Στο δρόμο για το Καταρ/αμένο αντίο!

Ο Καρμέλο Αντονι, (εκ)τιμούσε τις παραδόσεις και τη φιλοξενία του τόπου όπου ήταν επίτιμος καλεσμένος, φορώντας την κατάλευκη Καντούρα του, με την Γκούρα και το Αγάλ να τη συγκρατεί. Κάθε πορτοκαλί μπαλάκι που άνοιγε στωικά, εξέδιδε  κι ένα εισιτήριο σε ταξίδια νοερά. Στην αρχή ήταν το Μαυροβούνιο, μετά η Πορτογαλία και στο τέλος κάτι άλλο, λίγο πιο ασαφές. Όχι μόνο οι αντίπαλοι της πρώτης φάσης των Προκριματικών του Παγκoσμίου Κυπέλλου μπάσκετ, το live streaming της κλήρωσης του οποίου παρακολούθησαν αρχικά 45 χιλιάδες άνθρωποι, αλλά και αυτοί που θα ακολουθήσουν στη δεύτερη φάση. Ισπανία, Γεωργία, μάλλον η Κροατία… Ερωτήματα περνούσαν από το μυαλό… Αναπάντητα ωστόσο…
Έκλεισα τον υπολογιστή… Πήγα στη βιβλιοθήκη για να αρπάξω ένα βιβλίο. Πολύ ιδιαίτερο βιβλίο για εμένα. Και άρχισα να ξεφυλλίζω, πάλι, ταξιδεύοντας ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Στον έναν από την πόρτα που είχε μόλις ανοίξει ξεδιπλωνόταν ένας ορίζοντας χαράς και αγωνίας. Στον άλλον η πόρτα, είχε μόλις κλείσει πίσω μου. 
Ξεφύλλιζα…

Σελ 36… Παιδικά χρόνια
«Εάν σου κάνω δώρο ένα ζευγάρι παπούτσια να είσαι σίγουρος ότι θα έχεις λάβει ένα πολύ όμορφο δώρο από εμένα, γιατί έχω σε μεγάλη εκτίμηση τα παπούτσια και νιώθω μέσα μου ότι με αυτόν τον τρόπο, κάνω ένα πολύ καλό δώρο σε κάποιον». 

Η αξία των στιγμών και των συναισθημάτων δεν είναι ίδια για όλους. Ούτε των επιτυχιών. Ο δρόμος της Εθνικής ομάδας μπάσκετ για το Κατάρ από χθες (13/5) είναι ορθάνοιχτος και τα εμπόδια γνωστά μα (όχι) προβλεπόμενα. Για τον συγγραφέα της προηγούμενης παραγράφου ένα ζευγάρι παπούτσια είναι ένα από καρδιάς δώρο. Γιατί, όταν ήταν μικρός του έλειψαν. Τα παπούτσια (και τα παντελόνια). Και τα εκτίμησε. Όπως ακριβώς, εκτιμούν όλοι, ή έστω η πλειονότητα των Ελλήνων παικτών τη συμμετοχή στην Εθνική ομάδα. Για κάποιους μπορεί να είναι επιβάρυνση. Οι Έλληνες έχουν αποδείξει πως… όχι! Δεν είναι! Και η φανέλα, η γαλανόλευκη, αυτής της ομάδας, έστω κι αν απέχει 16 ολόκληρα χρόνια από το βάθρο, είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορούν να δεχτούν στην καριέρα τους. Και αυτή τη φορά, όμως, ίσως πολύ περισσότερο αυτή τη φορά, η Εθνική ομάδα έχει ανάγκη πιο πολύ από κάθε άλλη στιγμή, το ίδιο σκεπτικό των διεθνών. Την αγάπη και την αφοσίωση στην Εθνική. Ο δρόμος θα είναι μακρύς. Και σκληρός. Έστω κι αν φαίνεται (υπεραπλουστευμένα) απλός. Δεν θα είναι. Η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο δε θα είναι περίπατος, μα ανάβαση.  

