Μία όρθια ραψωδία

Η πιο γενναία πράξη για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να παραδεχτείς ότι υπάρχει. Και η δεύτερη πιο γενναία είναι να το αντιμετωπίσεις.  Υπ’αυτή την έννοια διαχωρίζω την προσωπική ματιά μου από τα σχόλια που επαινούν τη νίκη της Εθνικής ομάδας κόντρα στην Ιταλία, αλλά όχι την εμφάνιση.

Τούτο σημαίνει ότι η προτεραιότητα μίας ομάδας μη αθλητικής, όχι τόσο δημιουργικής, που στερείται φρεσκάδας και νιάτων (2η γηραιότερη σε ολόκληρη τη διοργάνωση)  δεν είναι να θέλξει. Στόχος της, έχοντας παραδεχτεί τις αδυναμίες της, είναι να νικήσει. Όχι διορθώνοντας τις  (που δε διορθώνονται σε ένα καλοκαιρινό τουρνουά), αλλά καμουφλάροντας αυτές. Βρίσκοντας άλλες λύσεις. Αναζητώντας άλλες επιλογές. 

Επ΄παραδείγματι: Ο Βασίλης Σπανούλης θορυβήθηκε από το ανθρώπινο τείχος που κατάφεραν να στήσουν οι Γάλλοι απέναντι στο Γιάννη. Ίσως να θορυβήθηκε και ο ίδιος ο Γιάννης. Μπορεί να παρασύρει σαν οδοστρωτήρας πολλούς παίκτες, αλλά όταν αυτοί είναι καμπόσοι ταυτόχρονα, ισχυροί, με γερές βάσεις, με μέγεθος και κορμιά αλύγιστα, ξεφεύγει των ανθρώπινων δυνατοτήτων. 

Τι παρουσίασε ο Σπανούλης; Κάτι που παρατήρησαν πριν από εμένα, άλλοι αναλυτές και το αντιγράφω… Αυτό το κεντρικό pick n roll στην κορυφή, με τους υπόλοιπους τρεις παικτες της πεντάδας, να κατασκηνώνουν ακριβώς πάνω στην τελική γραμμή του γηπέδου. Μου θύμισε (πάρα πολύ) παλιότερες εποχές, όταν το isolation ήταν η απλότερη μορφή μπάσκετ που υπήρχε. Με τον χειριστή στον κεντρικό άξονα και τους υπόλοιπους τέσσερις αγκαλιά με base line. Κάπως έτσι, και με τον Δημήτρη Παπανικολάου σε ρόλο χειριστή όλο το βράδυ, σε επιθετική διάταξη 1-4, ο Ολυμπιακός του Ηλία Ζούρου, αρχές του αιώνα, είχε καταφέρει να πάρει μία πολύ μεγάλη νίκη (κόντρα στον Παναθηναϊκό αν ενθυμούμαι ορθώς). Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά ο ιδέες στο μπάσκετ, δεν αποθνίσκουν. Εξελίσσονται. 

Ο αγώνας με την Ιταλία ολοκληρώθηκε, η Ελλάδα νίκησε όπως ακριβώς μπορούσε και όπως ακριβώς θα επιχειρήσει να νικήσει όλα τα ματς που της απομένουν. Αυτή η στάνη δεν μπορεί να γεννήσει πιο εκρηκτικούς δημιουργούς, είναι αδύνατον να γεννοκοπήσει σε ένα δίμηνο αθλητικά μανάρια, ούτε σπιρτόζικα πόδια. Κατά παράφραση της ατάκας του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα… «Αυτοί είμαστε»! Κι έτσι θα διανύσουμε το δρόμο μας μέχρι να συναντήσουμε τη γραμμή του τερματισμού. 
Καθένας από αυτούς που αγωνίστηκαν στη Λεμεσσό κόντρα στους Ιταλούς, δικαιούται έναν έπαινο. Ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα μπράβο.

