μοιρασμένη; Η ΠΑΕ Άρης κατήγγειλε συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία αποδείχθηκαν ένα προς ένα. Ο ορισμός ενός Ιταλού, τιμωρημένου για τα διαιτητικά του λάθη, στη νευραλγική θέση του VAR, εκεί όπου «ράβονται» και «κόβονται» οι φάσεις και αλλάζουν οι ισορροπίες ενός αγώνα, αριθμητικές και όχι μόνο, καθώς και ενός Σέρβου με γνωστή οπαδική ταυτότητα υπέρ ομάδας που διατηρεί στενές σχέσεις δεκαετιών με τον αντίπαλο του Άρη, δεν ήταν απλώς καμπανάκια κινδύνου. Στα γραφεία του Άρη είχαν φτάσει και άλλοι ψίθυροι για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει.

Και πράγματι, όλα όσα φοβόταν ο Άρης – και ακόμη περισσότερα – ξεδιπλώθηκαν το βράδυ της Κυριακής στην Τούμπα. Μια κόκκινη κάρτα που δεν δόθηκε και θα άλλαζε τις αριθμητικές ισορροπίες από το… καλημέρα. Ένα καθαρό πέναλτι στο κεφαλοκλείδωμα πάνω στον Ράσιτς, μπροστά στα μάτια του Σέρβου MVP του αγώνα, που ο διαιτητής δεν είδε. Και στη συνέχεια, με την πίεση του 1-1 να μεγαλώνει και την ισοπαλία να διαφαίνεται λίγο πριν την ανάπαυλα, ο VARίστας αποφάσισε ότι έπρεπε να δικαιολογήσει την παρουσία του.
Από εκείνη τη στιγμή ο αγώνας τελειώνει. Μία κόκκινη και ένα πέναλτι υπέρ του Άρη που δεν δίνονται, και ένα πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ που «ανακαλύπτεται» στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων. Οι «επίτιμοι» προσκεκλημένοι του Λανουά, σε ρόλο πρωταγωνιστών, καθόρισαν το αποτέλεσμα. Ακόμη χειρότερα, πέρασαν το μήνυμα ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν υπήρχαν τρία αποτελέσματα∙ υπήρχε μόνο ένα.

Ο Άρης, βαθιά πληγωμένος από απουσίες (χθες δεν είχε Φαμπιάνο, Δώνη, Καντεβέρε, Αλφαρέλα, Μεντίλ, Σούντμπεργκ και ωσεί παρών στον πάγκο τον Φρίντεκ) και ανομοιογένεια λόγω των συνεχών αλλαγών, κατέθεσε ό,τι είχε. Ακόμη και αυτός ο Άρης των ελάχιστων επιλογών (χωρίς στόπερ, φορ και μπακ στον πάγκο δηλαδή), όπου παίκτες επιστρατεύονται απλώς για να καλυφθούν κενά, με πρώτο στόχο να στηθεί μια αξιόμαχη ενδεκάδα και μετά, εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες, να υπάρξει τακτική και πλάνο, λύγισε. Όχι από τον αντίπαλο, αλλά από έναν δηλωμένο οπαδό της Παρτιζάν διαιτητή και έναν τιμωρημένο στην πατρίδα του Ιταλό VARίστα, που αποφάσισαν τον νικητή. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Το έργο το έχουμε ξαναδεί με σουηδιρακινούς, Λευκορώσους και άλλα φυντάνια του πρώην ανατολικού μπλοκ. Πλέον οι επιλογές έχουν διανθιστεί και με σέρβους παρτιζάνους και Ιταλούς από το κάτω-κάτω ράφι, τους τιμωρημένους.

Στην Τουρκία, εκεί που αποφασίστηκε η κάθαρση και όλα βγαίνουν στην φόρα, πλέον καρατομούν και διαιτητές. Ας μην σκοτίζονται, τους περιμένει ένα λαμπρό μέλλον στην Ελλάδα. Για όχι και αρχιδιαιτητές. Έχουν το know how και ας μην φοβούνται, δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους καθάρσεις στην Ελλάδα. Όσο κανείς δεν ντρέπεται γι’ αυτή την «κανονικότητα» που στην αυγή του 2026 συνεχίζει να θεωρείται αποδεκτή στην Ελλάδα, τα λόγια περισσεύουν. Αν όλα αυτά είναι προεόρτια για φιέστες και γιορτές που θα ακολουθήσουν, με για τους με χαρά τους. Αυτό ακριβώς ταιριάζει.

Απλά, και καθώς είναι και επίκαιρο το θέμα με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, δεν μπορώ να ακούω άλλο για σκάνδαλα και ΟΠΕΚΕΠΕδες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένας απέραντος και διαχρονικός ΟΠΕΚΕΠΕ. Με τον «Φραπέ» και τον «Χασάπη». Απλά τα ονόματα αλλάζουν. Κανείς ωστόσο δεν σκοτίζεται ιδιαίτερα, καθώς οι «επιδοτήσεις», προς τους έχοντες κάθε φορά την εξουσία τρέχουν.

ΥΓ Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει από χθες το βράδυ ο Άρης είναι να μπει εσωτερικά σε μια ατέρμονη και ανούσια, τουλάχιστον για το χθεσινό ματς στα δικά μου μάτια, κουβέντα για τι πρέπει να επικρατήσει. Η προβληματική εικόνα της φετινής ομάδας ή η σημαδεμένη διαιτητική τράπουλα. Άλλο κομμάτι τι κάνει (ή καλύτερα τι δεν κάνει φέτος ο Άρης στο χορτάρι) και άλλο η ασφάλεια που νιώθεις όταν έχεις προστασία και ασυλία όταν πρέπει…