Σελίδα 83…Λουσιάνα
«Όταν σταμάτησε να παίζει του ρούφηξε την προσωπικότητα, τη χαρά, την όρεξη για ζωή, για να βάλει μουσική, να διασκεδάσει. Και του το έλεγα. Ήταν αγνώριστος. Μερικές φορές με προκαλούσε θλίψη, άλλες με νευρίαζε. Κάποιες στιγμές ήθελα να τον παρηγορήσω, άλλες να τον στείλω στον αγύριστο. Δούλεψα πολύ στην ψυχοθεραπεία για να μάθω πώς να το διαχειριστώ. Η ψυχολόγος με έκανε να καταλάβω την απώλεια που είχε βιώσει. Τότε κατάφερα να εμπεδώσω ότι το ποδόσφαιρο είναι για αυτόν η ζωή του».

Οι ζωές των αθλητών, είναι διαφορετικές. «Όταν σταματάς να παίζεις, βιώνεις έναν πρώτο θάνατο» είχε πει προ ετών ο Παναγιώτης Φασούλας. Η ζωή του αθλητή, είναι ίσως από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπορείς να προβλέψεις το τέλος της, έστω και κατά προσέγγιση (εκτός κι αν σε λένε Μαρσελίνιο Χουέρτας). Σε αυτό το διάστημα οι αθλητές γίνονται συλλέκτες συναισθημάτων, που με έναν μαγικό τρόπο τα μεταφέρουν σε όλους εμάς. Μέχρι που θα έρθει η στιγμή για το αντίο. Και τότε, ο όγκος και η ένταση των εμπειριών, η ολοκλήρωση θα είναι όλα αυτά που θα έχει να θυμάται κανείς. Και ίσως το πιο ισχυρό ανάχωμα, απέναντι σε κάθε είδους αίσθημα απώλειας. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο γίνεται κάθε 4 χρόνια. Οι ευκαιρίες συμμετοχής στη διαδρομή ενός αθλητή δε είναι άφθονες. Κάθε άλλο. Οπότε, ακόμα μία ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη. 

Σελίδα 93 - Μάγισσες και Μαγείες
«Si ve una bruja montada en un escoba, ese se Veron, Veron, que esta de moda», δηλαδή «εάν δείτε μία μάγισσα να κρατάει μία σκούπα αυτός είναι ο Βερόν, ο Βερόν που είναι της μόδας». Σήμερα οι μάγοι και οι μάγισσες δεν κυκλοφορούν πλέον με σκούπα. Ούτε χρειάζεται να φορέσουν στολές. Ντύνονται με κανονικά ρούχα»

Η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν εξαρτάται από Μάγους, ούτε μάγισσες. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα χέρια και τα κορμιά αυτών των εκλεκτών που θα αναλάβουν την ιερή υποχρέωση να οδηγήσουν την Ελλάδα σε ακόμα μία μεγάλη διοργάνωση. Δε χρειαζόμαστε μάγους. Ούτε ξωτικά. Χρειαζόμαστε απλά ένα σύνολο ανθρώπων, διαφορετικού ηλικιακού φάσματος, να ορίσουν έναν κοινό στόχο και να παρέχουν για αυτόν με όλες τις ανθρώπινες δυνάμεις τους. Στη διαδικασία των Παραθύρων, όπου η Ελλάδα δε λάθεψε ποτέ έως τώρα (έχει τρεις προκρίσεις σε ισάριθμες διοργανώσεις από τότε που επανήλθαν τα Παράθυρα), η Εθνική δε χρειάστηκε ποτέ τους Χουντίνι. Από τον Αθηναίου, μέχρι τον Μαργαρίτη, και από τον Λάρι και τον Καββαθά μέχρι τον Γιαννόπουλο και τόσους, τόσους, τόσους πολλούς άλλους, είχε πάντα ένα μάτσο από κωλοπετσωμένους ρολίστες, που σε κάθε Παράθυρο και κόντρα σε κάθε αντίπαλο, κατέθετε καντάρια μπασκετοσύνης και υποταγής στο συμφέρον της επίσημης αγαπημένης. Γιατί έτσι τη γνώρισαν. Κι έτσι την αγάπησαν αυτή τη φανέλα. Προσπερνώντας, πολλές φορές ασθμαίνοντας, κάθε παγίδα κι εμπόδιο. Έστω κι αν φαινομενικά φαινόταν πολύ χαμηλό, Το προσπερνούσαν όμως. Στα ίδια που άλλοι σκουντουφλούσαν επανειλλημένως (Κροατία, Σλοβενία). Τα ρόστερ δε γέμιζαν το μάτι, αλλά ξεχείλιζαν εν τελεί τις καρδιές. Κι έτσι η Ελλάδα δε στραβοπάτησε ποτέ… Ήταν πάντα παρούσα.

