Το θαύμα των γυναικών του Νότιου Σουδάν: Ένα μετάλλιο από τη χώρα που δεν έχει ούτε ένα κλειστό γήπεδο

O αθλητισμός είναι γεμάτος όμορφες ιστορίες. Ιστορίες για προσωπικότητες και ομάδες που ξεπεράσανε κάθε προσδοκία, είχαν διακρίσεις, ξεχώρισαν. Έγιναν το επίκεντρο της προσοχής και του ενδιαφέροντος. Γιατί έκαναν κάτι που ποτέ κανένας τους δεν περίμενε. Μια τέτοια ιστορία, εκτυλίχθηκε τις προηγούμενες ημέρες στο Afrobasket Γυναικών.

Το τουρνουά που διεξήχθη στην Ακτή Ελεφαντοστού, ολοκληρώθηκε με την παραδοσιακή μπασκετική δύναμη σε αυτό το επίπεδο στην Αφρική, την Νιγηρία, να σκαρφαλώνει στην κορυφή του βάθρου. Τη δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο κατέκτησε το Μάλι, γνωρίζοντας την ήττα στον μεγάλο τελικό. Ωστόσο, το χάλκινο μετάλλιο, κατακτήθηκε από το Νότιο Σουδάν, μια χώρα που έχει για τα καλά εμφανιστεί στο παγκόσμιο στερέωμα της «σπυριάρας μπάλας» και δε δείχνει να έχει διάθεση να χαθεί από αυτό!

Πρόκειται για μια χώρα, που μόλις το 2011 κέρδισε και με τη «βούλα» την ανεξαρτησία της. Μια χώρα που πέρασε έναν από τους πιο βίαιους εμφύλιους πολέμους στην ιστορία και αντιμετωπίζει ακόμα την μεγαλύτερη επισιτιστική κρίση στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο πόλεμος εκεί σταματά μόνο για λίγο και επιστρέφει πιο... καταστροφικός εδώ και δεκαετίες, φυσικά και διέλυσε τις όποιες υποδομές υπήρχαν, είχε ως αποτέλεσμα την ανακατανομή του πληθυσμού, γκρεμίζοντας ταυτόχρονα την ραχοκοκαλιά των οικονομικών θεσμών. Η κατάσταση δε δείχνει να έχει βελτιωθεί, ούτε στο ελάχιστο. Aπόρροια αυτής είναι οι μέχρι στιγμής 400.000 νεκροί και μια συνθήκη ειρήνης που υπογράφθηκε το 2018, η οποία όμως έχει αφήσει πολλά ζητήματα δίχως λύση.

Το ιστορικό επίτευγμα της δεύτερης φτωχότερης χώρας στον πλανήτη

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η «άσημη» στο μπάσκετ χώρα της Αφρικής, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την πρόκρισή της στη μεγαλύτερη διοργάνωση της Ηπείρου. Και ήταν η καλύτερη πρώτη εμφάνιση όπου ο καθένας θα μπορούσε να ονειρευτεί αν μη τι άλλο.

Η ομάδα οδηγήθηκε και οδηγείται ακόμα από τον Ισπανό προπονητή, Αλμπέρτο Αντούνια. Εισήλθε σαφώς στο τουρνουά, όχι απλά ως το απόλυτο αουτσάιντερ, αλλά ως μια παρουσία που κανένας δεν υπολόγιζε για πολλά πολλά. Τα πράγματα στο παρκέ, αποδείχθηκαν όμως πολύ διαφορετικά από ότι μπορεί να το φανταζόταν ο μέσος θεατής.

Όχι μόνο έφθασε στα ημιτελικά, όπου ηττήθηκε από το Μάλι, αλλά στο παιχνίδι της τρίτης θέσης επικράτησε της Σενεγάλης σε ένα πραγματικό θρίλερ από αυτά που σε κρατούν καθηλωμένο στη θέση σου, με σκορ 65-66. Μια νίκη που ισοδυναμούσε με την τρίτη θέση και την είσοδο στη βάθρο των μεταλλίων. Μια νίκη επί της 11 φορές νικήτριας του θεσμού!

