The one with Kendrick Nunn

Ας κάνουμε ένα flashback. Ακριβώς ένα χρόνο πριν. Στο μεταίχμιο μίας σεζόν που έφτανε στην κορύφωσή της. Στη σειρά με τη Μακάμπι ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε με το μεγαλύτερο challenge! Η πρόκριση έναντι των Ισραηλινών θα σήμαινε πρόκριση στο Φάιναλ Φορ. Τεράστια επιτυχία για μία νεόδμητη ομάδα. Κι εκεί όλα θα μπορούσαν να συμβούν! Και συνέβησαν

Γιατί;

Διότι δε θεωρήθηκε ποτέ φαβορί!

Διότι οι παίκτες του είναι το ισχυρότερο κίνητρο που μπορεί να τροφοδοτεί καύσιμο έναν αθλητή: Δίψα…

…για απόδειξη!

…για επιβεβαίωση!

…για να λάμψει τη στιγμή που δεν το πιστεύει κανείς!

Όταν αυτά τα συστατικά μπουν στο ίδιο μείγμα με το ταλέντο, την προσωπικότητα και την εμπειρία, οι πιθανότητες δεν μπορεί να είναι εναντίον.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού ανακάλυψαν κατά την περσινή σεζόν, προϊόντος του χρόνου, ότι όλα τα προαναφερθέντα τους ενώνουν. Τον καθένα για τους δικούς του λόγους. Και έγιναν…

F.R.I.E.N.D.S!

Faithfulness - Πίστη (του ενός για τον άλλον)

Respect - Σεβασμός

Integrity - Ακεραιότητα (τα λόγια να είναι σύμφωνα με τις πράξεις)

Empathy - Ενσυναισθηση (η κατανόηση των αναγκών που έχει ο συμπαίκτης εντός παρκέ)

Nothing (is Impossible) - Τίποτα δεν είναι απίθανο για το γκρουπ των ανθρώπων

Dependability - Η δυνατότητα που έχει κάποιον να στηριχθεί στον διπλανό του

Support - Υποστήριξη

Τουλάχιστον εντός του παρκέ, ανέπτυξαν τον κώδικα που απαιτείται, αυτόν τον κώδικα που έχουν όλοι οι “φίλοι” μεταξύ τους, ατενίζοντας τον κοινό στόχο και πεινούν να τον κατακτήσουν.

Ίσως θα περίμενες αναλύσεις επί αναλύσεων… X’s and O’s, συστήματα, σχήματα, οχήματα, παραστρατήματα…

Θα έρθουμε και σε αυτά… Ξέρω, πλέον δε σου αρκεί να διαβάζεις επικουρικές αναλύσεις για ένα αθλητικό γεγονός που στηρίζονται στην καρδιά, την ψυχολογία, στο περισσότερο “θέλω” και όλα αυτά που δεν εξηγούνται με αριθμούς, εικόνες και μία πιο εξειδικευμένη προσέγγιση. Δε σε αδικώ καθόλου…

Επίτρεψε μου όμως να σου εκφράσω τη δική μου οπτική:

Ειδικά στο παιχνίδι που θα αρχίσει σε λίγες ώρες στο ΟΑΚΑ, η ακροστιχίδα που παρέθεσα νωρίτερα, έχει άμεση σχέση με τα Χ’s and O’s του Αταμάν…

Ένα πολύ απλό παράδειγμα: Στο σύγχρονο τρόπο με τον οποίο παίζεται το μπάσκετ σε επίπεδο μεγάλων διοργανώσεων, ένας προπονητής είναι αδύνατον να μην πάρει κάποιο ρίσκο. Κάτι θα επιλέξει να σταματήσει, κάτι θα επιλέξει να αφήσει… Με λίγα λόγια, θα υπάρχει πάντα ένας ανοιχτός παίκτης!

