Το μπάσκετ αλλάζει, το πάθος και η αγάπη του Σπανούλη για την Εθνική όχι

Το Eurobasket κάνει πρεμιέρα και η Εθνική ομάδα ξεκινά γεμάτη φιλοδοξίες και πίστη για κάτι καλό. Πρώτος αντίπαλος η Ιταλία και λέμε πρώτος γιατί η γαλανόλευκη κοιτά μόνο το πρώτο ματς και όχι τι μπορεί να γίνει μελλοντικά ή με ποια ομάδα διασταυρωθεί πιθανώς στην επόμενη φάση στη Λετονία. 

Και πως άλλωστε να μην σκέφτεται έτσι η Εθνική όταν στην άκρη του πάγκου κάθεται ένας άνθρωπος που αν μη τι άλλο ξέρει καλά τι σημαίνει να φορά ένας αθλητής τη γαλανόλευκη φανέλα με το εθνόσημο. Ο λόγος για τον Βασίλη Σπανούλη που, από άλλο ρόλο πλέον - αυτό του προπονητή δείχνει την αμέριστη και ανιδιοτελή του αγάπη για την Εθνική ομάδα. 

Το 2005, τα μαλλιά και το κοστούμι του προπονητή

Ο «Kill Bill» (γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν για κάποιους θα είναι πάντα ο Kill Bill) βαδίζει αισίως στο έκτο του Eurobasket. Μετρά ήδη πέντε ως παίκτης και είναι έτοιμος να γράψει στο βιογραφικό του το πρώτο του ως προπονητής της Εθνικής ομάδας. 

Δύο μετάλλια αγωνιζόμενος με το εθνόσημο. Το χρυσό του 2005 και το χάλκινο του 2009. Και αν ο Βασίλης Σπανούλης θυμάται κάτι από το χρυσό το 2005 που έβγαλε όλους τους Έλληνες στους δρόμους ήταν αυτή η ανείπωτη χαρά των φιλάθλων για την επιτυχία της Εθνικής. Συν το ότι είχε μαλλιά.

 Τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά δεν υπάρχουν πια αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί η αγάπη του Βασίλη Σπανούλη για την γαλανόλευκη παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Όσες Ευρωλίγκες ή πρωταθλήματα και αν κερδίσει ένας αθλητής, πάντα το μετάλλιο και η διάκριση με την Εθνική έχει μία διαφορετική γλύκα. Γιατί πίσω βρίσκεται ένα ολόκληρο έθνος που προσπαθεί (ή και όχι) να συγκρατήσει τα δάκρυα χαράς του.

Το κοστούμι του προπονητή κουβαλά άλλη αυστηρότητα

Πλέον ο Σπανούλης δεν φορά σορτσάκι και φανέλα αλλά κοστούμι (αν και πολλές φορές νιώθω πως ακόμα θα το ήθελε). Η δίψα για νίκη και διάκριση με αυτό το ιερό πράγμα που λέγεται Εθνική παραμένει ίδια και ίσως μεγαλώνει. Έχει ζήσει και τις δύο πλευρές. Και την λαχτάρα του αθλητή για τη νίκη και την επιτυχία και το άγχος του προπονητή να διαχειριστεί τους παίκτες του και να βρει λύσεις σε ό,τι ρίξει στο παρκέ ο αντίπαλος. 

Μία ακόμα ευκαιρία στο όνειρο

«Έχουμε ευκαιρία να φτάσουμε και πάλι στο όνειρό μας και να κάνουμε τον κόσμο της Ελλάδας περήφανο. Θα αφήσουμε τα πάντα στο παρκέ και θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί». Αυτό ήταν ένα μέρος από όσα δήλωσε ο Βασίλης Σπανούλης στο πλαίσιο της καθιερωμένης συνέντευξης Τύπου. 

Μία ακόμα ευκαιρία στο όνειρο. Δεν είναι λίγο μία ομάδα να ονειρεύεται. Είναι άλλωστε δωρεάν το όνειρο. Για να γίνει όμως πραγματικότητα απαιτείται σκληρή δουλειά, αφοσίωση και πίστη. Και αν κάποιος ξέρει καλά τον δρόμο προς την επιτυχία και το να κάνει τα όνειρα πραγματικότητα, αυτός είναι ο Βασίλης Σπανούλης. 

Τα όπλα υπάρχουν. Υπάρχει το υπέρ-πολυβόλο, Γιάννης Αντετοκούνμπο και μερικά ακόμα πολύτιμα όπλα όπως ο Σλούκας, ο ακούραστος εργάτης της Εθνικής, Παπανικολάου, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ του οποίου το κίνητρο είναι μεγάλο, ή ο Ντίνος Μήτογλου που με την Εθνική ομάδα συνηθίζει να δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Όπλα που αν τα βάλεις μαζί και τα ενώσεις με την κατάλληλη υποστήριξη μπορούν να γίνουν κάτι εκρηκτικό. 

Αυτό θα προσπαθήσει να κάνει ο Σπανούλης στην Εθνική. Να πάρει αρχικά την πρωτιά στον τρίτο όμιλο της διοργάνωσης στην Κύπρο και ύστερα στην Λετονία να πάει μέχρι εκεί που αντέχει η ψυχούλα της Εθνικής. 

Τα παιδιά έχουν μεγάλη καρδιά, μη πω κάτι άλλο...

Ο Σπανούλης αγαπά και αποθεώνει τους παίκτες του. Το έχει ζήσει άλλωστε από μικρός. Αυτή την αφοσίωση στην Εθνική ομάδα. Στα 23 του χρόνια, όντας παιδάκι ακόμα κέρδισε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005. Η επιθυμία και η λαχτάρα για νίκη κυλά μέσα του. Το μυαλό του σκέφτεται παραπάνω μπασκετικά από άλλους που ζουν για το μπάσκετ. 

Η καρδιά λοιπόν (και το κάτι άλλο) παίζουν και αυτά τον ρόλο τους, η Εθνική παίζει ουσιαστικά εντός έδρας και μένει να φανεί στο παρκέ του «Σπύρος Κυπριανού» πως ο Βασίλης Σπανούλης και τα όσα έχει καταφέρει στην πλούσια πορεία του με την Εθνική μπορεί να εμπνεύσει τον Γιάννη, τον Κώστα, τον Τάιλερ, τον Ντίνο και όλα τα παιδιά να δείξουν την μεγάλη τους...καρδιά.