Σελίδα 102 - Να φτάσεις κάπου και να διατηρηθείς

Η πίεση και η νευρικότητα που έρχεται στη σκέψη ότι αν κάνεις κάποια βλακεία δεν θα ξαναπαίξεις υπάρχει. Βέβαια και υπάρχει. Παίζεις με αυτό το φόβο. Εκείνη τη στιγμή κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Εξαρτάται πολύ από το πώς θα σου μιλήσουν οι έμπειροι παίκτες πριν μπει στο γήπεδο. Ο προπονητής προσπαθεί να σου αποβάλλει την πίεση. Σου λέει να παίξεις όπως πάντα, ότι γι' αυτό τον λόγο σε επέλεξαν, ότι την ευθύνη τη φέρουν οι μεγάλοι. Εγώ στην τελευταία μου θητεία ζητούσα να χειροκροτούν μέσα στη φυσούνα το πιτσιρίκι που ήταν έτοιμο να κάνει ντεμπούτο και τους τόνιζα να μην ανησυχούν αν έχαναν την μπάλα. Το να απορροφήσεις την πίεση και να τους περιβάλλεις με εμπιστοσύνη είναι το κλειδί γιατί κάποιον τον βλέπεις στις προπονήσεις και αντιλαμβάνεσαι τη δυνατότητα που έχει αυτό το νεαρό παιδί. Την ημέρα που έκανα το επίσημο ντεμπούτο μου τη θυμάμαι πολύ καλά.  Τελείωσα σε μια κολασμένη δύσπνοια. 

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής, αυτή η διαδικασία πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, θα είναι διαφορετική. Η παλιά φρουρά, Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου είναι μεν έτοιμη να χειροτονήσει την επόμενη, που έρχεται παθιασμένη και λυσσασμένη να πάρει τη σκυτάλη. Ζούγρης, Αβδάλας, Σομοντούροφ, Λιοτόπουλος, Χουγκάζ έχουν «ευπειθώς αναφέρει» προ πολλού. Σαν υπασπιστές. Τις περισσότερες φορές, Όχι αξιωματικοί. Η πρόκληση της μίξης των γενεών είναι μεγάλη και σημαντική. Και τότε, οι πιο παλιοί από τους αμετανόητους εραστές της Εθνικής ομάδας, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Τολιόπουλος θα έχουν χρέος να βρεθούν στην πρώτη σειρά του μετώπου και ταυτόχρονα να «αμυνθούν» υπέρ της ομαλής προσαρμογής των νέων σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η ομάδα που θα διεκδικήσει την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, με ή χωρίς τον Γιάννη, θα συνθέσει σπόνδυλο-σπόνδυλο τυη ραχοκοκκαλιά του ελληνικού μπάσκετ στο άμεσο μέλλον. Όχι μόνο γιατί έτσι πρέπει να γίνει, αλλά γιατί έτσι θέλουμε να γίνει. Η κληρονομιά που θα αφήσουν οι Προκριματικοί Αγώνες του Π.Κ. δε θα είναι μόνο η πρόκριση, αλλά και η μετάβαση από την μία εποχή στην άλλη. Κάτι, που δεν είναι ποτέ εύκολο. Πόσο μάλλον όταν η πίεση για πρόκριση θα είναι πάντα εκεί. Ανεξάντλητη. 

