Ζωή σαν τη δικιά μου...

Ήρωας:

-(στην αρχαιότητα) μυθολογικό πρόσωπο που δεν είναι θεός και, συνήθως, ξεχωρίζει για την ανδρεία του

-άνθρωπος που προβαίνει σε γενναία πράξη, συχνά μέχρι σημείου αυτοθυσίας

-το πρότυπο που κάποιος θαυμάζει και μιμείται

-ο κεντρικός χαρακτήρας σε αφήγηση (λογοτεχνική, θεατρική, κινηματογραφική)

-ο πρωταγωνιστής γεγονότος

Το όνομα του Φραντσέσκο Ατσέρμπι θα μπορούσε να βρίσκεται δίπλα σε κάθε ερμηνεία του ήρωα. Ταυτόχρονα, όμως, θα μπορούσε να μην ταιριάζει και σε καμία. Κυρίως, επειδή ο ίδιος θα είχε αρνηθεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιος.

Κι ας έχει ξεχωρίσει για την ανδρεία του, όταν τα έβαλε με τον καρκίνο και τον νίκησε.

Όταν προέβη σε μια γενναία πράξη, δίνοντας μάχη με την κατάθλιψη για να την ξεπεράσει.

Ως πρότυπο που κάποιος θα ήθελε να μιμηθεί διαβάζοντας την ιστορία της ζωής του και πως «ξέφυγε» από αυτό που είχε οριστεί για αυτόν.

Ο κεντρικός χαρακτήρας και ο πρωταγωνιστής ενός ποδοσφαιρικού αγώνα που οδήγησε την ομάδα του σε μια σπουδαία νίκη.

Όλα αυτά μαζί.

Μεσ’ στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή.
Δε θέλω να `μαι ναυαγός στα ψέματά μου και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή

Τον Οκτώβριο του 2019, λίγες ώρες πριν από την αναμέτρηση της εθνικής ομάδας της Ιταλίας με την Ελλάδα, τον στο «Ολίμπικο» για τα προκριματικά του EURO, o Ρομπέρτο Μαντσίνι και οι παίκτες του είχαν επισκεφθεί μια παιδιατρική κλινική. Οι παίκτες της «σκουάντρα ατζούρα», όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, χάρισαν δώρα στους νεαρούς ασθενείς και φωτογραφήθηκαν μαζί τους.

Εκείνη η επίσκεψη για τον Ατσέρμπι δεν ήταν εθιμοτυπική. Όταν οι συμπαίκτες του ολοκλήρωσαν την βόλτα τους στο νοσοκομείο, αυτός έμεινε εκεί διότι ήθελε να δει όλα τα παιδιά. Να μιλήσει μαζί τους, να παίξουν, χωρίς να χρειάζεται να αποτυπωθεί σε φωτογραφίες και τηλεοπτικά πλάνα αυτό που θα έκανε. Δεν το ήθελε.

Και είχε λόγο να θέλει να μείνει εκεί με τα παιδιά. Ίσως για να τους μιλήσει για όσα ο ίδιος είχε ζήσει και να τους δείξει ότι πάντα, ακόμα κι όταν όλα φαίνονται δύσκολα, μπορεί να υπάρχει διέξοδος.

Όπως βρήκε ο ίδιος ως παιδί διέξοδο. Στην μπάλα.

Όταν πέθανε ο πατέρας του ο Ατσέρμπι έπιασε πάτο, όπως έχει πει ο ίδιος. Ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος, το αλκοόλ η λύτρωσή του. Έτσι πίστευε τότε.

«Έπινα τα πάντα. Είχα ξεχάσει το ποδόσφαιρο, αδιαφορούσα για την ζωή»

Κερί που σβήνει και ανάβει μοναχό του, στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά.
Δε διάλεξα όνειρο να τρέμω στον αχό του και η ζωή να με κοιτάει απ’τα ψηλά.

