Βλέποντας από κοντά το μπάσκετ του αύριο...

Πάντα λέμε πως θέλουμε να γινόμαστε μάρτυρες μεγάλων και ιστορικών στιγμών. Από εκείνες που αφήνουν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό και προκαλούν θαυμασμό και ξεσηκώνουν τα πλήθη σε κάθε γωνιά της Γης.

Μια τέτοια στιγμή βίωσαν όσοι βρέθηκαν στην Xiaomi Arena το βράδυ του Σαββάτου, ή σκέφτηκαν να παρακολουθήσουν το παιχνίδι της Σερβίας με την Φινλανδία. Όλοι σκέφτηκαν «παίζει ο Γιόκιτς, ωραία ας δούμε πώς θα κερδίσει άλλη μια ομάδα μόνος του». Πάνω-κάτω αυτή η σκέψη κυριαρχούσε. Δεν υπήρχε άλλωστε σενάριο που να μην έβαζε την Σερβία στα μετάλλια.

Το μεγαλύτερο ερώτημα του καλοκαιριού ήταν ένα «πώς θα χάσει το χρυσό η Σερβία;». Την απάντηση την έδωσε ο Ελίας Βάλτονεν.

Η αλήθεια είναι όμως πως κανείς δεν το περίμενε. Ούτε εμείς που ήμασταν στα δημοσιογραφικά και παρακολουθούσαμε το παιχνίδι, ούτε οι περίπου 4.000 στο γήπεδο. Υπήρχε μια αίσθηση στην ατμόσφαιρα «δεν θα αντέξει η Φινλανδία, θα πατήσουν λίγο γκάζι οι Σέρβοι θα πάρουν διαφορά και το παιχνίδι θα τελειώσει».

Στο ξεκίνημα του αγώνα βλέποντας τη Φινλανδία να βάζει το ένα σουτ μετά το άλλο και να προηγείται με 16-5 σκέφτηκα «ευκαιρία να βρει ρυθμό ο Γιόκιτς το συντομότερο». Αυτό έγινε όμως και πάλι οι Σέρβοι δεν ήταν ασφαλείς γιατί οι Φινλανδοί είχαν απαντήσεις σε όλα. 

Με όσους μιλούσαμε στα δημοσιογραφικά στο ημίχρονο λέγαμε το ίδιο πράγμα «υπόθεση των Σέρβων είναι, να βάλουν δυο σουτ να ανοίξουν τη διαφορά και τέλος». Μόνο που δεν έγινε αυτό γιατί οι παίκτες του Πέσιτς παρουσιάστηκαν μπλαζέ και υποτονικοί στο δεύτερο ημίχρονο.

Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει από το 27' και μετά. Εκεί άρχιζες να καταλαβαίνεις ότι οι Φινλανδοί θα το πάνε μέχρι τέλους. Εκεί απλώθηκε στο γήπεδο ένα πρώτο «βρε λες;». Εκεί που άρχισε να μπαίνει ο σπόρος πως κάτι σπουδαίο μπορεί να γίνει.

Στο 77-75 υπήρξε η σκέψη πως τώρα θα το τελειώσουν οι Σέρβοι. «Είναι η ώρα του Γιόκιτς, δεν γίνεται να μείνουν έξω οι Σέρβοι». 

Στο τρίποντο του Βάλτονεν με το σκορ στο 78-82 όσοι δεν πανηγύριζαν έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Δεν το περίμεναν. Για να είμαστε ακριβείς και εμείς δεν το περιμέναμε, αν και η καμπύλη που έφυγε η μπάλα ήταν εξαιρετική. 

Στο δεύτερο τρίποντο του Βάλτονεν κόσμος είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό στα δημοσιογραφικά. Επιφωνήματα θαυμασμού δεξιά κι αριστερά. Οι Φινλανδοί να πανηγυρίζουν, οι Σέρβοι να κατεβάζουν κεφάλι. Να κοιτάμε και να ξανακοιτάμει το σκορ και να μην το πιστεύουμε. 81-87, 53'' για το τέλος. 

Τι πάει να κάνει η Φινλανδία...

Στα 17'' για το τέλος μετά το τρίποντο του Γιόκιτς υπήρξαν κάποιοι που είπαν «ρε μήπως το γυρίσουν;». Το ερώτημα αυτό δεν πήρε απάντηση ποτέ. 

Τι ματσάρα είδαμε, τι παράσταση έδωσαν οι Φινλανδοί. Τα φλας άστραψαν στην κόρνα της λήξης για να απαθανατίσουν την στιγμή όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο. Έγιναν μάρτυρες μιας ιστορικής βραδιάς.

Στη μεικτή ζώνη από τη μία οι Σέρβοι να είναι... κηδεία και να μην σηκώνουν το βλέμμα από το έδαφος. Από την άλλη οι Φινλανδοί να... σπάνε την κλασσική ψυχρότητα που τους διακρίνει, με πολλά χαμόγελα, με όρεξη για κουβέντα και πλάκες. Το ζούσαν στο έπακρο, γιατί ήταν η στιγμή τους από κάθε άποψη.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως ήταν παράδοση-παραλαβή για το μπάσκετ της επόμενης μέρας. Ποιο είναι το πακέτο του; Αθλητικότητα, ενέργεια στο φουλ, καλό σουτ από μακριά. Η Φινλανδία έχει όλο το πακέτο και αντιπροσωπεύει το μπάσκετ του αύριο.

Φεύγοντας από το γήπεδο προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ζήσαμε. Μια ιστορική βραδιά που θα μείνει χαραγμένη. Η Φινλανδία έστειλε πίσω στο Βελιγράδι την Σερβία και τον Νίκολα Γιόκιτς. Τεράστια υπόθεση.

Μια βραδιά που θα θυμόμαστε...