Σε τι διακρίνεται μέχρι σήμερα η Εφές μετά από 4 αγώνες κόντρα στους πράσινους; Έχει τεράστια ικανότητα (λόγω Λάρκιν κυρίως, αλλά και Μπάνκι) να βρίσκει τον ανοιχτό παίκτη! Τη στιγμή που πρέπει, στη θέση που πρέπει! Αν ο ανοιχτός παίκτης (που αποτελεί επιλογή του αντίπαλου κόουτς να είναι ανοιχτός) πάρει σωστές αποφάσεις (όπως έκαναν πολλές φορές οι παίκτες της Εφές στις δυο νίκες και ειδικά στον τέταρτο ματς ο Μπράιαντ) υπάρχει πρόβλημα.

Το οποίο δεν είναι εύκολο να λυθεί! Πως λύνεται; Με μία ματιά στην ακροστοιχίδα! Δεν είναι οι λέξεις οι λύσεις. Ούτε οι ερμηνείες. Είναι το συναίσθημα που προκαλούν!

Πάμε λοιπόν πιο αναλυτικά:

Αν ξαναδείς το τέταρτο ματς, και ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, θα διαπιστώσεις ότι:

• Η Εφές, όπως προαναφέρθηκε, είχε τεράστια ικανότητα να βρίσκει τον ανοιχτό παίκτη και μεγάλη υπομονή να το πράξει
• Διατήρησε θαυμαστές αποστάσεις ώστε να κάνει το έργο των αμυντικών περιστρόφων πιο δύσκολο
• Οι χειριστές είχαν στο μυαλό τους ισόποσα να σκοράρουν, αλλά και να πασάρουν

Τι άλλο έκανε η Εφές στο τέταρτο ματς;

Έβγαλε με την πολύ πιεστική άμυνα της μακριά από τα μπάλα τον Παναθηναϊκό από τις συνήθειες του. Εν ολίγοις, τα plays του δεν ξεκινούσαν όπως έπρεπε, με το flow που χρειάζεται, γιατί οι εναρκτήριες πάσες, ή οι δευτερεύουσες (αυτές που συνεχίζουν τη ροή ενός play μέχρι να φτάσουμε την τελική απόφαση) δεν ήταν ανοιχτές. Υπήρχε πάντα ένας παίκτης της Εφές που πίεζε τόσο πολύ προκειμένου να χαλάσει ή να καθυστερήσει την κυκλοφορια! Και τα κατάφερνε. Αποτέλεσμα: Overdribblng από του γκαρντ που αναζητούσαν μία διέξοδο.

Έπαιξε πάρα πολύ καλά πάνω στη μπάλα κάτι που είχε ως συνέπεια, οι χειριστές να μην βρίσκουν miss match ακόμα και όταν τα γκαρντ, μετά τις αλλαγές καλούνταν να μαρκάρουν οι ψηλοί.
Και τέλος: Συνέπεια! Τρομερή συνέπεια στις περιστροφές.

Στο τέταρτο παιχνίδι ο Παναθηναϊκός στερήθηκε πολλών στοιχείων που θα τον βοηθούσαν να φτάσει στη νίκη! Περισσότερο από κάθε τι όμως στερήθηκε της απαιτούμενης συγκέντρωσης στην τελευταία περίοδο. Και δεν πρόκειται για φιλοσοφική προσέγγιση. Σχεδόν σε κάθε αμυντικό πλήγμα που δέχθηκε ο Παναθηναϊκός, υπάρχει ένα ανθρώπινο λάθος. Μία περιστροφή που δεν έπρεπε να γίνει. Ένα παρολίγον κλέψιμο που δεν ολοκληρώθηκε και κατέληξε σε καλάθι, μία αργή επιστροφή από τον ψηλό. Ένα over helping σε στιγμές που δε χρειαζόταν. Δεν είναι μαθηματικά! Η Εικόνα δίνει απαντήσεις! Και ο Εγκίν Αταμάν με τους συνεργάτες του γνωρίζουν.

Και μπορούν να το διορθώσουν!

Όπως επίσης γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτα (ουδείς μπορεί) όταν οι παίκτες που μένουν ανοιχτοί (το ρίσκο που λέγαμε) κάνουν step up…

Εκεί τι μπορεί να βοηθήσει; Η ακροστιχίδα! Το συναίσθημα του κοινού στόχου, του σκοπού. Η αίσθηση της συνεργατικότητας και το κίνητρο. 

