Η αποκάλυψη του Κοτσόλη για το πως ένα... τζιν παντελόνι του έφτιαξε την καριέρα

Στην ποδοσφαιρική του οικογένεια, τον Παναθηναϊκό, επέστρεψε κι επίσημα από τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου ο Στέφανος Κοτσόλης, ο οποίος μετά από 16 χρόνια ποδοσφαιρικής θητείας, επιστρέφει στον ρόλο του Αθλητικού Διευθυντή.

Αυτή η σχέση θα επιμηκυνθεί, μιας και ο 46χρονος τεχνικός διευθυντής της Κηφισιάς, ανακοινώθηκε επίσημα από τον Παναθηναϊκό, εντάσσεται στο οργανόγραμμα των «πρασίνων» και θα αποτελεί από εδώ και στο εξής άμεσο συνεργάτη του Ράφα Μπενίτεθ, μαζί με τον τεχνικό διευθυντή που θα έρθει στην ομάδα από το εξωτερικό.

Μάλιστα, ο ίδιος ο 46χρονος πρώην τερματοφύλακας στις πρώτες του δηλώσεις έκανε λόγο για «επιστροφή στο σπίτι του», όπως χαρακτήρισε τον Παναθηναϊκό, τονίζοντας στη συνέχεια ότι δεν υπάρχει χρόνος για λόγια, μόνο για σκληρή δουλειά.

Το... τζιν που του άλλαξε θέση

Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, το 2019, ο Στέφανος Κοτσόλης είχε μιλήσει στο Athletestories και είχε αναφερθεί στη μέρα που καθόρισε την ποδοσφαιρική του ζωή και πως ένα... παντελόνι και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα του άλλαξαν θέση και τον οδήγησαν κάτω από τα δοκάρια.

Τότε, ο Στέφανος Κοτσόλης είχε αναφέρει: 

«Ήμουν 13-14 χρόνων, όταν, μια Κυριακή μεσημέρι, κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας του μεσημεριανού φαγητού, οι γονείς μου ανέφεραν ότι διάβασαν στην εφημερίδα πως ένας από τους ποδοσφαιριστές που θαύμαζα, ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, θα άνοιγε τη δική του Ακαδημία ποδοσφαίρου και αν ήθελα θα μπορούσα να γραφτώ και να ξεκινήσω προπονήσεις εκεί. Την επόμενη Κυριακή το πρωί, έχοντας συγκεντρώσει τα απαραίτητα έγγραφα, ξεκινήσαμε για την Ακαδημία.

Στο φτωχό μου μυαλό, η διαδικασία θα περιελάμβανε την εγγραφή και μια ξενάγηση στις εγκαταστάσεις. Φτάνοντας εκεί, αντίκρισα δεκάδες συνομηλίκους με ποδοσφαιρική περιβολή, έτοιμους για προπόνηση. Εγώ με τζιν και το τυχερό μου πράσινο φούτερ… Κάποια στιγμή, λοιπόν, πέρασε ο Χουάν από μπροστά μου και με ρώτησε το όνομά μου και τι θέση παίζω.

“Με λένε Στέφανο και παίζω τερματοφύλακας και επιθετικός”. “Στέφανε, σήμερα, επειδή ήρθες με το τζιν σου, θα κάτσεις στο τέρμα”, μου απάντησε. Η πρώτη μου προπόνηση στην ακαδημία φορώντας τζιν παντελόνι… Παρόλα αυτά, φάνηκε να τα καταφέρνω καλά, αφού στο τέλος ο Χουάν με φώναξε μαζί με τους γονείς μου στο γραφείο και μου είπε “αύριο το μεσημέρι, να είσαι στην Παιανία για να δοκιμαστείς στον Παναθηναϊκό”. Για τις επόμενες 24 ώρες, δεν υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό μου… Απ’ ότι θυμάμαι, δεν πρέπει να πολυκοιμήθηκα και -αν τα κατάφερα, έστω και λίγο- μάλλον έκανα αποκρούσεις στα όνειρά μου.

