«Εχω κουράγιο, μα πάνω απ'όλα έχω υπομονή…»

Το 2008 στο πλαίσιο μίας καμπάνιας με τίτλο Become Legendary, η ΝΙΚΕ στρατολόγησε τον κορυφαίο όλων των εποχών. Οχι το πρόσωπό του, ή τη σιλουέτα του, αλλά την μπάσα, καθηλωτική φωνή του…

Ο Μάικλ Τζόρνταν έστελνε ένα μήνυμα. Για πρόθυμους να ακούσουν και να νιώσουν ανθρώπους…

Πάτα το play στο μυαλό σου, σκέψου την πιο ατμοσφαιρική μουσική που άκουσες πρόσφατα και άκου τον MJ να λέει…

«Κοίτα με στα μάτια»

«Είναι οκ αν φοβάσαι»

«Κι εγώ φοβάμαι»

«Φοβόμαστε όμως για διαφορετικούς λόγους»

«Εγώ φοβάμαι για αυτό που δε θα γίνω»

«Εσύ φοβάσαι για αυτό που θα μπορούσα να είμαι»

«Κοίτα με»

«Δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τελειώσει, εκεί όπου ξεκίνησα»

«Δε θα αφήσω τον εαυτό μου να σταματήσει, εκεί όπου άρχισα»

«Ξέρω τι έχω μέσα μου, έστω κι αν σε δεν μπορείς να το δεις. Ακόμα»

«Κοίτα με στα μάτια»

«Έχω κάτι πολύ πιο σημαντικό από κουράγιο…»

«Έχω υπομονή»

«Και θα γίνω αυτό που ξέρω ότι είμαι»

Στα ελληνικά είναι 92 λέξεις! Στα αγγλικά 89! Η διαφήμιση διαρκεί 61 δευτερόλεπτα.

Εξήντα ένα δευτερόλεπτα που εμπεριέχουν την πεμπτουσία μίας ανταγωνιστικής ύπαρξης. Ανταγωνισμός είναι και η επιβίωση. Ανταγωνισμός όμως είναι και η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος.

Ενενήντα δύο λέξεις που αποκαλύπτουν ένα πολύ μεγάλο μυστικό, ξεχασμένο σε ένα κόκκινο σεντούκι.

Την επόμενη της ήττας του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, στον πρώτο τελικό το συναίσθημα που επικρατούσε ήταν απογοήτευση. Όχι νεύρα, όχι στεναχώρια, όχι οργή. Απογοήτευση…

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, με τον δικό του τρόπο, κάλεσε τους παίκτες του

«Κοιτάξτε με στα μάτια» μπορεί και να τους είπε…

Ήξερε, ότι για τους δικούς του λόγους ο καθένας από τους παίκτες του, είχε χάσει την πιο χρυσή αρετή ενός μαχητή… ίσως να ήταν ο φόβος από την αποτυχία στο Άμπου Νταμπι, από τη λειψανδρία λόγω των τραυματισμών, από την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ίσως, να ήταν η κούραση από το άδειασμα.

Δεν έχει σημασία. Ο κόουτς του Ολυμπιακού είχε διαγνώσει το πρόβλημα.

Οι παίκτες του είχαν χάσει την υπομονή τους. Κάτι που έφερε ως συνεπαγωγή την ενστικτώδη απόδραση από το πλάνο. Το κατ’ εξοχήν μπασκετικό πλάνο που απαιτεί περισσότερο από κάθε τι άλλο την υπομονή.

Οι επόμενες, λιγοστές προπονήσεις που απέμειναν, δεδομένου ότι ο Μπαρτζώκας δεν είναι ισχυρός φίλος των αλλαγών, ο στόχος ήταν ένας…

«Ξέρω τι έχετε μέσα σας έστω κι αν δεν μπορείτε να το δείτε» μπορεί κάλλιστα να έχει πει.

"Υπομονή!" Αυτό ζήτησε…

Drills, διπλά 5 εναντίον 5, όλα… Περιχαρακώθηκαν γύρω από έναν σκοπό:

«Υπομονή»

Αυτή που ήταν άφθονη τα προηγούμενα χρόνια, στα περισσότερα ματς.

Αυτή, που εξαιτίας της άμυνας της Μονακό, εξαντλήθηκε γρήγορα στο Άμπου Νταμπι.

Στα παιχνίδια που ακολούθησαν, ο Ολυμπιακός θυμήθηκε. Αυτό που ήξερε ότι μπορεί να γίνει, αλλά αμφισβήτησε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Κόντρα σε έναν αντίπαλο, τον Παναθηναϊκό, που εμφορείται από διαφορετικές τακτικές μπασκετικές, αξίες, αλλά ο προπονητής του είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη στην εφαρμογή αυτών. Κόντρα σε μία ομάδα με ταλέντο που περισσεύει.

