Το θέμα δεν είναι η Αράζ, αλλά ο ίδιος ο Αρης

Με εξαίρεση την Τσερνομόρε από τη Βάρνα, όλοι οι υπόλοιποι πιθανοί αντίπαλοι του Άρη στον δεύτερο προκριματικό γύρο του Conference League (Ορντάμπασι, Κουτάισι, Ντινάμο Μπρεστ, Σουντιέσκα, Αράζ) θα ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο… όχι ακριβώς με βάρκα την ελπίδα. Του έλαχε ο πιο άγνωστος, η Αράζ από το μακρινό Ναχτσεβάν, στα σύνορα του Αζερμπαϊτζάν με Ιράν και Αρμενία. Μια σταχτοπούτα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με μικρή ιστορία και σχεδόν τίποτα αξιοσημείωτο στη διάρκεια αυτής.

Το ότι γλίτωσε μια πραγματική Οδύσσεια στη φυσική έδρα της Αράζ, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά και θα αγωνιστεί στη πρωτεύουσα Μπακού, γλιτώνοντας από μια ταλαιπωρία, είναι η πρώτη καλή είδηση. Η δεύτερη θα είναι να… ξεμπερδεύει όσο πιο ανώδυνα γίνεται με την 3^η πέρσι στην αζέρικη λίγκα ομάδα και να προχωρήσει στον επόμενο γύρο.

Το άκουσμα και μόνο του ονόματος, δημιουργεί ήδη το πρώτο μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ. Ο Άρης… ΠΡΕΠΕΙ να προκριθεί. Είναι αδιαπραγμάτευτο να ξεπεράσει το, θεωρητικά, πιο βατό εμπόδιο στον φετινό ευρωπαϊκό δρόμο του, αν θέλει αυτός να είναι πιο μακρύς σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και αν θέλει, τουλάχιστον να προσπαθήσει να φτάσει στη League Phase. Ένας αποκλεισμός, θα μπορούσε να ναρκοθετήσει με το καλημέρα τη σεζόν, περίπου όπως την πάτησε πέρσι η ΑΕΚ από τη Νόα και το κουβαλούσε όλη τη χρονιά μαζί της.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Άρης θα προκριθεί μόνο λόγω ονόματος. Λίγο φρεσκάρισμα της μνήμης δεν βλάπτει. Για κάθε Αράζ, υπάρχει μια Κόλος Κοβαλίβκα, μια Αραράτ ή αν πάμε λίγο πιο πίσω, μια Σλάβεν Κοπρίβνιτσα για να θυμίζει σε όσους έχουν κοντή μνήμη, ότι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το να πατήσεις τη μπανανόφλουδα είναι το πιο εύκολο. Ο… παθών Αρης, οφείλει να πάει υποψιασμένος στα δυο ματς με τους Αζέρους. Σοβαρός και μετρημένος για να μην έχει… αναγούλες. Η παρουσία του Μαρίνου Ουζουνίδη στην άκρη του πάγκου, δημιουργεί μια ασφάλεια. Είναι έμπειρος, γνωρίζει τα κατατόπια και, τουλάχιστον από τη μεριά του, αυτό που είναι να κάνει, είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει.

Το θέμα είναι άλλο και δεν έχει να κάνει ούτε με την έδρα του αγώνα, ακόμη κι αν γινόταν στο Ναχτσεβάν, ούτε με τη δυναμικότητα του αντίπαλου. Το θέμα είναι ο ίδιος ο Άρης. Πως θα είναι η ομάδα της Θεσσαλονίκης σε 35 ακριβώς μέρες που θα δώσει το πρώτο παιχνίδι. Το επίπεδο ετοιμότητας- και πιο πολύ- το επίπεδο στελέχωσης του ρόστερ. Για το πρώτο ένα είναι βέβαιο. Ότι ο Άρης, όπως και καμία ελληνική ομάδα, δεν μπορεί να είναι σε υψηλό επίπεδο ετοιμότητας, μέσα στο κατακαλόκαιρο, ένα μήνα πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος. Για το δεύτερο θα πρέπει να περιμένουμε λίγες μέρες ακόμη. Περίπου ως τα τέλη του μήνα, αρχές του επόμενου, ώστε να δούμε αν ο Ρουμπεν Ρέγες και ο Θόδωρος Καρυπίδης καταφέρουν να καλύψουν κάποιες χτυπητές αδυναμίες στο ρόστερ.

Ο Άρης δεν χρειάζεται να έχει ολοκληρώσει τον μεταγραφικό του σχεδιασμό ως τα παιχνίδια με την Αράζ. Δεν χρειάζεται καν πλήρες ρόστερ για να την αποκλείσει. Για μένα, χρειάζεται να έχει σχηματοποιηθεί ένας κορμός 17-18 το πολύ ετοιμοπόλεμων ποδοσφαιριστών, ώστε ο Ουζουνίδης να έχει μια αξιόμαχη ενδεκάδα και κάποιες σοβαρές εναλλακτικές επιλογές στον πάγκο. Επομένως εκεί πρέπει να πέσει το βάρος.

Η κλήρωση δίνει το περιθώριο στον Άρη να μην βιαστεί τόσο ώστε να σκοντάψει. Αρκεί να καλύψει βασικά κενά σε καίριες θέσεις που είναι άδειος, όπως στη μεσαία γραμμή για παράδειγμα. Όπως και να έχει, από χθες, στον Άρη έχουν τις πρώτες κυκλωμένες ημερομηνίες, μια πρώτη υποχρέωση που γεννά ο αντίπαλος και μια… δουλειά, να προχωρήσουν σε 4-5 ακόμη προσθήκες στο υποστελεχωμένο ρόστερ ως τότε. Τα υπόλοιπα στην πορεία…

ReplyForwardAdd reaction