Σελίδα 156 - Η Αξία της Εθνικής
«Στην τελευταία μου σεζόν ήμασταν πολλοί Αργεντίνοι και ένας από τη Διοίκηση ήρθε και μας πρότεινε ένα σημαντικό ποσό για να μην ταξιδέψουμε. Να βρούμε δικαιολογία έναν τραυματισμό και να μην πάμε στην Εθνική. Εκατό χιλιάδες δολάρια μας έδιναν για να μην ταξιδέψουμε αλλά κανείς από εμάς δεν το δέχτηκε γιατί και οι τέσσερις θέλαμε να πάμε να παίξουμε στην Εθνική ομάδα. Εμείς έχουμε μια ιερή φωτιά μέσα στην ψυχή μας για να παίξουμε για την χώρα μας. Περιμένουμε με άγχος τις κλήσεις για να πάμε και να το απολαύσουμε. Είναι πολύ συναρπαστικό να μπαίνεις στον αγωνιστικό χώρο και να βλέπεις σημαίες της χώρας σου. Αισθάνεσαι ότι την υπερασπίζεσαι με κάτι πολύ όμορφο όπως είναι ο αθλητισμός. Εμένα μου αρέσει η στιγμή της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων. Σε πιάνει λίγη μελαγχολία. Σου δίνει τη δύναμη να πέσεις και στη φωτιά. Σε δευτερόλεπτα σκέφτεσαι ότι δεν επιτρέπεται να κάνεις λάθος. Ότι πίσω σου υπάρχει μια ολόκληρη χώρα. Αναμειγνύονται η υπερηφάνεια, η συγκίνηση, η ευθύνη»

Αυτό το συναίσθημα ήταν το πιο κρυφό όπλο της Ελλάδας από το 2018 κι εντεύθεν σε όλες τις προκριματικές διαδικασίες. Η Εθνική ομάδα κάποιες φορές κινδύνευσε, αλλά κατάφερε να επιβιώσει, Κι ενώ όλοι αναρωτιούνταν «Μα πως κερδίζει και πάντα προκρίνεται;» η Ελλάδα, είναι η ομάδα με το τρίτο καλύτερο ρεκόρ στα Παράθυρα έχοντας 4/4 προκρίσεις και 26 νίκες - 8 ήττες. Μόνο η Λερναία Ύδρα των Γάλλων (30-6) και η Λιθουανία (29-7) έχουν καλύτερο συνολικό απολογισμό από το 2018 και μετά, όταν και επανήλθαν οι αγώνες πρόκρισης στις μεγάλες διοργανώσεις. Ακόμα κι αυτές οι πολύφερνες μπασκετικές χώρες, όπως η Ισπανία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Σερβία, η Σλοβενία είναι κάτω από την Ελλάδα, που ανεξαρτήτως ρόστερ είχε τον τρόπο να κερδίζει. Είτε με τρίποντο από …τη σέντρα, είτε με την προσευχή του Τολιοπούλου, είτε με λέι απ του Παπανικολάου με τη λήξη, είτε με τον Κακλαμανάκη και τον Γκίκα και τον Μποχωρίδη, είτε με τον Γιάννη, τον Σλούκα και τον Παπ… 

Σελίδα 211 - Σκοτάδι

«Οι φίλοι μου δεν καταλάβαιναν γιατί δεν ήμουν καλά,  αφού είχα τα πάντα. Αλλά το θέμα δεν είναι αν τα έχεις ή δεν τα έχεις, αλλά να πιστέψεις στον εαυτό σου γιατί όταν σταματάς να παίζεις, σταματάς να ονειρεύεσαι».