Μετά τον πρώτο τελικό, ο Ολυμπιακός ο Γιώργος Μπαρτζώκας κατάφερε να επαναφέρει στην ομάδα του, τις ρυθμίσεις που τον αναδείκνυαν νικητή.

Την υπομονή!

Κι επειδή μία λέξη, όσο ισχυρή κι αν είναι, δεν εξηγεί, ας το αναλύσουμε με πιο μπασκετικούς όρους…

Υπομονή είχε συνολικά ο Ολυμπιακός ως ομάδα στην αντιμετώπιση της άμυνας του Παναθηναϊκού. Το σημείο κλειδί ήταν ότι δεν προσπάθησε να βρει φάση για να επιτεθεί μετά το πρώτο πικ εν ρολ, μετά την πρώτη συνεργασία. Κυκλοφόρησε τη μπάλα και ανέδειξε την αδυναμία του Παναθηναϊκού στη δεύτερη ζώνη άμυνας, στις περιστροφές.

Η υπομονή, μόνο και αποκλειστικά αυτή, έβαλε στο ισοζύγιο τον έναν εκ των MVP των τελικών, τον Νικόλα Μιλουτίνοφ. Η υπομονή των περιφερειακών, να μην αναζητήσουν επιθέσεις μετά το πρώτο σκριν, έφερε τη μπάλα στα χέρια του Σέρβου. Και όλοι είδαμε το αποτέλεσμα.

Η υπομονή των γκαρντ, ανέδειξε την αξία της κυκλοφορίας της μπάλας.

Και ταυτόχρονα, την επιθετικότητα…

Η ιδανική μορφή της επιθετικότητας, θα αναδειχθεί όταν ο βασικός οδηγός της είναι η υπομονή. Και για τον Γουόκαπ το γνωρίζαμε. Για τον ΜαΚίσικ και τον Ντόρσεϊ, που η επιθετικότητά τους χτύπησε κόκκινο, ήταν αποτέλεσμα της υπομονής που επέδειξαν, μέχρι να έρθει η στιγμή να νιώσουν ότι «Τώρα ήρθε η ώρα να επιτεθώ».

Κάποιες φορές το έκαναν κι εκτός πλάνου. Και ήταν πολύ οκ! Υπομονή είχε βρει πια και ο κόουτς Μπαρτζώκας για να δεχθεί οτι η επιθετικότητα, η ατομική πρωτοβουλία κάποιες φορές, μπορεί να είναι κι εκτός πλάνου.

Σημασία δεν έχει να είσαι aggressive, σημασία έχει να ξέρεις πότε να είσαι.

Ακριβώς στο σημείο που χρειαζόταν, ο ΜαΚίσικ και ο Ντόρσεϊ έδειξαν υπομονή. Και ήταν έτοιμοι τη στιγμή που έπρεπε. Χωρίς υπομονή, με συναισθηματικό φορτίο, θα ήταν σχεδόν αδύνατον.

Υπομονή, όμως, έδειξε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, να μην είναι σκληρός και αυστηρός προς τους παίκτες του, όταν αυτοί έμοιαζαν να μην έχουν υπομονή σε μια φάση.

Και κάπως έτσι… Με λίγες ντρίμπλες, μόνο όταν έπρεπε, με πολλές πάσες, με συμμετοχή πολλών παικτών, με rotation ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που ο προπονητής του προσπάθησε σε μία προπόνηση να μεταφέρει: “Δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τελειώσει, εκεί όπου ξεκίνησα”. Η κάπως έτσι. Και φυσικά όχι αυτοαναφορικά. Αλλά στον πληθυντικό. Αναφερόμενος στην ομάδα του.

Προφανώς ο Γιώργος Μπαρτζώκας δε χρησιμοποίησε τη διαφήμιση της ΝΙKE για να απευθυνθεί στους παίκτες του.

Ποτέ μην αφήνεις όμως, μία λεπτομέρεια να χαλάει μία όμορφη ιστορία.

Και σε αυτή την ιστορία, ο τίτλος, αυτό που ζήτησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας από τους παίκτες του, αμέσως μετά την ήττα στο ΟΑΚΑ, ήταν μία λέξη:

Υπομονή!

Αυτό είναι fact. Κι όχι μία λεπτομέρεια που ομορφαίνει την ιστορία.

Και η υπομονή νίκησε!