Βάσα η σειρά σου!

Σε ένα οικονομικό μοντέλο όπου οι θεσμοθετημένοι κανόνες (salary cap) διακατέχονται από καλή πρόθεση, αλλά επί της ουσίας δεν ελέγχουν τίποτα, οι έχοντες θα επικρατήσουν. Για τους δικούς τους λόγους. Που πολλές φορές δεν είναι οικονομικοί.

Σε ένα αθλητικό περιβάλλον όπως η EuroLeague, όπου το αντίκρισμα της συμμετοχής, αλλά και της επιτυχίας είναι πολλάκις υποπολλαπλάσιο της «επένδυσης», η προσωπική ατζέντα των ιδιοκτητών, «η τρέλα τους», τα όποια παράλληλα οφέλη της ηγεσίας ενός αθλητικού οργανισμού πανευρωπαϊκής εμβέλειας, η προσωπική τρέλα, η όποια άλλα κίνητρα, θα είναι πάντα η κινητήριος δύναμη. Και θα δημιουργεί ένα είδος στρεβλώσεων στην αγορά.

Με λίγα λόγια, από τη στιγμή που μία ομάδα της Ευρωλίγκας, γνωρίζει πως, τα έσοδα της, ακόμα κι αν φτάσει μέχρι το τέλους του δρόμου, θα είναι μία μικρή ή μεγαλύτερη σε άλλες περιπτώσεις σταγόνα του συνολικού προϋπολογισμού, η μπάλα περνάει στα χέρια των ιδιοκτητών που:

• Είτε θα τηρήσουν ένα πιο συντηρητικό οικονομικό πρόγραμμα, με μικρές πιθανότητες διάκρισης, έτσι ώστε να μην πάνε κόντρα σε όλους αυτούς τους κανόνες που τηρούσαν σε όλη την επιχειρηματική ζωή τους και τους κατέστησε επιτυχημένους.

• Είτε θα σπάσουν τη μπάνκα στο αέρα, ξοδεύοντας εκατομμύρια προσωπικής περιουσίας, για να απολαύσουν, χμ, αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τι!

Ο Βάσα Μίτσιτς έσπασε τα ταμεία του Οφέρ Γιανάι, ο οποίος πίστεψε ότι έχει λόγους για να τα… σπάσει, φέρνοντας τον πολύφερνο γαμπρό στο Τελ Αβίβ.

Κι αυτό είναι πολύ κανονικό για την πραγματικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πάρα πολύ κανονικό. Είναι κόντρα σε οποιαδήποτε επιχειρηματική λογική, όπως τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι (πρέπει να) είναι το επιχειρείν, δημιουργεί κακοφορμισμένες πραγματικότητες και έναν περίεργο ανταγωνισμό. Αλλά φαίνεται ότι κανείς δεν νοιάζεται. Και οι 20 ιδιοκτήτες της EuroLeague το έχουν αποδεχτεί. Έχουν αποδεχτεί ότι το μπάσκετ στην Ευρώπη δεν μοιάζει σε τίποτα με μία υγιή επιχείρηση. Για αυτό άλλωστε κάποιες ομάδες καταστράφηκαν από τη μονοετή συμμετοχή τους στο μοντέλο, κάποιες άλλες το αρνήθηκαν θορυβωδώς. Οι 20 είναι εκεί όμως και ξέρουν το όνομα του παιχνιδιού. Και είτε δεν τους νοιάζει, είτε προσαρμόζονται. Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας θα έκανε το ίδιο με τον Οφέρ Γιανάι, αν πίστευε στην παράλληλη σημασία της σπατάλης. Ναι, μπορεί να υπάρχει και τέτοια.

Βέβαια, κάποιες φήμες που διακινήθηκαν τους (πολλούς) προηγούμενους μήνες, ανέφεραν ότι όταν επρόκειτο να γίνει αποδεκτή η είσοδος του Ντουμπάι στην Euroleague, μία ανησυχία είχε κυριεύσει τους πάντες. Ειπώθηκε μάλιστα ότι εξωθεσμικά υπήρξε και σύσταση: «Εϊ, κοιτάξτε, δε θα αρχίσετε τώρα να μοιράζετε χρήματα δεξιά κι αριστερά παίρνοντας τους καλύτερους παίκτες με απίθανα συμβόλαια».

Επειδή συχνά πυκνά γίνεται η σύγκριση του δικού μας ευρωπαϊκού κόσμου, με αυτόν του ΝΒΑ, θα ήταν σκόπιμο να αναφερθεί ότι οποιαδήποτε ομοιότητα σε πρόσωπα ή καταστάσεις είναι παντελώς συμπτωματική και άστοχη.

Ναι, το ΝΒΑ, είναι ένας οικονομικός παράδεισος, που προβλέπονται αμοιβές που στην Ευρώπη ισοδυναμούν με ένα πολύ καλό ετήσιο συμβόλαιο μεγαλομεσαίας ομάδας του δεύτερου επιπέδου (BCL) για την συμμετοχή στο 10ήμερο του summer league του Λας Βέγκας, για τα περίφημα πια Exhibit 9 ή 10, ή για την υπογραφή ενός 10ήμερου συμβολαίου μεσούσης της σεζόν.

