Το πεπρωμένο του Γιαννιώτα ήταν να επιστρέψει στον Άρη

Στο μυαλό του Γιάννη Γιαννιώτα, δεν έφυγε ποτέ η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα γυρνούσε στον Άρη. Εκεί δηλαδή από όπου ξεκίνησαν όλα πριν από σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια. Έχοντας κάνει πια το αγροτικό του στα ευρωπαϊκά γήπεδα, επιστρέφει, όχι για να κολλήσει τα τελευταία ένσημα όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά για να αποδείξει ότι δεν είναι ξοφλημένος. Ότι στα 32 του χρόνια έχει ακόμη να δώσει πράγματα. Ίσως να σκέφτεται ότι… κάτι χρωστάει στην ομάδα της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε το καλοκαίρι του 2013 όταν πήρε τη μεταγραφή στη Φορτούνα Ντίσελντορφ, ουσιαστικά θυσιάστηκε από το club. Είχαν ήδη ξεκινήσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα (που τελικά οδήγησαν τον Άρη στην επιλογή της Γ΄ Εθνικής) και έπρεπε να βρεθούν χρήματα (πουλήθηκε στη γερμανική ομάδα για μόλις 500.000 ευρώ).

Οι δυο... κολώνες του

Για τον πιτσιρικά από το Νεοχώρι Χαλκιδικής, ο αείμνηστος υπεύθυνος των Ακαδημιών του Άρη τότε, ο Στέφανος Γιώρης που με μερικές μπάλες, φανέλες και εξοπλισμό, πήρε το δελτίο του 13χρονου τότε από την ομάδα του χωριού του, ήταν ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε και τον πίστεψε. Χωρίς την συνδρομή του πατέρα του όμως ίσως έμενε ένα ακόμη αναξιοποίητο ταλέντο: «Επί έξι χρόνια με πήγαινε και με έφερνε στη Θεσσαλονίκη για προπόνηση. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν άνθρωπο που σηκωνόταν καθημερινά στις 05:00 για δουλειά, με πήγαινε μετά προπόνηση και επιστρέφαμε στις 19:00 στο χωριό» έχει πει. Χαλάλι. Ο πεισματάρης πιτσιρικάς ανέβαινε μια- μια τις ηλικιακές βαθμίδες, κατέκτησε το πρωτάθλημα με την ομάδα Νέων του Άρη (μια φουρνιά αποτελούμενη από Διούδη, Κατίδη, Μπουγαΐδη, Σουνά) και σε ηλικία 18 ετών έγινε επαγγελματίας. Το ότι έπαιξε στην πρώτη ομάδα το οφείλει στον Μίχαλ Πρόμπιερζ, ο οποίος τον είδε σε μια προπόνηση της Β’ ομάδας πριν από ματς με τον Ολυμπιακό, τον πήρε για προπονήσεις και τον έβαλε μάλιστα βασικό με τον Ολυμπιακό. «Από το άγχος που είχα, είχα βγάλει μόνος μου την μπάλα αράουτ δυο φορές» θυμάται.

Για τον Γιαννιώτα, τον Διούδη, τον Μπουγαίδη, τον Σουνά η μετάβαση υπήρξε βίαιη. Ο περιορισμός μεταγραφών που επιβλήθηκε στον Άρη είχε ως αποτέλεσμα οι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες αντί να ενσωματωθούν σιγά-σιγά, να γίνουν εν μια νυκτί βασικοί: «Μπήκαμε απότομα σε μια δύσκολη εποχή. Αν μπαίναμε τώρα, στη φάση που είναι ο Άρης σήμερα, θα βοηθούσαμε περισσότερο και εμάς και την ομάδα» έχει παραδεχτεί.

Η πρώτη μεταγραφή

Το καλοκαίρι του 2013 έφυγε για τον Ντίσελντορφ σε μια εποχή που δεν έφερνε κανείς χρήματα στον Άρη. «Χρήματα που θα μπορούσα, φεύγοντας ως ελεύθερος, να τα πάρω εγώ, προτίμησα να τα πάρει ο Άρης, ο οποίος μου έδωσε το εισιτήριο για το όνειρο. Δεν γινόταν να του γυρίσω την πλάτη» έχει πει. Στη Γερμανία δυσκολεύτηκε. Οι ρυθμοί ήταν άλλοι με συνέπεια να υποστεί τρεις ή τέσσερεις θλάσεις σε μια σεζόν. Δεν έπαιζε, ήταν σε μια ξένη χώρα, άρχισαν και τα ψυχολογικά. Δεν περνούσε καλά και ο δανεισμός στον Αστέρα Τρίπολης ήρθε σαν μάννα εξ ουρανού, τελευταία μέρα των μεταγραφών. Στην Τρίπολη ξαναβρήκε το χαμόγελό του. έκανε φοβερή σεζόν, η ομάδα βγήκε στο Europa League πρώτη φορά στην ιστορία της, ήρθε και η πρώτη κλήση στην Εθνική ομάδα.