Και μετά ήρθε ο καρκίνος. Ήταν καλοκαίρι πριν από την έναρξη της προετοιμασίας. Σε εξετάσεις ρουτίνας. Μπήκε στο χειρουργείο, αφαιρέθηκε ο όγκος, γύρισε στις προπονήσεις, έπαιξε και σε κάποια παιχνίδια.

Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς τα αποτελέσματα εξετάσεων έδειξαν ότι ο καρκίνος ήταν ακόμα εκεί. Άρχισαν οι χημειοθεραπείες. Πρώτα η ζωή, η μπάλα σε δεύτερη μοίρα. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.

«Σταμάτησα να φοβάμαι πριν από έξι χρόνια. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου και αναρωτιόμουν τι θα έκανα αν ο καρκίνος επέστρεφε. Θα τον αντιμετώπιζα. Ξανά και ξανά. Είναι ένας κόσμος πόνου και θάρρους, είναι ένας παράλληλος κόσμος, τον οποίο μπορείς να καταλάβει μόνο αν ζήσεις. Σταμάτησα να ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα και έμαθα να δίνω σημασία στα μικρά» θα πει το 2019.

Πόσο περίεργο. Ο καρκίνος του έδωσε τελικά ζωή. Δεν ήταν ένα τέρας που τον κατασπάραξε. Τον έβγαλε από την κατάθλιψη, τον τράβηξε από το αλκόόλ, ήταν το κίνητρο για να ζήσει.

«Ήταν σαν να έπρεπε να γεννηθώ ξανά και να δω μπροστά μου έναν κόσμο τον οποίο είχα ολότελα ξεχάσει».

Ο Ατσέρμπι έπαιξε για πρώτη φορά στη Serie A στα 24 του. Και ήταν 25 όταν διαγνώστηκε με καρκίνο.

Κατέκτησε για πρώτη φορά το καμπιονάτο στα 36 του. Και στα 37 του μπορεί ακόμα να ονειρεύεται κορυφές. 

Τώρα πέτυχε το πρώτο γκολ του σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Και τι γκολ ήταν αυτό. Ένα που τον έκανε ήρωα, που έστειλε το παιχνίδι της Ίντερ με την Μπαρτσελόνα στην παράταση, της έδωσε το δικαίωμα να διεκδικήσει την πρόκριση στον τελικό του Champions League.

Και θα αγωνιστεί στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης χωρίς να τον νοιάζει αν θα γίνει ήρωας ξανά. Όπως δεν τον ένοιαξε ποτέ. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να γίνει ήρωας της δικής του ζωής. Και αυτό το κέρδισε. Και μια και δυο και τρεις φορές. Για πάντα.

Και ίσως ο Ατσέρμπι να μην έψαξε ποτέ στο λεξικό την λέξη ήρωας.

Ίσως να αναζήτησε την ερμηνεία της λέξης νίκη: η ενέργεια και το αποτέλεσμα του νικώ, η υπερίσχυση επί ενός αντιπάλου σε μάχη.

Ή τελικά μόνο να έψαξε να μάθει τι σημαίνει ζωή: η γενική κατάσταση που διαφοροποιεί τα ενόργανα όντα από τα άψυχα αντικείμενα και τους νεκρούς οργανισμούς. Χαρακτηρίζεται από σημαντικές λειτουργίες, όπως η αύξηση, η αναπνοή, η διατροφή, ο μεταβολισμός, η αναπαραγωγή, η προσαρμογή στο περιβάλλον κ.λπ.

Πόσο άψυχο... 

Διότι η ζωή θέλει ψυχή. Για να νικήσεις κάθε δαίμονα και απλά να βγεις στο 93ο λεπτό ως επιθετικός μπροστά μέσα στο γήπεδο για να δώσεις πνοή στην ομάδα σου.  Και να έτσι να συνεχίσεις να ζεις. 

Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου, αυτό να τρέχει κι εγώ να σπάω τα είδωλά μου.
Δε θέλω να `μαι ναυαγός στα ψέματά μου και η ζωή του όπως παλιά, ζωή δικιά μου.

*Ζωή σαν τη δικιά μου - Διάφανα Κρίνα

¨