Τίποτα όμως δε γίνεται τυχαία. Το σάλαρι καπ των ομάδων του ΝΒΑ καθορίζεται κάθε φορά με βάση τα προβλεπόμενα έσοδα από υπάρχουσες συμφωνίες που είναι ήδη υπογεγραμμένες μεταξύ του ΝΒΑ και των χορηγών, τηλεοπτικών δικτύων κτλ κτλ. Και βέβαια, τα χρήματα που εισπράτει κάθε ομάδα, ή κάθε αθλητής είναι προσβάσιμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, τα συμβόλαια των παικτών, ή οι συμφωνίες με τους χορηγούς καλύπτονται από το νόμο περί προσωπικών δεδομένων.

Η ουσία είναι ότι ο Οφέρ Γιανάι, έκανε την πρόταση που περίμενε να πάρει ο Μίτσιτς κατά την επιστροφή του στην Ευρώπη και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Η Χάποελ γιατί απέκτησε τον Σέρβο

Ο Ολυμπιακός γιατί το όνομα του δε θα εμπλέκεται πια σε μία περίπτωση με την οποία ασχολήθηκε μεν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται ανταγωνιστής ή έστω καν διεκδικητή!

Και η Φενέρ… Κι εδώ αξίζει να σταθούμε. Οι Τούρκοι ήταν από τις πρώτες ομάδες που μπήκαν τη διεκδίκηση του και λίγο πριν την καταληκτική ημέρα, έκαναν, σύμφωνα με το αποκλειστικό ρεπορτάζ του Βαγγέλη Ιωάννου στο athletiko.gr, μία πρόταση που κατά την ταπεινή άποψη μου, θα πρέπει, ένα μέρος αυτής, να μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια, σε επίπεδο διαπραγματεύσεων με παίκτες οι οποίοι θα μιμηθούν τη στάση του Μίτσιτς.

«Θα ενεργοποιηθεί ο τρίτος χρόνος του συμβολαίου σου, αν φέρει Ευρωλίγκα και Τούρκικο πρωτάθλημα» του είπαν. Και προφανώς με αυτόν τον τρόπο έβγαλαν τον εαυτό τους από το κάδρο της υπογραφής του Μίτσιτς.

Κάθε παίκτης, ειδικά της αξίας του Μίτσιτς, που αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και αποτελούσε ακόμα μεγαλύτερο όταν έφυγε από την Εφές για το ΝΒΑ, έχει δικαίωμα να ζητάει ό,τι θέλει από τη στιγμή που νιώθει ότι η αγορά το προσφέρει.

Και οι ομάδες όμως, απέναντι σε περιπτώσεις παικτών, που έχουν τη στάση του Μίτσιτς (και λίγα χρόνια νωρίτερα του Μίροτιτς με τα γνωστά αποτελέσματα), έχουν δικαίωμα να θέσουν στόχους εκπλήρωσης συμβολαίων. Υψηλούς, όμοιους ή έστω παρεμφερείς με τα υπέρογκα ποσά που θα ζητούν οι αθλητές για να υπογράψουν.

Σε έναν κόσμο, όπως το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπου η σχέση βιωσιμότητας μίας κατ' ευφημισμόν μπίζνες δεν συγκροτείται από τους άξονες των εσόδων - εξόδων, αλλά από τη σχέση εξόδων - διακρίσεων, οι Μίτσιτς αυτού του κόσμου, θα ήταν σκόπιμο να ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν deliver. Βεβαίως, το μπάσκετ δεν είναι ατομικό άθλημα. Είναι ομαδικό. Σχεδόν ουδείς παίκτης, μονάχος, μπορεί να κάνει τη διαφορά! Αλλά αυτό δεν είναι σκέλος μόνος των υποχρεώσεων κατανόησης των ομάδων απέναντι στους παίκτες, αλλά και των παικτών απέναντι στις ομάδες όταν εκφράζουν τις απαιτήσεις τους.

Άρα, λοιπόν, όταν μετά από δύο χρόνια ουσιαστικής απραξίας στο ΝΒΑ (πόσο μάλλον όταν ο Μίροτιτς, την εποχή που επέστρεψε στην Ευρώπη, ήταν fully on board παίκτης στο rotation της ομάδας του) ένας αθλητής έχει τέτοιες απαιτήσεις, που ειναι υψηλότερες ακόμα και από αθλητές που πρόσφατα έκαναν deliver στις ομάδες τους και δοκιμάστηκαν, πρέπει να αποδεχτούν τις υποχρεώσεις τους, τις σύμφωνες με τα χρήματα που θα εισπράξουν, απαιτήσεις.

Η Χάποελ αποδέχτηκε να πληρώσει ένα τεράστιο ποσό δίχως να θέσει όρους. Είχε τους λόγους της. Και πιθανώς δε θα γίνει και καμία κριτική αν ο Μίτσιτς δεν παίξει στο επίπεδο των χρημάτων που θα πάρει. Όμως, η μπασκετική κοινότητα, αυτή που κουράστηκε από το σίριαλ Μίτσιτς, θα είναι εκεί. Για να κρίνει! Η κριτική είναι το μάξιμουμ, αλλά και το μίνιμουμ που μπορεί να ασκηθεί σε παίκτες με βεληνεκές, αλλά και απαιτήσεις όπως του Σέρβου. Έτσι…

Βάσα, τώρα είναι η σειρά σου!