Θα ήθελα να σταθώ στον Θανάση Αντετοκούνμπο, αλλά για αυτόν τον χαμογελαστό παλικαράκο, οι λέξεις πια υστερούν. 
Διότι ακόμα περισσότερο από τον άνθρωπο που τον γέννησε η χαρά, τα σέβη μου έχω ανάγκη να αποδώσω στον άνθρωπο που μαζί με τον Κώστα Σλούκα, πρεσβεύουν την ταυτότητα του Έλληνα παίκτη του μπάσκετ. 

• Έλλειψη αθλητικότητας 
• Συνέπεια
• Αφοσίωση 
• Ταλέντο

Μα πάνω απ’όλα…

Ευφυία!

Ο Κώστας Παπανικολάου είχε να επιτελέσει ένα δύσκολο έργο κόντρα στους Ιταλούς… Να σταματήσει τη δράση του εξαιρετικού Σιμόνε Φοντέκιο…

Φονικός σουτέρ Πιο αθλητικός Πιο νέος Και όπως λένε σε μία άλλη γλώσσα “αναστατωμένος” να οδηγήσει την ομάδα του, την Ιταλία, ως ηγέτης σε μία επιτυχία. 

Ξαναείδα το ματς της Πέμπτης. Και το ξαναείδα. Και μετά χρησιμοποιούσα το fast forward και το rewind για να εστιάσω μόνο στις επιθέσεις των Ιταλών. 

Είναι από τις ελάχιστες φορές που έχω παρακολουθήσει μία αληθινή ραψωδία από ένα άνθρωπο που σχεδόν χωρίς να ιδρώσει, κλειδώνει έξω από το γήπεδο ένα τόσο ικανό αντίπαλο. 

Απλά και μόνο με το μυαλό του. Μόνο με τις τοποθετήσεις του στο γήπεδο. Σχεδόν όρθιος.
Υποθέτω με βάση την εικόνα, γιατί δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, ότι ο Βασίλης Σπανούλης είχε δώσει στον Παπ (και όποιον αντίστοιχα μάρκαρε τον Ιταλό) μόνο μία εντολή: «Δεν δίνεις καμία βοήθεια».

Και έβλεπα το ματς… Και το ξαναέβλεπα… Και ξανά μετά. Και παρατηρούσα έναν άνθρωπο, που χωρίς να υπερβάλει σε κατανάλωση ενέργειας, μόνο με τις θέσεις τις οποίες είχε πάνω στο παρκέ, “απαγόρευε” ουσιαστικά στους συμπαίκτες του να σκεφτούν ότι υπάρχει και η Φοντέκιο επιλογή.

Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι δεν το έκανε όντας κολλημένος πάνω του. Με οδηγό την εμπειρία του, την ευφυία του, με αυτοπεποίθηση από τα εκατοντάδες ματς υψηλού επιπέδου που έχει παίξει, γνώριζε με χειρουργικό τρόπο που να σταθεί, ώστε και το σώμα του να προσφέρει στην ομαδική άμυνα κλείνοντας χώρους, αλλά και την επιλογή Φοντέκιο να στερεί από τους συμπαίκτες του. Κι όταν σε μία δύο φορές (τις ελάχιστες που ο Παπ είχε ένα ρήγμα συγκέντρωσης) από την base line, ο Ιταλός φάνηκε να κερδίζει την μάχη της αθλητικότητας, ο Παπ ήταν και πάλι εκεί βάζοντας με εκκωφαντικά ευφυή τρόπο το κορμί του για να τον σταματήσει. Και τα κατάφερνε. 

Σε όλα αυτά όμως, υπήρχε ένα μυστικό. Ένα μυστικό που ακόμα και οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο αδυνατούν να εφαρμόσουν, αν και το γνωρίζουν. Μπορεί ο αρχηγός της Εθνικής να μην έκανε πολλά χιλιόμετρα, μπορεί να μη χρειάστηκε πολλές φορές με αντίπαλο τον Φοντέκιο να χαμηλώσει τα πόδια, αλλά…

• Όσες φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα γύρισε αυτός το κεφάλι του, έστω κι ανεπαίσθητα, μονάχα για να "τσεκάρει" οπτικα τον αντίπαλο, να νιώσει έστω τη θέση του, για να έχει ακριβή αίσθηση που ακριβώς βρίσκεται (κυρίως όταν κινούνταν στην weak side), δεν το έκαναν όλοι οι υπόλοιποι παίκτες και των δύο ομάδων μαζί. 