Αυτό δεν αφορά τόσο στην Εθνική του Βασίλη Σπανούλη, όσο σε αυτά που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τους επόμενους 18 μήνες όταν και θα κριθεί η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι αντίπαλοι της Ελλάδας, το Μαυροβούνιο και η Πορτογαλία στην πρώτη φάση και η Ισπανία με τη Γεωργία θέλουν να πιστέψουν στον εαυτό τους, για να μην σταματούν να ονειρεύονται. Κι όταν ονειρεύεσαι χωρίς να είσαι το φαβορί, ο δρόμος ξαφνικά γίνεται πιο απλός. Θεωρητικά τέσσερις ομάδες θα παλέψουν για τρεις θέσεις που οδηγούν στο Κατάρ: Ισπανία, Γεωργία, Ελλάδα και Μαυροβούνιο. Κι αν μοιάζει απλό, δεν είναι και τόσο. Η Γεωργία έχει 3/4 προκρίσεις στις τελευταίες 4 διοργανώσεις, ενώ το Μαυροβούνιο είναι από τις πιο σταθερές ομάδες των Παραθύρων (ρεκόρ 20-16), έχοντας παρουσία και φυσικά πρόκριση και τις 4 διοργανώσεις από το 2019 μέχρι σήμερα (δύο Παγκόσμια, δύο πανευρωπαϊκά). Απλό δεν είναι τίποτα και η ανηφόρα μόλις ξεκίνησε με αντιπάλους που ξέρουν πως να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.  
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος… Ήρθε η στιγμή να σου αποκαλύψω ότι οι σελίδες απ’ όπου ξεσηκώθηκαν τα μηνύματα που σχετίστηκαν με την κλήρωση της Εθνικής ομάδας για το Παγκόσμιο Κυπέλλου, αναφέρονται στο βιβλίο του Ματίας Αλμέιδα. Κι αυτός, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ήταν ο ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που χθες (13/5) αποχαιρέτησε την ΑΕΚ και την Ελλάδα. Ο Πελάδο είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, που έχει …αδυναμίες ή ευαισθησίες, που τις περισσότερες φορές γίνονται η πραγματική δύναμη του. Όταν όμως, παραμένουν αδυναμίες μεταμορφώνονται στον πιο ισχυρό κρυπτονίτη του. Στο δικό μου μυαλό αυτή είναι και η πιο τρανή ένδειξη/απόδειξη για την ακεραιότητα ενός ανθρώπου. Ο Ματίας μπορεί να μην είναι πια εδώ, αλλά το όνομα του γράφτηκε στην ιστορία. Από αυτόν, οι φίλοι της ΑΕΚ θα έχουν να θυμούνται στιγμές δόξας κι ευτυχίας, παρά το παραμορφωμένο φινάλε. Εγώ θα έχω να θυμάμαι ότι με τίμησε με το δικαίωμα της έκδοσης της αυτοβιογραφίας του στην Ελλάδα, από την ΜVPublications. Κι αυτή ήταν μια πραγματικά μεγάλη στιγμή για όλους μας. 

Ευχαριστούμε Πελάδο…

Για το φινάλε…

Σελίδα 363 - Έφθασε Γράμμα
«Απομένουν δύο μέρες για το μεγάλο σου τελικό και μόλις ζήτησα από τον Θεό να ανέβει η ομάδα σου. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά του το ζήτησα. Για εσένα. Ξέρεις γιατί σου το είπα τις προάλλες που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Αν δεν ήσουν προπονητής, αντί να βλέπω τους αγώνες της Ρίβερ, θα έβρισκα μια καλή ταινία και θα αδιαφορούσα αν ανέβαινε κατηγορία ή όχι. Σε στηρίζω μέχρι θανάτου και ελπίζω να τα καταφέρεις».

Απόσπασμα από το γράμμα που έστειλε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στον Ματίας Αλμέιδα λίγο πριν τον τελευταίο αγώνα της Ρίβερ για την επάνοδο της στην κορυφαία κατηγορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. 

Αν ο Πελάδο έκανε τον Ντιέγκο να υποστηρίξει έστω και για λίγο τη Ρίβερ, τότε αυτό το κείμενο δεν μπορεί παρά να τελειώσει μόνο έτσι: 

Σελίδα 381… «Όσοι δεν πιστεύουν, να πιστέψουν» - Ματίας Αλμέιδα (22/9/2023, Μπράιτον, Αγγλία)