Λόβρο Μάικιτς: Οι δυο σοβαροί τραυματισμοί, η αναγνώριση του καλύτερου τερματοφύλακα και τα αμέτρητα τατουάζ

Μια πρώτη απάντηση στο αρχικό δίλημμα που υπήρχε, Αθανασιάδης ή Μάικιτς ή αν θέλετε, στο ερώτημα τώρα που έφυγε ο Κουέστα ποιος θα πάρει τα γάντια του βασικού τερματοφύλακα, την έδωσε ο ίδιος ο Κροάτης με την εμφάνισή του κόντρα στο Βόλο. Δυο φορές στο πρώτο ημίχρονο στα σουτ εκτός περιοχής που βρήκε η ομάδα της Μαγνησίας και απείλησε, αλλά κυρίως στη διπλή δύσκολη επέμβαση στον Χουάνπι στο 54΄ με το σκορ ακόμη στο 0-0, έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και ετοιμότητα. Μια πρώτη μάχη ο Κροάτης την κέρδισε…

Σε όλη τη μικρή σχετικά ακόμη καριέρα του πάντως, ο νέος τερματοφύλακας του Αρη, αποδεικνύεται σκληρό καρύδι και σίγουρα μαχητής. Τύπος που δεν τα παρατάει εύκολα. Πέφτει αλλά ξανασηκώνεται και πλέον στα 25 του θεωρείται από τους πιο βελτιωμένους Κροάτες τερματοφύλακες. Διόλου τυχαίο ότι  τον ήθελε η Χάιντουκ πριν καταλήξει στον Αρη.  

Ο πιτσιρικάς που ξεκίνησε στην NK Bistra ως επιθετικός και έγινε τερματοφύλακας στα επτά του χάρη στη διορατικότητα προπονητή τερματοφυλάκων, Ντραγκούτιν Πάβαλιτς. Στην αρχή δεν ήταν σίγουρος ότι ήθελε να το κάνει αυτό, ένιωθε πιο άνετα παίζοντας μέσα όπως οι άλλοι επειδή η επικρατούσα άποψη ήταν ότι ο χειρότερος παίκτης ήταν αυτός που καθόταν στην εστία. Οι προπονητές αναγνώρισαν το ταλέντο του ήδη από τότε και σε ηλικία εννέα ετών μετακόμισε στην NK Zagreb και στα 14 στην NK Rijeka, όπου έπαιξε μέχρι τα 18 του. Ωστόσο, την επόμενη κιόλας χρονιά αναγκάστηκε να κάνει ένα διάλειμμα λόγω του πρώτου του σοβαρού τραυματισμού.

Μόλις είχε πάει από την Ριέκα στην Ιστρα και όπως θυμάται ο ίδιος «Στην προπόνηση, πήγα για ένα σουτ, κλώτσησα την μπάλα, ένας παίκτης με χτύπησε στο δεξί χέρι με το ποδοσφαιρικό του παπούτσι και έσπασε. Ακόμα και σήμερα, έχω μεταλλικές ράβδους στο χέρι μου, τα δάχτυλά μου δεν είναι εντελώς ελαστικά, αλλά ως τερματοφύλακας, αυτό δεν με ενοχλεί, και έχω και γάντια».

Έχασε όλη τη σεζόν 2018-19. Επέστρεψε ψάχνοντας την επανεκκίνηση και φαινόταν ότι η σεζόν 2020-21 θα ήταν η χρονιά. Ξεκινάει βασικός στα πρώτα οκτώ παιχνίδια αλλά στις 16 Οκτωβρίου του 2020 έσπασε τον ώμο του σε ματς με την Σλάβεν Μπελούπο, ενώ απέκρουσε με επιτυχία ένα πέναλτι. Σοκ. Αναγκάστηκε να μείνει εκτός για περίπου 600 μέρες. Επέστρεψε 14 Μαιου του 2022 κόντρα στη Χάιντουκ. Το θυμάται σαν να ήταν χθες: «Ο πρώτος αγώνας μετά την επιστροφή μου ήταν εναντίον της Χάιντουκ. Ένα γεμάτο γήπεδο. Δεν σκέφτηκα τους τραυματισμούς. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αποδεχτώ ότι είναι μόνο δικό μου λάθος αν τρέμει το δίχτυ. Αν ένας επιθετικός κάνει λάθος, έχει δέκα παίκτες παραπάνω από πίσω του, εμείς οι τερματοφύλακες δεν το έχουμε αυτό. Αν πασάρω λάθος την μπάλα ή δεν αποκρούσω ένα γκολ, αναλαμβάνω τις συνέπειες ο ίδιος. Έτσι προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Πρέπει να υπάρχει μια δόση τρέλας... Θα γυρίσεις το κεφάλι σου ή θα πας μέχρι τέλους με τα χέρια σου; Δεν εννοούμε πραγματική τρέλα, αλλά, λοιπόν, δεν φοβόμαστε. Απλώς το έχεις ή δεν το έχεις. Αλλά γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί τραυματισμοί.».