Ο Παπ, γνωρίζοντας πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πάνω στον Ιταλό, αλλά ταυτόχρονα πόσο σημαντικό είναι να προσφέρει το κορμί του (έστω και ως απλή παρουσία) για να καλύπτει χώρους, έγραψε την Όρθια Ραψωδία. Χρησιμοποιώντας το μυαλό του, αλλά και το κεφάλι του, αυτό που γύρισε άπειρες φορές για να έχει εικόνα που βρίσκεται πάνω στο παρκέ ο Φοντέκιο.

Διότι δεν είναι ότι… «Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο», είναι και το γεγονός ότι η άμυνα δεν αποτελεί αποκύημα μόνο γερών μούσκουλων, θηριωδών τετρακέφαλων και ξύλου. Η άμυνα -κι ανάλογα τον παίκτη που μαρκάρει κάποιος και το ρόλο που έχει-, απαιτεί μυαλό, ευφυία και εμπειρία, πόσο μάλλον όταν ο παίκτης υστερεί σε άλλα χαρακτηριστικά. Τον χρόνο δεν μπορεί να τον κερδίσει κανείς άλλωστε. 

Βέβαια αξίζει να πούμε κι ένα grazzie στον allenatore Ποτσέκο, αλλά και στους παίκτες της Ιταλίας, που σχεδόν αποκλειστικά είχαν τον Φοντέκιο παρκαρισμένο στις 45 μοίρες ή στις γωνίες και δεν έκαναν απολύτως τιποτα για να εκμαιεύσουν τις υποχρεωτικές βοήθειες του Παπανικολάου και τα αδιάκοπα rotation της Εθνικής ομάδας. Μία δύο φορές ο γκαρντ του Μαϊάμι έπαιξε στο low post, άλλες μία δύο φορές με ντρίμπλά κι αυτό ήταν όλο. 
Κατά τα λοιπά μερικές σκόρπιες σκέψεις: 

• Η Εθνική ομάδα πρέπει να δουλέψει στις αμυντικές συνεργασίες του Κώστα Αντετοκούνμπο (που ήταν θαυμάσιος κόντρα στους Ιταλούς), και του Γιώργου Καλαϊτζάκη. 
• Η Ελλάδα ειδικά φέτος έχει μετατραπεί στην ομάδα που βάζει καλύτερα τα χέρια της πάνω σε φάσεις, ειδικά στην αδύνατη πλευρά από κάθε άλλη. Η συνέπεια και η συγκέντρωση όλων των παικτών στον τρόπο που βάζουν τα χέρια τους στη μπάλα είναι άξια θαυμασμού. 
• Το ελληνικό μπάσκετ δε θα πάψει ποτέ να είναι σκεπτόμενο και στα υπέρ αυτού του χαρακτηριστικού είναι ότι χρησιμοποιεί σχεδόν τέλεια τα φάουλ. 

Υ.Γ. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι bigger than life και τον μισούν κάποιοι για ένα λόγο: Διότι είναι ένας από τους λιγοστούς ανθρώπους πάνω στον πλανήτη που ο τρόπος που βιώνει τη ζωή, ο τρόπος που ζει, που παίζει, που αντιμετωπίζει όλες τις προκλήσεις, είναι απόλυτα συμβατός με όλα όσα υποστηρίζει όταν ανοίγει το στόμα του. Γιατί κάνει πράξη όλα αυτά τα χαριτωμένα κλισέ που χρησιμοποιεί περί απόλαυσης, χαράς και διασκέδασης της ζωής, κάτι που όλο γνωρίζουμε, αλλά είναι αδύνατον να το καταφέρουμε. Και μισούμε όποιον μπορεί!