Ο Ολυμπιακός και οι δανεισμοί

Μαζί με αυτά και η μεταγραφή στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2015. Πήγε ως επιλογή του Περέιρα αλλά ο ερχομός του Σίλβα τον έθεσε στο περιθώριο. «Ήθελε να φτιάξει την δική του ομάδα και παίκτες όπως εγώ, ο Κολοβός, ο Γούτας βρεθήκαμε εκτός, πριν καλά-καλά πάμε» έχει πει για εκείνη την εποχή. Τον Γενάρη του 2016 πήρε μια απόφαση που δεν μετάνιωσε ποτέ. Να πάει δανεικός στο ΑΠΟΕΛ. Ταίριαξε αμέσως με το κλίμα της ομάδας και παρότι όταν πήγε ο ΑΠΟΕΛ ήταν δέκα βαθμούς πίσω, κατέκτησε το πρωτάθλημα: «Στο ΑΠΟΕΛ ήταν η περίοδος που γούσταρα και να παίζω μπάλα και να είμαι εκεί. Φοβερό κλίμα. Ξυπνούσα και δεν έβλεπα την ώρα να πάω προπόνηση» ομολογεί. Η επόμενη σεζόν ήταν ακόμα καλύτερη. Ξανακέρδισε το Πρωτάθλημα και έφτασε ως τους «16» του Europa League, κάτι που έκανε πρώτη φορά κυπριακή ομάδα, αποκλείοντας την Μπιλμπάο του Βαλβέρδε.

Η άνοδος με τη Βαγιαδολίδ

Ακολούθησε ένας ακόμη δανεισμός, αυτή τη φορά στη Βαγιαδολίδ με την οποία πέτυχε την άνοδο στη LaLiga. «Εγώ ήμουν ο μόνος ξένος. Έμαθα την γλώσσα μέσα σε τρεις μήνες και με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν φίλος τους χρόνια. Ανεβήκαμε και ζήσαμε απίστευτα συναισθήματα. Επί τρεις μέρες όλη η πόλη ήταν στους δρόμους, σε ένα ατελείωτο πάρτι και εμείς πάνω σε ένα ανοικτό λεωφορείο» θυμάται. Ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει γιατί δεν συνέχισε στη Βιαγιαδολίδ για να ζήσει την εμπειρία της Πριμέρα.

Αντ΄ αυτού τελευταία μέρα των μεταγραφών, μετακόμισε στην ΑΕΚ που είχε μόλις κατακτήσει το Πρωτάθλημα. Εκεί συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Η χρονιά δεν ήταν καλή. Έπαιξε μόνο 13 ματς και παρότι είχε άλλα δυο χρόνια συμβόλαιο ζήτησε να φύγει. Πίστευε ότι στην Κύπρο θα ξαναβρεί τον εαυτό του. Η επιστροφή του στην Κύπρο, αυτήν τη φορά για τον Απόλλωνα Λεμεσού συνέπεσε με την έναρξη της πανδημίας. Στην αρχή δυσκολεύτηκε αλλά βρήκε τα πατήματά του και στα δυο χρόνια στη Λεμεσό έκανε 57 ματς με οκτώ γκολ. «Την Κύπρο την έχω δεύτερο σπίτι μου, έζησα τέσσερα υπέροχα χρόνια. Η γυναίκα μου έκλαιγε, όταν πήγαμε, και, όταν φύγαμε, έκλαιγε, γιατί δεν ήθελε να φύγουμε» λέει για το πέρασμά του από το νησί.

Το καλοκαίρι του 2021 ήταν έτοιμος για μια νέα πρόκληση. Ήταν με τη βαλίτσα στο χέρι για Τουρκία αλλά οι υποσχέσεις αποδείχτηκαν ψεύτικες. Από τότε αν δεν πέσουν οι υπογραφές, δεν θεωρείται τίποτα δεδομένο, λέει στο εαυτό του. Αναγκάστηκε να πάει ένα εξάμηνο στον Απόλλωνα Σμύρνης για να ξαναπάρει παιχνίδια. Τελευταία του ομάδα ο Λεβαδειακός. Κάθισε τρία ολόκληρα χρόνια στην ομάδα της Βοιωτίας, κάνοντας 71 ματς τα οποία συνόδευσε με 11 γκολ και 17 ασιστ. Ειδικά οι δυο τελευταίες σεζόν ήταν πολύ καλές και απέδειξαν ότι είναι στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του.

Το τρις εξαμαρτείν…

Σενάριο επιστροφής του στον Άρη υπήρχε άλλες τρεις φορές. Υπήρξαν επαφές, συζητήσεις, αλλά δεν έπεσαν ποτέ οι υπογραφές με πιο χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη το καλοκαίρι του 2021. «Οι άνθρωποι του Άρη ξέρουν τι υποχωρήσεις έκανα. Δεν ξέρω τι συνέβη» έχει πει. Έστω και με καθυστέρηση τεσσάρων ετών, ο Γιαννιώτας θα φορέσει ξανά τα κιτρινόμαυρα. Έχουν αλλάξει πολλά βέβαια από τον καιρό που ήταν ball boy στον Άρη. Έχει αλλάξει και ο ίδιος. Είναι πιο ώριμος. Πιο συνειδητοποιημένος. Δεν κοιτάζει μόνο το οικονομικό. Πρωτίστως θέλει να το ευχαριστηθεί, γιατί μόνο έτσι θα βγάλει αυτό που μπορεί. Ξέρει ότι ο ρόλος του στον αγωνιστικό χώρο θα είναι συμπληρωματικός. Ξέρει ότι δεν προορίζεται για βασικός. Αναγνωρίζει επίσης ότι ο Θόδωρος Καρυπίδης τον επέλεξε και για τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στα αποδυτήρια αφού γνωρίζει την ανθρωπογεωγραφία του club, τις απαιτήσεις του κόσμου, την πίεση που θα υπάρχει.

Στο ποδόσφαιρο οι επιστροφές δεν συνοδεύονται πάντα από επιτυχία. Για τον Γιαννιώτα οι επόμενοι μήνες θα μας δώσουν την απάντηση. Ένα είναι όμως σίγουρο. Ότι όταν μπαίνει στο γήπεδο θα δίνει το 100%...