Ο πατέρας μου, το πρωί, διένυσε αρκετά χιλιόμετρα, φεύγοντας κάποιες ώρες από τη δουλειά του, ώστε να μου αγοράσει παπούτσια και γάντια κατάλληλα για χόρτο, και η μητέρα μου έφυγε από τη δίκη της δουλειά νωρίτερα για να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας. Φτάνοντας έξω από τις εγκαταστάσεις, σε έπιανε δέος μόνο και μόνο που αντίκριζες την περίφραξη με τον ψηλό λευκό τοίχο γύρω από μια αχανή έκταση. Όλοι οι γονείς περίμεναν στα αυτοκίνητα τους. Σπανίως επιτρεπόταν να παρακολουθούν τις προπονήσεις. Η μεγάλη πράσινη πόρτα άνοιξε και πέρασα μέσα. Οι εγκαταστάσεις και τα γήπεδα ξεπερνούσαν κάθε φαντασία μου και σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ξεκινώντας την προπόνηση με το παιδικό τμήμα -και μετά το αρχικό τρακ- όλα μου φαίνονταν πολύ εύκολα.Το τέρμα μικρό και τα σουτ αδύναμα.

Μετά από λίγο, ο Χουάν που παρακολουθούσε διακριτικά με φώναξε και με πήγε στο διπλανό γήπεδο. όπου έκανε προπόνηση το εφηβικό τμήμα… «Συνέχισε εδώ!». Τα παιδιά, εκεί, ήταν εμφανώς μεγαλύτερα, η προπόνηση δυσκολότερη αλλά ταυτόχρονα η αυτοπεποίθησή μου στα ύψη, οπότε οι «απειλές» προς το τέρμα εξακολουθούσαν να μου φαίνονται εύκολα αντιμετωπίσιμες. Δίπλα στο τέρμα μου, πλέον, παρακολουθούσαν ο Χουάν, ο Βέλιμιρ Ζάετς, επικεφαλής τότε όλης της Ακαδημίας, και ο Γιάννης Παπασταύρου, έφορος και ψυχή της Ακαδημίας. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έκανα προπόνηση, αλλά το απολάμβανα τόσο πολύ που δεν ένιωθα ίχνος κούρασης.

Τότε, λοιπόν, άλλαξα και πάλι γήπεδο… Το ερασιτεχνικό τμήμα ξεκινούσε “διπλό” και εγώ κλήθηκα να υπερασπιστώ τη μια εστία. Ερασιτέχνες τότε ήταν παιδιά που στη συνέχεια έκαναν πολύ μεγάλη καριέρα. Γιώργος Καραγκούνης, Άγγελος Μπασινάς, Γιώργος Αλεξόπουλος, Γιάννης Γκούμας αλλά και άλλα παιδιά αντίστοιχης ποδοσφαιρικής αξίας που -για διάφορους λόγους- δεν πρωταγωνίστησαν, όπως οι προαναφερθέντες.

Στο “διπλό αυτό, λοιπόν, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό και κατάφερα στο τέλος να γίνω και σημείο αναφοράς δίνοντας την νίκη στην ομάδα μου, αποκρούοντας πέναλτι του Καραγκούνη, με μπόλικη δόση τύχης, αφού η μπάλα με βρήκε στο κεφάλι… Η προπόνηση τελείωσε, ο κύριος Γιάννης Παπασταύρου μου έδωσε το χέρι και μου είπε “μικρέ, συγχαρητήρια και καλωσόρισες στην οικογένεια του Παναθηναϊκού”. Μπορεί να απορήσει κάποιος πως θυμάμαι όλες αυτές τις λεπτομέρειες αλλά για μένα θα ήταν αδιανόητο να ξεχάσω το οτιδήποτε. Ήταν η μέρα που καθόρισε την ζωή μου για τα επόμενα 25 χρόνια και ίσως όχι μόνο για τόσο…».