Η εντυπωσιακή επιστροφή

Η σεζόν 2022-23 σηματοδότησε το come back του. Ανακηρύχθηκε ο καλύτερος τερματοφύλακας του εγχώριου πρωταθλήματος σύμφωνα με τα αποτελέσματα της αθλητικής πλατφόρμας Sofascore, ακόμα καλύτερος από τον τερματοφύλακα της εθνικής ομάδας, Λιβάκοβιτς. Αναγνώριση που ήταν μια πραγματικά μεγάλη ενθάρρυνση, μετά από δυο σοβαρούς τραυματισμούς. «Είναι ωραίο να βλέπεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα, να είσαι πρώτος, ειδικά μπροστά από τον Ντόμινικ Λιβάκοβιτς, που είναι ο καλύτερος τερματοφύλακάς μας. Φυσικά και είμαι χαρούμενος, αλλά δεν ζω στα σύννεφα. Γνωρίζω ότι έχω ακόμα πολλή, πολλή δουλειά, ιδρώτα και αγώνες μπροστά μου για να πω για τον εαυτό μου ότι είμαι πραγματικά καλός. Αυτή είναι η τρέχουσα βαθμολογία και ο Λιβάκοβιτς είναι ένα εξαιρετικό πρότυπο για μένα», λέει ο Λόβρο Μάικιτς.

Έγινε ο βασικός τερματοφύλακας της Ιστρα, έσπασε το ρεκόρ ανέπαφης εστίας, έγινε αρχηγός της και όλοι στην πατρίδα του μιλούν για ένα τερματοφύλακα που έχει παρουσιάσει αλματώδη εξέλιξη. Εξέλιξη που ίσως τον φέρει ως και την Εθνική Κροατίας που είναι και το μεγάλο του όνειρο.

Λάτρης των τατού

Αν κάτι ξεχωρίζει στον 25χρονο κίπερ από την Κροατία είναι η τάση που επιδεικνύει στην τέχνη της δερματοστιξίας. Στο σώμα του έχει… χτυπήσει πάνω από 30 ήδη. Με διαφορετικά μοτίβα και μεγέθη, ζωγραφισμένα σε όλο του το σώμα. Έκανε το πρώτο του τατουάζ - τις ημερομηνίες γέννησης των γονιών του και του τρίχρονου αδελφού του - όταν ήταν 16 ετών, στη Ριέκα, όπου είχε μετακομίσει με τη μητέρα του: 

«Κάποια τατουάζ έχουν νόημα, κάποια όχι. Για παράδειγμα, οι υπογραφές των παππούδων μου. Ο παππούς μου ο Μλάντεν με πήγαινε από τη Μπίστρα στην προπόνηση της NK Zagreb κάθε πρωί από την ηλικία των εννέα ετών και με έφερνε πίσω στο σπίτι. Και έτσι για τέσσερα χρόνια. Και η γιαγιά μου η Μαρίγια μαγείρευε μεσημεριανό επειδή η μαμά και ο μπαμπάς μου δούλευαν», θυμάται ο Λόβρο. 

Ένα μήνα αργότερα, έκανε τατουάζ ένα χελιδόνι στο λαιμό του, έπειτα ένα τριαντάφυλλο και δίπλα το όνομα της μητέρας του. «Εκτός από τους παππούδες του, έχει και ένα τατουάζ για τον ξάδερφό του στο αριστερό του χέρι, έπειτα έναν μεγάλο άγγελο με δύο μικρούς που συμβολίζουν τη μητέρα του, τον αδελφό του και αυτόν, έπειτα μονομάχους, τον άγγελο Μιχαήλ, μια τίγρη, μια ιαπωνική παροιμία, μια γκέισα, μια πεταλούδα, ένα τριαντάφυλλο... Αυτά στον τετρακέφαλο και τη γάμπα μου με πονάνε περισσότερο», παραδέχεται ο Λόβρο, ο οποίος δίνει τόση προσοχή στην εμφάνισή του όσο και στη μόδα. Τα χρώματά του είναι το μαύρο και το γκρι, και του αρέσουν τα χαλαρά, άνετα ρούχα επειδή φοράει τις περισσότερες φορές φόρμα. 

Ο Λόβρο λατρεύει τη γυμναστική και όταν αποσυρθεί θα ήθελε να γίνει γυμναστής. Αν δεν είναι στο χορτάρι για προπόνηση, θα τον βρεις στο γυμναστήριο, στην πισίνα ή σε κάποιο γήπεδο padel ή να πηγαίνει βόλτα τη Νάβα, το σκυλί του, της ιαπωνικής ράτσας Ακίτα. Αν και γεννήθηκε στο Ζάγκρεμπ, ζει από τα 14 στη Ριέκα. Λατρεύει τις πόλεις που έχουν θάλασσα, άρα λογικά θα πρέπει να λατρεύει ήδη και τη Θεσσαλονίκη.