Μπορεί να είναι δύσκολο για κάποιον ο οποίος δεν έχει επαφή να διανοηθεί και να κατανοήσει πλήρως το μέγεθος αυτής της επιτυχίας. Πρόκειται για μια χώρα, 11 εκατομμυρίων κατοίκων, η οποία όπως προαναφέραμε δεν διαθέτει ούτε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ. Επίσης αποτελεί την δεύτερη φτωχότερη χώρα στον πλανήτη (σύμφωνα με τη λίστα του έγκριτου FocusEconomics), με κατά κεφαλήν ΑΕΠ, 448 δολάρια, πίσω μονάχα από το Αφγανιστάν, το οποίο επίσης έχει διαλυθεί από πολέμους, εμφυλίους και τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η πρώτη πραγματικά επαγγελματική αρένα του Νοτίου Σουδάν, θα κάνει τα εγκαίνιά της τον Ιανουάριο του 2026, με τα επιτεύγματα της ομάδας Γυναικών, καθώς και της αντίστοιχης των Ανδρών, να είναι μονόδρομος ώστε επιτέλους να υπάρξει μια κάποια «δικαίωση» για αυτές τις αθλήτριες και τους αθλητές. Οι οποίοι παίζοντας μπάσκετ κυριολεκτικά υπαίθρια, βρίσκονται ανάμεσα στους καλύτερους του κόσμου και σίγουρα της Ηπείρου της Αφρικής.

Μια ομάδα προσφύγων, τρίτη καλύτερη στην Αφρική

«Όλες οι παίκτριές μου, είναι κόρες προσφύγων. Γνωρίζοντας πως εκπροσωπούν τη χώρα όπου οι γονείς του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν για να τους δώσουν μια καλύτερη ευκαιρία στη ζωή, τους δίνει το μεγαλύτερο κίνητρο που θα μπορούσε να είχε ο καθένας». Αυτά είπε μετά την διάκριση της ομάδας, ο προπονητής της. Δείχνοντας πρακτικότατα, τι αντίκτυπο είχε ο πόλεμος και οι συνθήκες στον περίγυρο 12 αθλητριών.

Πολλές από τις παίκτριες, επί σειρά ετών αγωνίζονται σε κλαμπ της Ευρώπης, ενώ αρκετές προέρχονται από το κολεγιακό επίπεδο σε Αμερική αλλά και Αυστραλία. Ωστόσο από κοινού συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά με αυτόν τον τρόπο, γράφοντας μια από τις όμορφες ιστορίες που έχει υπάρξει ποτέ στα παρκέ της FIBA. Πρώτη σκόρερ του τουρνουά μάλιστα και μέλος της κορυφαίας πεντάδας, ήταν η Ντελίσια Γουάσινγκτον, έχοντας κατά μέσο όρο 18.2 πόντους.

To Nότιο Σουδάν είναι φτωχό. Είναι μια χώρα διαλυμένη από τον πόλεμο. Μια χώρα στην οποία το να έχουν γήπεδο μπάσκετ, αποτελεί το τελευταίο τους μέλημα. Και είναι και λογικό. Όμως η περηφάνια σε έναν λαό, έρχεται από εκεί που δε το περίμενες ποτέ. Από 12 πρόσφυγες. 1Κατατρεγμένων οικογενειών λόγω των όσων προαναφέραμε. Έχοντας το μέταλλο όμως, να φτάσουν στο υψηλότερο σκαλί και να δείξουν ότι βρίσκονται εδώ για την χώρα τους. Και θα πρέπει να συνηθίσουν την παρουσία τους οι υπόλοιποι. Ποιος ξέρει ποιο είναι το επόμενο βήμα για αυτή την υπέροχη ομάδα και μέχρι που θα φτάσει το «παραμύθι» στο οποίο βρίσκεται;

Το ρόστερ της Εθνικής Γυναικών Νοτίου Σουδάν

• Ντελίσια Γουάσινγκτον (Φουέρζια Ρέγκια, Μεξικό)
• Σάρα Ντενγκ (Φλόριντα Γκέιτορς, ΗΠΑ)
• Αντούντ Μπουλγκάκ (Ασνίμο, Ισπανία)
• Αχόλ Μακουέι (Σπόρτινγκ Κοϊμπρόες, Πορτογαλία)
• Πίντορ Τένι (CODM, Μαρόκο)
• Μαρία Τερέζα Γκάγκντενγκ (Σκεζάρντ, Ουγγαρία)
• Ανέγκορ Γουόλ (Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα, Καναδάς)
• Λούαλ Ντιού (Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, ΗΠΑ)
• Ρόουζ Ματσούι (REG BBC, Ρουάντα)
• Γιάρ Γκαράνγκ Μαγιέν (Λέικσαϊντ Λάιτνινγκ, Αυστραλία)
• Περίνα Τζέιμς Λέιμ (Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας, ΗΠΑ)
• Πίατ Γκείμπριελ (Βαλένθια, Ισπανία)