Ο Οσμάν, ως παίκτης που συνήθως μαρκάρει τον παίκτη στη weak side μετά τις συνεργασίες της Εφές με τον Λάρκιν και το “5” ή το “4” δεν μπορεί να βρίσκεται σε δύο θέσεις ταυτόχρονα. Θα κλείσει στη ρακέτα. Οταν η μπάλα πάει στον δικό του (ανοιχτό) παίκτη, ο Οσμάν (και κάθε Οσμάν) πρέπει να βρει την ενέργεια να τρέξει όσο πιο γρήγορα, όσο πιο δυναμικά μπορεί για να εμποδίσει όσο γίνεται περισσότερο το ανοιχτό σουτ ή το επιθετικό close out.

Το ίδιο και ο Γιούρτσεβεν ή ο Μήτογλου, ή ο Γκαμπριέλ όταν μετά το hedge ή το show στον Λάρκιν πρέπει να επανέλθουν γρήγορα στον ψηλό που μαρκάρουν

Το… πιο γρήγορα, το,,, πιο δυνατά, το… πιο συγκεντρωμένα, το… πιο αποφασιστικά δεν αναλύεται σε κανένα πινακάκι. Μόνο στην καρδιά του καθενός. Και στο βάθος των λέξεων της ακροστοιχίδας.

Για να φτάσουμε και στον τίτλο πια… Η φυσιογνωμίες των ομάδων δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην Ελλάδα… Ο 5ος αγώνας της σειράς του Παναθηναϊκού με την Εφές έχει μία και μοναδική ταυτότητα: The one with Kendrick Nunn.

O ΜVP της φετινής Ευρωλίγκας ήρθε η ώρα για να βάλει τη σφραγίδα του. Κι όχι απαραίτητα με τους πόντους που θα πετύχει. Μπορεί αυτό να είναι το λιγότερο. Αλλά με το mindset που θα επιδείξει, Ο Ναν της τρίτης αναμέτρησης με την Εφές, θα οδηγήσει τους πράσινους στη νίκη και τον εαυτό του στην εξιλέωση. Ο Ναν των υπόλοιπων αναμετρήσεων θα βάλει στον εαυτό του και την ομάδα ένα επιπλέον εμπόδιο…

Και είναι αυτός (μαζί με τον Κώστα Σλούκα) που θα βοηθήσει το supporting cast να βρει ρόλους. Είτε πρωταγωνιστικούς είτε δεύτερου αντρικού σε οσκαρικό είπεδο όμως (βλέπε Μήτογλου).

Αν ο MVP έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του ότι πρέπει να αφήσει το παιχνίδι να έρθει σε αυτόν και όχι αυτός να πάει στο παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός θα νικήσει. Γιατί πολύ απλά έχει περισσότερο ταλέντο από την Εφές. Και στο τέλος της ημέρας, όποια κι αν είναι τα προπονητικά πλάνα ή τα σχέδια, το ταλέντο είναι αυτό που καθορίζει τον καλύτερο από τον καλό.

Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα, ο Παναθηναϊκός, πρέπει κι αυτός να βρει τον open man… Όπως έκανε με τον Οσμάν στο 4ο, ή τον Μήτογλου στον 3ο. Είναι επική η φάση ατο 1΄40 πριν τη λήξη του 4ου αγώνα, όταν ο Χουάντσο εκτελεί από τη γωνία ξεμαρκάριστος, μετά από πάσα, ούτε του Σλούκα, ούτε του Ναν, ούτε τον Γκραντ, αλλά του Μήτογλου.

FInd the open man (βρες τον ανοχτό παίκτη) και πάσαρε τη στιγμή που πρέπει. Και μετά όλα θα γίνουν. Και τότε θα επιβεβαιωθεί το One with Kendrick Nunn. Γιατί πολλά πράγματα ξεκινούν από, ή τελειώνουν στα δικά του χέρια.